Του Τάσου Χατζηαναστασίου από την Ρήξη φ. 174
Oσοι βιώνουμε ως εκπαιδευτικοί και ως γονείς τη σχολική πραγματικότητα αισθανόμαστε κυριολεκτικά μεταξύ της κυβερνητικής σφύρας και του αντιπολιτευτικού άκμονος. Από τη μια βρισκόμαστε στην «πρώτη γραμμή», υποχρεωμένοι να τα βγάλουμε πέρα με την ανεπάρκεια των κυβερνητικών μέτρων, κι από την άλλη, αντί ν’ ακούμε κάποια λογική κριτική με προτάσεις, ακούμε συνθήματα που στην πράξη υπονομεύουν τη συλλογική προσπάθεια για την αντιμετώπιση της νόσου και των συνεπειών της. Ειδικά, ο συνδικαλιστικός λόγος, είναι τραγικά απογοητευτικός.
Το προηγούμενο διάστημα, κυρίως χάρη στην πειθαρχία και την τυπικότητα που διακρίνει τη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, τα σχολεία δεν αποτέλεσαν εστίες μετάδοσης του ιού. Αυτό είναι γεγονός που πρέπει να πιστωθεί στην επιμονή των εκπαιδευτικών να εφαρμόζουν με σχολαστικότητα τα απαιτούμενα μέτρα, κυρίως για τη χρήση της μάσκας, παρόλο που ήταν εν γνώσει μας ότι μεγάλος αριθμός βεβαιώσεων αρνητικής αυτοεξέτασης (self test) ήταν εικονικός, γιατί απλούστατα δηλωνόταν το αρνητικό αποτέλεσμα χωρίς να έχει γίνει το τεστ. Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες και η υποδομή των σχολείων είναι κάθε άλλο πάρα ιδανικές: μικρές αίθουσες και γραφεία διδασκόντων, μεγάλος αριθμός μαθητών ανά τάξη, έλλειψη ειδικών χώρων για όσα παιδιά εμφανίζουν συμπτώματα, δυσκολίες στην επικοινωνία με τους κηδεμόνες. Παρόλα αυτά, όχι μόνο λειτούργησαν τα σχολεία, αλλά παρέμειναν και ασφαλή. Σε ό,τι όμως αφορά το γνωστικό κομμάτι, φάνηκαν οι τραγικές συνέπειες, όχι τόσο του κλεισίματος των σχολείων και της τηλεκπαίδευσης, όσο της απουσίας οποιουδήποτε ελέγχου για την εμπέδωση της γνώσης, αφού ο λαϊκισμός του υπουργείου υπαγόρευσε την ακύρωση των τελικών επαναληπτικών εξετάσεων, αλλά και κάθε είδους διαγνωστικού ελέγχου του μορφωτικού αποτελέσματος της τηλεκπαίδευσης. Αυτό ήταν και το μόνο κυβερνητικό μέτρο στο οποίο υπερθεμάτισε και η συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση. Δηλαδή, χειροκρότησε την αμορφωσιά.
Σήμερα, επιστρέφουμε στο σχολείο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, σε συνθήκες διασποράς ενός στελέχους του ιού που φαίνεται να προτιμά αυτήν τη φορά τους νέους και τα παιδιά. Ευτυχώς, δείχνει ασθενέστερο από τα προηγούμενα, παρόλα αυτά δεν παύει να στέλνει συνανθρώπους μας στα νοσοκομεία, όπου ασθενεί και μεγάλο μέρος του προσωπικού. Το στοίχημα του να κρατηθούν και σ’ αυτήν τη φάση τα σχολεία ασφαλή για παιδιά και εκπαιδευτικούς μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο, με δεδομένο ότι, ειδικά οι έφηβοι, δεν πειθαρχούν εύκολα, όταν συγκεντρώνονται στους εξωτερικούς χώρους του σχολείου. Το θέμα είναι τι άλλες επιλογές υπάρχουν κι εδώ είναι που αναλαμβάνει ο συνδικαλισμός ν’ αρθρώσει υπεύθυνο και σοβαρό λόγο. Ευσεβείς πόθοι!
Τώρα ζητάει κλείσιμο των σχολείων, ενώ εξακολουθεί να καταγγέλλει την τηλεκπαίδευση ως «μη εκπαίδευση» (ακυρώνοντας στην πράξη και πάλι τη μεγάλη προσπάθεια πολλών εκπαιδευτικών και μαθητών), αλλά και ως αντισυνταγματική, με αφορμή τη δικαστική απόφαση που αφορούσε τη διαρροή «ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων» των εκπαιδευτικών μέσω της πλατφόρμας webex που χρησιμοποιήθηκε. «Ανοιχτά σχολεία δε θέτε, τηλεκπαίδευση δε θέτε; Τι θέτε;», για να το πούμε όπως ο Γκιωνάκης στη γνωστή ελληνική ταινία. Οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες καλούν τους εκπαιδευτικούς, σε περίπτωση που κλείσουν τα σχολεία και εφαρμοστεί η «κακή» τηλεκπαίδευση, ν’ αρνηθούν να την υλοποιήσουν από το σπίτι τους και να πάνε μαζικά στα σχολεία, απαιτώντας να υπάρχει για κάθε εκπαιδευτικό ο κατάλληλος εξοπλισμός… Ουσιαστικά δηλαδή καλούν σε ακύρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφού είναι γνωστό ότι δεν υπάρχουν τόσοι υπολογιστές, ούτε τόσα ηχεία, μικρόφωνα και κάμερες. Όπως είναι γνωστό, δεν μπορούν ξαφνικά ν’ αυξηθούν οι αίθουσες των σχολείων για να γίνουν τμήματα των 15 μαθητών ανά τάξη. Πιθανόν κάποιοι να βαυκαλίζονται ότι βρισκόμαστε σε προεπαναστατική περίοδο και μας καλούν σε γενικευμένα σαμποτάζ.
Η τακτική των εκπαιδευτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων δεν είναι αντιπολιτευτική. Είναι απλώς μηδενιστική, καθώς αδιαφορεί πλήρως αφενός για την υγεία των εκπαιδευτικών και του συνόλου της κοινωνίας, πολύ δε περισσότερο, αφετέρου, αδιαφορεί για τη μόρφωση των παιδιών κι εδώ είναι που συμφωνεί απολύτως με το υπουργείο· κι ενώ φραστικά αντιτίθεται στο άνοιγμα των σχολείων ως επικίνδυνου, μας καλεί να πάμε μαζικά στα γραφεία μας (αφήνοντας τα παιδιά μας μόνα στο σπίτι τους). Σ’ αυτό το θέμα, βρίσκονται στην ίδια πλευρά, αφού, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας, η ψυχαναγκαστική αγωνιστική πλειοδοσία στερεί πλέον κάθε σοβαρότητα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
