του Σιλουανού Νικολάου
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος τι σχέση μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ένα δημοψήφισμα των Κυπρίων που έγινε για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα πριν 73 χρόνια και στις προεδρικές εκλογές του 2023. Παρόλη την μεγάλη χρονολογική διαφορά, το ενωτικό δημοψήφισμα κρίνει σημερινούς υποψηφίους που ευελπιστούν να εκλεγούν νέοι πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το 1950 και συγκεκριμένα στις 15 Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο το ενωτικό δημοψήφισμα που αξίωνε ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν ένα ιστορικό γεγονός που αποτέλεσε σταθμό για την ιστορία της μεγαλονήσου, καθώς εν τω μέσω της αγγλικής κατοχής οι Κύπριοι αιτήθηκαν με τις πλέον δημοκρατικές διαδικασίες την Ένωση. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να διεκδικήσουν δυναμικότερα τον προαιώνιο πόθο τους: την ενσωμάτωση της Κύπρου στον Εθνικό Κορμό.
Παρά ταύτα, αυτό το σημαντικό ιστορικό γεγονός απαξιώθηκε παντελώς από τα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ακολουθώντας την τουρκική ρητορική περί «εθνικιστικού προτάγματος». Συγκεκριμένα, όταν η βουλή, εν τη σοφία της, ψήφισε πρόταση η οποία αναφερόταν μεταξύ άλλων ότι σε κάθε επέτειο της του Ενωτικού Δημοψηφίσματος θα γινόταν αναφορά στα σχολεία το γεγονός του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, ο κατά τ’ άλλα διαλλακτικός κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί αντίδρασε απειλώντας με ναυάγιο στις συνομιλίες.
Ήταν εκείνη η στιγμή λοιπόν, που ο ΔΗΣΥ στην προσπάθεια του να μην ναυαγήσουν οι συνομιλίες, κατέθεσε άλλον ένα νόμο στον οποίο έδινε την αρμοδιότητα στον εκάστοτε υπουργό παιδείας να αποφασίζει για τέτοιου είδους θέματα παρά η βουλή. Με την στήριξη του ΑΚΕΛ, κατάφερε ο ΔΗΣΥ να τορπιλίσει την πρόταση για ολιγόλεπτη αναφορά του ενωτικού δημοψηφίσματος στα ελληνόπουλα της Κύπρου. Σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι το ΑΚΕΛ αν και διαφωνούσε με την πρόταση στήριξε τον νόμο (Ακιντζί) για να συνεχιστούν οι συνομιλίες.
Από εκείνη την στιγμή το πολιτικό σύστημα, και με την βούλα, χωρίζεται σε δύο πολιτικούς χώρους: αυτοί που για χάρη των συνομιλιών και την διχοτομική λύση της ΔΔΟ θα δώσουν τα πάντα και θα υπακούσουν στις προσταγές της τουρκικής αδιαλλαξίας και σε αυτούς που θα αντισταθούν και δεν θα μπουν σε αυτό το ψευδοδίλλημα αλλά θα προτιμήσουν την αξιοπρέπεια και την δημοκρατία.
Σήμερα, περίπου ένα χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές έχουμε τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ ο οποίος πρωτοστάτησε στην κατάθεση του «Νόμου Ακιντζί», να καταθέτει την υποψηφιότητα του για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πώς μπορεί όμως ένας άνθρωπος που υποκύπτει σε τούρκικους εκβιασμούς για χάριν της όποιας λύσης να διεκδικεί υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Πώς ο αγώνας των Ελλήνων Κυπρίων για εθνική επιβίωση, διατήρηση της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και ιστορικής συνείδησης θα επιτευχθεί δια μέσου ενός ανθρώπου ο οποίος με τις θέσεις του οδηγεί την Κύπρο σε μονοπάτια επικίνδυνα;
Στις μέρες μας λοιπόν, που σε παγκόσμιο επίπεδο οι λαοί επιστρέφουν πίσω στις ρίζες τους, αναζητώντας και επαναπροσδιορίζοντας την ταυτότητα τους, στην Κύπρο ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ προωθούν εντός και εκτός της βουλής μια εθνομηδενιστική ιδεολογία για χάριν της όποιας λύσης. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, αφενός με την ψήφιση του «Νόμου Ακιντζί» και αφετέρου με την προώθηση των ΜΟΕ τσιμεντώνοντας έτσι την κατοχή.
Επομένως, είναι αναγκαίο, απέναντι στις πολιτικές του ΔΗΣΑΚΕΛ να προταχθούν ιδέες που θα αποτάσσουν την τουρκική κατοχή, θα ενισχύουν το φρόνημα των Κυπρίων και θα δίνουν ελπίδα δημιουργίας προϋποθέσεων για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα κομματικά δεσμά και τις διχοτομικές λύσεις. Είναι ανάγκη να υπάρξει μια νέα εκσυγχρονισμένη πολιτική επανάσταση στη Κύπρο, η οποία θα την απαλλάξει επιτέλους από τον κίνδυνο τουρκοποίησης – δια μέσου διχοτομικών λύσεων και «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης»- και θα δώσει ελπίδα απαλλαγής από ένα κατεστημένο σαθρό, βουτηγμένο στη διαφθορά και στα σκάνδαλα.
