του Βίκτορ Γερμολένκο από την Καθημερινή
Οταν ο Πούτιν ξεκίνησε να συγκεντρώνει τα στρατεύματά του στα σύνορά μας, λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν, είδαμε μία αρκετά αφελή προσέγγιση από πολλούς που απέκλειαν την πιθανότητα εισβολής. Προσωπικά, πίστευα ότι ο Πούτιν θα επιτεθεί. Ετσι κάνει η Ρωσία, το έχει δείξει στο πρόσφατο παρελθόν.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν το μέγεθος της επίθεσης. Πίστευα ότι θα περιοριστεί στα ανατολικά της χώρας, όπως και τελικά έγινε. Δεν πιστεύαμε ότι θα φτάσει μέχρι το Κίεβο. Ομως κι εκείνος έπεσε έξω στα σχέδιά του. Πίστεψε ότι ο Ζελένσκι θα το σκάσει, ότι η Ουκρανία θα μείνει ακυβέρνητη και θα πέσει μέσα σε μερικές μέρες. Περίμενε πως μέσα στην Ουκρανία θα βρει συμμάχους. Ενας από τους λόγους που διάλεξε να μας επιτεθεί τώρα, είναι επειδή νιώθει εδώ και καιρό πως έχει χάσει την πολιτική του επιρροή στη χώρα μας. Μέχρι και πριν από κάποια χρόνια ο Πούτιν είχε ισχυρούς συμμάχους εδώ.
Ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς ήταν άνθρωπός του, έχαιρε και κάποιας λαϊκής υποστήριξης βεβαίως, αλλά ο βασικός του υποστηρικτής ήταν η Ρωσία. Ετσι, όταν έφυγε, η επιρροή του Πούτιν στην Ουκρανία ελαττώθηκε πολύ. Φυσικά, στη χώρα υπάρχουν άνθρωποι, ιδιαίτερα μεγαλύτερης ηλικίας, μεγαλωμένοι κυρίως σε μεγάλες πόλεις στα νοτιοανατολικά, οι οποίοι τρέφουν συμπάθεια για τους Ρώσους, θεωρούν τους Ρώσους αδέλφια. Αυτή η ιδέα όμως γίνεται όλο και πιο αντιδημοφιλής. Πώς μπορεί ο αδελφός σου να σε βομβαρδίζει; Στο Χάρκοβο είδα με τα ίδια μου τα μάτια το μέγαρο της όπερας να έχει γίνει ερείπιο. Πώς μπορεί ο αδελφός σου να σου το κάνει αυτό;
Νομίζω πως αυτά που ζούμε θα είναι μία μεγάλη δοκιμασία για αυτούς τους ανθρώπους. Πριν από τον πόλεμο είχα αρκετούς φίλους Ρώσους. Η στάση τους όμως τον τελευταίο χρόνο με έκανε να απομακρυνθώ από αυτούς. Αν και κανείς τους δεν ήταν υπέρ του Πούτιν, όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία έδειχναν όλοι τους μία απάθεια. Μία διστακτικότητα να δράσουν. Ξέρω, φυσικά, πως το καθεστώς τιμωρεί όσους του εναντιώνονται, αλλά υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις. Εμοιαζαν σαν να μην τους ενδιαφέρει και πολύ, μου έλεγαν «μην το βλέπεις σαν μάχη του καλού ενάντια στο κακό».
Ομως έτσι είναι, το ρωσικό καθεστώς είναι ένα καθεστώς ιμπεριαλιστικό, με αυτοκρατορικές βλέψεις, κι επιπλέον ένα καθεστώς που έχει από χρόνια βασίσει την ύπαρξή του στον φόβο και την απειλή. Οσο υψηλότερα ανεβαίνεις στη ρωσική εξουσία, τόσο περισσότερο φόβο πρέπει να προκαλείς. Ετσι έχει εκπαιδευτεί και ο στρατός. Από τις συνομιλίες Ρώσων στρατιωτών που έχουμε καταφέρει να ακούσουμε προκύπτει πάντοτε το ίδιο πράγμα. Σκοτώστε όποιον βρείτε, σπείρετε τον φόβο. Μόνο έτσι θα τους αποθαρρύνετε.
Από τις Εναλλακτικές εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο, Ουκρανία, η ρωσική εισβολή και ο πόλεμος της προπαγάνδας που περιέχει δύο κείμενα του Ουκρανού φιλοσόφου.
