«Μύθος» Μέρκελ

1,8K

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Σχεδόν όλα τα διεθνή ΜΜΕ δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους, ούτε έκαναν κάποια οικονομία στους διθυράμβους τους την ώρα της τελετής του αποχωρισμού – με στρατιωτικές μπάντες και λαμπαδηφορίες – από την «πράσινη καγκελάριο», την «μεγαλόψυχη» Αγκέλα, την κόρη του εξέχοντος Ανατολικογερμανού πάστορα με τις μεγάλες προσβάσεις στο κομμουνιστικό καθεστώς της ΛΔΓ, που για 16 χρόνια οδηγούσε «στιβαρά» την «ατμομηχανή» της Ευρώπης, την Γερμανία.

Όχι πως η ίδια δεν καλλιεργούσε με επιμέλεια το δικό της «λαϊκό» προφίλ – πάντα στο «πνεύμα νεωτερικότητας» και σε απόσταση από το γερμανικό παρελθόν και ιστορία : απλότητα, λιτότητα, ταπεινότητα. Ούτε πως δεν την χαρακτήριζαν και στοιχεία σοβαρού πολιτικού, όπως η ορθολογική ψυχρότητα, η νηφαλιότητα, η διάθεση ν’ ακούει προσεχτικά τους συνομιλητές της, η μεγάλη ικανότητα στους συμβιβασμούς – και βεβαίως η έκδηλη «προτεσταντική ηθική».

Όμως, υπήρξαν κι εκείνα, τα λιγοστά, ΜΜΕ, που επισήμαναν ότι στον επικοινωνιακό κόσμο του Μερκελισμού δεν εμφανίστηκε ποτέ το μεγάλο πολιτικό έργο των ριζικών μεταρρυθμίσεων σε κράτος, οικονομία και κοινωνία, στη βάση μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης. Οποιαδήποτε απόφαση που θα έθετε σε κίνδυνο την κυβερνητική πλειοψηφία και εν τέλει την εξουσία της προκαλούσε την απροθυμία της για εναλλακτικές λύσεις ή και για οράματα κοινωνικών αλλαγών. Αρκούσε πάντα η αδιαμφισβήτητη ικανότητά της για έξυπνους ελιγμούς, η απόκρυψη και οι καλοστημένες «κολοτούμπες» ώστε να εμφανίζει για πραγματισμό έναν καμουφλαρισμένο σχετικισμό. Με άλλα λόγια, ήταν κάθε φορά η πολιτική πίεση που δεχόταν σε διάφορα θέματα (μεταναστευτικό, ενεργειακό, κατώτατος μισθός, μισθοφορικός στρατός, κ.α.) που έκανε μια κλασσική θεραπαινίδα της εξουσίας να παίρνει, έστω και με καθυστέρηση, τις όποιες αποφάσεις της ή και υποχωρήσεις. Και πάντα στην υπηρεσία του κεφαλαίου και των τραπεζών.

Όσο για την περιώνυμη μεταναστευτική πολιτική της, τον Σεπτέμβριο του 2015, που επιβάλλοντάς την δίχασε την Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη, η κεντροαριστερή εφημερίδα «Die Zeit», η οποία στάθηκε στο πλευρό της καγκελαρίου στο μεταναστευτικό, περιέγραψε ως εξής την ξαφνική μετάλλαξή της σε «αγαπημένη όλων των επίδοξων μεταναστών του κόσμου»: «Η Μέρκελ και οι άνθρωποί της είναι πεπεισμένοι γι’ αυτό. Τους προελαύνοντες μετανάστες/πρόσφυγες μπορείς να τους σταματήσεις μόνο με τη βία, με εκτοξευτήρες νερού, με αστυνομικά κλομπ και δακρυγόνα. Θα γίνονταν ταραχές και θα βλέπαμε φοβερές εικόνες. Η Μέρκελ φοβάται τέτοιες εικόνες. Τον πολιτικό τους πάταγο. Είναι πεπεισμένη ότι η Γερμανία δεν μπορεί ν’ αντέξει τέτοιες εικόνες». Κι έτσι άνοιξε τα γερμανικά σύνορα!

Όσο για το σήμερα της Γερμανίας, όπως σημειώνει η αριστερή εφημερίδα “Freitag”: «Η Γερμανία βρίσκεται σήμερα μπροστά σε αυτό που χαρακτηρίστηκε ως “ασύμμετρη αδράνεια”: Με το να δώσει η Μέρκελ στην πολιτική της την αύρα της έλλειψης εναλλακτικής λύσης, σχεδόν σαν φυσικό νόμο, έπνιγε την κινητικότητα για εναλλακτικά μοντέλα εν τη γενέσει. Και φαίνεται πως μετά (τις εκλογές) της 26ης Σεπτεμβρίου αυτό θα συνεχιστεί με διαφορετικό προσωπικό. Και αυτό επίσης ανήκει στα κληροδοτήματα της Αγκέλα Μέρκελ». Και όλα αυτά, παρά τις επικοινωνιακές «μεγαλοστομίες» για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που θα έρθουν από τη νέα τρικομματική κυβέρνηση «φωτεινός σηματοδότης» της Γερμανίας.

Κάποιοι την χαρακτήρισαν και σαν «προαιώνια σφήγκα»! Σε κάθε περίπτωση λέγεται πάντως ότι ο μακιαβελικός «τόπος» ισχύει και για το «μύθο» Αγκέλα Μέρκελ: «Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι, λίγοι αισθάνονται, τι είσαι».