Έχουμε αναφέρει πολλάκις στο παρελθόν γιατί κάποιος που κατοικεί στα βόρεια προάστια σε σπίτια που κοστίζουν πάνω από 4.000 Ευρώ το τετραγωνικό, έχει ιδιοτελές συμφέρον να είναι αριστερός και αλληλέγγυος, υπέρ της παράνομης μαζικής μετανάστευσης.
Του Κώστα Στούπα από το capital.gr
Οι παράνομοι μετανάστες, πολύ περισσότερο από τους νόμιμους, έχουν την ανάγκη να εργαστούν ως ανειδίκευτοι, προσφέροντας υπηρεσίες οικιακής βοήθειας, κηπουρικής και συντήρησης ακινήτων.
Όσο πιο ασύμβατος είναι ο πολιτισμός από το οποίο προέρχονται αυτοί οι μετανάστες με το πολιτισμό της κοινωνίας που λειτουργεί ως ξενιστής, τόσο πιο χαμηλά αναγκάζονται να ρίξουν τις αμοιβές τους.
Όσοι ανήκουν από τη μικρομεσαία τάξη και άνω ωφελούνται από την άναρχη μετανάστευση, γιατί τους εξασφαλίζουν υπηρεσίες σε χαμηλότερες τιμές. Επιπλέον, οι παράνομοι μετανάστες δεν κατοικούν στις ακριβές περιοχές, αλλά στοιβάζονται στις υποβαθμισμένες συνοικίες του κέντρου, όπου οι ντόπιοι αποτελούν πλέον μειοψηφία.
Αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από τους παράνομους μετανάστες είναι οι χαμηλής ειδίκευσης ντόπιοι, οι οποίοι υπόκεινται σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό.
Το ρίσκο της αργόσχολης τάξης
O Rob Henderson το 2019 επινόησε τον όρο “Πεποιθήσεις Πολυτελείας” για να περιγράψει την καθήλωση των δυτικών σε συμπεριφορές που με μια πρώτη ματιά μοιάζουν “αυτοκτονικές”, αλλά επί της ουσίας εμπεριέχουν χαμηλό ρίσκο για τους προνομιούχους των δυτικών ελίτ και καταστροφικό κόστος για όσους ανήκουν στις χαμηλότερες τάξεις.
Είναι εύκολο για κάποιον πλούσιο λευκό να προπαγανδίζει ιδέες περί των προνομίων των λευκών ανδρών π.χ. στα πλαίσια της πατριαρχικής κοινωνίας, γιατί το κόστος αυτών των ιδεών είναι ελάχιστο για τον ίδιο. Ο λευκός απόφοιτος ενός πανάκριβου πανεπιστημίου στις ΗΠΑ από αυτά στα οποία στέλνει η ελιτ του 1% τα παιδιά της, δεν υπόκειται τις συνέπειες του περιορισμού των προνομίων των λευκών, λόγω της κοινωνικής και οικονομικής του θέσης.
Τις συνέπειες τις υπόκεινται όμως οι λευκοί των χαμηλότερων κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, που στοχοποιούνται και οι συρμοί (μόδες) τους περιορίζουν τις εργασιακές και σεξουαλικές επιλογές.
O Rob Henderson το 2019 κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο “Troubled, A Memoir of Foster Care, Family, and Social Class” όπου περιγράφει τα συμπεράσματα της εμπειρίας του ως ενός ορφανού φτωχού παιδιού που βρέθηκε να σπουδάζει στα πανεπιστήμια της αμερικάνικης ελίτ.
Ο Henderson έχασε νωρίς τη μητέρα του από χρήση ναρκωτικών και αναγκάστηκε να μεγαλώσει σε ανάδοχες οικογένειες μέχρι να βρει εργασία στο αμερικάνικο στρατό. Στο στρατό, εκτιμώντας την πειθαρχία την εργατικότητα και εξυπνάδα του, τον βοήθησαν να προχωρήσει σε ανώτατες σπουδές σε κάποιο από τα πανάκριβά πανεπιστήμια των ελίτ και αργότερα να εξελιχθεί σε ακαδημαϊκό.
Τα βιώματά του ως παιδιού της χαμηλότερης τάξης μια διαλυμένης οικογένειας στο κοινωνικό περιθώριο του φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμα για να αξιολογήσει τις αριστερίστικες πομφόλυγες των συμφοιτητών του προέρχονταν από το 1% των προνομιούχων.
