Αρχική » Τα «μακιαβελικά στρατηγήματα» του Αντώνη Σαμαρά

Τα «μακιαβελικά στρατηγήματα» του Αντώνη Σαμαρά

από admin

Της Ζέτας Ζήκου από το περ. Επίκαιρα

Όποιος μπορεί να επικαλεστεί «εξαιρετικές» καταστάσεις για να επιβάλει «έκτακτα» μέτρα είναι ο πραγματικός κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.

Ορισμένοι ηγέτες κινδυνεύουν να ανακαλύψουν την ορθότητα μιας αιχμηρής ρήσης της Τζόαν Ρόμπινσον: Χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται είναι να μην θέλει κανείς να σε εκμεταλλευτεί… Προφανώς έτσι αισθάνθηκε και ο Αντώνης Σαμαράς και παρεδόθη άνευ όρων στη Μέρκελ και τον Σαρκοζί όταν του είπαν «πες το “ναι”, γαμώ το κέρατό μου, να ξεμπερδεύουμε προσωρινά, γιατί θα μας διαλύσουν οι αγορές». Άλλωστε, και η προσμονή της εξουσίας έχει βαρύ τίμημα, αλλοτριώνει ύπουλα τις συνειδήσεις στη μνημονιακή Ελλάδα.

Επιτρέψτε μου, όμως, να θυμηθώ τον μεγάλο Ντισραέλι: «Μόνον οι απόψεις αλλάζουν, όχι οι χαρακτήρες, αυτοί απλώς εξελίσσονται από τις εμπειρίες της ζωής»… Η κοινωνία είχε αγκαλιάσει την άποψη του κ. Σαμαρά ότι θα επαναδιαπραγματευτεί κάποιες επαχθείς πτυχές του πρώτου Μνημονίου, ώστε να μην οδηγούνται μαζικά στη φτώχεια συνάνθρωποί μας. Τώρα, όμως, θεωρεί ότι προδόθηκε από τον κ. Σαμαρά, ο οποίος συνομολόγησε μαζί με τους Παπαδήμο και Βενιζέλο το νέο Μνημόνιο και τον Αρμαγεδδώνα των μέτρων που ακολουθούν.

Η ελληνική πολιτική σκέψη υπήρξε πάντα εμβρυώδης ή εντελώς ανύπαρκτη. Η αβασάνιστη εισαγωγή ιδεών και οι πλημμελέστατες απόπειρες εφαρμογής τους υπήρξαν ο κοινός τόπος της πρακτικής που εφάρμοζαν διάφορες κυβερνήσεις. Συχνότατα το αποτέλεσμα ήταν ο διχασμός, ενίοτε δραματικός και βίαιος, και σήμερα εστιάζει γύρω από το Μνημόνιο.

Η απόφαση του κ. Σαμαρά να στηρίξει τη νέα δανειακή σύμβαση και το PSI, δηλαδή να αποκηρύξει την αντιμνημονιακή στρατηγική του, εδράζεται στην πεποίθηση ότι το κόμμα του οποίου ηγείται προβάλλει ως «η μόνη συντεταγμένη δύναμη μέσα στο χάος». Αλλά διαφαίνεται ότι ο ίδιος θα είναι το μεγάλο θύμα της στρατηγικής του, καθώς ο ρεαλιστικός συμβιβασμός του εκλαμβάνεται ως «μακιαβελικά στρατηγήματα». Σε ρόλο ναυάρχου σε ιστορική ναυμαχία βλέπουν οι δικοί του τον κ. Σαμαρά. Όπως συνέβη στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, όταν η εθνική επιβίωση κρέμεται από μια κλωστή, δεν υπάρχουν περιθώρια για πολλές κουβέντες· αντιθέτως, δικαιολογούνται κάθε είδους «μακιαβελικά στρατηγήματα» και παράπλευρες απώλειες, μου λένε οι άνθρωποί του. Ή, απλώς, «κωλοτούμπες» γι’ αυτούς που τον μισούν…

Πάντως, σύμφωνα με τον επιγραμματικό ορισμό της πολιτικής εξουσίας από το Γερμανό νομικό Καρλ Σμιτ, «κυρίαρχος είναι εκείνος που αποφασίζει για το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης». Όποιος μπορεί να επικαλεστεί «εξαιρετικές» καταστάσεις για να επιβάλει «έκτακτα» μέτρα, υπεράνω των συνήθων περιορισμών του κοινωνικού συμβολαίου και της δημοκρατικής νομιμότητας, αυτός είναι ο πραγματικός κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Αυτά γράφτηκαν το 1922. Σήμερα η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που οραματιζόταν ο Σμιτ τείνει να γίνει το μόνιμο φόντο της ύπαρξής μας και η πολιτική θεωρία του συντηρητικού στοχαστή βρίσκει απροσδόκητες αντηχήσεις.

