Η Ουγγαρία και το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο

 «Οι φιλοευρωπαϊκές διαδηλώσεις στην Ουγγαρία είναι εντυπωσιακές».

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από τη Ρήξη που κυκλοφορεί

Γιατί επικρίνεται με τέτοια σφοδρότητα η σημερινή κυβέρνηση της Ουγγαρίας;

Χώρες που στιγματίστηκαν σαν «μαύρο πρόβατο» δεν είναι κάτι το άγνωστο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρώτη και καλύτερη η Ελλάδα, που εξαιτίας του Μακεδονικού κρατά διαχρονικά τον τίτλο της «απροσάρμοστης» χώρας. Περιστασιακά, ρόλο αποσυνάγωγου κατείχε και η Αυστρία, όταν στη διακυβέρνησή της συμμετείχε το δημοκρατικά εκλεγμένο Κόμμα της Ελευθερίας του Γκέοργκ Χάιντερ.
Τις τελευταίες εβδομάδες, δίπλα στην Ελλάδα βρίσκεται πλέον και η Ουγγαρία, το νέο σύνταγμα της οποίας στιγματίζεται ως «αντιδημοκρατικό» και η συντηρητική κυβέρνησή της ως  «εθνικιστική». Όπως στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν οι «κομπλεξικοί» Έλληνες καταλήφθηκαν ξαφνικά από έναν «αυτοκαταστροφικό εθνικιστικό οίστρο», επειδή τόλμησαν να προβάλουν τα επιχειρήματά τους για το Μακεδονικό, έτσι και τώρα είναι ξανά οι «προοδευτικοί» απόστολοι της πολιτικής ορθότητας και οι ex officio φύλακες των «ευρωπαϊκών αξιών», που λοιδορούν τη δημοκρατικά και με συντριπτική πλειοψηφία εκλεγμένη κυβέρνηση του Βίκτωρα Ούρμπαν.
Όπως σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, ο ανεκδιήγητος Κον Μπεντίτ ήταν ο πρώτος που ξεσπάθωσε κατά της Ουγγαρίας, χαρακτηρίζοντας το νέο σύνταγμά της «σταλινικό», συνεπικουρούμενος από τον υπουργό Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, που ταύτισε τον Ούρμπαν με τον Λουκασένκο της Λευκορωσίας. Στην ίδια γραμμή και όλα σχεδόν τα ΜΜΕ της Ευρώπης: Την ημέρα που η αυστριακή Ντερ Στάνταρ εντόπιζε «ακροδεξιούς κώδικες» στο σύνταγμα της Ουγγαρίας, το Σπίγκελ έβλεπε στον Ούρμπαν ένα «μείγμα Τσάβες και Πούτιν» και η Λε Μοντ προέτρεπε την Ευρώπη «να βάλει το μαχαίρι στο στήθος» της Ουγγαρίας, η Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ, απεφάνθη ότι η Ουγγαρία κινείται «στα όρια της χρεοκοπίας», όχι της οικονομίας της, αλλά «του κράτους δικαίου». Σίγουρη για το τι μέλλει γενέσθαι στην παραστρατημένη Ουγγαρία εμφανίστηκε η συναρχηγός των Πρασίνων στην Ευρωβουλή Ρεβέκκα Χαρμς, που διαβεβαίωσε όλους τους ανήσυχους Ευρωπαίους δημοκράτες ότι «θα τεθεί δικλίδα ασφαλείας στον σοβινισμό της κυβέρνησης Ούρμπαν».
Η ΕΕ, ως είθισται, δεν έμεινε απαθής μπροστά στον «εθνικιστικό» κατήφορο της Ουγγαρίας, γι’ αυτό και πρόσθεσε στις εκατοντάδες υποθέσεις καταπάτησης των ευρωπαϊκών συμβάσεων από τα κράτη-μέλη και άλλες τρεις για την Ουγγαρία, που αφορούσαν την ανεξαρτησία των δικαστών, της Κεντρικής Τράπεζας και της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων. Για να γίνει μάλιστα πιο πιεστική, λίγες ημέρες αργότερα, έδωσε στην Ουγγαρία, εν είδει τελεσίγραφου, διορία δύο μηνών να λάβει σοβαρά διαρθρωτικά μέτρα για τον περιορισμό του ελλείμματός της, που σύμφωνα με την ουγγρική κυβέρνηση βρίσκεται στο 3,5% του ΑΕΠ, αλλά η ΕΕ το ανεβάζει στο 10%. Σε αντίθετη περίπτωση επικρέμαται η γνωστή απειλή: Πάγωμα της οικονομικής βοήθειας και συνακόλουθη μείωση του ουγγρικού ΑΕΠ κατά 1,7%.
Γιατί όμως επικρίνεται με τέτοια σφοδρότητα η σημερινή κυβέρνηση της Ουγγαρίας, όταν η προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική, που οδήγησε την Ουγγαρία στα νύχια του ΔΝΤ, απολάμβανε ασυλίας από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών; Πόσο αντιδημοκρατικό είναι το αν, στο πλαίσιο μιας μεταρρύθμισης, ο δικαστής αντί να απονέμει δικαιοσύνη μέχρι τα βαθιά του γεράματα συνταξιοδοτείται στα 62 του χρόνια, όπως επιδιώκει η ουγγρική κυβέρνηση; Είναι άραγε μόνο η κυβέρνηση Ούρμπαν που θέλει να διορίζει τον προϊστάμενο της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων; Για τον ίδιο λόγο δεν βρίσκεται και η Αυστρία εδώ και μερικά χρόνια στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, χωρίς όμως να εκβιάζεται και να λοιδορείται; Υποφέρει άραγε από τον αυταρχικό «ιό του βοναπαρτισμού» μόνο ο Ούρμπαν, όπως διαπιστώνει η  Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ και όχι η Μέρκελ ή ο Σαρκοζί;
