Στο βιβλίο της, «Η Αδελφότητα και τα δίκτυά της, η Έρευνα», από το οποίο δημοσιεύονται αποσπάσματα, η ανθρωπολόγος Florence Bergeaud-Blackler αποκαλύπτει πώς οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, η πιο κρυφή ισλαμιστική οργάνωση, έχει καταφέρει να μεταβάλει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε προωθημένη βάση του σχεδίου της για την κατάκτηση του κόσμου.
της Judith Waintraub, δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 125
Από τον αποκεφαλισμό του Σαμουέλ Πατί, έξω από το σχολείο του, μέχρι τις διαδηλώσεις για τη διεκδίκηση του μπουρκίνι στα κολυμβητήρια, χωρίς να ξεχνάμε την πορεία κατά της ισλαμοφοβίας στο Παρίσι, η σκιά της δεσπόζει χωρίς ποτέ να έχει διαπιστωθεί η εμπλοκή της. Το ξέσπασμα μίσους στα κοινωνικά δίκτυα εναντίον του δασκάλου, που ήταν «ένοχος» επειδή έδειξε στους μαθητές του τις γελοιογραφίες του Charlie Hebdo, ενορχηστρώθηκε άραγε από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα; Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να υποδηλώνει κάτι τέτοιο. Οι ακτιβίστριες της Συμμαχίας Πολιτών, που θέλουν να επιβάλουν τη «σεμνή» μόδα στα δημόσια σχολεία, αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με την Αδελφότητα. Το ίδιο ισχύει και για τη Συλλογικότητα ενάντια στην ισλαμοφοβία, στη Γαλλία (CCIF), η οποία έχει πλέον απαγορευθεί και η οποία είχε οργανώσει τη διαδήλωση του 2019.
Η μεγάλη αξία της έρευνας που δημοσίευσε η Φλοράνς Μπερζώ-Μπλακλέ (Le Frérisme et ses réseaux , l’enquête) είναι ότι καταδεικνύει πως αυτά τα γεγονότα, που δεν έχουν καμία χειροπιαστή σχέση μεταξύ τους, εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό: να υποτάξουν την Ευρώπη στους κανόνες του ισλαμικού φονταμενταλισμού, μέσω του εκφοβισμού, της πίεσης ή της πειθούς. Όπως και το προηγούμενο έργο της, Le Marché halal ou l’Invention d’une tradition (Η Αγορά χαλάλ ή η επινόηση μιας παράδοσης), το νέο βιβλίο αυτής της ερευνήτριας του CNRS φωτίζει το σύνολο μιας εικόνας της οποίας οι καθημερινές ειδήσεις δεν αποκαλύπτουν παρά μόνο τις πιο εντυπωσιακές λεπτομέρειες.
Εκθέτει αυτό που αποκαλεί «σύστημα-ισλάμ», ξεκινώντας από τα ιδρυτικά του κείμενα, αληθινά σχέδια δράσης στα οποία οι στοχαστές των Αδελφών Μουσουλμάνων έχουν περιγράψει λεπτομερώς τις μεθόδους που εφαρμόζονται σήμερα στην Ευρώπη. Το βιβλίο αναλύει εξονυχιστικά το νεφέλωμα της Αδελφότητας και καταγράφει τις οργανώσεις και τις ενώσεις που αποτελούν άμεσα παρακλάδια της, καθώς και εκείνες που έχουν γίνει αναμεταδότες επιρροής της, χάρη στη διείσδυση μελών της Αδελφότητας. Δεν μπορούν να δράσουν ανοιχτά: οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν κακή φήμη στην Ευρώπη και είναι απαγορευμένοι γιατί θεωρούνται τρομοκρατική οργάνωση στις περισσότερες αραβικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου όπου και γεννήθηκαν.
Υποταγή
Η Φλοράνς Μπερζώ-Μπλακλέ αφιερώνει επίσης αρκετά κεφάλαια στους συνεργούς της ισλαμιστικής διεθνούς που δρουν στους κόλπους των ευρωπαϊκών θεσμών, στη Γαλλία αλλά και στο Βέλγιο, το οποίο επισκέπτεται συχνά. Δείχνει πώς η βελγική πρωτεύουσα έχει μεταβληθεί «στο χαλιφάτο των Βρυξελλών», χάρη σε «μια επιχείρηση διείσδυσης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στα μέσα ενημέρωσης, στους θεσμούς και στον κόσμο των συλλόγων». Και, επίσης, χάρη στη δειλία και την υποταγή των περισσότερων παραγόντων του βελγικού πολιτικο-μηντιακού προσωπικού.
