του Κώστα Χατζηαντωνίου | πηγή
Όσοι πραγματικά αγαπούν την Αγία Ρωσία, αυτές τις ημέρες πενθούν. Δεν αναζητούν ελαφρυντικά για τον νέο της τύραννο.
Πενθούν γιατί η γη ενός λαμπρού πολιτισμού, μετά από επτά δεκαετίες σοβιετικής δικτατορίας και τρεις δεκαετίες πνευματικού αδιεξόδου, βρίσκεται σήμερα κάτω από το πέλμα μιας νέας τυραννίας που υποτάσσει ξανά την ρωσική συνείδηση στο πνεύμα της Ασίας και την απομακρύνει από τον κοινό ευρωπαϊκό Οίκο. Πρώτο αλλά όχι μόνο θύμα ο πιο αδελφικός λαός των Ρώσων, οι Ουκρανοί, που γνωρίζουν για τρίτη φορά σε έναν αιώνα την απειλή του αφανισμού. Ένα τείχος υψώνεται και πάλι στην Ευρώπη που βυθίζεται πιο βαθιά στην παρακμή.
Δεν είναι η ώρα να δούμε την ευθύνη της Δύσεως για αυτή την εξέλιξη. Την ώρα ενός φόνου δεν συζητάμε για την διαδικασία που οδήγησε σε αυτόν. Ας το κάνουμε όταν έρθει η ώρα του μνημοσύνου. Τώρα αποτρέπουμε ή έστω καταδικάζουμε τον φόνο. Δεν βρίσκουμε ευκαιρία για την εκτόνωση ψυχικών πλεγμάτων εκ του ασφαλούς επειδή η ανοησία είναι ακόμη δωρεάν.
Κατανοώ την αμάθεια όσων π.χ. δεν δέχονται «μύγα στο σπαθί τους» για την Μακεδονία αλλά ξεχνούν ποια ήταν η πολιτική της Ρωσίας στο μακεδονικό εδώ και 150 χρόνια.
Κατανοώ την ευήθεια όσων συντελούν εν αγνοία τους στην νομιμοποίηση των τετελεσμένων στην Κύπρο, τετελεσμένων που μια άλλη ευήθεια προκάλεσε πριν 48 χρόνια.
Κατανοώ όσους ζητούν προστάτη αγνοώντας την ολέθρια στρατηγική του ασιατικού λόμπι στην Μόσχα. Κατανοώ ακόμη και την ιδεοληψία που ξεχνάει τα Γκουλάγκ.
Αυτό που δεν θα κατανοήσω ποτέ είναι η απάθεια μπροστά στο αίμα χιλιάδων αθώων. Αθώων που δεν μεταλαμβάνουν πια από το κοινό Ποτήριο με τους Ρώσους αδελφούς τους γιατί στην Μόσχα (και όχι μόνο) κυβερνά ένας εσμός ξένων προς την αυθεντική κληρονομιά του ρωσικού λαού. Κυβερνούν τα τελευταία ξέφτια των ντοστογιεφσκικών «Δαιμονισμένων».
