Ένας ολοκληρωτικός φονταμενταλισμός

2,6K

Του Γιώργου Καραμπελιά

Η  κριτική μου στο κόμμα  ΝΙΚΗ δεν στρέφεσαι ενάντια σε «μια οργάνωση με θρησκευτικό προσανατολισμό». Αντίθετα κάτι τέτοιο θα το θεωρούσα θεμιτό και καθόλου απορριπτέο, σε μια εποχή σύγχυσης και μηδενισμού. Άλλωστε και ανάμεσα στους διαγκωνιζόμενους/ες για την είσοδο στη Βουλή, βρίσκονται πολλές φαιδρές και βλαπτικές για το επίπεδο της δημοκρατίας μας, περιπτώσεις, ενώ και μέσα στη Βουλή υπάρχουν και άλλα κόμματα με εθνομηδενιστική και ολοκληρωτική ιδεολογία.

Πρόκειται, αντίθετα, για  μια κριτική σε μια οργάνωση-κόμμα που αλιεύει στον πατριωτικό «χώρο» και στον χώρο των πιστών –που αποτελούν ένα πλειοψηφικό μέρος του ελληνικού λαού– αλλά εμφορείται από αντιλήψεις φονταμενταλιστικού/ολοκληρωτικού χαρακτήρα, και η οποία, καθόλου τυχαία άλλωστε, συντάσσεται με τον Βλαδίμηρο Πούτιν και ενάντια στον Ουκρανικό λαό.

Η ΝΙΚΗ διαστρέφει προς  μια ολοκληρωτική κατεύθυνση, αντιλήψεις και επιλογές  του δημοκρατικού πατριωτισμού, ενώ με την συστηματική αντιπαράθεσή της με όλους τους θεσμούς της ελληνικής Ορθοδοξίας προετοιμάζει και προοιωνίζεται ένα κυριολεκτικό σχίσμα  στο εσωτερικό της. Διότι είναι πανθομολογούμενο πως, πίσω από τη ΝΙΚΗ βρίσκονται όλες οι ρωσόφιλες δομές του εκκλησιαστικού χώρου. Αυτές –από μονές του Αγίου Όρους μέχρι ευσεβιστικές «χριστιανικές» οργανώσεις–,  ιδιαίτερα μετά την εισβολή στην Ουκρανία, έχουν επιδοθεί σε έναν γενικευμένο πόλεμο ενάντια στην ελληνική Ορθοδοξία. Προωθούν και εισηγούνται  μια αντίληψη της Ορθοδοξίας όχι μόνο ξενοκίνητη και σχισματική,  αλλά μισαλλόδοξη, ευσεβιστική, ολοκληρωτική.

Τα φτωχότερα και πλέον περιθωριοποιημένα ή παραδοσιακά και οικονομικά κατεστραμμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας αποτελούν τον βιότοπο όπου ανθούν οι συνωμοσιολογικές αντιλήψεις. Αυτό, δεν αναιρεί το γεγονός ότι αποτελούν πολύ συχνά σκληρά εργαζόμενους, καλούς οικογενειάρχες και αληθινούς πατριώτες. Ωστόσο η μεταβολή της κοινωνίας  σε ένα καζίνο με τους επιταχυνόμενους ρυθμούς της κυκλοφορίας του χρήματος, την ταξική αναλγησία, την τεχνολογική εργαλειακότητα, την πολιτισμική παρακμή, και τις επιβουλές στην εθνική ταυτότητα και κυριαρχία μπορεί να έχει δύο διεξόδους. Είτε την προσπάθεια μιας ορθολογικής και συνεκτικής αντιμετώπισης αυτού του επικίνδυνου κόσμου είτε το βύθισμα σε έναν κόσμο φανταστικό, συνωμοσιολογικό με μόνη κατάληξη τον φονταμενταλισμό του ενός ή του άλλου χαρακτήρα.

