του Θανάση Γκότοβου*
αναδημοσίευση από την σελίδα aixmi.gr
Όσοι θέλουν να κατανοήσουν τη στάση και τη δράση της κυβερνώσας πολιτικής ελίτ στην Ελλάδα, από το 2010 μέχρι σήμερα, θα πρέπει να μελετήσουν προσεκτικά το πολύκροτο βιβλίο του Gustavo Corni “Hitler’s Ghettos”. Όχι επειδή το σημερινό καθεστώς στην Ελλάδα έχει κοινά στοιχεία με τον εθνικοσοσιαλιστικό παράδεισο, αλλά επειδή η δομή του διλήμματος που αντιμετωπίζει εδώ και τρία χρόνια η δική μας ελίτ είναι παρόμοια με τη φύση του διλήμματος των ηγεσιών των εβραϊκών Γκέτο της ανατολικής Ευρώπης. Τα γκέτο αυτά ήταν κοινωνίες Εβραίων, χωρισμένες με εντολή των Ναζί από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα στις κατεχόμενες χώρες. Λειτούργησαν, κυρίως, ως χώροι προσωρινής διαβίωσης των Εβραίων της Ευρώπης, ως προθάλαμοι για τους κανονικούς θαλάμους αερίων. Όμως οι διορισμένες από τους Γερμανούς ηγεσίες τους (στις οποίες περιλαμβάνονταν ικανό ποσοστό των προηγούμενων ηγεσιών των εβραϊκών κοινοτήτων, πριν από την κατοχή) διέθεταν ένα είδος «αυτοδιοίκησης», δηλαδή αρμοδιότητες να καθορίζουν οικονομικές και άλλες δραστηριότητες στο Γκέτο, να συντάσσουν τους καταλόγους των προσώπων που έπρεπε κάθε φορά να «εκκενώνονται» είτε για τα στρατόπεδα εργασίας, είτε για τα στρατόπεδα θανάτου, να τηρούν το νόμο και την τάξη με τη δική τους, εβραϊκή, αστυνομία κ.ο.κ.
Η «αυτοδιοίκηση» αυτή όφειλε να αναγνωρίζει και να σέβεται μέχρι κεραίας το εξωτερικό πλαίσιο, αυτό που είχαν επιβάλει οι Ναζί, με άλλα λόγια όφειλε να λειτουργεί υπέρ της ακώλυτης εφαρμογής της γερμανικής πολιτικής για τους Εβραίους της Ευρώπης.
Έτσι, προς το εσωτερικό του Γκέτο οι ηγεσίες του ήταν απολύτως αυταρχικές, σχεδόν δικτατορικές, με αρμοδιότητες που δεν θα τις είχαν ποτέ, αν δεν τους τις είχαν δώσει οι δημιουργοί του εξωτερικού πλαισίου: ο Χίτλερ, ο Χίμλερ και ο Χάϊντριχ.
Είχαν εξουσία, όχι μόνον επιβολής οικονομικών και άλλων μέτρων στα μέλη του Γκέτο, αλλά στην κυριολεξία εξουσία ζωής και θανάτου απέναντί τους. Κατά διαστήματα η ένταση μέσα στα Γκέτο ήταν τέτοια, που οι εβραϊκές ομάδες αντίστασης σε αυτή την εξουσία, οι μυστικοί επαναστατικοί πυρήνες μέσα στα Γκέτο που προπαγάνδιζαν τη ρήξη με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς αλλά και με την ηγεσία του Γκέτο, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν «εκκαθαρίσεις» μελών της ηγεσίας.
Προς τα έξω, στη σχέση τους με το ναζιστικό καθεστώς, οι ηγεσίες ήταν κατά κανόνα απολύτως ανίσχυρες, εφεκτικές και προσαρμοστικές. Τα περιθώρια αντιρρήσεων ήταν μηδενικά και οι Ναζί τα είχαν επιβεβαιώσει πολλές φορές όχι μόνο με την απειλή χρήσης ολοκληρωτικής βίας, αλλά με τη χρήση βίας, την καταστολή, τη βίαιη εκκένωση των Γκέτο και την καταστροφή των μελών του.
