Μέτρα περιορισμού της λαθρομεταναστεύσεως μπορούμε να πάρουμε –τα αποτελέσματα θα είναι μικρά και παροδικά. Εκατομμύρια άνθρωποι μεταναστεύουν από την Ανατολή προς τη Δύσι –κι από τον Νότο προς τον Βορρά. Ποιος μπορεί και πώς να τους σταματήση;
Μιλάμε για ένα φαινόμενο πλανητικού μεγέθους –που το πυροδοτεί η παγκοσμιοποίησι. Πρέπει να το βλέπουμε στο αληθινό του μέγεθος– όχι σαν υπόθεσι του ελληνικού Λιμενικού και Αστυνομίας.
Κάποιος έγραψε για την δυτική αποικιοκρατία και τον ιστορικό χαρακτήρα της εγκατάστασης των μεταναστών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Όμως πρέπει να προσθέση κανείς ότι η αποικιοκρατία συνεχίζεται. Τα εργοστάσια της Δύσης έχουνε μεταναστεύσει στις χώρες εκείνες από όπου έρχονται οι μετανάστες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι θύματα τόσο στις χώρες τους – όσο και στις χώρες που καταλήγουν.
Η Ελλάδα δεν είχε αποικίες. Όμως επέλεξε την ένωσί της με την Ευρώπη. Η ιστορική αυτή επιλογή –έχει το τίμημά της. Η λαθρομετανάστευσι είναι ένα από αυτά που πληρώνουμε –γι’ αυτή την εθνική μας επιλογή.
Είναι προφανές ότι η μετανάστευσι είναι φορέας τεραστίων προβλημάτων. Η εγκληματικότητα είναι ένα από αυτά. Η διάλυσι του κοινωνικού ιστού – η αποξένωσι – η εξατομίκευσι – η κατάργησι κάθε αντίστασης και κάθε αγώνα.
Όμως φορείς των προβλημάτων αυτών –των εν πολλοίς πρωτόγνωρων και καινοφανών– δεν είναι οι μετανάστες –οι ξεχωριστοί άνθρωποι– τα χρώματα και τα τραγούδια τους, η πίστη τους και ο πολιτισμός τους. Δεν μπορούμε –δεν είναι σωστό όχι μόνο ηθικά, αλλά και επιστημονικά– να ακουμπήσουμε το τεράστιο πρόβλημα της μετανάστευσης στους γερτούς ώμους των μεταναστών.
Ζούμε σε έναν νέο κόσμο. Οι λύσεις δεν υπάρχουνε ακόμα –δεν φαίνονται πουθενά. Όμως θα υπάρξουνε. Τις κατασκευάζει –τις ανακαλύπτει η ίδια η ζωή– η δράσι εκατομμυρίων ανθρώπων, καθημερινά –στους δρόμους, στα σπίτια, στους τόπους εργασίας. Θα βρούμε τρόπους να συνεννοηθούμε.
Δεν είμαστε στο τέλος της ιστορίας –γιατί η ιστορία δεν έχει τέλος.***
Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα και η λύσι του δεν είναι καθόλου εύκολη. Η εγκληματικότητα των μεταναστών είναι πολύ μεγάλη. Αποτελούνε το 10% του πληθυσμού και ευθύνονται για το 50% των παραβάσεων. Και τι παραβάσεις!
Άγριες, χωρίς ιερό και όσιο. Ούτε ο φτωχότερος δεν είναι ασφαλής. Θα τον κλέψουνε για 5 ευρώ.
Είναι κυρίως η αγριότητα των εγκλημάτων. Κλέβουνε τις γριούλες, τις τελευταίες 50 δραχμές τους –αλλά τις δέρνουνε κιόλας– τις κτυπάνε αλύπητα. Εχθές –τον χρυσοχόο της Θεσσαλονίκης– έναν φτωχό άνθρωπο που είχε το εργαστήριό του στον 5ο όροφο μιας πολυκατοικίας –τον έδεσαν, τον φίμωσαν, τον έκλεψαν –και φεύγοντας του έδωσαν μία στο κεφάλι με ένα σίδερο– κι ήταν δεμένος. Προχθές – στο Καπανδρίτι– εμπήκαν στο σπίτι, έδεσαν τον άνδρα και την γυναίκα του, και έκλεψαν τα πάντα – τους καναπέδες και την τηλεόρασι, το ραδιόφωνο, τα τραπέζια, τις καρέκλες, το ψυγείο και το αυτοκίνητο.