Μαζί με τη συνάδελφό της, την ανθρωπολόγο Φαντιλά Μααρουφί (Fadila Maaroufi), δημιούργησε, το 2020, στις Βρυξέλλες, το «Παρατηρητήριο των Φονταμενταλισμών». «Η δημιουργία του τάραξε τον μικρόκοσμο των βελγικών κοσμικών οργανώσεων, που ποτέ δεν μιλούσαν γι’ αυτά τα ζητήματα», λέει με ικανοποίηση. Στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της για την κατήχηση των γυναικών στις Βρυξέλλες, η Φαντιλά Μααρουφί, γεννημένη στο Βέλγιο από Μαροκινούς γονείς, διείσδυσε επί τρία χρόνια σε ένα τζαμί που διοικείται από φονταμενταλιστές.
Επίσης, οι δύο μαζί έχουν ανοίξει το «Κοσμικό Καφέ» στις Βρυξέλλες, ένα καφέ-εστιατόριο στο οποίο καταξιωμένοι συγγραφείς έρχονται για να δώσουν διαλέξεις σχετικά με τις επιθέσεις κατά της κοσμικότητας καθώς και για τον γουοκισμό στις διάφορες εκφάνσεις του. Στις 15 Δεκεμβρίου κάλεσαν την Caroline Eliacheff και τη Céline Masson, αντίστοιχα παιδοψυχίατρο και ψυχαναλύτρια, συγγραφείς του βιβλίου La Fabrique de l’enfant transgenre (Η κατασκευή του διεμφυλικού παιδιού), με σκοπό να προειδοποιήσουν για τις καταστροφές που προκαλεί η προώθηση της αλλαγής φύλου στα παιδιά. Ακτιβιστές με κουκούλες εισέβαλαν στο καφενείο, ουρλιάζοντας και πετώντας περιττώματα. Κανένα από τα μεγάλα βελγικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρθηκε στην επίθεση.
Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο*
Ο πολιτιστικός αγώνας των Αδελφών Μουσουλμάνων
Το έργο της υπονόμευσης του διεθνούς δικαίου μπορεί να καταδειχθεί από την πολύ σαφή στρατηγική της Isesco (Ισλαμική Εκπαιδευτική, Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση), η οποία οφείλει πολλά στις οδηγίες του Καραντάουι[1]. Η τεχνική που χρησιμοποιούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι για να διαβρώσουν τις κοσμικές δημοκρατίες βασίζεται στο «δικαίωμα στη διαφορά», ένα δικαίωμα που δεν υπάρχει πουθενά ως τέτοιο, αλλά που το αντλούν από την αρχή της μη διάκρισης του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Για την Αδελφότητα, όπως είδαμε, η τεχνολογική και οικονομική ισχύς καθιστά απίθανη την επιτυχία μιας στρατιωτικής κατάκτησης της Δύσης: οι δυτικές δημοκρατίες θα υποχωρήσουν μέσω της εκπαίδευσης και του πολιτισμού (ο τομέας του Isesco), όπως ακριβώς υποχώρησε ο μουσουλμανικός κόσμος τον 18ο αιώνα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι Ευρωπαίοι Αδελφοί Μουσουλμάνοι σχεδίασαν μια στρατηγική για να ενισχύσουν στις εγκαταστημένες στη Δύση μουσουλμανικές κοινότητες την αίσθηση του ανήκειν στην ούμμα. Αυτή η στρατηγική δημοσιεύτηκε στο Κατάρ, έναν από τους κύριους χρηματοδότες της Αδελφότητας σε όλο τον κόσμο, από την Ισλαμική Εκπαιδευτική, Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση (Isesco), η οποία δημιουργήθηκε με βάση το πρότυπο της Unesco για τον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας (ο οποίος με τη σειρά του δημιουργήθηκε ως αντίγραφο του ΟΗΕ), υπό τον τίτλο Ισλαμική Πολιτιστική Δράση εκτός του ισλαμικού κόσμου. Ο σκοπός ήταν να δοθεί υπόσταση στη φιλοδοξία της Αδελφότητας να αναδείξει την υπεροχή της μέσω της επεξεργασίας ενός προγράμματος με στόχο να αποτρέπει τις μουσουλμανικές μειονότητες από το να υιοθετούν τους τοπικούς νόμους και τις αρχές της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο έγγραφο, που δημοσιεύθηκε στα αγγλικά και στα γαλλικά, η Αδελφότητα προτείνει να «οικοδομηθεί η προσωπικότητα του μουσουλμάνου ανθρώπου», ώστε να δεσμεύεται, στην καθημερινή του ζωή, «να τηρεί τις εντολές του Αλλάχ, τις απαγορεύσεις του, να υιοθετεί τη γενναιόδωρη και ανεκτική ισλαμική ηθική, βασισμένη στην καλοσύνη, το δίκαιο, την ισότητα, το καθήκον, να ενεργεί στο πλαίσιο της σαρίας, η οποία βασίζεται σε δύο αρχές: να διατάσσει το καλό, να απαγορεύει το επιλήψιμο». Η στρατηγική οφείλει να παρέχει προστασία απέναντι στην «πολιτιστική εισβολή και αλλοτρίωση», «να εγγυάται την πολιτισμική ασφάλεια και ανοσία που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της μουσουλμανικής προσωπικότητας».