Και υπεύθυνοι γι’ αυτό δεν είναι μόνο οι χριστέμποροι και οι έμποροι ελπίδων συχνότατα ρωσοκίνητοι που προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν αλλά –ίσως και περισσότερο– εκείνοι που με τις πολιτικές και τη συμπεριφορά τους αποξενώνουν αυτές τις λαϊκές δυνάμεις από το σώμα της κοινωνίας. Όταν το κέντρο βάρους της οικονομίας της χώρας μεταφέρεται δραματικά και ξεδιάντροπα στην Αθήνα και τα τουριστικά νησιά, και η περιφέρεια, ιδιαίτερα ο βορράς, και οι άνθρωποί του, εγκαταλείπεται, τότε ανοίγει ο δρόμος σε κάθε είδους καπήλους.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε καθήκον και υποχρέωσή μας να υποβάλουμε σε κριτική τη ΝΙΚΗ.  Παρότι, μάλιστα, πολλοί φίλοι μάς παρακινούσαν να μην αναμιχθούμε, διότι έτσι το εκτρέφουμε αποξενώνοντας και ανθρώπους καλοπροαίρετους που το στήριξαν, – συχνά από αντισυστημική διάθεση. Και όμως, ακριβώς γι’ αυτό, θα πρέπει να γίνει καθαρό περί τίνος πρόκειται, ώστε κανείς να μη μπορεί να ισχυριστεί πως «δεν γνώριζε». Η κριτική, -εμπεριστατωμένη και ξένη προς κάθε είδους συμφέροντα, κομματικά ή άλλα,- είναι αναγκαία  

Και μια τέτοια κριτική θα πρέπει να αφορά κατ’ εξοχήν, στις οργανωτικές και προγραμματικές αντιλήψεις του κόμματος, ώστε  κανείς να μη  μπορεί να ισχυριστεί πως αποτελούν διαδόσεις ή δίκη προθέσεων, καθώς έχουν διατυπωθεί από τη δική τους γραφίδα.

Ενάντια στην «κομματοκρατία», κατάργηση των κομμάτων;

Κατά την περίοδο των μνημονιακών χρόνων  είχε γενικευτεί η κριτική της «κομματοκρατίας», δηλαδή της μονόχορδης φύσης του ελληνικού Συντάγματος καθώς και της ευθύνης των πολιτικών κομμάτων για την κρίση,. Μάλιστα μετά την περίοδο της Χούντας το ελληνικό πολιτικό σύστημα έγινε κομματοκεντρικό, χωρίς ιδιαίτερα θεσμικά αντίβαρα, μια και μετά την Αναθεώρηση του ΠΑΣΟΚ μηδενίστηκαν σχεδόν οι δικαιοδοσίες της προεδρίας της Δημοκρατίας.  Σε αυτή την κατεύθυνση, είχαν προταθεί  συνταγματικές αλλαγές που αφορούσαν τόσο την πιθανότητα δημιουργίας δεύτερου νομοθετικού σώματος, τύπου γερουσίας, όσο και την ενίσχυση δομών άμεσης δημοκρατίας, όπως τα δημοψηφίσματα, κ.ά.

Παράλληλα όμως η κριτική στην «κομματοκρατία» αναμόχλευσε  και μια παλιά παράδοση της Ακροδεξιάς, όπως είχε εκφραστεί και από τη Δικτατορία και την προωθούσε η Χρυσή Αυγή

Ποια πολιτική παράδοση ακολουθεί άραγε η ΝΙΚΗ, στην κριτική της ενάντια στην «κομματοκρατία»;  Διαβάζουμε  σχετικά  στο καταστατικό της πως η ΝΙΚΗ σκοπεύει στην

«νομοθετική κατάργηση της «κομματοκρατίας», ήτοι της επιρροής των κομματικών μηχανισμών στην εθνική και κοινωνική ζωή του ελληνικού Λαού…»

Δηλαδή η κατάργηση της κομματοκρατίας πραγματοποιείται με απλή «νομοθετική κατάργηση» της! Όμως πως ακριβώς συντελείται;

Με «…την απευθείας εκλογή βουλευτών από το Λαό. Κάθε επαρχία/νομός θα εκλέγει σταθερό αριθμό δικών του εκπροσώπων στη Βουλή, χωρίς ελάχιστες πανελλαδικές επιδόσεις κομμάτων.