Στο 1984 του Τζορτζ Όργουελ, η Ωκεανία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τα άλλα δύο ανταγωνιστικά υπερ-κράτη. Κανείς δεν ξέρει κάθε στιγμή ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο σύμμαχος – μάλιστα, δεν είναι καν σαφές αν συνεχίζονται οι εχθροπραξίες ή αν πρόκειται για εικονική πραγματικότητα, κάτι σαν το drôle de guerre ανάμεσα στο Σεπτέμβριο του 1939, που Γάλλοι και Βρετανοί κήρυξαν πόλεμο στους Γερμανούς χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα, και στο Μάιο του 1940, που οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Γαλλία. Στόχος του –υπαρκτού ή εικονικού, πάντως διαρκούς– πολέμου είναι να κρατιέται η μεγάλη μάζα των Ωκεανίων σε κατάσταση υποδούλωσης και αποβλάκωσης.

Ένα πανάρχαιο παιχνίδι υψηλού ρίσκου, καθώς η εξοικείωση των μαζών με την «πολεμική» ρητορεία και τον πραγματισμό της ωμής δύναμης είναι μαχαίρι δίκοπο. Όπως στο Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου του Μπρεχτ, έρχεται κάποια στιγμή που γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι «εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος ο εχθρός».

Απεγνωσμένα, πλέον, οι άνθρωποι του Αντώνη Σαμαρά προειδοποιούν πως όλη αυτή η εκστρατεία πειθαναγκασμού της κοινής γνώμης ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι και η παγίδευσή της σε μανιχαϊστικές λογικές άσπρου – μαύρου, όπως «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» μόνο στην παγίδευση των αισθημάτων του λαού και της κοινωνίας οδηγούν. Ποιοι, άραγε, θα μας σώσουν από το Μνημόνιο; Η Αριστερά της παγκοσμιοποίησης, της άλωσης του εθνικού ιστού με την παραποίη- ση των βιβλίων της ιστορίας και την υπεράσπιση της λαθρομετανάστευσης; Η Αριστερά που προετοίμασε την έλευση του ΓΑΠ και του ΔΝΤ με τα Δεκεμβριανά του 2008; Ή μήπως κάποια παιδιά του κομματικού «σωλήνα» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που, αφού υπηρέτησαν πιστά το σύστημα τόσα χρόνια από τα βουλευτικά έδρανα ή τις υπουργικές καρέκλες, το παίζουν τώρα «αντισυστημικοί» και «επαναστάτες»;

ΣΧΕΤΙΚΑ

8 ΣΧΟΛΙΑ

Οπαδός της απεθνικοποίησης, της λαθρομετανάστευσης και της Ρεπούση... 6 Απριλίου 2012 - 19:54

Ας μας πει η κα Ζέτα, ποια είναι αυτή η δύναμη και με ποια κίνητρα θα μας σώσει… Γιατί φαίνεται ότι η Αριστερά δεν της κάνει, επειδή ως γνωστόν κάθε αριστερός είναι οπαδός της λαθρομετανάστευσης, της παγκοσμιοποίησης, της Ρεπούση κι άλλων τοιάυτων… Να της θυμήσω ότι δόθηκε σε κάτι τέτοιες το δικαίωμα πολλές φορές να ψηφίσουν και μας έφεραν εδώ. Να της θυμήσω ότι ο Δεκέμβρης του 2008 δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το ΠΑΣΟΚ και το ΔΝΤ. Δηλαδή η στάση των μαθητών, των φοιτητών και των εργαζομένων έπρεπε να είναι υπέρ του φονιά Κορκονέα; Υπέρ της φασιστικής (το ίδιο με κάθε άλλη) εξουσίας; Υπέρ ποιου; Μάλλον η ίδια φέρει τα σύνδρομα του ψηφοφόρου γνωστής πρώην δεξιάς παράταξης που τώρα γυροφέρνει με τον κο Καμμένο που ψήφισε τα Δουβλίνα και γέμισε η Ελλάδα παράνομους μετανάστες και στήριξε της κυβέρνηση Καραμανλή που όπλισε το χέρι των μπάτσων. Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η αναπαραγωγή της πιο τραγικής προπαγάνδας. Είναι κρίμα μια συλλογικότητα τέτοιας εμβέλειας όπως η Άρδην-Ρήξη κι άτομα όπως ο κος Καραμπελιάς να εγκρίνουν τέτοια φασιστικά κείμενα γεμάτα σύνδρομα. Επιτέλους, ο χώρος της αριστεράς ας ενωθεί να σώσει το λαό και τη χώρα. Μακριά από τους κάθε είδους γνώστες των πάντων.
Υ.Γ.: Ακόμα και συλλογικότητες του α-α χώρου έχουν ταχθεί ενάντια στο βιβλίο της δεξιάς κας Ρεπούση. Πόσο μάλλον για την παγκοσμιοποίηση. Μάλλον λοιπόν η κα Ζήκου μπερδεύει τους ΕΥΠίτες και τους ασφαλίτες με τους αγωνιστές. Όποιες κι αν είναι οι απόψεις τους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Θανάσης 7 Απριλίου 2012 - 00:54