Το έγγραφο της Isesco είναι ένα κείμενο 100 περίπου σελίδων, συγκεχυμένο, ανοργάνωτο, με πολλές επαναλήψεις. Είναι ανυπόγραφο, αλλά ορισμένα συγκεκριμένα αποσπάσματα που αφορούν στη Γαλλία υποδηλώνουν μια συγγένεια με τα κείμενα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του IESH (Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Επιστημών) του Château-Chinon. Το κείμενο επικεντρώνεται στην εκπαίδευση της νέας γενιάς που γεννήθηκε στη Δύση και την οποία το ισλάμ δεν πρέπει να χάσει, καθώς αυτοί θα είναι οι αγγελιοφόροι που θα διαδώσουν τη θρησκεία των εκλεκτών σε όλο τον κόσμο. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι εξηγούν ότι οι μουσουλμάνοι δεν είναι «αφομοιώσιμοι», και ότι θα δημιουργήσουν προβλήματα στους Δυτικούς αν οι τελευταίοι επιμένουν να μην λαμβάνουν υπόψη τους την ιδιαίτερη ανάγκη τους να καθοδηγούνται από το ισλάμ (ένα επιχείρημα που αναπτύχθηκε επίσης από τον βασιλιά του Μαρόκου, ο οποίος επιθυμούσε να κρατήσει υπό τον έλεγχό του τη μαροκινή διασπορά στην Ευρώπη). Εξ αιτίας της ιδιαιτερότητάς τους ως μουσουλμάνων, «συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές, ιδίως όταν ασκούν ορισμένες θρησκευτικές πρακτικές και τηρούν τους θρησκευτικούς κανόνες». Γι’ αυτό και είναι θύματα «προκαταλήψεων» όταν θεωρούνται υπεύθυνοι για τρομοκρατικές επιθέσεις, αυτές τις «ατιμωτικές και μεμονωμένες πρακτικές οι οποίες είναι (για το ισλάμ) απολύτως ξένες».
Η διδασκαλία της κοσμικότητας στα σχολεία αποτελεί εμπόδιο στην ισορροπημένη ανάπτυξη του μουσουλμανικού παιδιού που έχει γαλουχηθεί με τις δυτικές αξίες και τα τοπικά έθιμα: «Ορισμένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των μεταναστών […] στις δυτικές χώρες οφείλονται εν μέρει στα σχολικά προγράμματα σπουδών που απευθύνονται με τον ίδιο τρόπο σε μουσουλμάνους και δυτικούς και τα οποία έχουν ουσιαστικά κοσμικό χαρακτήρα. Πράγματι, είναι δύσκολο για ένα παιδί που έχει λάβει μια κοσμική δυτική εκπαίδευση να ξεφύγει από αυτήν, γιατί αυτή έχει εμπεδωθεί μέσα του. Όντως, αυτά τα παιδιά και οι νέοι μουσουλμάνοι γαλουχούνται με τις δυτικές αξίες και διαποτίζονται από τον τρόπο σκέψης και τα έθιμα του τόπου». Ως εκ τούτου, πρέπει να εφαρμοστεί στη Δύση –ιδού η στρατηγική– «μία κατάλληλη και υγιής ισλαμική εκπαίδευση, προγράμματα σχεδιασμένα με σύνεση με αντικείμενο τη συνειδητοποίηση, τον εγκλιματισμό, την καθοδήγηση, την κοινωνική προστασία (των μουσουλμάνων), σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του ισλάμ». Απώτερος στόχος είναι «η επίτευξη βιώσιμης πολιτισμικής ανάπτυξης των ισλαμικών κοινωνιών μέσα σε μη μουσουλμανικές χώρες». Εν ολίγοις, ο στόχος είναι η προστασία της μουσουλμανικής προσωπικότητας από τις τοπικές αξίες, προκειμένου να αναπτυχθεί ένα βιώσιμο ισλαμικό οικοσύστημα σε μη μουσουλμανικές χώρες. Είναι μάλιστα απαραίτητο να αναπτύξουμε την ανοσία της απέναντι στο άμεσο περιβάλλον της: «να την προστατεύσουμε από την πολιτιστική εισβολή και την αλλοτρίωση, να εγγυηθούμε την πολιτισμική ασφάλεια και ανοσία που είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του μουσουλμάνου, εκπαιδεύοντάς τον σύμφωνα με τις αρχές του ισλάμ και του ισλαμικού πολιτισμού».