Το Νομοθετικό Σώμα της Βουλής θα συγκροτείται επομένως, από ανθρώπους που θα έχουν εκλεγεί απευθείας, χωρίς «αριστερές» ή «δεξιές» ατζέντες, όχι με βάση δοσοληψίες με κομματικές κλίκες»…

… Όσοι θήτευσαν σε κυβερνήσεις, κοινοβούλιο και ευρωκοινοβούλιο, θα λογοδοτήσουν για όλο το κακό που έχουν προξενήσει στην πατρίδα και στο λαό…».

Η  κατάργηση της «κομματοκρατίας» στηρίζεται λοιπόν, στην άμεση εκλογή αντιπροσώπων και οδηγεί τελικώς στην κατάργηση των ίδιων των κομμάτων μια και «οι κομματικές κλίκες» αποκλείονται! Όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα προβάλλουν άλλοτε τα Σοβιέτ ή την ούμμα των πιστών μουσουλμάνων ως θεμέλιο του πολιτικού συστήματος. Μάλιστα το χαρακτηρίζουν ως δημοκρατία «ανώτερη» από την αντιπροσωπευτική, διότι είναι «άμεση». Ο δε Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε δημιουργήσει τη «Συμβουλευτική Επιτροπή», ως νομοθετικό όργανα  το 1970, χωρίς προφανώς… την παρουσία κομμάτων.

Παράλληλα, όλοι όσοι θήτευσαν σε πολιτικά αξιώματα, δεν θα κρίνονται κατά περίπτωση, , αλλά συλλήβδην: «θα λογοδοτήσουν για όλο το κακό που έχουν προξενήσει στην πατρίδα και στο λαό…»  Δηλαδή η αντιπολιτική «δικαιοσύνη» που προτείνει, στρέφεται εναντίον όλων των πολιτικών  που πρέπει να λογοδοτήσουν – άραγε στο «λαϊκό δικαστήριο» ή την «Ιερά Εξέταση» της Νίκης;  Μήπως χρειάζεται να θυμηθούμε το Χρυσαυγίτικο «Αλήτες-ρουφιάνοι- πολιτικοί»;

Διαβάζουμε στους «βασικούς στόχους»  της ΝΙΚΗΣ:  

«ζ. Η ενότητα όλων των καλοπροαίρετων και έντιμων πολιτών που εμφορούνται από τα Ελληνορθόδοξα ιδεώδη…. Η πολιτική ταυτότητα της ΝΙΚΗΣ αποτελεί την ενσάρκωση των αξιών της Ρωμιοσύνης, οι οποίες προϋπήρχαν πολύ πριν εφευρεθούν έννοιες, όπως “δεξιά”  ή “αριστερά”».

Αρκούν λοιπόν «οι αξίες της ρωμιοσύνης» ως πρόταγμα, και η ενσάρκωσή τους δεν είναι άλλη από το ένα κόμμα, τη ΝΙΚΗ.  Όμως, στην πραγματικότητα, ακόμα και η «ρωμιοσύνη», δηλαδή οι κοινότητες στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, διαπερνιούνταν από έντονες «κομματικές» αντιπαραθέσεις που έφταναν ακόμα και σε ένοπλες συγκρούσεις. Οι αρχαίοι Έλληνες αλληλοσπαράσσονταν με βάση κομματικούς ανταγωνισμούς – αρκεί να διαβάσουμε τον Θουκυδίδη. Οι Βυζαντινοί είχαν τους Πράσινους και τους Βένετους επί Ιουστινιανού. Πολύ πριν λοιπόν η Γαλλική Επανάσταση μιλήσει για Αριστερά και Δεξιά, οι κομματικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις διαπερνούσαν τις κοινωνίες. Αλλά αυτή η ολοκληρωτική λογική διευκρινίζεται περισσότερο στη συνέχεια:  

