Της Μαρίας Αθανασόπουλου*
Τα Εξάρχεια με τα δύο πρόσωπα έχουν γίνει σήμερα τα Εξάρχεια με τα δύο στρατόπεδα. Έκπληξη; Όχι βέβαια! Αναμενόμενη η διχογνωμία. ΥΠΕΡ ή ΚΑΤΑ της κατασκευής μετρό στην πλατεία Εξαρχείων; Φυσικά ΥΠΕΡ!
Εξηγώ τους λόγους: αναμφίβολα, η κατασκευή μετρό θα δώσει άλλη πνοή σε ένα κομμάτι του κέντρου της Αθήνας που ζει επί χρόνια περιχαρακωμένο μέσα στη δική του γνωστική πλάνη (false consensus effect).
Η πλευρά της αμφισβήτησης, των μπαγιάτικων συνθημάτων, των σκονισμένων απόψεων, των σκοπιμοτήτων και της αυθαιρεσίας λέει όχι στην κατασκευή.
Η άλλη πλευρά, αυτή των για πολλά χρόνια υποταγμένων αλλά και αυτών στους οποίους πρυτανεύει η λογική λέει «ναι» γιατί βλέπει ένα φως στο σκοτάδι στο οποίο ζει και περιορίστηκε επί χρόνια.
Θα φρεσκάρω τη μνήμη κάποιων. Δεν άκουσα ούτε είδα ποτέ οργανωμένες διαμαρτυρίες:
- Όταν γινόντουσαν γιουρούσια στα καταστήματα της Στουρνάρη και τα κλοπιμαία έμπαιναν στο Πολυτεχνείο.
- Όταν γινόντουσαν πορείες και περιπολίες με καλάσνικοφ.
- Όταν γινόντουσαν εν ψυχρώ εκτελέσεις εν μέσω πλήθους.
- Όταν έγινε βιασμός καταμεσής στην πλατεία.
- Όταν γινόντουσαν πάρτι μέχρι το πρωί. Κάτω από τα παράθυρα των «αόρατων» κατοίκων.
- Όταν σφηνώνανε οι σφαίρες στα παντζούρια των σπιτιών.
- Όταν λαμπαδιάσανε τον ανθοπώλη στην Καλλιδρομίου, εν μέσω Λαϊκής, πετώντας μολότοφ, όχι μόνο δεν ακούστηκε κιχ, παρά πήγαν να συνεχίσουν την τσιπουροποσία τους στο παρακείμενο καφενείο.
- Όταν γινόντουσαν δηλώσεις από τους κυρ Παντελήδες με πλάτη, γιατί όλα «τα σκίαζε η φοβέρα». Αυτοί οι ίδιοι οι κυρ Παντελήδες ακόμη και σήμερα απειλούνται ότι θα «αντιμετωπιστούν και θα λάβουν τις απαντήσεις που πρέπει».
Σταματώ εδώ και λέω ότι αυτά φίλοι μου άλλαξαν τη φυσιογνωμία και την ιστορία των Εξαρχείων. Εσείς που κόπτεστε για το μετρό έχετε τεράστιες ευθύνες βάλατε πολλά κάτω από το χαλί, κάνατε πολλές φορές ότι δεν βλέπετε. Ας μην ξεθάβουμε «εμβληματικά» πρόσωπα για να κρύψουμε με αερολογίες τη λερωμένη τη φωλιά μας. Τεράστια η ευθύνη αυτών που θλίβονται για την χαμένη τιμή της πλατείας. Αυτοί που, όταν «ζόριζαν» τα πράγματα, ζητούσαν μέσω τρίτων την παρέμβαση της αστυνομίας για να μην εκτεθούν και χάσουν το προοδευτικό τους πρόσημο.
Σε αυτή την παλαιά ποτέ «προχώ» πλατεία κάποιοι (όχι όλοι) εμφανίζονται ως κάτοικοι που διαφωνούν με την κατασκευή του μετρό, «40 χρόνια φούρναρης» στα Εξάρχεια γνωριζόμαστε.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ότι η ιστορία της πλατείας Εξαρχείων παραποιήθηκε, κακοποιήθηκε, περιφρονήθηκε, έγινε λάφυρο ιδεοληπτικών αλαζόνων, που πίστευαν και πιστεύουν ότι υπάρχει ευρεία συναίνεση με τις απόψεις τους. Εμάς, τους κατοίκους κυρ Παντελήδες, η πρόσφατη ιστορία μάς κατάπιε επί χρόνια, αλλά δεν μας έφτυσε.
Είμαστε ακόμα όρθιοι. Εμείς, οι φοβισμένοι, οι «δειλοί», οι μετριοπαθείς, οι ξεπουλημένοι, οι ασπόνδυλοι, κυρ Παντελήδες, τασσόμαστε ΥΠΕΡ της κατασκευής μετρό στην πλατεία Εξαρχείων. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να ζήσουμε σε μία γειτονιά φιλική στον κάτοικο, στον ηλικιωμένο, τον απλό πολίτη. Ας αναλογιστούμε όλοι «τί είχαμε τί χάσαμε και τί μας μένει ακόμα» (Νάνος Βαλαωρίτης). Όποιος δεν το καταλαβαίνει «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει».
*Είναι κάτοικος Εξαρχείων