Η Isesco καλεί τις ισλαμικές χώρες να διατηρήσουν δεσμούς με τις μουσουλμανικές μειονότητες, ιδίως μέσω των τεχνολογιών επικοινωνίας, «χρησιμοποιώντας όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης προκειμένου να εξασφαλίσουν […] μόνιμες, βιώσιμες και γόνιμες σχέσεις και επικοινωνία». […] Ο τομέας των εκπαιδευτικών μέσων ενημέρωσης χαλάλ, που αναπτύχθηκε από τη δεκαετία του 2010, είναι ένα από τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής. Με τη δικαιολογία ότι πρέπει να εξασφαλιστεί στους μουσουλμάνους «μια θετική αυτοεικόνα, εμπνευσμένη από την πνευματικότητα του ισλάμ», οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι απαιτούν να γίνεται σεβαστή η ιερότητα του ισλάμ τόσο από τους μουσουλμάνους όσο και από τους μη μουσουλμάνους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όπως είδαμε με την προώθηση της ασαφούς έννοιας της ισλαμοφοβίας, η απαγόρευση της βλασφημίας παραμένει ακρογωνιαίος λίθος του σχεδίου τους. Έτσι, η στρατηγική ανατρέπει τις αρχές των οικουμενικών δικαιωμάτων, για να διεκδικήσει την ανάγκη διαχωρισμού από αυτά (ειδικά για τους νέους, Σ.τ.Σ.) «ώστε να προστατευθούν από οποιαδήποτε συγχώνευση με το περιβάλλον τους και να επιτραπεί έτσι σε αυτούς τους νέους να διατηρήσουν την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα στο πλαίσιο του δικαιώματος στη διαφορά, δικαίωμα που έχει καταστεί θεμελιώδες στοιχείο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πυλώνας της πολιτιστικής ποικιλομορφίας, που αποτελεί πλέον μία από τις βάσεις του διεθνούς δικαίου, με αναφορά στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών» (sic).
Η στρατηγική απαιτεί επίσης την ανάπτυξη της ισλαμικής εκπαίδευσης για την προώθηση «της διδασκαλίας των ισλαμικών αξιών και της ισλαμικής ηθικής, παράλληλα με την επιστημονική και γνωσιακή κατάρτιση». Γιατί μόνο η ισλαμική εκπαίδευση μπορεί «να συλλάβει και […] να αναπτύξει εκπαιδευτικά οράματα και εκπαιδευτικές μεθόδους τέτοιες που δεν θα αφήνουν τα παιδιά να προσκρούουν στα προβλήματα που χαρακτηρίζουν τη ζωή στο δυτικό περιβάλλον και θα τα απελευθερώσουν από το πολιτισμικό χάσμα από το οποίο υποφέρουν». […]
Η Ανοιχτή Κοινωνία του Σόρος και ο αγώνας ενάντια στην ισλαμοφοβία
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η ΜΚΟ του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος συνέβαλε καθοριστικά στη διάδοση του όρου ισλαμοφοβία στους ακαδημαϊκούς και εκπαιδευτικούς κύκλους. Το Open Society European Policy Institute (Ινστιτούτο Ευρωπαϊκής Πολιτικής της Ανοιχτής Κοινωνίας), κλάδος του δικτύου Open Society Foundations, το οποίο εδρεύει στις Βρυξέλλες, έχει χρηματοδοτήσει εκτεταμένες μελέτες για το «μουσουλμανικό πρόβλημα», με σκοπό να συμβουλεύει τις ευρωπαϊκές πολιτικές για μια κοινωνία πιο «συμπεριληπτική». […]
Η έκθεση, που υπογράφεται από τον Τυφιάλ Τσουντχάρι (Tufyal Choudhury), σύμβουλο της Open Society UK από το 2006 έως το 2015, συνδέεται με ένα πραγματικό εγχειρίδιο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Αυτός ο ερευνητής σε θέματα εθνικής ασφάλειας ειδικεύεται στην καταπολέμηση της ριζοσπαστικοποίησης των τζιχαντιστών, προτείνοντας προγράμματα για την επανένταξή τους και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ανήκει σε εκείνους τους ακτιβιστές που κατάφεραν να διαδώσουν, μέσω της Open Society, τη θεωρία ότι το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι δεν συνεργάζονται περισσότερο στην καταπολέμηση του ισλαμισμού οφείλεται στην αναξιοπιστία της αντιτρομοκρατικής αστυνομίας. Έτσι, μπόρεσε να προτείνει τις «δικές του λύσεις», να δοθεί μεγαλύτερη πολιτική αυτονομία στους μουσουλμάνους, δηλαδή αυτό ακριβώς που θέλει η Αδελφότητα. Περιλαμβάνει μια σειρά συστάσεων, όπως η αύξηση της συμμετοχής των μουσουλμάνων, τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, σε θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής και πρακτικής. Οι τοπικές εκπαιδευτικές αρχές καλούνται να διερευνήσουν τη δυνατότητα να παρέχεται εκπαίδευση σε σχολεία που δεν θα είναι μικτά, ως επιλογή για τους γονείς που ζουν σε περιοχές με μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό. Προτείνεται η καθιέρωση «διαδικασιών για τη διάδοση αγαθών πρακτικών που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των μουσουλμάνων μαθητών», καθώς και η αντικατάσταση των αγγλικανικών σχολείων από μουσουλμανικά σχολεία όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων.
Συνιστάται να διευκολύνονται οι ισλαμικές πρακτικές στον δημόσιο χώρο και ιδιαίτερα στους χώρους εκπαίδευσης: «Η κυβέρνηση θα πρέπει να εισαγάγει ένα σύστημα φοιτητικών δανείων που δεν θα απαιτεί από τους μουσουλμάνους φοιτητές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να ενεργούν ενάντια στους ισλαμικούς κανόνες για την πληρωμή και την είσπραξη των τόκων». […] «Τα πανεπιστήμια και τα άλλα ιδρύματα κατώτερης και ανώτερης εκπαίδευσης θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι θα διατίθενται εγκαταστάσεις προσευχής (συμπεριλαμβανομένων των απαραίτητων χώρων υγιεινής) στους μουσουλμάνους, σε όλες τις πανεπιστημιουπόλεις· ότι στα εστιατόρια των φοιτητικών εστιών θα διατίθενται τρόφιμα σύμφωνα με τις ισλαμικές διατροφικές απαιτήσεις· και ότι κανένας μουσουλμάνος φοιτητής δεν θα υποχρεούται να φοράει ρούχα που αντιβαίνουν στους μουσουλμανικούς κανόνες σεμνότητας και ευπρέπειας. […] Τα πανεπιστήμια και τα άλλα ιδρύματα ανώτερης και κατώτερης εκπαίδευσης θα πρέπει να επεξεργάζονται επίσημες πολιτικές σχετικά με την ισλαμοφοβία, ως μέρος των πολιτικών τους για τις ίσες ευκαιρίες και τις φυλετικές σχέσεις και θα πρέπει να αναπτύξουν ευαίσθητες διαδικασίες ώστε να επισημαίνονται περιστατικά θρησκευτικής παρενόχλησης και διακρίσεων τόσο εντός όσο και εκτός πανεπιστημιούπολης. […]
Τα σχολεία θα πρέπει να λαμβάνουν όλα τα δυνατά μέτρα για να ελέγχουν την ακρίβεια των αναπαραστάσεων του ισλάμ στα σχολικά εγχειρίδια και τα βιβλία της βιβλιοθήκης που χρησιμοποιούν, και να ελέγχουν ότι, στα σχολικά βιβλία για όλα τα μαθήματα, περιλαμβάνουν φωτογραφίες μουσουλμάνων μαθητών χωρίς χαρακτήρα φιλανθρωπικό […] Οι τοπικές εκπαιδευτικές αρχές και τα σχολεία θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι, εκεί όπου διδάσκεται η πολιτική αγωγή ως σχολικό μάθημα, θα πρέπει να διδάσκεται με τρόπο που θα λαμβάνει υπόψιν τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι ως Βρετανοί πολίτες. Αυτό μπορεί να απαιτήσει την ανάπτυξη ειδικού υλικού σχετικά με τους μουσουλμάνους και την ιδιότητα του πολίτη, το οποίο τα σχολεία θα μπορούν να χρησιμοποιούν τόσο με τους μουσουλμάνους μαθητές όσο και στο πλαίσιο της ανάπτυξης της διαπολιτισμικής κατανόησης και του σεβασμού. […] . «
Σε μια άλλη έκθεση, ο Τσουντχάρι (2017) εξηγεί ότι οι μουσουλμάνοι έχουν υποστεί εξευτελισμούς και κατάκτηση και, ως εκ τούτου, ο ισλαμικός ακτιβισμός είναι ένα βήμα προς την πολιτειακή ενσωμάτωση. Εξηγεί ότι οι μουσουλμάνοι εν μέρει ταυτίζονται με το ισλάμ ως αντίδραση στο περιβάλλον που τους απορρίπτει, ότι οι άνδρες μουσουλμάνοι υπήρξαν κατακτημένοι, γι’ αυτό αντιδρούν κινητοποιώντας μια ισχυρή, ακόμη και ριζοσπαστική, ταυτότητα. Κατ’ αυτόν, η μουσουλμανική ταυτότητα μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στον καθορισμό της αίσθησης του ανδρισμού των νεαρών μουσουλμάνων ανδρών, επιτρέποντάς τους να κατασκευάσουν μια «ισχυρή» μουσουλμανική ταυτότητα για να αντισταθούν στα στερεότυπα της αδυναμίας ή της παθητικότητας. Με άλλα λόγια, η βία των ανδρών, αν είναι μουσουλμάνοι, θα πρέπει να γίνει αποδεκτή, αν δεν θέλουμε να αισθάνονται ταπεινωμένοι και να γίνονται βίαιοι: «Ο ακτιβισμός για εθνικούς και ισλαμικούς σκοπούς, ακόμη και όταν ήταν συγκρουσιακός, επιτάχυνε την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων».
Μια τέτοια συμμετοχή επιτρέπει την εμπλοκή σε άλλες μορφές πολιτικής και πολιτειακής συμμετοχής. Ενώ η μουσουλμανική ταυτοτική πολιτική μπορεί να αποτελέσει σημαντικό έναυσμα για κινητοποίηση και συμμετοχή, η διαδικασία της συμμετοχής είναι αφ’ εαυτής παράγοντας μετασχηματισμού και έτσι τα άτομα είναι πιο επιδεκτικά να συμμετάσχουν σε ευρύτερες διαδικασίες πολιτειακής εμπλοκής». Καταλήγει έτσι στο συμπέρασμα ότι η σωτηρία του Ηνωμένου Βασιλείου βρίσκεται στη θρησκεία, ότι οι θρησκευτικοί ηγέτες μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ριζοσπαστικοποίησης: «Η ποιότητα και η εμπιστοσύνη της θρησκευτικής ηγεσίας είναι ουσιώδους σημασίας, διότι η επιτυχία της πάλης ενάντια στη ριζοσπαστικοποίηση έγκειται στο να προσφερθούν στους μουσουλμάνους οι απαραίτητες γνώσεις και ιδέες για την αντιμετώπιση των εξτρεμιστικών ομάδων».
Μπορεί έτσι να ανάβει διαρκώς τη φωτιά, προσποιούμενος ότι τη σβήνει.
* Τα αποσπάσματα έχουν επιλεγεί από την Judith Waintraub.
Πηγή: Le Figaro, 20/01/2023
Μετάφραση: Χριστίνα Σταματοπούλου
[1] O Γιουσούφ αλ Καραντάουι (πέθανε τον Σεπτέμβριο 2022) ήταν Αιγύπτιος μουσουλμάνος θεολόγος με έδρα τη Ντόχα του Κατάρ, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Μουσουλμάνων μελετητών και πνευματικός ηγέτης των Αδελφών Μουσουλμάνων. Είναι ο πρώτος Αιγύπτιος στον κατάλογο τρομοκρατών που ανακοίνωσε η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν. Ο Καραντάουι είναι γνωστός υποστηρικτής των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας και των «μαρτυρικών» θανάτων. Προήγαγε και νομιμοποίησε τις επιχειρήσεις των «μαρτυρικών» θανάτων αναφέροντάς τες ως «ανώτερη μορφή τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ» (σ.τ.μ.).