Για τα παιδιά της ελίτ ήταν εύκολο να υποστηρίζουν την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, την μείωση των κονδυλίων για την αστυνομία, την χαλαρότερη φύλαξη των συνόρων, την χαλάρωση των δεσμών του γάμου,( τη Χαμάς τον τελευταίο καιρό) κλπ
Ο ίδιος, έχοντας μεγαλώσει σε μια διαλυμένη οικογένεια εθισμένων στις ναρκωτικές ουσίες, ήταν επιφυλακτικός στην αποποινικοποίηση. Πιστεύει πως κάποιος των ανώτερων τάξεων, με σπουδές, μπορεί να δοκιμάσει ναρκωτικές ουσίες και να καταφέρει να μην καταστραφεί σωματικά και κοινωνικά.
Η πνευματική του συγκρότηση, αλλά και η οικονομική άνεση του, επιτρέπει να ελέγξει με αποτελεσματικότερο τρόπο αυτή την κατάχρηση.
Η χρήση ναρκωτικών ουσιών από τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις όμως συνήθως χωρίς γονική φροντίδα, πνευματική συγκρότηση και συναισθηματική ωριμότατα αποδεικνύεται καταστροφικότερη.
Κατά την έννοια αυτή, η πρόταση της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών για τα παιδιά της ελίτ, είναι μια πρόταση που έχει χαμηλότερο κόστος για τα ίδια, αλλά είναι καταστροφική για τους υπόλοιπους.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις πεποιθήσεις για λιγότερη αστυνόμευση ή ηπιότερες ποινές για τις εγκληματικές πράξεις. Οι αριστερές, αλλά και φιλελεύθερες ελίτ, πιστεύουν πως οι δικαστικές ποινές δεν πρέπει να είναι τιμωρητικές και αυστηρές με αποτέλεσμα πολλοί κακοποιοί, αν και συλλαμβάνονται, μετά από λίγες ώρες ή μέρες να κυκλοφορούν πάλι ελεύθεροι.
Στο παρελθόν, υποστηρίζει ο Henderson, οι άνθρωποι επεδείκνυαν τη συμμετοχή τους στην ανώτερη τάξη μέσω της επίδειξης ακριβών γούστων και αγαθών. Οι ακριβές μάρκες ρούχων, συμμετοχή σε γκολφ ή τένις κλαμπ, τα ακριβά αυτοκίνητα, η φιλανθρωπία ήταν μέσα ψυχαγωγίας αλλά και είσπραξης ικανοποίησης από την επίδειξη πως κάποιος ανήκει στην ελίτ.
Σήμερα όμως, στην εποχή του καπιταλισμού της μαζικής παραγωγής αυτά τα είδη πολυτελείας είναι προσιτά σε πολλούς.
“Αυτό είναι ένα πρόβλημα για τους εύπορους, που εξακολουθούν να θέλουν να επιδεικνύουν την υψηλή κοινωνική τους θέση. Όμως έχουν βρει μια έξυπνη λύση. Οι εύποροι έχουν αποσυνδέσει την κοινωνική θέση από τα αγαθά και την έχουν επανασυνδέσει με τις πεποιθήσεις” υποστηρίζει ο Henderson.
Ο αριστερισμός, ο βιγκανισμός, ο Gender fluid-ισμός, η αλληλεγγύη σε τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Χαμάς, έχουν καταστεί “εμπορικά σήματα” επίδειξης διαβίωσης σε υψηλές θέσεις της κοινωνικής πυραμίδας. Το ίδιο και η επίδειξη ασπασμού σε εξωτικές θρησκείες, όπως ο βουδισμός ή το ισλάμ, έστω και αν περιλαμβάνει βάρβαρες διακρίσεις για γυναίκες και όχι “ορθόδοξους” άνδρες.
Όλα αυτά τα πιστεύουν και τα προπαγανδίζουν χωρίς να ρισκάρουν τίποτα από το παρόν και το μέλλον τους.
Ο καθηγητής του NYU Scott Galloway είπε σε συνέντευξή του το 2020: “Η ισχυρότερη μάρκα στον κόσμο δεν είναι η Apple ή η Mercedes-Benz ή η Coca-Cola. Οι ισχυρότερες μάρκες είναι το MIT, η Oxford και το Stanford. Ακαδημαϊκοί και διοικητικοί υπάλληλοι στα κορυφαία πανεπιστήμια έχουν αποφασίσει τα τελευταία τριάντα χρόνια ότι δεν είμαστε πλέον δημόσιοι υπάλληλοι. Είμαστε είδη πολυτελείας.”*
Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε MIT και Harvard έχουμε σχολές όμως όπως η Ιατρική και το Πολυτεχνείο που το πτυχίο τους ανοίγει το δρόμο της οικονομικής και κοινωνικής καταξίωσης. Μην εκπλήσσεστε λοιπόν για τα υψηλά ποσοστά του αριστερισμού σε αυτές τις σχολές.