Γύμνωσαν το στήθος της γυναίκας και την έκαψαν με τα τσιγάρα τους.
Σήμερα –στην Πεντέλη– σε ένα σουπερμάρκετ. Ο διευθυντής αρνήθηκε να τους δώση την είσπραξι – και τον πυροβολήσανε εν ψυχρώ στο κεφάλι.
Πριν από δύο χρόνια κάποιος άρπαξε –ημέρα μεσημέρι– σε συνοικιακό δρόμο των Αθηνών, μία μητέρα με το 11χρονο κοριτσάκι της, με την απειλή ενός μαχαιριού τις οδήγησε σε παρακείμενη οικοδομή κι εκεί βίασε τη μητέρα κι ύστερα βίασε το μικρό κορίτσι .
Δεν έχει τέλος ο κατάλογος αυτής της θηριωδίας. Την συντριπτική πλειονότητα αυτών των απεχθεστάτων εγκλημάτων τα κάνουνε οι μετανάστες – αυτό είναι αυταπόδεικτο. Πριν από το ’90 τέτοια εγκλήματα –να δέρνης γριές, να τους ρίχνης μπουνιές και κλωτσιές στο πρόσωπο– ήταν άγνωστα στην χώρα μας. Κι αν κάποτε συνέβαινε κάποιο έγκλημα άγριο και απεχθές ήταν σπάνιο και η καταδίκη ήτανε πάνδημη.
Υπάρχουνε αιτίες γι’ αυτήν την αγριότητα – και φυσικά δεν θα τις βρη κανείς στην οικονομική κατάστασι ή την πίστη. Γιατί όσο φτωχός κι αν είσαι και όσο απελπισμένος, δεν δέρνεις την δεμένη γριούλα αφού ήδη την έχεις κλέψει, δεν κατεβάζεις την σιδερόβεργα στο κεφάλι του θύματός σου –που έχεις ήδη κλέψει– ούτε καις με το τσιγάρο σου το στήθος μίας γυναίκας. Τα εγκλήματα αυτά μαρτυρούν δύο πράγματα. Πρώτο, ότι οι δράστες δεν δίνουνε μια δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή και δεύτερο, τους διακατέχει –ας το ονομάσουμε έτσι– ένα ρατσιστικό μίσος.
Ο Σύριζα, οι Ιοί, οι οργανώσεις, τα παρατηρητήρια των Ες Ες του Σόρος και όλος αυτός ο νεοταξικός εσμός –που αντιμετωπίζουνε τους μετανάστες ως ιερές αγελάδες– συσκοτίζουνε και απαγορεύουνε κάθε έρευνα, κάθε προβληματισμό, κάθε αναζήτησι των αιτιών αυτής της μαζικής απάνθρωπης συμπεριφοράς και έτσι –στην πραγματικότητα – υψώνουνε τείχη, καθηλώνουνε τις τοπικές κοινωνίες, δημιουργούνε γκέτο, όπου η είσοδος απαγορεύεται. Το κάνουνε δε αυτό γιατί η κατάστασι αυτή βολεύει τις εξουσίες και διατηρεί φθηνά τα μεροκάματα.
Η ζωή παντού, στις αστικές συνοικίες, στις γειτονιές, στα χωριά και την ύπαιθρο –άλλαξε δραματικά. Αυτό που έγινε ονομάζεται αποξένωσι. Οι ξένοι έκαναν ξένους και τους ιθαγενείς –ξένους στον ίδιο τους τον τόπο. Όταν στον τόπο που μεγάλωσες –στην πλατεία με το παγκάκι που κάθισες με το πρώτο σου κορίτσι– στην μικρή αλάνα που έπαιζες ποδόσφαιρο, στους δρόμους απ’ όπου γύριζες από το σχολείο, τώρα φοβάσαι να κυκλοφορήσης, η γειτονιά σου δεν είναι πια γειτονιά σου. Είσαι κι εσύ ένας ξένος.