« Στο πλαίσιο της ενότητας, η ΝΙΚΗ σχεδιάζεται κατά τρόπον ώστε να αποτελεί η ίδια τον φορέα ενότητας όλων των πολιτών που περιγράφονται παραπάνω,…για σχηματισμό ενός ενιαίου και άρρηκτου πολιτικού σχηματισμού».

Δηλαδή η ΝΙΚΗ αποτελεί το πρόπλασμα της «οργανικής» «ενότητας» της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας: τo Κόμμα μπορεί να καταβροχθίσει ολοκληρωτικά την κοινωνία, όπως έκανε επί Στάλιν το μπολσεβίκικο κόμμα.  Η μόνη διαφορά θα είναι πως αντί για τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού θα διέπεται από εκείνες της «πονεμένης ρωμιοσύνης» που υπερβαίνουν κάθε άλλη πολιτική ταυτότητα.

Η Ομαιχμία, το Βουλευτήριον και ο Αρχηγός

Και για να μη θεωρηθεί ότι όλα τα ανωτέρω συνιστούν lapsus calami, ή απλή άγνοια των συντακτών του Καταστατικού, διαβάζουμε σχετικά με τα «Όργανα Λειτουργίας του Κινήματος»:

« Τα όργανα λειτουργίας της ΝΙΚΗΣ αποτελούνται από την «ΟΜΑΙΧΜΙΑ», το «ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟΝ», …

«Το σώμα της Ομαιχμίας αποτελείται από μέλη της ΝΙΚΗΣ που εξουσιοδοτούνται από το Βουλευτήριον και τον Πρόεδρο κατά περίπτωση να εκπροσωπούν τη ΝΙΚΗ… Τα μέλη της Ομαιχμίας μπορούν να είναι υποψήφιοι σε εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και να αναλαμβάνουν διευρυμένες αρμοδιότητες ως Υπεύθυνοι στις Τοπικές Κοινότητες, σε Τομείς Διοίκησης ή σε Θεματικές Ομάδες.»

«… Για την εκλογή Προέδρου το Βουλευτήριον προτείνει έως τρία πρόσωπα ως υποψηφίους και τα ταμειακώς τακτοποιημένα μέλη του κόμματος ψηφίζουν ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά για την τελική εκλογή του Προέδρου…»

Πρόκειται για την αντιδημοκρατική κορωνίδα της οργάνωσης του κόμματος: Η Ομαιχμία δεν εκλέγεται αλλά «εξουσιοδοτείται» από το «Βουλευτήριον» και τον Πρόεδρο! Εντούτοις, παρότι μη εκλεγμένα, τα μέλη της  «μπορούν να αναλαμβάνουν διευρυμένες αρμοδιότητες ως Υπεύθυνοι στις Τοπικές Κοινότητες, σε Τομείς Διοίκησης ή σε Θεματικές Ομάδες.»

Ο πρόεδρος της Ομαιχμίας που είναι και πρόεδρος του Κόμματος, είναι ο μόνος που εκλέγεται. Ωστόσο και αυτός «εκλέγεται», αριστίνδην, μετά από πρόταση τριών προσώπων από το «Βουλευτήριον»!  Άλλωστε τα μέλη της Ομαιχμίας ορίζονται από τον πρόεδρο και το Βουλευτήριο.  Ένα αντιδημοκρατικό γαϊτανάκι όπου ο ένας ορίζει τον άλλο. 

Το επταμελές «Βουλευτήριον» – τα άδυτα των αδύτων του κόμματος, κάτι σαν την Εκτελεστική Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου των Ολοκληρωτικών Κομμάτων– δεν εκλέγεται, αλλά «ορίζεται» από Συνέδριο. «Ορίζονται» δε μόνο τα πέντε μέλη και τα άλλα δύο «ορίζονται», με τη σειρά τους, από τους πέντε!