Το δίλημμα των ηγεσιών αυτών ήταν φοβερό. Αν αντιστέκονταν στο εξωτερικό πλαίσιο και δεν εφάρμοζαν τις εντολές των Γερμανών, περίμενε τους ίδιους και τους ομοεθνείς τους η ακαριαία καταστροφή. Αν υπάκουαν πειθήνια στα κελεύσματα του Χίμλερ και των οργάνων του, όπως έκαναν οι περισσότερες, απλά θα βοηθούσαν σε μια ομαλή και χωρίς πολλές διαμαρτυρίες και αναταράξεις εξόντωση του πληθυσμού των Γκέτο, δηλαδή του λαού τους, διευκολύνοντας τη λειτουργία της μηχανής του θανάτου που είχε ήδη στήσει το καθεστώς και την καμουφλάριζε επιμελημένα με την προπαγάνδα του, για την διάδοση της οποίας όμως όφειλε να συμβάλει και η ηγεσία των Γκέτο.
Πραγματική λύση στο δίλημμα αυτό δεν υπήρχε. Ούτε μπορούσε μια εσωτερική επανάσταση και ανατροπή της ηγεσίας σε ένα Γκέτο να αλλάξει κάτι στο εξωτερικό περίβλημα, ούτε πάλι η εμφατικά πιστή προσαρμογή στο πρόγραμμα των Γερμανών θα άλλαζε το σχέδιο εξόντωσης.
Πολλές εβραϊκές ηγεσίες κατηγορήθηκαν μετά τον πόλεμο για τον τρόπο που επέλεξαν να λύσουν το δίλημμα αυτό και που ήταν ένας συνδυασμός τριών παραμέτρων: υποταγή απέναντι στο εξωτερικό πλαίσιο, δηλαδή στον Χίμλερ, δικτατορία μέσα στο Γκέτο και, τρίτον, αγορά χρόνου για την απομάκρυνση της ολοκληρωτικής καταστροφής των Εβραίων μέσω της υπαγωγής μεγάλου μέρους του πληθυσμού του Γκέτο σε υπηρεσίες απαραίτητες για τη διεξαγωγή του πολέμου, όπως τα στρατόπεδα εργασίας. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, όσο ο Φύρερ χρειάζεται τους Εβραίους εργάτες για να διεξάγει πόλεμο, ο Χίμλερ δεν μπορεί να στείλει όλους τους Εβραίους στο Άουσβιτς, στο Κούλμχοφ, στο Μπέλζετς, στο Μαϊντάνεκ, στο Σομπίμπορ και στην Τρεμπλίνκα για να τους αφανίσει. Μπορεί να είναι σκληρός και απάνθρωπος, πίστευαν, ηλίθιος όμως δεν είναι.
Η λογική αυτή τελικά δεν λειτούργησε. Ήταν, πάντως, η μόνη που θα μπορούσε ίσως να είχε λειτουργήσει, αν ο πόλεμος δεν είχε κρατήσει τόσο πολύ.
Ποιος μπορεί να πει πόσο θα κρατήσει ο οικονομικός πόλεμος – δεν είναι δική μου έκφραση, αλλά του Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας – στον οποίο έχει εμπλακεί η Ελλάδα από το 2009 και μετά; Πόσοι Έλληνες θα θυσιαστούν οικονομικά και πόσοι θα υπαχθούν στην κατηγορία της «εκκένωσης» (μετανάστευσης) μέχρι τη λήξη των εχθροπραξιών; Ούτε εδώ είναι εύκολη η απάντηση.
Από ό,τι φαίνεται η κρίση δεν θα τελειώσει ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα. Και όπως στα Γκέτο ο κόσμος δεν ήθελε να πιστέψει ότι λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο πέρα οι «εκκενωθέντες» οδηγούνται στους θαλάμους αερίων, παρότι και πληροφορίες υπήρχαν και τεκμήρια, έτσι και σήμερα δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο κοινωνικός ιστός της Ελλάδας καταστρέφεται μπροστά μας, επειδή οι «αγορές» έχουν άποψη και σχέδιο και διότι η Ευρώπη ως ενιαία πολιτική υπόσταση δεν υφίσταται. Ενώ αυτό που υφίσταται ως Ευρώπη είναι μια αντανάκλαση της λογικής των παγκόσμιων «αγορών».