Το νεοταξικό ιδεολόγημα προτείνει ως λύσι ακριβώς αυτό. Την αποδοχή αυτής της αποξένωσις –από τον τόπο σου– ως φυσική κατάστασι της ανθρώπινης υπάρξεως. Να είσαι ξένος, μετανάστης, νομάς. Να μην έχεις γειτονιά, χωριό που να λες πως είναι δικό σου –και κατ’ επέκτασι, να μην έχεις πατρίδα, να μην έχεις έθνος. Οι ξένοι –λένε– έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα με σένα να είναι εδώ, – γιατί ο αυτοκρατορικός χώρος είναι αδιαφοροποίητος, δεν περιέχει την ιστορία του, ούτε αναμνήσεις και νοσταλγίες. Τον ορίζουνε απολύτως τα ατομικά δικαιώματα των πάντα προσωρινών κατοίκων του.
Αυτά –τα απολύτως αυτονόητα, που τα αισθάνονται όλοι– η αριστερά δεν τα ’χει καταλάβει. Στρέφεται εναντίον των αντιδρούντων –των ξεριζωμένων ιθαγενών και υπέρ των ξεριζωμένων ξένων–, αναπαράγοντας και διαιωνίζοντας το πρόβλημα, υπονομεύοντας κάθε αντίστασι, και καταλήγει ο μέγας τζουτζές του ιμπεριαλισμού.
***
Mέχρι το ’90 τα παιδιά πήγαιναν στα εγγλέζικα ή στο φροντιστήριο –βράδυ, στις 8, στις 9, ακόμα και στις 10– και γυρνούσανε στο σπίτι με τα πόδια. Πόσες αμέτρητες φορές έχω κάνει αυτές τις διαδρομές, συνήθως μόνος…
Τώρα τα παιδιά αυτά έγιναν μπαμπάδες και μαμάδες –και στέλνουνε τα δικά τους παιδιά στα εγγλέζικα. Μόνο που τα πηγαίνουνε και τα φέρνουνε με το αυτοκίνητο – γιατί ένα παιδί μόνο του στον δρόμο είναι πλέον ένα θύμα εγκλήματος –ένα εμπόρευμα. Όταν γύρισα από την Γερμανία –μπλέξαμε με την Πόπη. Δίναμε ραντεβού στο πάρκο της γειτονιάς μου –στις 1 μετά τα μεσάνυχτα –να κοιμηθή πρώτα η μαμά της! –και καθόμασταν σχεδόν μέχρι το ξημέρωμα –ψιθυρίζοντας– τα μέλλοντα που δεν θα έρθουν ποτέ. Τώρα -στο πάρκο δεν τολμάς να περάσης ούτε μεσημέρι.
Έναν καιρό –κάθε βράδυ– τρέχαμε στην Ομόνοια –αργά τη νύχτα– για να αγοράσουμε τις εφημερίδες πρώτοι – ζεστές ακόμα από το τυπογραφείο. Οι φίλοι μου έτρωγαν γιαούρτι με μέλι –στο παρακείμενο γαλατάδικο– κι έπιναν σαλέπι. Τώρα η Ομόνοια είναι απαγορευμένη περιοχή. Από τα 3 περίπτερα έμεινε ένα να διανυκτερεύη υπό την προστασία δύο οπλισμένων με περίστροφα, σε κοινή θέα, μποντιμπιλντεράδων.
Πριν το ’90 οι δρόμοι της Αθήνας και των συνοικιών της –ήταν γεμάτοι παιδιά. Μέχρι αργά το βράδυ – παρέες και ζευγάρια. Σήμερα οι δρόμοι είναι έρημοι. Ο δημόσιος χώρος είναι εχθρικός, επικίνδυνος, πεδίον πολέμου. Το έχω δει στην Ουάσιγκτον, στην Ν. Υόρκη, στην Κολωνία, στο Βερολίνο, στο Παρίσι – τώρα συμβαίνει και στην Αθήνα.
Περιγράφω μικρές ανώδυνες αναμνήσεις ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια. Προσθέστε εσείς τις άλλες – τις πιο σκληρές και οδυνηρές.
