Το λυκόφως της μετεμφυλιακής ιδεολογίας -

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην (τ. 123) που κυκλοφορεί

Δημοσιεύουμε απόσπασμα του άρθρου

Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς,
καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν
δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους
Ἡράκλειτος

Το ναυάγιο της αφελούς εμποροκρατικής Ευρώπης στα αιμάτινα λασποχώραφα της Ουκρανίας σηματοδοτεί παράλληλα, σε εμάς στην Ελλάδα, όχι μόνο τον ενταφιασμό της ιδεολογίας της μεταπολίτευσης αλλά και το λυκόφως της μετεμφυλιακής ιδεολογίας στο σύνολό της.
Και όπως έχω συχνά τονίσει, το τέλος μιας ιστορικής περιόδου σημαδεύεται σχεδόν πάντα από το κύκνειο άσμα της. Το κύκνειο άσμα του μετεμφυλιακού «κράτους της Δεξιάς» υπήρξε η στρατιωτική δικτατορία. Η έσχατη έκφραση της μεταπολιτευτικής συνθήκης του γενικευμένου δικαιωματισμού και του παρασιτικού εκσυγχρονισμού υπήρξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την κατάδειξη του θεμελιώδους ανταγωνισμού ανάμεσα στη ρωσική αυτοκρατορική πολιτική και ιδεολογία και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, αρχίσει να ξηλώνεται το ίδιο το δίπολο πάνω στο οποίο είχε κτιστεί όλη η ελληνική μεταπολεμική ζωή: Το συμφέρον με τη Δύση, η καρδιά με τη σοβιετική και, στη συνέχεια, τη ρωσική πολιτική.
Πράγματι, μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, η Ελλάδα θα παραμένει γεωπολιτικά μέρος του ΝΑΤΟ και εν συνεχεία της ΕΟΚ/Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ιδεολογικά θα ηγεμονεύεται από ένα κράμα Δύσης και Ανατολής – της σοβιετικής και της ρωσικής.
Τρεις κομβικές στιγμές σηματοδοτούν, και εν μέρει ανανεώνουν, την ιδεολογική επιρροή της «Ανατολής».
Η πρώτη υπήρξε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου όταν η ΕΣΣΔ της δεκαετίας του 1950-αρχών του ’60 θα συμπαρατάσσεται με αυτόν τον αγώνα, ο οποίος υπονόμευε τη συνοχή του δυτικού στρατοπέδου και του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, οι Εγγλέζοι, απροκάλυπτα, καθώς και οι Αμερικανοί στη συνέχεια θα προσπαθούν να εντάξουν τον τουρκικό παράγοντα στη λύση του Κυπριακού («Ένα δύο-τρία, μπράβο στη Ρωσία, τέσσερα, πέντε, έξι, Τζόνσον βγάλε το φέσι»). Το ρωσικό/σοβιετικό απωθημένο των ηττημένων ΕΑΜογενών μαζών θα ξανάρθει στην επιφάνεια, παρότι η Ρωσία δεν στήριζε την Ένωση με την Ελλάδα αλλά έναν Μακάριο μέλος του κινήματος των αδεσμεύτων﮲ αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα για τον ανερχόμενο αντιδυτικισμό του σύγχρονου ελληνισμού.
Με αφετηρία το Κυπριακό, οι ελληνικές ελίτ αλλά και ο ίδιος ο λαός θα διαιρεθούν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Το φιλοαμερικανικό/φιλοδυτικό και το φιλοσοβιετικό. Τότε, άλλωστε, κανείς δεν μπορούσε να μακροημερεύσει, και κυρίως να κάνει καριέρα, μακριά από το ένα ή το άλλο στρατόπεδο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Η ανεξαρτησία συνιστούσε «τρέλα». Την τρέλα ενός Μιχάλη Κατσαρού ή ενός Άρη Αλεξάνδρου.
Η δεύτερη στιγμή υπήρξε η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και η κατάρρευση της δικτατορίας που προκάλεσε ένα τεράστιο κύμα αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα – καθώς η συναίνεση των Σοβιετικών για την εισβολή στην Κύπρο είχε ευρύτατα αποσιωπηθεί ενώ θα τονίζεται μόνο εκείνη των Αμερικανών. Σε αυτή τη νέα περίοδο, και σε μεγάλη κλίμακα, οι Σοβιετικοί θα διεισδύσουν σε χώρους που υπερέβαιναν την παλιά φιλοσοβιετική Αριστερά. Εκατοντάδες ή χιλιάδες πατριώτες αξιωματικοί, διπλωμάτες, πολιτικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, που βρίσκονταν πέρα από την παραδοσιακή Αριστερά, μέσω της κίβδηλης ειρηνοφιλίας της Σοβιετίας και της πραγματικής επιθυμίας για απεξάρτηση από τους Αμερικανούς («ΝΑΤΟ-CIA-προδοσία») θα προσεγγίσουν, τουλάχιστον ιδεολογικά, το σοβιετικό στρατόπεδο.

…………………………………………………………..

Η συνέχεια στο Άρδην τ. 123