«Η σύνθεση του Βουλευτηρίου ορίζεται για τα πέντε πρώτα μέλη από συνέδριο της Ολομέλειας. Τα υπόλοιπα δύο μέλη του Βουλευτηρίου, θα οριστούν από το αρχικό 5μελές Βουλευτήριον…»

Αξίζει να σημειωθεί ότι  τα μέλη της Ομαιχμίας –που αριθμεί 29 μέλη, με επικεφαλής τον πρόεδρο–, αναφέρονται ονομαστικά, ενώ η σύνθεση του μυστηριώδους «βουλευτηρίου»  παραμένει άγνωστη. Γιατί άραγε; Πώς είναι δυνατό το «ανώτερο όργανο» του κόμματος να είναι μυστικό και αφανές;  Αυτό δεν συμβαίνει ούτε στα πιο συγκεντρωτικά κόμματα. Ή μήπως πρόκειται για την αρχή της παρανομίας απέναντι στην «εχθρική» κοινωνία, από την οποία κάτι έχουν να κρύψουν: 

Δοξάζονται κρυπτόμενοι

Πρόκειται  λοιπόν για ένα οργανωτικό μοντέλο μυστικιστικού χαρακτήρα – η κοινότητα των πιστών– το οποίο όταν μεταφέρεται στην κοινωνία (το παπικό κράτος άλλοτε, ο Ισλαμισμός σήμερα) γεννά ολοκληρωτικές τερατογενέσεις.  Εξάλλου και το «Οργανικό κράτος» του Φράνκο, στηριγμένο σε έναν φονταμενταλιστικό καθολικισμό, ήθελε να εξαλείψει την «κομματοκρατία». Ή για να πάμε πιο κοντά σε μας τον ίδιο στόχο έθετε όπως είδαμε και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Ακριβώς όμως επειδή η κοινωνία διαπερνάται από αντιθέσεις και έχει πλουραλιστικά χαρακτηριστικά, η επιβολή μιας «οργανικής» αρχής για τη συγκρότηση της πολιτικής κοινωνίας, –είτε είναι ο ισλαμισμός, ο μαρξισμός λενινισμός  είτε η «πονεμένη ρωμιοσύνη»–  οδηγεί, πέρα από τις όποιες προθέσεις, στο ίδιο ανελεύθερο αποτέλεσμα.

Όταν η πίστη γίνεται κόμμα, παράγει αναπόφευκτα έναν «οργανικό» ολοκληρωτισμό στο εσωτερικό του κόμματος και εάν το κόμμα βρεθεί με αυτές τις αρχές στην εξουσία, αυτός θα πρυτανεύσει και στο σύνολο της κοινωνίας. Το ίδιο θα συμβεί στο Ιράν όπου η θρησκευτική αρχή επικαθορίζει την πολιτική.

 Έχουμε λοιπόν ανάγκη από ένα κόμμα που επιδιώκει να μεταφέρει  αυτό το πρότυπο και στη δική μας παράδοση; Και να λεηλατήσει το θρησκευτικό αίσθημα και τον πατριωτισμό για κομματικούς, διχαστικούς στόχους; 

Και γιατί άραγε «δοξάζονται κρυπτόμενοι» από τη δημόσια αντιπαράθεση και υπεράσπιση των θέσεών τους, Μήπως γιατί δεν μπορούν να τις υπερασπίσουν ή γιατί δεν τολμούν να αποκαλύψουν το πρόσωπό τους;  Μήπως γιατί δεν θέλουν να απαντήσουν για  τις αντι-εμβολιαστικές και φονταμενταλιστικές θέσεις τους, ή την συνηγορία τους με τον Πούτιν; Μήπως γιατί δεν θέλουν να αποκαλυφθούν οι όποιες σχέσεις τους;