Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ο θάνατος δεν προσφέρεται για σάτιρες και τα σχόλια δεν είναι αδικαιολόγητα. Ο θάνατός της είναι το τέλος μιας εποχής. Η ζωή και η 70χρονη μοναρχία της συνδέθηκε με την εποχή της αποικιοκρατίας, τη γιγάντωση και τη λήξη της. Μια λήξη που δεν αφορούσε όλους τους λαούς, αν σκεφτεί κανείς τι συμβαίνει στο Ακρωτήρι και στη Δεκέλεια, αν σκεφτεί κανείς πως ο Κάρολος θα θεωρείται αρχηγός πολλών κρατών, χιλιόμετρα μακριά από το παλάτι του Μπάκινγχαμ, αν σκεφτεί κανείς τη διαχρονική αφαίμαξη των πρώην αποικιών, κυρίως στις φτωχές περιοχές του πλανήτη. Η ζωή και η μοναρχία της συνδέθηκε με μια θεοσκότεινη εποχή, με το σκλαβοπάζαρο, με σφαγές και λεηλασίες σε κάθε γωνιά του αποικιοκρατικού κόσμου, από την Ινδία στην Ιρλανδία και από την Υεμένη στην Κένυα και σ’ όλες τις αγορές της Αφρικής.
Δεν είναι κατακριτέοι όσοι εκφράζουν μιαν ανακούφιση, όσο σκληρός κι αν είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου, κυρίως για την οικογένειά του. Το όνομά της συνδέθηκε με απαγχονισμούς εδώ στην Κύπρο, κώφευσε στις εκκλήσεις για τη σωτηρία εικοσάρηδων ανταρτών, που πάλευαν για τη λευτεριά τους. Η μορφή της θα δεσπόζει για πάντα στις φωτογραφίες των αποικιών, με σκλάβους να κουβαλούν την άμαξά της και πεινασμένα πιτσιρίκια να τη χειροκροτούν. Η Ελισάβετ ΙΙ πέρασε στην ιστορία. Στα μαύρα, δυστυχώς, βιβλία της, όπως όσοι συνδέθηκαν με την αποικιοκρατία και την εδραίωσή της, την επιβολή του αγγλικού πέλεκυ και τον βρετανικό ιμπεριαλισμό. Στην απέναντι πλευρά από όσους αντιστάθηκαν στη μοναρχία της, από τη Ροδεσία ως τον Μαχαιρά, από τα σκοτεινά στενά του Όλστερ στη βασανισμένη Λευκωσία. Στην απέναντι πλευρά από τον Ευαγόρα, τον Καραολή, τον Δημητρίου, που δεν άξιζαν, φαίνεται, τη χάρη της. Ο Θεός της, αν μπορέσει, να τη συγχωρέσει.
