Του Γιώργου Καραμπελιά
(συμπλήρωση στις 5 μμ της 10ης Απριλίου)
Οι γαλλικές εκλογές –άσχετα με το εάν τελικώς ο Μακρόν ή η Λεπέν θα κόψουν το νήμα στον πρώτο γύρο των εκλογών– είναι υψίστης σημασίας για το σύνολο της Ευρώπης και της Δύσης.
Πόσο μάλλον που η Γαλλία αποτελεί παραδοσιακά το πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης από τη γαλλική επανάσταση και εντεύθεν. H επανάσταση του 1848 θα εγκαινιάσει ένα μεγάλο κύμα επαναστάσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Εκεί θα πραγματοποιηθεί η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση του σύγχρονου κόσμου, η Κομούνα του Παρισιού, το 1871. Στη Γαλλία θα εγκατασταθεί η πρώτη ρεπουμπλικανική και λαϊκή κυβέρνηση του σύγχρονου κόσμου. Στη Γαλλία θα δημιουργηθεί το Λαϊκό Μέτωπο, το 1936, που θα προδιαγράψει τις συμμαχίες της πολεμικής περιόδου ενάντια στους Ναζί και υπήρξε το πρότυπο του ελληνικού ΕΑΜ.
Με την πρωτοβουλία των Γάλλων και του Ζαν Μονέ θα εγκαινιαστεί, το 1957, η ΕΟΚ (μετέπειτα Ενωμένη Ευρώπη), με στόχο να χαλιναγωγήσει και να εντάξει τη Γερμανία κατ’ εξοχήν σε μια υπερεθνική Ένωση.
Στη Γαλλία θα πραγματοποιηθεί η μετασοσιαλιστική δικαιωματιστική και παγκοσμιοποιητική επανάσταση του Μάη του 1968.
Στη Γαλλία λοιπόν και πάλι μοιάζει να εγκαινιάζεται σήμερα, συμβολικά, μια νέα ιστορική περίοδος που σηματοδοτεί την αναστροφή της ευρωπαϊκής επεκτατικότητας και τη μετάβαση σε μια εποχή γενικευμένης άμυνας της Ευρώπης ενώ ταυτόχρονα εγκαινιάζει σε μεγάλη κλίμακα το λυκόφως του δικαιωματισμού.
Και θα είναι εξαιρετικά σημαντικό, για τις τύχες της Ευρώπης αλλά και για την Ελλάδα εάν αυτή η μετάβαση θα πραγματοποιηθεί με μια αναδίπλωση στο εσωτερικό της Γαλλίας σε περίπτωση επικράτησης της Λεπέν, ή αντίθετα θα σηματοδοτήσει μια συνολική ευρωπαϊκή πολιτική και αμυντική συσπείρωση την οποία ευαγγελίζεται ο Μακρόν και κατεδείχθη ήδη και με τη Ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία.
Η μετάβαση σε μια εποχή άμυνας της Ευρώπης καταδεικνύεται αδιαμφισβήτητα από τις εξελίξεις στην οικονομική, γεωπολιτική και κοινωνική πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων. Το οικονομικό αποτύπωμα της Ευρώπης στην παγκόσμια οικονομία συρρικνώνεται διαρκώς. Η Μεγάλη Βρετανία θα εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό σκάφος. Στην Ανατολική Μεσόγειο, η νεο-οθωμανική Τουρκία θα αμφισβητεί ανοικτά την ευρωπαϊκή (και την ελληνική) κυριαρχία. Στη Συρία και τη Λιβύη, θα κάνουν κουμάντο η Ρωσία και η Τουρκία. Στην ίδια τη Μαύρη Αφρική, οι μισθοφόροι της Βάγκνερ αντικαθιστούν τους Γάλλους κομάντο. Και τέλος, η Ρωσία, ως ο οπλισμένος βραχίονας της υπό συγκρότηση Ευρασίας, θα εγκαινιάσει στην Ουκρανία την ένοπλη αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής τάξης των τελευταίων τριάντα χρόνων.
Ανάλογες και ακόμα πιο απειλητικές είναι οι εξελίξεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών. Η εκθετική αύξηση μη ενσωματώσιμων μεταναστευτικών πληθυσμών –όπως είναι το μεγαλύτερο μέρος των μουσουλμανικών πληθυσμών– έχει υπερβεί τις δυνατότητες απρόσκοπτης ένταξής τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ενισχύεται έτσι αυτό που και ο πρόεδρος Μακρόν έχει αποκαλέσει χωριστικό κίνημα στο εσωτερικό της γαλλικής κοινωνίας.
Παράλληλα, η ξέφρενη παγκοσμιοποίηση εντείνει την εξάρτηση από εξωτερικές πηγές ενέργειας και εισαγωγές, όπως φάνηκε με την πανδημία και ακόμα περισσότερο με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στο κοινωνικό πεδίο, είχε ενισχύσει τις τάσεις σχισίματος της κοινωνίας. Από τη μία πλευρά οι ελίτ και οι κάτοικοι των μητροπόλεων, που συμμαχούσαν με τις μεταναστευτικές και δικαιωματιστικές ομάδες –αρκεί να δει κανείς τους δημάρχους όλων των ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Και από την άλλη τα λαϊκά και μεσαία στρώματα που νιώθουν να πιέζονται τόσο από τη θηριώδη άνοδο των ανισοτήτων όσο και από την πίεση στους μισθούς από τις μεταναστευτικές μειονότητες﮲ τέλος, από την καταστροφή των παραδοσιακών εθνικών ταυτοτήτων τους.
Αυτές οι συνθήκες οδηγούν σε αυξανόμενη κοινωνική και πολιτική πόλωση που επιτείνεται από την οικονομική, ενεργειακή και γεωπολιτική κρίση.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, και η Γαλλία κατ’ εξοχήν, έχουν μπει σε μια μεγάλη εσωτερική κοινωνική και πολιτική περιδίνηση. Τα κίτρινα γιλέκα και οι ενδοκοινοτικές συγκρούσεις αποτέλεσαν μερικές από τις εκφάνσεις της στο κοινωνικό επίπεδο.
Στο πολιτικό επίπεδο, όλο το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα έχει σχεδόν διαλυθεί, όπως αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις. Το παλιό γκωλικό κόμμα έχει πέσει στο 8,5%. Tο σοσιαλιστικό, με τη δικαιωματίστρια δήμαρχο του Παρισιού Ινταλγκό, στο 1,5% (!) και το κομμουνιστικό στο 3%.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν θα επιχειρήσει να συγκροτήσει έναν νέο πολιτικό πόλο «πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς» προτάσσοντας έναν γαλλικό πατριωτισμό ως κινητήρα του ευρωπαϊκού πατριωτισμού και της αμυντικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης και όχι το κλείσιμο σε έναν στενό γαλλοκεντρικό εθνικισμό. Όσο για τα ζήτημα της μετανάστευσης και της εθνικής ταυτότητας συμφωνεί και αυτός προς μια εθνοκεντρική μετακίνηση αλλά με μια μετάβαση κατά πολύ ηπιότερη που να μπορεί να γίνει ανεκτή από την κοινωνία αλλά και την Ευρώπη συνολικά.
Η Λεπέν και ο Ζεμούρ που συγκεντρώνουν μαζί το 35% στις δημοσκοπήσεις και έχουν σαν κύρια θεματική τους την αναστροφή, λιγότερο ή περισσότερο βίαια, των μεταναστευτικών ρευμάτων και την επανενοποίηση της κοινωνίας με επίκεντρο τις αξίες ενός στενού εθνοκρατικού γαλλισμού και παράλληλα τη δυσπιστία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παράλληλα όπως είχε συμβεί και στις ΗΠΑ με τον Τραμπ, είναι πιο κοντά και στον Πούτιν, παρότι υποχρεώθηκαν να καταγγείλουν την εισβολή στην Ουκρανία.
Δηλαδή πάνω από το 70% των ψηφοφόρων τάσσονται με τη μια ή την άλλη μορφή απόρριψης της ξέφρενης παγοσμιοποίησης με τη διαφορά ότι για τη Λεπέν και τον Ζεμούρ αυτή έχει γαλλοκεντρικό και εθνικιστικό χαρακτήρα ενώ για τον Μακρόν και την Πεκρές (που εκπροσωπούν επίσης ένα 35% ) έχει ευρωκεντρικό χαρακτήρα (η Γαλλία ως κινητήρας της Ευρώπης), γεγονός που εξυπηρετεί και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Οι υποστηρικτές του δικαιωματισμού και των μεταναστευτικών κοινοτήτων συγκεντρώνονται γύρω από τον Μελανσόν με 17 ή 18% των ψηφοφόρων και το 7% των αριστερών και ακροαριστερών υποψηφίων, δηλαδή μόλις το 25% των ψηφοφόρων.
Προφανώς δε η ενίσχυση της Λεπέν και του Ζεμούρ (η Λεπέν θα μπορεί να ανέβει και άλλο αν την επιλέξουν οι ψηφοφόροι του Ζεμούρ) θα υποχρεώσει και τον Μακρόν αν επανεκλεγεί στο δεύτερο γύρο, όπως είναι και το πιθανότερο, να πάρει περισσότερο υπόψη του τα προβλήματα της εσωτερικής πολιτικής ζωής.
Συνεπώς, οι εκλογές αυτές σηματοδοτούν όντως την εξάντληση μιας εποχής, της ανέμελης παγκοσμιοποίησης, και την είσοδο σε μια εποχή άμυνας της Ευρώπης τόσο προς τον Ευρασιατισμό όσο και στην αντιπαλότητα με τις ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Τουρκία που θέλει να αποτελέσει το ξίφος του ισλάμ στην «ανακατάκτηση» της Ευρώπης.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι γαλλικές εκλογές σηματοδοτούν την είσοδο σε μια νέα ιστορική εποχή. Και οπωσδήποτε η Ελλάδα επιθυμεί μια Γαλλία στο επίκεντρο της Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας και άμυνας.
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