Μιλάμε για νεοφιλελεύθερες πολιτικές –για την μετατροπή του δημοσίου χώρου σε μαγαζί– για την απανθρωπιά της εξατομικευμένης ζωής στις μεγάλες πόλεις –για τον άνθρωπο καταναλωτή– ή παθητικό θύμα της τηλεοπτικής –και της ιντερνετικής– προπαγάνδας. Πού νομίζετε ότι στέκονται όλα αυτά; Πώς γίνονται αποδεκτά – σχεδόν χωρίς αντιστάσεις;
Στέκονται στην αποξένωσι – στην αλλοτρίωσι –στον φόβο– στην διάλυσι των τοπικών κοινωνιών. Οι νέες συνθήκες ζωής που δημιουργούνται –κυρίως εξαιτίας της αθρόας σε μεγάλους αριθμούς μετανάστευσις– οι κλειστές πόρτες.
Ο Μαρξ έγραφε ότι η κοινωνική συνοχή της εργατικής τάξις –η γνωριμία και η φιλία μεταξύ των εργατών– είναι η απαραίτητη προϋπόθεσι του αγώνα τους. Οι μετανάστες καταργούνε την κοινωνική συνοχή.
Είναι και αυτοί θύματα, διπλά θύματα, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Και είναι άδικο και παράλογο να τα βάζη κανείς με τα θύματα. Όμως –άλλο αυτό– και άλλο να κλείνουμε τα μάτια μας στην τραγωδία, στην συμφορά που προκαλεί η μετανάστευσι – όπως κάνει η νεοταξική προπαγάνδα.
Αυτοί οι άνθρωποι στον Άγιο Παντελεήμονα – είναι και αυτοί μετανάστες. Έχασαν τον τόπο τους, την γειτονιά τους – τους τρόπους της ζωής και τις συνήθειές τους. Είναι σα να τους πήγες στην Σελήνη –σε ξένη γη– ξένοι και οι ίδιοι.
***
Η, όπως ονομάζεται, «μεταναστευτική πολιτική» – δεν είναι στα χέρια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Πολλοί κατηγορούνε την παρούσα και την προηγουμένη κυβέρνησι για την αδράνειά τους. Δεν είναι στο χέρι τους.
Λίγα μπορούνε να κάνουν. Όπως λίγα κάνουνε οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί.
Στην Γερμανία ζούνε 2.500.000 Τούρκοι. Δεν τους δίνουνε την υπηκοότητα –ακόμα και αν γεννηθήκανε εκεί. Υπάρχουνε Τούρκοι– τρίτης και τετάρτης γενεάς που παραμένουνε ξένοι –χωρίς γερμανική υπηκοότητα. Η Γερμανία έχει περίπου 80 εκατομμύρια κατοίκους. Από αυτούς τα 8 εκατομμύρια είναι ξένοι – το 10%. Οι Γερμανοί – και με τους δύο γονείς Γερμανούς, είναι 68 εκατομμύρια.
Αυτό περίπου το σχέδιο ισχύει για όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Εμείς είμαστε 11 εκατομμύρια –με 1 εκατομμύριο ξένους– ίσως λίγο περισσότερους. Ένας στους 8 γάμους είναι μεικτός. Ο ελληνικός νόμος δεν αναγνωρίζει ιθαγένεια παρά μόνο με την αρχή του αίματος – όχι του τόπου, όπως οι Αμερικανοί.
Η μετανάστευσι των λαών – είναι ένα φυσικό φαινόμενο – συμβαίνει εδώ και μερικά εκατομμύρια χρόνια – και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήση. Η μετανάστευσι –η εισροή εκατομμυρίων ξένων στα ευρωπαϊκά κράτη είναι βασική πολιτική της αυτοκρατορίας– αφού πάνω τους στηρίζεται όλη η οικονομία της ηπείρου. Φανταστείτε μία Ευρώπη χωρίς ξένους!
Η μόνη λύσι είναι η αρμονική ένταξι στις τοπικές κοινωνίες. Κι εδώ αρχίζουνε τα βάσανα – και σταματώ εγώ.
***
Tα Ες Ες του Σόρος καταφέρανε ένα τόσο σπουδαίο θέμα να το καταντήσουνε ματς χρυσής αυγής – αναρχοσύριζα.
Το είπα και το ξαναλέω. Οι άνθρωποι του Αγίου Παντελεήμονα εν προκειμένω – έγιναν ξένοι στο ίδιο τους το σπίτι, στην γειτονιά τους. Ξέρετε πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα στην υπόλοιπη Ευρώπη; ΓΚΕΤΟ! Μικρές πόλεις ξένων μέσα στις πόλεις. Ο Άγιος Παντελεήμονας –και άλλες συνοικίες της Αθήνας– βρίσκονται σε διαδικασία γκετοποίησης. Το κράτος και η αστυνομία συμβουλεύουνε τους κατοίκους της περιοχής αυτής να φύγουν. Να μετακομίσουνε.
