του Τάσου Ρέτζιου από την ιστοσελίδα grtimes.gr
Όσα δυσώδη αναδύονται με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και όσα δυσάρεστα συμβαίνουν με την ευλογιά των προβάτων έφεραν (;) στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης το προβληματικό πεδίο στο οποίο κινείται σήμερα ο Έλληνας αγρότης και κτηνοτρόφος. Όχι μόνο αυτό, όμως: κυρίως φέρνει, για άλλη μια φορά, στο προσκήνιο την ανάγκη μιας σοβαρής συζήτησης και άμεσων αποφάσεων για την κατεύθυνση και τις προοπτικές της αγροτικής μας πολιτικής.
Τα στοιχεία, από όλες τις πηγές, κραυγάζουν ότι τέτοιες συζητήσεις έπρεπε να γίνουν πριν από πολλά χρόνια και ότι ίσως σήμερα να είναι πολύ αργά για την ανάταξη ενός τομέα κρίσιμου για την οικονομία μας, αλλά και για την ίδια την εθνική μας αυτάρκεια, άρα και υπόσταση. Μονάχα οι απώλειες στα αιγοπρόβατα από την ευλογιά που θερίζει την ελληνική κτηνοτροφία δημιούργησαν μια (ακόμα) τάση φυγής των νέων, κυρίως, ανθρώπων που ασχολούνταν με το επάγγελμα προς άλλες κατευθύνσεις.
Ένα στοιχείο που γράφτηκε πρόσφατα είναι απόλυτα χαρακτηριστικό: το 2021, στη Θεσσαλία, οι αιτήσεις στα προγράμματα νέων αγροτών ήταν λίγο κάτω από 2.000, ενώ φέτος είναι μόνο 873. Και πώς στ’ αλήθεια να είναι διαφορετικά, όταν όλα μοιάζουν να αποθαρρύνουν ακόμα και τους υπάρχοντες αγρότες και κτηνοτρόφους να συνεχίσουν; Δεν είναι μόνο τα αυξανόμενα κόστη από τα καύσιμα μέχρι τις ζωοτροφές, ούτε και οι συνεχόμενες κρίσεις και θεομηνίες που χτυπάνε την ελληνική παραγωγή. Είναι κυρίως η νοοτροπία εγκατάλειψης και περιθωρίου, η αίσθηση, αν προτιμάτε, ότι ο πρωτογενής τομέας δεν είναι στις προτεραιότητες της κρατικής συνδρομής.
Κι ενώ με τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, βουλώνονταν οι τρύπες (έστω κι αν και αυτή είναι μια στρεβλή αντίληψη «ανάπτυξης»), ήρθε το σκάνδαλο, καθυστέρησαν οι πληρωμές, βγήκαν εκτός του (σφιχτού) σχεδίου τους οι αγρότες και κτηνοτρόφοι, σκοτείνιασε ακόμα περισσότερο το τοπίο…
Το αποτέλεσμα είναι να εγκαταλείπεται η ύπαιθρος, τα χωράφια, ο κτηνοτροφικός τομέας, να ερημώνουν έτι περαιτέρω χωριά και κωμοπόλεις και να χάνεται πολύτιμο οικονομικό κεφάλαιο. Κι ακόμη να γεννιούνται ζητήματα με την κοινωνική ισορροπία και συνοχή, με την αλυσίδα παραγωγής και συναλλασσομένων και με την ολοένα και αυξημένη εξάρτηση της χώρας μας.
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, αλλά αν δεν θέλουμε να γίνουμε μια χώρα υπηρεσιών, αστικής εκμετάλλευσης και απρόσωπης τεχνοεργασίας, η συζήτηση για τον πρωτογενή τομέα και τις νέες κατευθύνσεις του έπρεπε ήδη να έχει ολοκληρωθεί. Ας συμφωνήσουμε, τουλάχιστον, να την ξεκινήσουμε…