Τα υψηλά ποσοστά της άκρας δεξιάς θα τα βρείτε στις προλεταριακές συνοικίες.
Ο Thorstein Veblen είχε αναπτύξει παλαιότερα τη θεωρία της αργόσχολης τάξης. Συγκέντρωσε μια σειρά παρατηρήσεων στο κλασικό του βιβλίο του 1899, “The Theory of the Leisure Class”. Μια βασική ιδέα είναι ότι επειδή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την οικονομική κατάσταση άλλων ανθρώπων, ένας καλός τρόπος για να αυξήσουμε τα μέσα τους είναι να δούμε αν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπαταλούν χρήματα σε αγαθά και αναψυχή. Αυτό που φαίνεται πως συμβαίνει σήμερα είναι πως η “Θεωρία της αργόσχολης τάξης” έχει εξελιχθεί στις “πεποιθήσεις πολυτελείας”
Μια άλλη επίδειξη προνομίου ιδιοκτησίας πεποιθήσεων πολυτελείας είναι, το φροϋδικής καταγωγής οιδιπόδειο σύμπλεγμα τη άρνησης της δυτικής κληρονομιάς. Όλα και περισσότεροι νέοι κατηγορούν και θέλουν να υποσκάψουν τις αξίες του δυτικού πολιτισμού.
Οι νεότεροι αλλά και οι μεγαλύτεροι όλων των τάξεων και πεποιθήσεων της Δύσης υποτιμούν την πλούσια κληρονομιά που έχουν αποκτήσει αυτόματα μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν σε μια δυτική κοινωνία. Καθώς οι αποικιοκρατία έχει τελειώσει εδώ και δεκαετίες και ο φυσικός πλούτος όλων των πηγών του πλανήτη διατιμάται στις χρηματιστηριακές αγορές επιμερίζοντας τα κέρδη έχει καταρρεύσει ο αριστερός μύθος των αιτιών της ανισότητας.
Τεράστιο φυσικό πλούτο π.χ. έχουν η Σαουδική Αραβία, η Ρωσία, η Νιγηρία, η Νορβηγία, η Αργεντινή και οι ΗΠΑ. Στην Νιγηρία και την Νορβηγία οι κοινωνίες επωφελούνται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από την εκμετάλλευση αυτού του πλούτου. Το ίδιο συμβαίνει και μεταξύ Αργεντινής και ΗΠΑ.
Η Ιαπωνία έχει ελάχιστες πρώτες ύλες, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να είναι από τις πλουσιότερες χώρες παράγοντας και εξάγοντας τα πάντα. Ο πλούτος και η ισχύς μιας κοινωνίας οφείλεται στο επίπεδο συγκρότησης, οικονομικής και κοινωνικής πολυπλοκότητας και στους θεσμούς ανοιχτής πρόσβασης. Οι φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές παίζουν μικρότερο ρόλο από τη σωστή οργάνωση της αγοράς, του ελεύθερου ανταγωνισμού και της πολιτικής οργάνωσης.
Το μεγαλύτερο λαχείο που μπορεί να κερδίσει ένα παιδί σήμερα στο πλανήτη είναι να γεννηθεί σε μια δυτική κοινωνία, ασχέτως οικονομικής και κοινωνικής τάξης.
Η Ayelet Shachar, αναλύει διεξοδικά το ζήτημα αυτό στο βιβλίο της “The Birthright Lottery: Citizenship and Global Inequality”. Αν γεννηθεί σε μια δυτική κοινωνία έχει πολλές ευκαιρίες να σπουδάσει, εργαστεί να επιχειρήσεις και να διαμορφώσει το μέλλον του κατά το δοκούν.
Στο The Birthright Lottery, η Ayelet Shachar υποστηρίζει ότι η ιδιότητα του πολίτη σε μια εύπορη κοινωνία μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή κληρονομιάς ιδιοκτησίας. Δηλαδή, πρόκειται για ένα πολύτιμο δικαίωμα που μεταβιβάζεται από το νόμο σε μια περιορισμένη ομάδα παραληπτών υπό συνθήκες που διαιωνίζουν τη μεταβίβαση αυτού του προνομίου, στους κληρονόμους τους.
* J. D. Walsh, “The Coming Disruption”, Νέα Υόρκη, 11 Μαΐου 2020,