Αγαπητέ/ή… ΟΤΑΤΛΚΤΡ (φοβερό ψευδώνυμο, πράγματι!),

Μου αρέσει που από ένα ολόκληρο άρθρο που τα χώνει στον Δεξιό Σαμαρά, βρήκατε να πιαστείτε από 5 αράδες κειμένου, όπου η μπάλλα παίρνει ξώφαλτσα και την Αριστερά. Πώς τολμάει η αρθρογράφος να λέει τέτοια πράγματα; Τι θράσος!

Να κάνουμε λοιπόν ένα reality check (όπως λένε και στο χωριό μου) γιατί μάλλον έχετε χάσει κάποια επεισόδια:

1ον) ΔΕΝ είμαστε στον Ψυχρό Πόλέμο. Τότε ο διαχωρισμός Αριστερός/Δεξιός ίσως είχε κάποιο νόημα. Τώρα, ουδέν. Όχι μόνον γιατί η σοσιαλδημοκρατία τελικά αγκάλιασε τον νεοφιλελευθερισμό (βλ. ΠΑΣΟΚ), αλλά και γιατί η «Αριστερά» έγινε είτε παγκοσμιοποιημένη, ευρωλιγούρικη και Βρυξελλοδίαιτη (βλ. Αλαβάνο, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και κάθε λογής ΜΚΟ), είτε καθεστωτική (βλ. ΚΚΕ: μα καλά, ποιο «σύστημα» θα επιχορηγούσε με κάμποσα εκ. ευρώ το χρόνο ένα κόμμα που απεργάζεται την κατάλυσή του;)
Πρέπει λοιπόν να καταλάβετε ότι σήμερα, αριστερός ή δεξιός είναι μόνον ο… καβάλος.

2ον) ΔΕΝ είμαστε πλέον ούτε στο 1949, ούτε στο 1967, ούτε στο 1973. Ευτυχώς, ο «Αριστερός» δεν είναι πλέον ούτε διωκόμενος, ούτε θύμα. Με τον καιρό, μάλιστα, έγινε καθεστώς (αρκεί να περάσετε από μια Δημόσια Υπηρεσία, Πανεπιστήμιο, διαφημιστική εταιρεία κλπ).
Μετά από 35 χρόνια μεταπολίτευσης ο «Αριστερός» δεν μπορεί να απαιτεί το μονοπώλειο της ηθικής και πολιτιστικής ανωτερότητας έναντι του «Δεξιού». Τα έκανε κι αυτός μούσκεμα σε όλα τα επίπεδα, και κάποτε πρέπει να το πούμε.
Συνεπώς, το μανιχαϊστικό δίπολο «καλός Αριστερός αγωνιστής» / «κακός Δεξιός αντιδραστικός», πάει, πέθανε και το σκότωσε η ίδια η Αριστερά με τον βίο και την πολιτεία της.
Δεν είναι πλέον έγκλημα καθοσιώσεως να απορρίπτουμε την «Αριστερά»: δεν είναι ούτε Ναζί, ούτε Χουντικοί, ούτε Φασίστες όσοι το κανουν (όπως δεν είναι Αντισημίτες όσοι απορρίπτουν το κράτος του Ισραήλ για τα εγκλήματά του).
Κι αυτά τα κόμπλεξ πέθαναν, και τα σκότωσαν τα πρώην θύματα όταν έγιναν καθεστώς.
Με λίγα λόγια, η «Αριστερά», μαζί με την «Δεξιά», δεν είναι μέρος της λύσης, αλλά είναι μέρος του προβλήματος. Χρειάζεται μια γερή δόση θρησκευτικού φανατισμού για να μην το βλέπει κάποιος και να ελπίζει σε σωτηρία από την έλευση του Αριστερού Μεσσία.