Οι λύσεις του τύπου να φύγουνε οι ξένοι είναι σκέτα λόγια –της πλάκας, αφού η λύσι αυτή είναι ανέφικτη. Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ – τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων. Είναι για γέλια – ούτε γίνεται, ούτε μπορούμε, ούτε μας επιτρέπεται να το κάνουμε. Αν είναι κάποιος εδώ μέσα –που βλέπει στα σοβαρά αυτή την λύσι εφικτή– να κόψουμε την συζήτησι, να πούμε ανέκδοτα. Οι λύσεις που προτείνει το κράτος, οι συριζοϊκές προπαγάνδες – οδηγούνε στην δημιουργία Γκέτο. Η Ομόνοια είναι ήδη. Ολόκληρες συνοικίες της Αθήνας, απ’ όπου θα φύγουνε, φεύγουνε ήδη όλοι οι Έλληνες – και η δημιουργία γκέτο, κατά φυλή, χρώμα, θρησκεία – αναλόγως με τον αριθμό των μεταναστών.
Όπως είναι στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στη Νάπολη. Την σημασία –πολιτική και οικονομική, εθνική και πολιτισμική– αυτού του γεγονότος που συμβαίνει τώρα μπροστά στα μάτια μας – στον τόπο μας, την αντιλαμβανόμαστε σε όλο της το μέγεθος; Τις βαθειές, ριζικές αλλαγές που συμβαίνουνε τώρα στην χώρα μας –και στον λαό μας– ώστε να δεχθή αυτό το γεγονός – τις πιάνουμε;
***
Ζούμε την παγκοσμιοποίησι – δηλαδή την ολοκλήρωσι της δυτικής αυτοκρατορίας. Είμαστε στην ευρωπαϊκή Ένωσι, στο ΝΑΤΟ, στην δυτική συμμαχία. Τρίχες θα λέμε; Η αστυνόμευσι θα λύση το μεταναστευτικό; Μπορούμε ασφαλώς να κάνουμε κάτι –να διορθώσουμε ελαφρώς τα πράγματα– ελαφρώς όμως. Γιατί ο κόσμος στον οποίο ζούμε ευνοεί την μετανάστευσι – την επιβάλλει.
Είμαστε μία μικρή συνοριακή επαρχία μιας μεγάλης αυτοκρατορίας.
Το μέλλον της κοινωνίας μας εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε και θα λύσουμε το μεταναστευτικό. Αυτό είναι το δικό μας ιστορικό στοίχημα.
***
Φυσικά, όλα αυτά που αποδίδουνε τα προβλήματα που δημιουργεί το μεταναστευτικό στη θρησκευτική πίστη (οι τρελοί τρομοκράτες μουσουλμάνοι που δεν αντιλαμβάνονται τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, δεν ακούνε Μότσαρτ και τσαντίζονται όταν γελοιοποιείς την πίστη τους – ή οι μονοθεϊστές χριστιανοί ορθόδοξοι με το αντιευρωπαϊκό κόλλημά τους κ.λπ. τρίχες, σε γενετικές θεωρίες περί φυλετικώς εγγενούς εγκληματικότητας –καθάρματα, δολοφόνοι οι Αλβανοί– στην ξενοφοβία, –έναν ακαθόριστο και θολό άνευ περιεχομένου όρο– δεν είναι παρά ρατσιστικές και κρυφορατσιστικές νεοταξικές προπαγάνδες. Τα Ες Ες του Σόρος – και ο Ιός– είναι ειδικοί του θέματος.
Το ζητούμενο είναι η γκετοποίησι. Αυτό επιδιώκουν. Ζητάνε από τους μετανάστες και τους ιθαγενείς να εγκαταλείψουνε κάθε στοιχείο ταυτότητας, πολιτισμού, τρόπου ζωής, αντιλήψεων. Ζητάνε από τους μουσουλμάνους να είναι λιγότερο μουσουλμάνοι –αν θέλουνε να είναι Ευρωπαίοι– από τους ορθοδόξους να πάψουν να πιστεύουν στην ορθοδοξία, από τους Ελλαδίτες και τους Κυπρίους να πάψουνε να είναι Ελλαδίτες ή Κύπριοι, να αναθεωρήσουνε την ιστορία τους, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο βλέπουνε τον εαυτό τους.