Και δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, επίσης, για έναν άλλο λόγο: επειδή οι λύσεις που υπόσχονται όσοι βλέπουν με μεγαλύτερη διορατικότητα τα πράγματα -αυτό, τουλάχιστον, πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε- είναι λύσεις που δεν μπορεί να «χωνέψει» το εξωτερικό πλαίσιο. Σε κανένα εβραϊκό γκέτο δεν έγινε αλλαγή ηγεσίας τέτοια που να αναγκάσει τους Γερμανούς σε παραχωρήσεις ή αλλαγή του σχεδίου. Έγιναν όμως εξεγέρσεις, όπως στη Βαρσοβία, στο Βίλνιους, στο Μπιάλιστοκ. Όπου έγιναν, απέτυχαν όλες. Αλλά έδειξαν κάτι και κάτι άφησαν πίσω στο επίπεδο της συλλογικής συνείδησης του εβραϊκού έθνους.
Μα, θα μου πείτε, αυτοί που ασκούν την πίεση στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι οι Γερμανοί του πολέμου. Είναι πολιτισμένοι άνθρωποι, δημοκράτες, οπαδοί ενός συστημικού ορθολογισμού. Δεν μισούν τους Νότιους, απλώς θέλουν να βελτιώσουν την οικονομία και την κοινωνία τους.
Θα συμφωνήσω. Προσθέτοντας, βεβαίως, ότι για αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολοι αντίπαλοι. Διότι τους Γερμανούς εκείνης της εποχής μπορούσες να τους πολεμήσεις σε συνεργασία και συμμαχία με άλλους. Τις αχαλίνωτες πλέον παγκόσμιες «αγορές» ποιος και πώς θα τις πολεμήσει; Ποιος και πώς θα τους περάσει καπίστρι;
Η Ελλάδα, θα μου απαντήσετε. Ο μικρός Δαυίδ ή ο Οδυσσέας της εποχής. Ίσως. Αλλά αν για τον Γολιάθ ο Δαυίδ και οι δικοί του είχαν κάποια αξία, δεν είναι άστοχο να θυμίσω ότι για τις «αγορές» είναι παντελώς αδιάφορο αν υπάρχουν Έλληνες, πού κατοικούν ή τι ορίζουν. Δεν πάσχουν από έλλειψη πολιτιστικών προτύπων, ώστε να περιμένουν από μας να τα αποκτήσουν. Ούτε είναι οπαδοί του πολυπολιτισμού που θα δικαιολογούσε καταχρηστικά το δικαίωμα ύπαρξης μιας διακριτής πολιτισμικής συλλογικότητας. Έχουν άλλες προτεραιότητες, δυστυχώς.
Έτσι το βάρος του διλήμματος για την ηγεσία της Ελλάδας σήμερα είναι εξίσου δυσβάστακτο. Η μόνη απορία που έχω είναι γιατί εμφανίζονται τόσοι πολλοί που επιθυμούν οπωσδήποτε να το σηκώσουν. Φιλοπατρία;
*O Θανάσης Γκότοβος είναι καθηγητης Παιδαγωγικής του Πανεπιστημιου Ιωαννίνων.
10 ΣΧΟΛΙΑ
Αξιοθαύμαστος ο συλλογισμός του καθηγητή και μ’αρεσε ο τρόπος που έπιασε το θέμα. Αν και βέβαια όπως λέει η αναλογίες δεν είναι οι ίδιες.
Όμως εκτός από το είμαστε παγιδευμένοι και δεν υπάρχει ελπίς και μάλιστα αυτό το λέει για την ηγεσία( γιατί τον λαό ποιος τον υπολογίζει , ώχου, τώρα, μωρέ?) δεν καταλαβαίνω τι θέλει να μας πει ή να προτείνει. Πέραν του ότι με έναν αντιφατικό τρόπο, υπονοεί και πως η ηγεσίες, εν δυνάμει θα πρέπει να έχουν και την συμπόνια μας για το “δυσβάστακτο” έργο και δίλημμά τους.
Κάτι επίσης ψελλίζει για εξέγερση, της οποίας το όφελος όμως, κατατάσσει στο συλλογικό ασυνείδητο του έθνους. Δηλαδή, λέει, ουσιαστικά, μην εξεγείρεστε γιατί το μόνο όφελος αυτό θα είναι.
Τέλος πάντων! Δεν καταλαβαίνω πάντως τη δημοσίευση από το site, εκτός ίσως από τον θαυμασμό στον παραλληλισμό που κάνει.
Μια άλλη αναλογία είναι στη συμπεριφορά των Εβραίων του γκέτο και των Ελλήνων. Και οι δυο στερήθηκαν τις φυσικές ηγεσίες τους και τα μέσα άμυνας τους και επιδόθηκαν σε μια μοιρολατρική και στρουθοκαμηλική αντιμετώπιση της κατάστασης και επίσης σε μια λογική αφού πάνε τους άλλους στους φούρνους και όχι εμένα τι να σκοτίζομαι.
Πάντως η αναλογία ισχύει μερικώς και όχι απόλυτα και είναι λάθος να εξάγουμε πολλά συμπεράσματα από αυτήν. Είμαστε σε πολύ ευμενέστερη θέση από τους Εβραίους, η κατοχή μας είναι μόνο οικονομική και όχι στρατιωτική να μην το ξεχνάμε αυτό. Η πραγματική “κατοχή” μας είναι πνευματική και ηθική. Αν ανακτήσουμε το πνέυμα της αλληλεγγύης, της (παραγωγικής) εργατικότητας και του υγιούς πατριωτισμού η οικονομική κατοχή θα φύγει είναι το μόνο σίγουρο. Η “κατοχή” είναι από τον κακό εαυτό μας. Οι Γερμανοί και οι πολιτικοί είναι μόνο τα όργανα της τιμωρίας μας μπας και ξυπνήσουμε. Αν δεν ξυπνήσουμε τότε μπορεί να βρεθούμε πραγματικά στη θέση των Εβραίων, με δήμιους όχι μόνο τους Γερμανούς, αλλά κυρίως τους Τούρκους.
“Φιλοπατρία…”
Όχι βέβαια…
Το να ακούς λ.χ τη λέξη “πατρίδα” από τον Γ.Α.Π είναι σαν να ακούς την Τσιτσιολίνα να λέει “σ’αγαπώ” στον επί οθόνης παρτεναίρ της (και σύ να πιστεύεις πως το λέει στ΄αλήθεια).
Η λογική τους είναι αυτή του “eject button” μέσα σε ένα αεροπλάνο που πέφτει, με καβάντζα ένα αλεξίπτωτο στην πλάτη.
Μόνο που αριθμός των αλεξίπτωτων είναι μικρότερος των επιβαινόντων, και επιπλέον αυτά τα μοιράζουν οι Γερμανοί.
Το κείμενο μπορεί να φαντάζει «αδιέξοδο» με την έννοια του ότι δεν καταλήγει σε «εύκολες συνταγές – προτροπές προς επαναστάτες», περιγράφει όμως πολύ σωστά την παραλληλότητα και το δυσεπίλυτο του διλήμματος των δύο ηγεσιών. Επίσης ορθά τονίζει την ουσιαστικά δυσμενέστερη σημερινή πραγματικότητα του «με ποιους να συμμαχήσεις» αφού όλοι (οι επίσημοι) στα ίδια στοχεύουν (τον κατευνασμό των «αγορών»). Όσο περισσότερες κοινωνικές ομάδες στην χώρα μας και στις άλλες ευρωπαϊκές τουλάχιστον χώρες συνειδητοποιούν ότι αυτός ο νέος ακήρυχτος πόλεμος θα είναι χρονικά πολύ μακρύς και συνάμα διαφορετικός από τους προηγούμενους συμβατικούς, ενώ δεν λύνεται ούτε με μερεμέτια στο επίπεδο της κορυφής (αλλαγή ηγεσιών ή επιφανειακών πολιτικών) ούτε με αυτοχειριασμούς τύπου «αραβικής άνοιξης» τόσο πιθανότερο είναι να αρχίσει να συγκροτείται ένα ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ μέτωπο οικονομικής, κοινωνικής, και πνευματικής οργάνωσης ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
Αυτό το κατ’ αρχήν ειρηνικό κίνημα, που θα πρέπει απαραίτητα να έχει χαρακτηριστικά ουσιαστικής και όχι απλά αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στον τρόπο παραγωγής και διαχείρισης του πλούτου και τις άλλες κοινωνικές δραστηριότητες του, όταν αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα τότε μόνο θα αρχίσει να φαντάζει σαν τον Δαυϊδ μπροστά στον Γολιάθ των «αγορών». Και τότε μοιραία θα ξεκινήσει η όποια συμβατική σύγκρουση…
_________
Υ.Γ. Αν η προσέγγιση μου σας θυμίζει λίγο τις πρωτοχριστιανικές κοινότητες στα τρία πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά ακριβώς είναι το ζητούμενο. Οι Χριστιανοί τότε για να επιβιώσουν δεν είχαν να στηριχθούν σε κανένα απολύτως σύμμαχο (αλλά και δεν επιδίωξαν στρατιωτικού τύπου συμμαχίες με τον εχθρό του εχθρού τους), παρά μόνο στηρίχτηκαν στην εσωτερική τους αλληλεγγύη, και φυσικά στον Μεγαλοδύναμο. Χρειάστηκαν τρεις αιώνες και 12+ εκατομμύρια Μαρτύρων, αλλά τελικά έγιναν η κυρίαρχη κοινωνική δύναμη του τότε γνωστού κόσμου, άσχετα με το πώς το διαχειρίστηκαν μετά. Εμείς οι σημερινοί «καταπιεσμένοι» είμαστε πολύ περισσότεροι από τους πρώτους Χριστιανούς, και είμαστε -στα λόγια τουλάχιστον- όλοι συστρατευμένοι στον αγώνα για ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό που μας επιφυλάσσουν.
Το αμείλικτο ερώτημα που θα κρίνει την έκβαση του αγώνα μας είναι: μπορούμε ΟΛΟΙ να απεμπολήσουμε το ΕΓΩ (στην οποιαδήποτε έκφανση του) για χάρη του ΕΜΕΙΣ. Η στάση ζωής των πρώτων Χριστιανών δείχνει παντελή άρνηση του ΕΓΩ, και θυσιαστική αφοσίωση στην κοινή Πίστη/στόχο. Δυστυχώς διαχρονικά όλα τα κινήματα, οι εθνικές, και οι κοινωνικές Επαναστάσεις, ενώ ξεκίνησαν με τις αγνότερες προθέσεις τουλάχιστον από τους περισσότερους επαναστάτες, πολύ σύντομα όμως απετέλεσαν πεδία προσωπικών συγκρούσεων και αδελφοκτόνων εμφυλίων μέχρις ότου να επικρατήσει ο ισχυρότερος (και σχεδόν πάντα όχι ο σωστότερος). Η Ελληνική Ιστορία αποτελεί τυπικό παράδειγμα αυτής της κακοδαιμονίας.
Το κείμενο έχει αρκετά θετικά στοιχεία αλλά παραλείπει μία πολύ μεγάλη, τη βασικότερη και θεμελιωδέστερη, δυσαναλογία και διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστάσεις που συγκρίνει: οι εβραϊκές ηγεσίες των γκέτο δεν ήταν υπεύθυνες για το κακό που βρήκε το εβραϊκό έθνος. Απλά επεχείρησαν να διαχειρισθούν μία αδιέξοδη κατάσταση εξωτερικώς κι πέραν των δυνάμεών τους επιβληθείσα. Εξού και το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκαν και γλαφυρά αποδίδει ο συντάκτης, το οποίο μπορεί δικαιολογημένα να ωθήσει κάποιον στην κατανόηση και τη συγχώρεση ακόμα κι αποφάσεων κι επιλογών οι οποίες εκ των υστέρων κρίνονται απολύτως κι ολοκληρωτικά εσφαλμένες.