Αυτά, και δεν θα σχολιάσω τα περί Δεκέμβρη 2008, γιατί είναι περασμένα μεσάνυχτα και θα ξεφύγουμε…

ΥΓ: Πολύ θα με ενδιέφεραν οι «συλλογικότητες του α-α χώρου» που αναφέρατε. Θα μας δώσετε 2-3 παραπομπές; Έτσι, από περιέργεια βρε αδερφέ!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αριστερός... καβάλος, λοιπόν! 7 Απριλίου 2012 - 03:55

Αγαπητέ Θανάση…
Ένα-ένα τα ζητήματα για να βγει μια άκρη…
Πρώτα και κύρια, ναι, οφείλω να ομολογήσω ότι πιάστηκα από πέντε αράδες οι οποίες κάθε άλλο παρά ξώφαλτσες είναι… Βρίσκονται εκεί, στη θέση αυτή κι είναι διατυπωμένες μ’ αυτόν τον τρόπο για κάποιο λόγο. Ο μη εκπαιδευμένος, ακόμα κι ο μη συγκεντρωμένος στο κείμενο αναγνώστης, συγκρατεί το τελευταίο κομμάτι. Κι ακριβώς πάνω στην ένταση, επειδή για να βρίσκεται εδώ είναι τουλάχιστον πολιτικά αγανακτισμένος, που η αρθρογράφος τα χώνει στον Α. Σαμαρά νιώθει δικαίωση, κολλά στις τελευταίες αυτές φράσεις που δεν στηρίζονται πουθενά. Αυτό για προοίμιο. Αριθμητικά, λοιπόν:
1) Μάλλον εσείς έχετε χάσει επεισόδια αν νομίζετε ότι αριστερός=σταλινοσοβιετικοβορειοκορεάτης με λατρεία στο Κόμμα. Όπως επίσης δεξιός δε σημαίνει κατ’ ανάγκην Ρίτσαρντ Νίξον. Οι αριστερές ιδέες είναι οι προοδευτικές ιδέες κι οι δεξιές οι συντηρητικές. Αυτός είναι ένας διαχωρισμός που οι διάφοροι κακόβουλοι δεν πρόκειται ποτέ να ρίξουν στην προσπάθειά τους να τα ισοπεδώσουν όλα (τελευταία πάει καλά: μαζί τα φάγαμε, μαζί θα περάσουμε την κρίση κλπ.).
2) Εάν οι δημόσιες υπηρεσίες, οι διαφημιστικές εταιρείες και τα πανεπιστήμια ήταν γεμάτα αριστερούς, τότε ίσως να είχαν μια ελπίδα. Τα Πανεπιστήμια είναι γεμάτα πράσινα και μπλε πάρτι, οι δημόσιες υπηρεσίες αποτελούνται από κάποιους βολεμένους που θα πουλούσαν ακόμα και τη μάνα τους για λίγα ψίχουλα αλλά πολλούς σωστούς ανθρώπους (αντίθετα οι επιχειρήσεις κι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι που αγγίζει τα όρια της Γουατεμάλας) κι οι διαφημιστικές εταιρείες μου φαίνεται εντελώς άσχετο και δεν εκφέρω άποψη.
3) Δεν είναι έγκλημα ν’ απορρίπτεις την αριστερά, είναι προσωπική άποψη που ο καθένας μας έχει δημοκρατικά το δικαίωμα να φέρει κι αυτό είναι σεβαστό. Το έγκλημα είναι να κατακρίνεις την αριστερά (με τα συν και τα πλην της) για να κάνεις την προπαγάνδα σου που προκαλεί χάος και τρόμο: “Ποιοι, άραγε, θα μας σώσουν από το Μνημόνιο; Η Αριστερά της παγκοσμιοποίησης, της άλωσης του εθνικού ιστού με την παραποίη- ση των βιβλίων της ιστορίας και την υπεράσπιση της λαθρομετανάστευσης; Η Αριστερά που προετοίμασε την έλευση του ΓΑΠ και του ΔΝΤ με τα Δεκεμβριανά του 2008;”. Ξεκάθαρα, λοιπόν, κι ο πιο χαζός καταλαβαίνει ότι τα ίδια τα αφεντικά της κυρίας αυτής έφεραν εδώ τους λαθρομετανάστες, τα ίδια τα αφεντικά της όπλισαν το χέρι του μπάτσου, τα ίδια τα αφεντικά της πλάσαραν τον δόλιο βλάκα (κατά Καραμπελιάν), τα αφεντικά της υπηρετούν πιστά το νεο-οθωμανισμό, τα αφεντικά της δίνουν αρνητική σημασία στην έννοια του έθνους. Αυτά δεν τα κράζει διότι η εύκολη λεία είναι η αριστερά.
4) Απεχθάνομαι τις θρησκείες γι αυτό και δε θα μπω σ’ αυτό το τρυπάκι. Θα πω όμως το εξής: εάν η αριστερά πλέον δε διώκεται, εξήγησέ μου τι γίνεται με τους ακροδεξιούς, τι γίνεται με την ασφάλεια, τι γίνεται στα ΜΜΕ και πού είναι τα αριστερά ΜΜΕ; Πέντε λεπτά τη βδομάδα, αυτή είναι η ισότητα αριστεράς-δεξιάς. Κατά τα άλλα, δε διώκεται καμιά αριστερή ιδέα. Κι ο Καμένος τρώει το σπρώξιμό του παντού (ΜΜΕ, πόλεις, σχολές) κι οι νεοναζί το τρώνε, κι ο Τόνυ Σαμάρας κι ο Μπένι κι ο Κουβέλης κι ο ακτιβιστής της δεξιάς μετά του πελέκους κ.ο.κ.. Καλό, λοιπόν, είναι να σκεφτόμαστε κάτι πριν το πούμε.
5) Ο μόνος μεσσίας είναι ο ελληνικός λαός.
6) Για το βιβλίο της Ρεπούση και τη στάση συλλογικοτήτων του α/α χώρου, μπορείτε να ανατρέξετε σε συζητήσεις στο indymedia, με μια απλή αναζήτηση λέξεων-κλειδιών.
7) Το παράδοξο είναι ότι κατηγορείτε τον ΣΥΡΙΖΑ για ευρωλιγούρη, που είναι σαφέστατα, ενώ ταυτόχρονα όμως το Άρδην έχει κρατήσει μια πολύ παράξενη θέση υπέρ της ΕΕ και του Ευρώ αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας, της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής χειραφέτησης συνάμα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Θανάσης 7 Απριλίου 2012 - 11:05

