του Αλέξανδρου Ασωνίτη*
Όλα ήταν ενορχηστρωμένα απ’ τις αόρατες δυνάμεις του σύμπαντος, θα έλεγαν οι επιρρεπείς στις παραδοξολογίες, αλλά δείτε: 25 Μαρτίου 2021 γιορτάζαμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, με το γκουγκλ να ανεμίζει ψηφιακά την σημαία μας, είχαμε δηλαδή, και με τις φωταψίες κτηρίων ανά τον κόσμο, ένα παγκόσμιο γεγονός, και 31 Μαρτίου 2021 έληγε η προθεσμία της Ε.Ε. για να υποβάλλουμε στην Ένωση χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά μας, υποχρέωση που είχαν όλα τα παραθαλάσσια κράτη-μέλη. Τι πιο πρόσφορο, λοιπόν, από το να υποβάλλουμε την 25η Μαρτίου τον χάρτη με την ΑΟΖ μας και τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, όπως επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, UNCLOS, και να το ανακοινώσουμε θριαμβευτικώς στην διάρκεια των εκδηλώσεων; Φυσιολογική ενέργεια για χώρες με στοιχειώδη αυτοσεβασμό κι αυτοπεποίθηση, όχι όμως για την κυβέρνηση, και την πολιτική τάξη, της Ελλάδας που προτίμησε να συρθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, παρά να εκπληρώσει την υποχρέωσή της από φόβο για τον γείτονα εισβολέα που μας απειλεί με πόλεμο αν εφαρμόσουμε το διεθνές δίκαιο για τα 12 μίλια, καταπατά την δυνάμει ΑΟΖ μας, μιλάει για ανύπαρκτη «γαλάζια πατρίδα», κατέχει παράνομα το 37% της Κύπρου και πολλά άλλα. Και δεν θα μάθαινε κανείς την νέα υποχώρησή μας, που ουσιαστικά δηλώνει με τον πιο επίσημο τρόπο πως δεν θα ασκήσουμε ποτέ τα δικαιώματά μας παραβιάζοντας οι ίδιοι το ΔΔΘ, αφού δεν το εφαρμόζουμε, αν δεν καταλήγαμε στα δικαστήρια της ΕΕ κι αν δεν αντιδρούσε η Τουρκία στον χωροταξικό σχεδιασμό της Κύπρου. Γιατί η ημι-υπόδουλη Κύπρος υπέβαλε πλήρη χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά της και στον κατεχόμενο βορρά. Εμείς οι ισχυροί, ελεύθεροι κ.λπ. δεν τολμήσαμε να καταθέσουμε χάρτη (δες και την πρόσφατη δυναμική ενέργεια της διαιρεμένης, παραπαίουσας Λιβύης για την ΑΟΖ της). Και δεν υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν. Δέχτηκαν όλοι, και ο λαός, ότι φοβόμαστε και είμαστε ντε φάκτο υπόδουλοι στην Τουρκία. Οι καλοί εθνομηδενιστές μπορούν να απολαμβάνουν τους κόπους του άοκνου αγώνα τους. Το όραμα του Πουλιόπουλου και του Λένιν για υποταγή μας στην Τουρκία είναι εδώ μπροστά με σάρκα και οστά, αν απλώσουμε το χέρι θα το αγγίξουμε.
Κανέναν δεν απασχόλησε, λοιπόν, η νέα μας άτακτη φυγή, που διακήρυξε στεντορείως ότι είμαστε «Έθνος περιορισμένης κυριαρχίας», όπως έχω γράψει από το 2014 στην Ελευθεροτυπία. Αντί να εκμεταλλευθούμε τις ευνοϊκές συγκυρίες και να λύσουμε ένα μείζον θέμα, επιλέξαμε μια νέα ήττα και την κρύψαμε απ’ τον εαυτό μας. Το θέμα ξεχάστηκε ήδη, ελάχιστα άρθρα γράφτηκαν, όπως ξεχάστηκαν κι οι παρακινδυνευμένες και εντελώς άκαιρες δηλώσεις του κ. Συρίγου για την Λωζάννη. Αλλά κι η στάση της Αλβανίας απέναντι στον Μπελέρη ξεχάστηκε, ενώ θα έπρεπε να είχαμε φτάσει μέχρι τον ΟΗΕ και να έχουμε λάβει και ανακοινώσει την οριστική στάση μας απέναντι στην Αλβανία που, θυμίζω, πολέμησε εναντίον μας και το 1821 και το 1940 και δυστυχώς δεν εξελίχθηκε όπως η Βουλγαρία με την οποία δεν υπάρχει κανένα θέμα.
