του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Καλά τους τα λέει ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση, ευχαριστούμε για τις κυρώσεις, αλλά αργήσατε… Άργησαν τόσο πολύ που μια χώρα ισοπεδωμένη πια, πληρώνει την αδράνεια με εκατόμβες νεκρών και εκατομμύρια προσφύγων. Διότι, όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία δεν είναι καινούργια. Από το 2014 μπήκε στην Κριμαία η Ρωσία, την προσάρτησε κι από τότε ροκανίζει με στρατιωτικές επιχειρήσεις την κυριαρχία της χώρας. Το είχε γράψει πρόσφατα σε άρθρο του στην Daily Telegraph κι ο Μπόρις Τζόνσον. «Ο Ρώσος ηγέτης είχε διαπράξει μια βίαιη επίθεση και είχε καταλάβει ένα τεράστιο κομμάτι μιας κυρίαρχης χώρας και εμείς τον αφήσαμε να τη γλυτώσει».
Το είπε ξανά πρόσφατα ο Ζελένσκι απευθυνόμενος στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Επιβάλατε κυρώσεις. Είμαστε ευγνώμονες, είναι δυνατά βήματα, αλλά ήταν λίγο αργά. Γιατί αν τα μέτρα αυτά ήταν προληπτικά η Ρωσία μπορεί να μην είχε πάει σε πόλεμο. Τουλάχιστον κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα προχωρούσε σε εισβολή». Λίγο αργά, είναι αλήθεια. Γιατί τώρα όλη η προσπάθεια είναι να τερματιστεί η εισβολή, όχι να αποτραπεί. Όχι να σωθεί η Ουκρανία. Είναι πια κατεστραμμένη. Πάνω από τέσσερα εκατομμύρια οι πρόσφυγες. Δισεκατομμύρια οι ζημιές και πολλαπλάσια όσα θα χρειαστούν για την ανοικοδόμηση, για να επανέλθει η χώρα σε μια κατάσταση βιώσιμη, αν τα καταφέρει ποτέ.
Λίγο αργά, όμως, ήταν οι αντιδράσεις τους για όλα τα κακά που μπορούσαν να προβλεφθούν και να προληφθούν. Αργά αντέδρασαν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία… Άφησαν τα πράματα να φτάσουν στο απροχώρητο. Στήριζαν δικτάτορες και διεφθαρμένους ηγέτες, απομυζούσαν πλούτο από μακριά κι ας υπέφεραν οι λαοί, κι όταν δεν μπορούσαν να τους ελέγχουν αντιδρούσαν με εισβολές. Η δυτική συμμαχία πήγαινε δήθεν να σώσει τον κόσμο. Και το μόνο που επιτύγχαναν ήταν η καταστροφή και οι εκατόμβες νεκρών. Καμιά από αυτές τις χώρες δεν στάθηκε ποτέ στα πόδια της μετά από τις εισβολές.
Όταν μιλάμε για άλλους λαούς μπορεί και να νομίζουμε πως είναι μακριά από μας αυτά τα κακά. Μακριά από τη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Είναι ήσυχες θάλασσες, μόνο για τουρισμό απασχολούν. Αυτό βλέπουμε κι εμείς οι ίδιοι. Αυτό βλέπουν και οι ηγέτες της Ευρώπης. Πού να πάει ο νους τους στο κακό. Δεν τον αφήνουν να λοξοδρομεί από τον στόχο των οικονομικών συμφερόντων.
Εκτρέφουν, όμως, τις φασιστικές φιλοδοξίες μιας χώρας κι ενός ηγέτη, του Ταγίπ Ερντογάν, που τίποτα δεν αποκλείει ότι μπορεί στο μέλλον να κάνει στην Κύπρο και στην Ελλάδα κι αλλού, ό,τι κάνει ο Πούτιν στην Ουκρανία. Το δείχνει με χίλιους τρόπους. Απειλεί. Προκαλεί. Βρίζει τους Ευρωπαίους ηγέτες. Παραβιάζει τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Αγνοεί τις δικές τους αποφάσεις για την Αμμόχωστο, για την ΑΟΖ, για το Αιγαίο, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο. Τούρκοι στρατιώτες και μισθοφόροι, που δρουν με χρήματα της Τουρκίας, υπάρχουν σήμερα στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αζερμπαϊτζάν, στην Υεμένη, στο Ιράκ, στο Σουδάν. Συνεργάζονται και με τη Χεζμπολάχ και με τις ένοπλες δυνάμεις της Σομαλίας. Συχνά υπάρχουν αναφορές ότι πυροδοτεί τον εμφύλιο στη Νιγηρία. Ακόμα και στην Ινδία τα ΜΜΕ κατηγορούν την Τουρκία για υπόθαλψη ακραίων ισλαμιστών σε συνεργασία με το Πακιστάν, και ότι συντονίζει τη στρατολόγηση φονταμενταλιστών…
Αλλά, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι «δυτικοί σύμμαχοι», που θρηνούν τώρα για την τραγωδία της Ουκρανίας, δεν βλέπουν, δεν ακούν. Χειροκροτούν τον Ερντογάν ως ειρηνοποιό κι ας τους λέει κατάμουτρα ότι δεν συμμετέχει στις αποφάσεις τους για κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Τι περιμένουν, λοιπόν; Να τους λέμε κι εμείς ό,τι τους λέει σήμερα ο Ζελένσκι; Είμαστε ευγνώμονες, αλλά είναι λίγο αργά! Τι περιμένουν; Να θρηνούν όταν θα βλέπουν εμάς να σκοτωνόμαστε; Όταν θα βλέπουν τα νησιά του Αιγαίου να καίγονται; Όταν θα βλέπουν τη Θράκη να δέχεται εισβολή;