1-3) «Οι αριστερές ιδέες είναι οι προοδευτικές ιδέες κι οι δεξιές οι συντηρητικές», άρα «εγώ που είμαι αριστερός είμαι καλός, ηθικός, καλλιεργημένος, κλπ, κλπ κι εσείς είστε συντηρητίκλες, ηλίθιοι, κλπ, κλπ». Πέραν του προφανούς σχολίου περί ΚΚΕ, έχω και κάποιο άλλο…
Τι έπαρση! Τι αλαζονεία! Καλά, δεν σας έχουν πει ότι όταν δοξάζουμε τον εαυτό μας γινόμαστε αστείοι;
Δεν καταλάβατε ότι πλέον δεν υπάρχει κανείς a priori «σωστός»; Ότι δεν υπάρχουν εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες; Ότι κανείς πλέον δεν μπορεί να μιλάει ex cathedra;
Αυτή η προσήλωση στο αλάθητο της «Αριστεράς» δεν διαφέρει σε τίποτα από θρησκευτικού τύπου αγκύλωση: «Αφού το λέει ο Προφήτης είναι αλήθεια». Με την διαφορά ότι ο Προφήτης είναι κάποιος θεωρητικός στοχαστής ή κομματικός ινστρούχτορας (π.χ. Μαρξ, Λένιν,… Τσίπρας κλπ).
Και προτού φρίξετε που σας αποκάλεσα θρησκόληπτο, κάποιες αντιστοιχίες είχε εντοπίσει και ο ίδιος ο Ένγκελς στην «Ιστορία του πρώιμου Χριστιανισμού» (1894): κινήματα καταπιεσμένων (Χριστιανών/αριστερών) με Μεσσιανικά οράματα (μετά θάνατον ζωή/κοινωνικός μετασχηματισμός) που στο τέλος έγιναν καθεστώς.

4) Ήταν λίγο ασύντακτο και ειλικρινά δεν το κατάλαβα.

6) ΌΧΙ, ΔΕΝ θα ψάξω εγώ. ΕΣΕΙΣ το αναφέρατε, άρα εσείε φέρετε το βάρος της τεκμηρίωσης των λόγων σας.

7) Σε ποιο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα έχει συμμετασχει το «Άρδην» και δεν το ήξερα; Ποιος από κει πληρώθηκε μισθούς ως Ευρωβουλευτής; Follow the money, και θα καταλάβετε τι σημαίνει «ευρωλιγούρης».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σκαντζόχοιρος 7 Απριλίου 2012 - 10:20

α) Το «οι αριστερές ιδέες είναι προοδευτικές και οι δεξιές είναι συντηρητικές», είναι ένας διαχωρισμός που μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και δεκαετίες. Δηλαδή έλεος, το ΚΚΕ ας πούμε είναι προοδευτικό σήμερα, που το μόνο που έχει να αντιτάξει έναντι της κρίσης είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και η «επικαιρότητα του… 1917»; Οι δε άλλοι, πιο μοντέρνοι, έχουν ως ιδεολογικό πρότυπο το ’68 και την αριστερά των κινημάτων, ή τον Πουλαντζά. Μιλάμε για πολύ μπροστά, οι πιο προχωρημένοι αναφέρονται 50 χρόνια πίσω.

β) Να με συγχωρήσεις, αλλά, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, τα τμήματα Ιστορίας, τα ελέγχει ο πολύ αριστερός κύριος Λιάκος (ο οποίος γυρνάει τώρα δεξιά και αριστερά και δηλώνει ότι «παρέμεινε στον μαρξισμό«), και η πολύ αριστερή παρέα του. Και σε πολλούς άλλους χώρους που καθορίζονταν η ιδεολογική ηγεμονία του καθεστώτος που επικρατούσε στη χώρα μας επί δεκαετίες, το πάνω χέρι το είχε η αριστερά. Συμμετείχε στην εξουσία μαζί με τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ, τους γιάπηδες, τους τεχνοκράτες και τους νεοφιλελεύθερους -και όλοι ήταν βολεμένοι γιατί είχαν χωρίσει τα χωράφια τους, είχαν επιδοθεί σ’ έναν πολύ βολικό καταμερισμό. Μην μου απαντήσεις σε παρακαλώ, αριστερός άνθρωπος, ότι η αριστερά δεν ασκούσε εξουσία επειδή ποτέ δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση. Από την εποχή του Γκράμσι γνωρίζουμε ότι σε μια κοινωνία υπάρχουν πολλοί τρόποι ν’ ασκεί κανείς την εξουσία… Και ένας από αυτούς είναι διά της ιδεολογικής ηγεμονίας.

γ) Γιατί πολύ περίεργη στάση «για την ΕΕ και το Ευρώ»; Η στάση μας ήταν (και είναι…) πολύ συγκεκριμένη. Είμασταν υπέρ της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά του Μάαστριχτ, της ένταξής μας στο Ευρώ (και συνακόλουθα στην ευρωζώνη). Υπάρχουν κι άλλες χώρες που ανήκουν στην ΕΕ και αρνήθηκαν να μπουν στο ευρώ επικαλούμενες εθνικούς λόγους.

Ύστερα, είναι πολύ διαφορετικό να μην μπείς στο ευρώ, και πολύ διαφορετικό να βγείς. Δεν μπορείς να βγείς από τη μια μέρα στην άλλη… Ιδιαίτερα όταν η οικονομία σου, έχει προσαρμοστεί στις ισορροπίες και τους συσχετισμούς του ευρώ. Θέλει μια διαδικασία, την οποία μπορεί να την αναλάβει μόνο μια κυβέρνηση που ξέρει που πατά και που πηγαίνει και που απολαμβάνει τη στήριξη της πλειοψηφίας (η οποία ξέρει επίσης που πατά και που πηγαίνει). Όταν λοιπόν συμβούν όλα αυτά, τότε το ξανασυζητάμε.

Ευτυχώς, που τουλάχιστον αυτά, τα έχει ψυλλιαστεί έστω και διαισθητκά ο ελληνικός λαός, γι’ αυτό υιοθετεί την πολύ περίεργη θέση, ότι είναι ενάντια στο μνημόνιο και το ασφυκτικό πλαίσιο για την Ευρώπη που θέτουν οι Γερμανοί, και ταυτόχρονα είναι ενάντια στην άμεση έξοδο από το ευρώ.

δ) Συμφωνώ για τα ΜΜΕ, ότι τον τελευταίο μήνα έχουν θάψει τον ΣΥΡΙΖΑ. Όντως, θέλουν ν’ αποκρύψουν την άνοδό του, την πατριωτική στροφή του Τσίπρα, την συμμαχία τους με πρώην ΠΑΣΟΚους, που τους δίνει μια δυνατότητα να αυξήσουν την επιρροή τους σε ακροατήρια μέχρι τώρα άπιαστα. Θα πρέπει να έχουν πάθει σοκ καθώς είναι η πρώτη φορά που τους συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. ΓΙατί μέχρι τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ ήταν ο αγαπημένος επαναστατημένος έφηβος των ΜΜΕ. Θυμηθείτε ποιός πρωτοπρόβαλε τον Τσίπρα, που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών; Μα, ο κύριος Πρετεντέρης… Βεβαίως, βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά από τότε. Αλλά σ’ οποιαδήποτε περίπτωση, το γεγονός ότι επιτέλους κάποιοι στον ΣΥΝ κατανόησαν ότι… υπάρχει έθνος, και ότι ο ριζοσπαστισμός πρέπει να είναι ελληνικός, αλά ΕΑΜ, δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάθουμε και αμνησία…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αριστείδης 7 Απριλίου 2012 - 11:04

Αριστερέ καβάλε θα σχολιάσω μόνο το 7ο σημείο γιατί έχει πολλές φορές το Άρδην εξηγήσει τη σταση του για την ΕΕ αλλά κάποιοι επιμένουν να μην καταλαβαίνουν. Το Άρδην έλεγε ότι η είσοδος στθην ΟΝΕ ήταν λάος για οικονομικούς, κυρίως λόγους, γιατί η ελληνική παραγωγή, όπως και έγινε, θα διαλύοταν από τον ανταγωνισμό.
Ναι αλλά ένα λάθος που έγινε τότε δεν το διορθώνεις με ένα νέο λάθος, ίσως πιο βαρύ. Αν βγαίναμε τώρα από την Ευρωζώνη, θα είχαμε, ίσως, μεσοπρόθεσμα οικονομικά οφέλη -γιατι άμεσα θα γινόταν χαμός, αλλά δεν λαμβάνετε όσοι λέτε εδώ και τώρα εξω από Ευρωζώνη, μια σειρά γεωπολιτικών λόγων. Βγαίνοντας τώρα από την Ευρωζώνη θα μείνουμε στη χειρότερη στιγμή για μας ως χωρα από το 1922 μόνοι μας, σε ένα εντελώς εχθρικό, πολύ πιο εχθρικό από τότε, διεθνές περιβάλλον. Με τον ισλαμικό κόσμο που μας περιβάλλει να είναι σε αναβρασμό, την επεκτατική και αναθεωρητική Τουρκία στη πιο μεγαλοιδεατική της φάση και όλους τους βαλκανικούς λαούς, με τους μόνους που μπορούμε να έρθουμε σε συνεννόηση και συμμαχία σε εντελώς άλλη πορεία.
Την τελευταία δεκαετία λόγω της άθλιας πολιτικής των ελληνικών κυβερνησεων σχετικά με τα Βαλκάνια, ο μόνος τρόπος μεσω του οποίου είχαμε μια επαφή και χρησιμότητα για τους βαλκανικούς λαούς ήταν να χρησιμοποιούμεστε ως συνδεσμός τους για την προσπάθειά τους να μπουν στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Βγαίνοντας από την ΕΕ θα χάσουμε ακόμα και αυτό το μηδαμινό σημείο επαφής με τα βαλκάνια.
Στο Μεσοπόλεμο ο Παπαναστασίου και η αριστερά της εποχής διέγνωσαν ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από την εξάρτηση των Μεγλάλων Δυνάμεων ήταν να συσφιξουμε τις σχέσεις μας με τους Βαλκανικούς λαούς και έστι προχώρησε η ιδέα της Βαλκανικής Αντάντ που ο επερχόμενος Β΄Π.Π. κατέστρεψε. Αυτή είναι η σωστή στρατηγική πρώτα φτιάχνεις εναλλακτικές συμμαχίες σταθεροποιείσαι στο γεωπολιτικό σου περιβάλλον και μετά αποδεσμεύεσαι επιτυχημένα. Διαφορετικά αν φύγουμε άρον άρον από την Ευρωζώνη όπως λένε κάποιοι άφρονες το μόνο που θα κατεφέρει αυτό το κομμάτι της αριστεράς που το στηρίζει, ειναι να ριχτεί η χώρα στην αγκαλιά του Ισραήλ να γίνουμε ένας δορυφόρος του γιατί θα είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που θα μας χρειάζεται, δηλ. να γίνει κάτι πολύ χειρότερο για τη χώρα από αυτό ζούμε.

Αλλά για την Αριστερά που ειναι σε προεκλογική περίοδο λίγη σημασία έχουν αυτά, το σημαντικό ειναι να μην πάνε αντιμνημονιακές ψήφοι στον Καμμένο, γι’ αυτό βγάζει τους σκελετούς από το ντουλάπι.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αριστερός... καβάλος, λοιπόν! 7 Απριλίου 2012 - 15:44

Μία ξεκάθαρη θέση είναι αυτή του Αριστείδη. Που έχω αρκετές διαφωνίες. Γιατί για μένα (που απλά έχω επιρροές από κομμάτια του α/α χώρου χωρίς να είμαι δογματικός) κάθε ώρα εντός της ΕΕ είναι χαμένος χρόνος. Γιατί πολύ ωραία τα γεωπολιτικά και σύμφωνοι, κατά του τουρκικού ιμπεριαλισμού όπως και κατά κάθε ιμπεριαλισμού αλλά να ζήσουμε και σε μια άλλη κοινωνία. Μπόμπολας και μπαρμπα-Θωμάς ο υδραυλικός της γειτονιάς μου δεν είναι ένα, ακόμα κι αν μιλάνε την ίδια γλώσσα και χορεύουν κι οι δυο μαζί καλαματιανό, με συγχωρείτε δηλαδή… Κι η ίδια η ΕΕ θα στο στερεί αυτό. Δηλαδή, εντός της ΕΕ θα καταγγείλεις και θ’ αρνηθείς να εφαρμόσεις το Μάαστριχτ και τα Δουβλίνα κατόπιν εορτής; Εντός της ΕΕ δε θα εισάγεις λάδι από τη Γερμανία; Όνειρό δηλαδή θεωρείται η Μ. Βρετανία; Και θα πληρώσεις κι ένα μέρος του χρέους; Του ξεπληρωμένου δις και τρις; Του χρέους που κατέστρεψε έναν λαό; Στην τελική, πώς είσαι βέβαιος ότι άμα ξεκινήσεις μια κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση, δε θα μεταδοθεί και σ’ άλλες γειτονικές χώρες; Σε στυλ Αραβικής Άνοιξης; Και πάλι, ποιος θα είναι ηγέτης αυτής της νέας κοινωνίας; Δε μπορεί ο ίδιος ο λαός αμεσοδημοκρατικά; Θέλει δηλαδή έναν πατριώτη νέο γενικό γραμμματέα να προάγει την εθνική ενότητα υπό τα σκήπτρα του; Δε θα πρέπει να είναι τα ίδια τα συμβούλια κι οι συνελεύσεις του λαού που θα αποφασίζουν τις τύχες τους και τις ζωές τους;
Y.Γ.: Για τον ΣΥΡΙΖΑ δε θα πω τίποτα. Μίλησα γενικά για την Αριστερά. Η αριστερά δε βρίσκεται λοιπόν μόνο στα έδρανα. Είναι και στους δρόμους. Και δε λειτουργεί στο σύνολό της με ινστρούχτορες. Για τον Καμένο, απαντώντας και πάλι στον Αριστείδη, θα πω ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε το σώβρακο αλλιώς. Μια από τα ίδια. Όπως η ΔΗΜΑΡ είναι το ανάχωμα του ΠΑΣΟΚ κι η ΧΑ του ΛΑΟΣ, έτσι κι ο Καμένος είναι η συσπείρωση της Δεξιάς, της ΝΔ. Να πάρει ψήφους ποιος; Ο λαϊκιστής των ιδιωτικών σχολείων και πανεπιστημίων; Αυτός που δε βλέπει ότι εργαζόμενοι και φοιτητές πεινάνε και μου μιλά για τη Μασονία, το Σιωνισμό και την Ορθοδοξία; Ε, όχι βέβαια… Είπαμε. Βλαξ ειμί αλλά όχι και τόσο…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αριστείδης 7 Απριλίου 2012 - 17:47

Αριστερέ καβάλε πολλά αν βάζεις. Αν ο επαναστατημένος λαός αποφασίσει έξοδο από την ΕΕ, να μείνουμε μόνοι μας εναντίον όλων των θηρίων και έχει πίστη σε αυτό μπορεί και να τα καταφέρει και εμείς μέρος του θα είμαστε. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο όμως καλό είναι να έχουμε και κανένα πιο ρεαλιστικό σχέδιο γιατί ο πολύ μεσσιανισμός κουράζει.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