Μετά την κτηνωδία απέναντι στον Μπελέρη λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να ανακοινώσει ότι θα εμποδίσει την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ, αν αυτή δεν θεσπίσει διατάξεις Αναγκαστικού Δικαίου για την προστασία της ελληνικής μειονότητας, παραβίαση των οποίων θα επιφέρει αυτομάτως σοβαρές συνέπειες και πρόστιμα αν ενταχθεί, ενώ ταυτόχρονα θα έστελνε στον ΟΗΕ τις συντεταγμένες για τα θαλάσσια σύνορά μας με την Αλβανία. Η άθλια, φασιστική στην κυριολεξία, στάση της οποίας απέναντι στον Μπελέρη, δηλαδή στην Ελλάδα, έπρεπε να ωθήσει κόμματα και κυβέρνηση, που είχε διοργανώσει εικαστική έκθεση του Ράμα στο Ζάππειο παραμονές της 25ης Μαρτίου πέρσι -ήμουν απ’ τους λίγους ή ο μόνος που είχα γράψει σχετικώς- να αντιμετωπίσει κάθε παράμετρο των σχέσεων μας. Συνδέοντάς την ένταξη, μεταξύ άλλων, και με την ακατανόητη εγκληματικότητα των Αλβανών που εδώ και τριάντα χρόνια έχει ανατινάξει τα θεμέλια της κοινωνίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται -χωρίς βέβαια να εξαιρούνται οι δικοί μας ποινικοί. Πώς βρέθηκαν τόσες χιλιάδες καλάσνικοφ στην Ελλάδα, πόσες δολοφονίες με όπλα είχαν γίνει μέχρι το 1991; Ως όρο συμφωνίας μας για την ΕΕ (συναινέσαμε για είσοδο τους στο ΝΑΤΟ και ως ευχαριστώ ανακάλεσαν την συμφωνία για την ΑΟΖ), να απαιτήσουμε απ’ την Αλβανία, που εν πολλοίς ζει απ’ την Ελλάδα και εκτός της αναγκαστικής προστασίας της μειονότητας, να δέχεται εκείνη στις φυλακές της όσους Αλβανούς εγκληματούν πληρώνοντας όλα τα σχετικά έξοδα. Να ισχύει για όλους όσους έχουν αλβανική ή διπλή υπηκοότητα, αν έχουν μόνο ελληνική, όχι βέβαια. Και να θεσπισθεί νόμος να μην απονέμεται υπηκοότητα σε διαπράττοντες εγκλήματα, κάθε εθνικότητας. Επί τη ευκαιρία: έχει σκεφτεί η πολιτεία πώς θα εντάξει τους νομιμοποιηθέντες Αλβανούς στον αμυντικό μας σχεδιασμό σε περίπτωση πολέμου; Οι δε παράνομοι και πλέον νομιμοποιηθέντες μετανάστες εκπληρώνουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις ανεξαρτήτως ηλικίας ή πληρώνουν κάποιο ποσό, και τι ύψους; (Αλλά αποτιμάται σε χρήματα η θητεία, δηλ. η συναίσθηση ότι οφείλουμε όλοι να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας;) Αν όχι, (θα) έχουμε δύο κατηγορίες πολιτών: Αυτούς πού πήγαν στρατό, τους Έλληνες, κι αυτούς, τους ξένους, που έχουν υπηκοότητα χωρίς υποχρέωση να πάνε στρατό ή εξαγοράζουν την θητεία τους. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες που απαλλάχτηκαν/απαλλάσσονται για ψυχιατρικούς λόγους και μετά δεν θεραπεύονται σε νοσοκομεία: κι αυτοί πρέπει να πληρώσουν και μάλιστα πάρα πολλά για την εξαπάτηση και την αυτοεξαίρεσή τους.
Ίσως έτσι πάψουμε να αποτελούμε παγκόσμιο φαινόμενο: η ελληνική μειονότητα, που τα εδάφη της, Βόρεια Ήπειρο, απελευθερώσαμε τρεις φορές, 1912, 1914, 1940, αλλά τα παραχώρησαν στην Αλβανία οι μεγάλες δυνάμεις, πρωτίστως η Ιταλία το 1914 και το 1949 η ΕΣΣΔ, να δέχεται κάθε είδους καταπίεση, που φτάνει σε φυλακίσεις και δολοφονίες, και εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες της Αλβανίας, νόμιμοι πλέον, να ευημερούν στην πατρίδα της μειονότητας. Να τεθούν όλα επί τάπητος, χωρίς φόβο και πάθος: Πόσοι είναι οι Αλβανοί (κι όλοι οι υπόλοιποι) νομιμοποιηθέντες, ποια είναι η συνεισφορά τους στην φορολογία, πόσες χιλιάδες έχουν νοσηλευθεί στα νοσοκομεία και στα μαιευτήρια και τι φορολογική συνδρομή είχαν, πόσα εγκλήματα κάθε είδους έχουν διαπράξει τριάντα χρόνια τώρα (δυσφημώντας το κράτος τους και την πλειοψηφία των εντίμων εργατικών συμπατριωτών τους), και μας πληροφορούν για την ταυτότητά τους τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης, πόσο σπίτια έχουν αγοράσει (με αδικαιολόγητο το μισό ποσό, αν αυτό ισχύει ακόμα, στις αγορές ακινήτων), πόσες επιχειρήσεις έχουν ανοίξει κ.λπ, κλπ. Για να ξέρουμε πού είμαστε και τι κάνουμε. Γιατί οι αγοροπωλησίες γης και σπιτιών αλλάζουν τα δεδομένα. Και πρέπει να προετοιμασθούμε για το μέλλον -και για το πιο άσχημο ή παράλογο σενάριο. Τι θα κάνουν οι Αλβανοί, που δεν έπαψαν να μιλάνε για «Τσαμουριά», είτε οι γεννημένοι εδώ είτε οι νομιμοποιημένοι, οι Πακιστανοί και οι λοιποί μουσουλμάνοι, σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία, με ποιον θα συνταχθούν ψυχολογικά και όχι μόνο;
Συνυπολογίστε και την κατάργηση του βέτο στην ΕΕ, την οποία αποδεχόμαστε, το ότι στα εθνικά θέματα υπάρχει μια αρραγής συμμαχία μεταξύ της νεοφιλελεύθερης ενδοτικής δεξιάς και της κάθε είδους ενδοτικής αριστεράς, την δημογραφική κατάρρευση, την βία και δη των ανηλίκων, τις τεράστιες ευθύνες της δικαιοσύνης για την πρωτοφανή ατιμωρησία, και θα έχετε μια σχεδόν πλήρη και σκοτεινή εικόνα. Αλλά η μελαγχολία δεν ωφελεί σε τίποτε. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
ΥΓ: 1) Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να μιλάνε για την απελευθέρωση και την κατοχή της Παλαιστίνης και όχι για την Κύπρο, τους Κούρδους, τα δικαιώματα της μειονότητας στην Αλβανία; Δεν καταλαβαίνουν ότι δείχνουν δειλία και ιδιοτέλεια ή δεν τους νοιάζει;
2) Μια ακόμη απόδειξη της παταγώδους ανυπαρξίας της ελλαδικής και κυπριακής διπλωματίας: με τι αντάλλαγμα δίνουμε στην Αγγλία βάσεις στην Κύπρο; Γιατί δεν τους υποχρεώνουμε να στηρίξουν τις κυπριακές θέσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, κι αν δεν το κάνουν, να τους διώξουμε όπως ο μικρός κι «ανίσχυρος» Μαυρίκιος, το νησί της Αφρικής; Το έχω ξαναγράψει, όπως και άλλοι. Αλλοιώς, θα δικαιώσουμε για ακόμη μία φορά τον διαφωτιστή κληρικό Ιωάννη Πέζαρο: «Ω, πόσο ψοφοδεείς και νήπιοι είμεθα ακόμη!». Αλλά τι να περιμένει κανείς, όταν δεν ξέρουμε καν την γλώσσα μας και δεν καταλαβαίνουμε ότι λέγοντας «ελληνοκύπριοι» και «τουρκοκύπριοι» καταργούμε την ιστορική πραγματικότητα της πλειοψηφίας-μειοψηφίας και στηρίζουμε την τουρκική προπαγάνδα και στρατηγική για δύο «ίσα μέρη»;
*Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας. Το μυθιστόρημά του Εκδίκηση, κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Πατάκη. Διευθύνει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη, στο Σύνταγμα