Στην περίπτωση της Ελλάδος, της ελευθέρας Κύπρου και του Ελληνισμού όμως τέτοιο ελαφρυντικό ή άλλοθι δεν υφίσταται ούτε κατά διάνοια. Οι ελίτ κι οι ηγεσίες συνειδητά και με σχέδιο για εκτενέστατα χρονικά διαστήματα με τη συνδρομή μέγιστου μέρους του νεοελληνικού λαού και την ανοχή του υπολοίπου οδήγησε στη σημερινή κατάσταση μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας.
Γι’αυτό και προσωπικά πιστεύω ότι οι ηγεσίες κι οι ελίτ δεν έχουν διλήμματα και δε χάνουν ούτε ώρα από τον ύπνο και την καλοπέρασή τους. Γιατί αν είχαν θα είχαμε έστω κι ένα από αυτά τα καθάρματα να οδηγείται σε ειλικρινή μεταμέλεια, εξομολόγηση και ίσως ακόμα κι αυτοχειριασμό όπως έκανε σημαντικός αριθμός εβραίων ηγετών των γκέτο κάτω από το βάρος της εφιαλτικής θέσης και κατάστασης που τους επεβλήθη. Προσωπικά όμως δεν έχω διαπιστώσει το παραμικρό ίχνος τέτοιας συμπεριφοράς σε κανένα μέλος των ηγετικών ελίτ. Αντίθετα, όπως διαπιστώνει στο τέλος κι ο συντάκτης, συνωστίζονται και διαγκωνίζονται ανελέητα για το ποιός θα πρωτοαναλάβει τα ηνία της εξουσίας. Γιατί όπως πολύ απλά το λέει το σοφό γνωμικό του Ελληνικού λαού “κακό σκυλί ψόφο δεν έχει….”
Το κείμενο του καθηγητή ήταν καλό. Δίνει και τη δυνατότητα σύγκρισης με ένα άλλο ιστορικό φαινόμενο που όμως έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά αν και πολλά διαφορετικά, στην εποχή που έχει μυθοποιηθεί η Βαϊμάρη ως πρότυπο ανάλυσης για τους δυτικίζοντες, κυρίως αριστερούς. Προσφέρει μια βάση για κριτική ανάλυση της πραγματικότητας των ΧΕΙΡΙΣΜΩΝ: “Εσύ δεν θα την πάθεις” λέει σε ολοένα και μικρότερα πληθυσμιακά κομμάτια η εξουσία, “Εμείς δεν θα την πάθουμε” λένε ολοένα και λιγότερα πληθυσμιακά κομμάτια,για να μην αναφέρω τον ατομικό παράγοντα (“Εγώ θα τη βολέψω”) που τα κάνει όλο και πιο δύσκολα. Αυτό που επισημαίνεται ως διαφορά αλλά και ως αντιστοιχία εν σχέση με τον φυλετικό ρατσισμό είναι ο σημερινός οικονομικός αποκλεισμός που οδηγεί τάχιστα στη βιολογική εξόντωση. Άστεγοι, ναρκομανείς, φυλακισμένοι, ψυχιατριζόμενοι, άνθρωποι χωρίς οικογενειακό ιστό, τσιγγάνοι, μετανάστες, άνεργοι, συνταξιούχοι, χαμηλόμισθοι, “μαύροι” εργαζόμενοι, κι ένα σώμα που ολοένα και φτωχοποιείται (“διαθέσιμοι”-απολυμένοι, επαγγελματίες που κλείνουν επιχειρήσεις με πολλά χρέη, κλπ) είναι η μάζα που οδηγείται με μια παράλληλη υποβάθμιση έως κατάργηση του κοινωνικού κράτους σε ΦΤΩΧΟΚΤΟΝΙΑ. Προσέξτε το αυτό: ΦΤΩΧΟΚΤΟΝΙΑ. Αυτή διαφορά και η αντιστοιχία ταυτόχρονα στο δικό μας γκέτο. Ο μαύρος Σισέ (αυτόν θυμήθηκα τώρα) είναι επιτυχημένος ποδοσφαιριστής ή το Νιγηριανό παιδί που πήγε στο ΝΒΑ και το υποδέχτηκε στο μέγαρό του ο Σαμαράς. Ο Σισέ που πουλάει σιντι και αφρικάνικα είδη θα εξοντωθεί είτε από τις