Στον Αίαντα ο Σοφοκλής διαπραγματεύεται το πέρασμα σε μια εποχή όπου η ανδρεία και η δύναμη των ηγεμόνων των αρχαίων βασιλείων δίνει την θέση της στην ευφυία και στο μυαλό. Η επιλογή των Αχαιών να δώσουν τα όπλα του Αχιλλέα, μετά τον θάνατό του, στον πολυμήχανο Οδυσσέα κι όχι στον αμέσως επόμενο σε δύναμη Αίαντα, σηματοδοτεί αυτή την αξιακή ανατροπή.
Το αρχέτυπο του άκαμπτου και αυστηρού αρχηγού που νοιωθει άτρωτος και δεν αναγνωρίζει τα όρια και τους φυσικούς περιορισμούς, οδηγείται στη Ύβρη για ν’ ακολουθήσει αναπόφευκτα η πτώση του (Ατη).
Σήμερα που η νέα Αμερικανική διοίκηση Τραμπ επαναφέρει την ισχύ ως θεμέλιο της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων και πολλοί θυμούνται τον Θουκυδίδη για να ερμηνεύσουν τις εγκληματικές ενέργειες του Πούτιν, θα άξιζε ν αναδειχθεί από το έργο του Σοφοκλη, το έρεβος και η πλάνη του μυαλού ενός άκαμπτου ηγέτη όταν αμφισβητείται η ιεραρχική του τάξη. Η δε σημερινή εκδοχή του Δούρειου ίππου θα μπορούσε να βρει την εφαρμογή της στην δύναμη της πληροφορίας, στα έξυπνα drone, στα ευέλικτα αμυντικά συστήματα, στον Πολιτισμό και στην Παιδεία….Αλλά και στην ενότητα την οποία υπερασπίστηκε εσχάτως ο Οδυσσέας, υποστηρίζοντας την ταφή του μεγάλου του αντιπάλου Αίαντα, έναντι του Μενελάου και του Αγαμέμνονα, αναδεικνύοντας την ηθική της υπεράσπισης των νεκρών και την σημασία της Αρετής.
Είμαστε ευγνώμονες που αιώνες μετά μετέχουμε της κλασικής μας παιδείας κι αυτό εξηγεί την μαζική προσέλευση του κόσμου σε παραστάσεις που δεν αλλοιώνουν το κλασικό κείμενο με woke πειραματισμούς.
Φωτό, από την χτεσινή παράσταση « Αίαντας» στον Λυκαβηττό σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανουρη. Εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα του Μιχάλη Σαραντη να υποδυθεί μόνος του εννέα διαφορετικούς ρόλους. Ιδιαίτερα πρωτότυπος ο διάλογος εικόνας και Λόγου με τις ζωγραφικές απεικονίσεις του Απόστολου Χαντζάρα. Στα μείον της παράστασης τα προβλήματα του ήχου.
