«Εκείνος που έχει σίδερο, έχει και ψωμί.»

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ο σιδεράς του χωριού Πρεδάππιο στην επαρχία Εμίλια Ρομάνα της Ιταλίας και φλογερός επαναστάτης Alessandro, όταν γεννήθηκε ο γιος του, στις 23 Ιουλίου του 1883, του έδωσε τρία ονόματα σοσιαλιστών επαναστατών : Benito, Amilcare, Andrea. Το πρώτο ήταν το όνομα του μεγάλου μεταρρυθμιστή προέδρου του Μεξικού Benito Juarez, το δεύτερο ήταν ενός από τους πιο γνωστούς αναρχικούς εκείνης της εποχής, του Amilcare Cipriani και το τρίτο ήταν από τον πρώτο σοσιαλιστή βουλευτή της Ιταλίας, τον Andrea Costa. Όταν ο νεαρός μεγάλωσε θεωρούσε τον Καρλ Μαρξ σαν «τον μεγαλύτερο όλων των θεωρητικών του σοσιαλισμού», υποστήριζε τις «προοδευτικές» θέσεις του Γάλλου φιλοσόφου Τζωρτζ Σορέλ και ο ίδιος ανήγαγε την επαναστατική βία σε υψηλότερη μορφή πολιτικής. Πολύ γρήγορα οι σύντροφοί του τον χαρακτήριζαν «νέο Μαρά», που θέλει με ορμή ν΄ ανάψει «τον ιερό πόλεμο του προλεταριάτου»
Όταν το καλοκαίρι του 1914 ξεκινούσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Benito Amilcare Andrea ήταν ήδη διευθυντής του επίσημου οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας «Αβάντι», που προωθούσε την «προλεταριακή ενότητα» και ήταν υπέρ της ιταλικής ουδετερότητας και κατά του Μεγάλου Πολέμου – όταν όλα τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης είχαν πιο «πατριωτική άποψη». Όταν μάλιστα κατελήφθη το Βέλγιο από τους Γερμανούς έγραφε στο «Αβάντι» : «Μας προσκαλούν να χύσουμε τα δάκρυά μας για το μαρτυρικό Βέλγιο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αισθηματική φάρσα σκηνοθετημένη από τη Γαλλία και το Βέλγιο. Αυτές οι δύο καμόρες θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν την παγκόσμια ευπιστία. (…) Εμείς έχουμε καθήκον να εξεγείρουμε την εργατική τάξη εναντίον αυτών όλων.»

Τρεις μόνο μήνες μετά φαίνεται πως ο τριανταενός ετών πλέον σοσιαλιστής (και άλλοτε αναρχικός) φέρελπις δημοσιογράφος «είδε φως» και άλλαξε απόψεις υποστηρίζοντας ξαφνικά τις «δύο καμόρες» – κερδίζοντας σιγά-σιγά και το ενδιαφέρον βιομηχάνων που ενδιαφέρονταν για την μακροημέρευση του πολέμου, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια Ανιέλι της Φίατ. Η αλλαγή του ξεκίνησε πρώτα από την εξωτερική του εμφάνιση και το ντύσιμο με την τελευταία λέξη της μόδας. Δέκα μέρες μόνο μετά από μια «μυστηριώδη» συνάντηση με τον διευθυντή της σατιρικής εφημερίδας «Ιλ Ρέσιο ντελ Καρλίνο», Πίπο Νάλδι, εκδίδει και μια νέα εφημερίδα με τίτλο : «Πόπολο ντ΄ Ιτάλια», με την εξής επικεφαλίδα στην πρώτη σελίδα : «Εκείνος που έχει σίδερο, έχει και ψωμί».
Η μεγάλη στροφή (“kolotoumpa”) για τον “Duce” μόλις είχε ξεκινήσει, το πρώτο επεισόδιο της οποίας θα τέλειωνε στις 30 Οκτωβρίου του 1922 με την φασιστική «κατάληψη» της Ρώμης κάτω από το σύνθημα «Ρώμη ή Θάνατος». Αιτία βεβαίως της εκ βαθέων, ραγδαίας αλλαγής ήταν τα πρώτα βαριά γαλλικά τσεκ – και κατόπιν και αμερικανικών, ρωσικών και αγγλικών.

Υ.Γ.
Μια σειρά από πιστοποιήσεις της εξαγοράς του πρώην επαναστάτη του Πρεδάππιο και μέλλοντα δικτάτορα της Ιταλίας Benito Amilcare Andrea Mussolini από τους Γάλλους παρουσιάζονται στο βιβλίο του Ντομένικο Σαουντίνο «Η Γένεσις του Φασισμού», που δημοσιεύτηκε το 1934 στην καθημερινή πρωινή εφημερία «Ανεξάρτητος».