Κυρίαρχο εργαλείο αυτής της ισοπέδωσης – είναι η ΕΝΟΧΗ. Οι λαοί είναι ένοχοι –οι Έλληνες είναι ένοχοι– για το μακεδονικό, την επανάστασι του ’21, την μικρασιατική καταστροφή, την εξαφάνισι του Άλεξ, ένοχοι για το ολοκαύτωμα, το εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης, την χούντα, ένοχοι για τον αντιαμερικανισμό τους, για την Κύπρο, για την τουρκική εισβολή, για το ενιαίο αμυντικό δόγμα, για την ξενοφοβία και τον ρατσισμό τους. Η νεοταξική προπαγάνδα έχει σαν κύριο όπλο της την καλλιέργεια και την διαχείρισι της ενοχής.
***
Μένουμε στις ασήμαντες λεπτομέρειες και αρνούμεθα πεισματικά να δούμε την πραγματικότητα.
Η καταδίκη και η καλλιέργεια της ενοχής στις τοπικές κοινωνίες –αυτές που δέχονται τους μετανάστες– εξυπηρετεί έναν κυρίως σκοπό. Να μην αναρωτηθούμε ποτέ για τις αιτίες της μετανάστευσις – το ξερίζωμα των ανθρώπων από τη γη και τον τόπο τους.
Έτσι –η μετανάστευσι παρουσιάζεται περίπου σαν μία χαρούμενη εκδρομή. Η παγκοσμιοποίησι – που προφανώς πυροδοτεί το φαινόμενο και του δίνει εκρηκτικές διαστάσεις – δεν αναφέρεται ποτέ. Όλες οι πολιτικές – έχουνε στόχο αποκλειστικά τις κοινωνίες υποδοχής.
Εκατοντάδες κυβερνητικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις –πανεπιστημιακές έρευνες και μελέτες– αναλύουν τα φαινόμενα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας – αλλά ποτέ το ίδιο το φαινόμενο της μετανάστευσις.
Ταυτοχρόνως –η προπαγάνδα αυτή– έχει σαν στόχο και τους ίδιους τους μετανάστες. Οι νεοταξικοί διαχειριστές των μεταναστών οργανώνουνε παζάρια, συναυλίες, ημέρες και νύχτες γευσιγνωσίας, συζητήσεις για την ένταξι, την αφομοίωσι – και όλα επιτρέπονται εκτός από κάθε αναφορά στην αρχική πληγή : τις αιτίες του ξεριζωμού.
Οι μετανάστες παρουσιάζονται έτσι περίπου σαν να γεννήθηκαν στη θάλασσα –στο σαπιοκάραβο που τους κουβαλάει– χωρίς παρελθόν και ιστορία. Όλες οι οργανώσεις και τα διάφορα νεοταξικά παρατηρητήρια των μεταναστών, όλες οι έρευνες και οι αναλύσεις ξεκινάνε από εκεί: από την θάλασσα.
Σε ένα παλαιότερο άρθρο του –ο Ιός– προειδοποιεί ότι ο σύγχρονος ρατσισμός είναι αντιιμπεριαλιστικός, αντιαμερικανικός και φιλοτριτοκοσμικός, καταδικάζει δε τις αιτίες της μετανάστευσις. Έτσι κάθε συζήτησι απαγορεύεται κι όποιος ομιλεί καταδικάζεται σαν ρατσιστής και φασίστας.
Η μετανάστευσι είναι ένα από τα πιο βαριά όπλα της αυτοκρατορίας – καταστρέφει και διαλύει τις κοινωνίες, οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στον ξεριζωμό και την ξενιτιά, εξουθενώνει τις χώρες προέλευσης και τις καταδικάζει σε μόνιμη φτώχεια, οδηγεί τους μετανάστες στα γκέτο των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, και τους αναγκάζει να λειτουργούνε υπονομευτικά σε κάθε προσπάθεια αντίστασις και αγώνα.
*Τηρήθηκε η ορθογραφία και το συντακτικό του συγγραφέα.