μαχαιριές του φασίστα, είτε από τα χτυπήματα του μπάτσου είτε από μια απλή λοίμωξη που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ο καρδιακός θα πεθάνει στην “αναμονή” του νοσοκομείου” γιατί δεν θα προλάβει το περιβάλλον του να εξασφαλίσει τα 3.000 ευρώ που ζητάει ο γιατρός. Ο συνταξιούχος του 67% αναπηρίας που άρχισε μετά το 2010 να τρέφει όλα τα μέλη της οικογένειάς του δεν θα μπορεί και κάποιοι με κάποιες αρρώστιες θα οδηγηθούν στο θάνατο. Ο φτωχός απολυμένος θα αγνοήσει την έναρξη του εμφράγματος και θα οδηγηθεί στο θάνατο. Η χάλια διατροφή χιλιάδων παιδιών σήμερα λόγω έλλειψης βασικών διατροφικών ειδών θα οδηγήσουν σε χρόνιες ασθένειες και στο θάνατο πολλούς νέους ανθρώπους. Η μαζική κατάθλιψη λόγω ανεργίας που χτυπάει τις φτωχές συνοικίες και στα χωριά οδηγεί στο μαζικό θάνατο. Κι αυτά είναι φαινόμενα που ολοένα και περισσότερο γίνονται όλο και πιο διακριτά. ΦΤΩΧΟΚΤΟΝΙΑ. Αυτό είναι η μαζική εξόντωση στο δικό μας γκέτο σε συνθήκες βεβαίως “δημοκρατίας”.
Εξαιρετική παρομοίωση ! Αυτή ακριβώς είναι η νοοτροπία των δοσίλογων που μας κυβερνούν! Δεν το είχα σκεφτεί ως τώρα αλλά ο συγγραφέας έπιασε ακριβώς την αρρωστημένη ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών του…..greek sucess story !
΄Ατοπος (εκτός τόπου και χρόνου) παραλληλισμός.
Το θεώρημα του αδιέξοδου διλήμματος-θανάτου θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο για την φαρέτρα υπεράσπισης κάποιου ελαστικής εθνικής συνείδησης συνηγόρου σε μελλοντικό δικαστήριο δοσιλόγων.
Προερχόμενο από πανεπιστημιακό καθηγητή ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ απωθεί ως
αφόρητη διδασκαλία ( προπαγάνδα;)στωϊκισμού, μοιρολατρίας -ραγιαδισμού.
Δεν θα τον ήθελα σε καμμία περίπτωση δάσκαλο των παιδιών μου…
Με εκπλήσσουν μάλιστα όσα εγκωμιαστικά προαναφέρθηκαν από ορισμένους σχολιαστές, που προφανώς δεν προχώρησαν στην διάγνωση του μηνύματος
της αφήγησης για τα ναζιστικά εβραϊκά γκέτο.
Οι φερώνυμοι ΄Ελληνες δεν είμαστε ακόμη έγκλειστοι σε σειρματόπλεγμα, στο
γερμανικό έδαφος, υπό την φρούρηση των Ες Ες, υπό την απειλή αποσπάσματος και μόναδική επιλογή το κρεματόριο…
KI OMOS Ke STYLIANOU … EXEI DIKIO KI AS MHN EPANALAMBANETAI H ISTORIA OUTE OS FARSÁ OUTE OS KOMODIA.ALLES XORES SYMAINAI ALLA STRATHGIKA SYMFERONTA KI AN AFTA DEN … TAYTIZONTAI;TOTES … TI;ALLOI LAOI ALLES SYNHTHEIES.KI AN GOUSTAROUNE … TIS DIKES SOU;
H EXOUSIA ASKEITAI KAI SE KATHIMERINO “EPIPEDO” POU LEEI KI O LAOS.
XEHASA NA ZHTHSO SYGNOMH GIATI ZO STHN … GERMANIA KAI DEN EXO … GRAMMATOSEIRA(ALLA OUTE KAI LEYTERIA NA PO TH GNOMH MOU!).
ANTE GEIA APO ENA MONTERNO GASTARBEITER!
SYGNOMH ALLA LATHOS STO “TYPOGRAFEIO”!AN DEN GOUSTAROUNE TIS DIKES SOU EITHELA NA GRAPSO!