Κύπρος: Έρχεται η τρόικα κι εμείς αλλού γι΄ αλλού

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Οι ειδικοί τα είπαν κατ΄ επανάληψη, ίσως και με όρους που δεν κατανοούμε οι περισσότεροι, αλλά η ουσία δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις: . Η νοοτροπία αυτών που θα μπορούσαν να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο, δεν έχει αλλάξει ούτε κατά διάνοια, παρότι τα μηνύματα και οι προειδοποιήσεις είναι πεντακάθαρα εδώ και μήνες και θα έπρεπε να τρέχουν με προτεραιότητα να προλάβουν αυτή τη λαίλαπα.
Μόνο τρεις φράσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας για όσα είπε ο Αθανάσιος Ορφανίδης, δείχνουν τη σοβαρότητα και τη διάθεση με την οποία αντιμετωπίζεται η κατάσταση της οικονομίας: 1) Όποιος εν αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του. 2) Ήθελε να επιβάλει και πολιτική και τη θέληση του στον εκλεγμένο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 3) Απαιτούσε τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων – φόρτωμα των βαρών στον απλό άνθρωπο.
Μπορεί αυτές οι κουβέντες (οι κουβέντες του καφενείου κατά το νυν Πρόεδρο ή της Μπανανίας κατά ένα πρώην Πρόεδρο, τον Γλ. Κληρίδη) να ικανοποιούν όσους είναι ευτυχισμένοι διότι πιστεύουν ότι έχουμε έναν Πρόεδρο που προστατεύει τον απλό άνθρωπο από το τσαλαπάτημα, άσχετα αν ολοφάνερα ο τόπος πηγαίνει κατά διαβόλου. Η ουσία όμως είναι ότι αυτά μπορεί να βοηθούν τους πολιτικούς παληκαρισμούς, αλλά δεν βοηθούν καθόλου την οικονομία. Αντίθετα, δημιουργούν ακόμα πιο δυσμενές περιβάλλον.
Θα μπορούσαμε ασφαλώς να χειροκροτήσουμε όλοι τον κ. Χριστόφια, που αντιστάθηκε στον λαομίσητο Ορφανίδη και όσους άλλους θέλουν να τσαλαπατήσουν τον απλό άνθρωπο, αν δεν βιώναμε τη χειρότερη κρίση της ιστορίας μας. Αν δεν βλέπαμε τις επιχειρήσεις να κλείνουν, την ανεργία να εκτοξεύεται (πήγε 10% το Μάρτιο), τους οικογενειάρχες να θρηνούν για την ανέχεια τους, τους μισθωτούς που κουτσουρεύονται τα εισοδήματα τους και προπάντων τα δημόσια οικονομικά να καταρρέουν συνεχώς και σε πιο επικίνδυνα επίπεδα. Ακόμα κι αν δεχθεί κανείς ότι έχει ευθύνες και ο κ. Ορφανίδης για την κατάσταση των τραπεζών και την έκθεση τους στην Ελλάδα, είναι παραφροσύνη να του φορτώσουμε όλη την κρίση για να απαλλαγούν εκείνοι που είχαν την ευθύνη να την αντιμετωπίσουν και αδράνησαν. Εξάλλου, όσα κατέθεσε στη Βουλή δεν έχουν σχέση με τις τράπεζες: Ότι τέλος του 2007, το κράτος είχε πλεόνασμα πάνω από μισό δισεκατομμύριο και μέχρι το τέλος του 2009, αυτό το πλεόνασμα μετατράπηκε σε έλλειμμα και «άνοιξε δημοσιονομικό χάσμα της τάξης του 1,6 δις.» Ότι από το 2008 (όταν άρχισε η κρίση, δηλαδή) μέχρι το 2011, οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονταν με πραγματικό ρυθμό περίπου 4% το χρόνο, ενώ το ΑΕΠ έμεινε στάσιμο. Ότι από το Μάιο του 2011 το κράτος αποκλείστηκε από τις διεθνείς αγορές και δεν μπορεί να βρει χρηματοδότηση.
Τα προβλήματα λοιπόν δεν είναι τόσο απλά όσο εκείνα ενός καφενείου. Και δεν μας παίρνει να αρχίσουμε το γιαλέλι του Αράπη με τις ευθύνες. Εκτός κι αν πράγματι δεν φακκούμε πενιά για την τρόικα που έρχεται.