Αναμφίβολα, σε αρκετές από τις νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης Ούρμπαν μπορεί να υπάρχουν προβλήματα, όπως άλλωστε και σε νομοθετήματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Όμως αυτά αποτελούν εσωτερικές υποθέσεις κάθε χώρας που θέλει να είναι ανεξάρτητη και σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούν τις ομαδικές ομοβροντίες κατά της Ουγγαρίας. Οι πραγματικές αιτίες που η Ουγγαρία βρέθηκε στο στόχαστρο της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας, του ευρωπαϊκού δημοσιογραφικού όχλου και κύκλων της Ευρωβουλής δεν είναι τόσο θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ελαττωματικής λειτουργίας της ουγγρικής δημοκρατίας, όσο η αντίστασή της στις επιταγές του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου και του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών και κυρίως οι  αποφάσεις της σε οικονομικά ζητήματα καθώς, σύμφωνα με τελευταίες μεταρρυθμίσεις:
Το ξένο κεφάλαιο και ιδιαίτερα το χρηματοπιστωτικό θα φορολογείται περισσότερο απ’ ό,τι το εγχώριο, οι ξένες τράπεζες που δάνεισαν σε ξένο συνάλλαγμα Ούγγρους πολίτες υποχρεούνται να παραιτηθούν από μέρος αυτών των επισφαλών πιστώσεων, έγινε προσπάθεια απεξάρτησης της ουγγρικής Κεντρικής Τράπεζας από την ΕΚΤ, στο ουγγρικό σύνταγμα καθιερώθηκε το φιορίνι ως εθνικό νόμισμα.
Είναι σαφές ότι η Ουγγαρία, προκειμένου να υποταχθεί στο αντιδημοκρατικό Διευθυντήριο των Βρυξελλών, δέχεται επιθέσεις εκεί που είναι ευάλωτη: στην οικονομία της. Μπορεί το χρέος της να φθάνει μόλις στο 82% του ΑΕΠ της και να είναι λίγο μεγαλύτερο της Γερμανίας (75%), αλλά πολύ χαμηλότερο από αυτό της Ιταλίας (125%) ή της Ελλάδας (150%). Μπορεί το επιτόκιο δανεισμού της Ουγγαρίας να έχει πέσει τελευταία από το 10% στο 7,65% και να παρουσιάζει θετικό ισοζύγιο στις εμπορικές της συναλλαγές, όμως, μετά την αποχώρηση του ΔΝΤ, η Ουγγαρία χρειάζεται επειγόντως οικονομική στήριξη ύψους περίπου 20 δισεκατομμυρίων. Η ΕΚΤ αρνείται να το πράξει, ενώ δείχνει διατεθειμένη, μαζί με το ΔΝΤ και την ΕΕ, να δανείσει στην Ελλάδα άλλα 130 δισεκατομμύρια ευρώ, ακόμη και όταν πολλοί αναλυτές προεξοφλούν ήδη την ελληνική χρεοκοπία.
Ο καθένας μπορεί να κατανοήσει τους λόγους αυτής της στάσης. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που η  τρόικα επέβαλε όλους τους όρους τους, η προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης της ουγγρικής εθνικής Κεντρικής Τράπεζας συνιστά γι’ αυτούς «έγκλημα», καθώς υποσκάπτει την κυριαρχία της ΕΚΤ και στρέφεται κατά της παγκόσμιας κερδοσκοπικής μαφίας. Για την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα δημοκρατικό και αποδεκτό είναι πλέον μόνο ό,τι προωθούν οι καθεστωτικές ελίτ, τα ανεξέλεγκτα λόμπι των Βρυξελλών, τα παντοδύναμα ΜΜΕ και οι μεγαλοτραπεζίτες σε Φρανκφούρτη, Λονδίνο και Νέα Υόρκη.
Αυτοί που αρνούνται βεβαίως να το καταλάβουν είναι οι ποικίλες «προοδευτικές» δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που ο ομιχλώδης διεθνισμός τους και οι αντιεθνικές τους εμμονές τις κάνει να συνωστίζονται δίπλα στους τραπεζίτες, στους κερδοσκόπους, στους πάσης φύσης νεοφιλελεύθερους και στους ευρωκράτες, για τους οποίους τα αποικιοκρατικά συμφέροντα ορισμένων ισχυρών κρατών, και η απληστία των τραπεζών, αξίζουν πολύ περισσότερο από τα εθνικά συμφέροντα και την ευημερία των λαών.
Το ελληνικό πείραμα των δύο τελευταίων ετών δείχνει ξεκάθαρα πώς μπορεί να υποκύψει μια χώρα στους εκβιασμούς των ισχυρών, να ταπεινωθεί και να υποθηκευθεί το μέλλον της –και μάλιστα από εγχώριες κυβερνήσεις δωσίλογων. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν και άλλες υποψήφιες μικρές χώρες στην Ευρώπη όπου θα αξιοποιηθούν οι ελληνικές εμπειρίες. Πιθανόν μια από αυτές να είναι και η Ουγγαρία, κάτι που διαισθάνονται ήδη οι Ούγγροι. Για αυτό και στη μεγαλύτερη, μετά το 1989, «Πορεία της Ειρήνης», οι 400.000 Ούγγροι, που διαδήλωσαν πριν μερικές ημέρες υπέρ της κυβέρνησής τους, είχαν σαν κεντρικό σύνθημα την εναντίωσή τους στην αποικιοποίηση της ιστορικής τους χώρας. Αρκεί όμως αυτό για να καταφέρει ο Ούρμπαν να αντισταθεί μέχρι τέλους στα ντικτάτ του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου;