Ενώ πειράματα που θυμίζουν τους πράσινους «ρεάλος» μας απομακρύνουν από τον στόχο
Του Θανάση Τζιούμπα από τη Ρήξη φ. 94
Το ΤΑΙΠΕΔ απέρριψε τελικά την πρότασης της Κίνησης 136 για την εξαγορά του 51% της ΕΥΑΘ (μαζί με την πρόταση του Ιβάν Σαββίδη) και προέκρινε για την επόμενη φάση του διαγωνισμού τους άλλους δύο ομίλους (επενδυτικά σχήματα που είναι η κοινοπραξία Σουέζ Ενβίρονμεντ, από κοινού με την Άκτωρ του Μπόμπολα και το επενδυτικό σχήμα της ΓΕΚ, σε κοινό σχήμα με τον Αποστολόπουλο και μια ισραηλινή εταιρεία ύδρευσης). Αυτό σηματοδοτεί την αποτυχία μιας στρατηγικής που επένδυσε όλη την ενέργεια της αντίθεσης με την ιδιωτικοποίηση του νερού στην αναζήτηση εναλλακτικής πρότασης απέναντι στην ιδιωτικοποίηση.
Γ ια πολύ καιρό, ενώ οι διαδικασίες του ξεπουλήματος προχωρούσαν φανερά ή κρυφά, το κύριο ζήτημα, για έναν μεγάλο αριθμό προσώπων και συλλογικοτήτων που αντιδρούσαν στην ιδιωτικοποίηση, επικεντρώθηκε σε πληκτικές συζητήσεις για το καταστατικό των συνεταιρισμών, τη διαχείριση ή τη διανομή των κερδών, επικεντρώθηκε σε αναζητήσεις «κοινωνικά υπεύθυνων» χρηματοδοτών (άραγε μήπως ανάμεσά τους περιλαμβάνεται και ο «φιλέλληνας» Ρόμπερτ Άπφελ, πρόεδρος της BondCom, της χρηματιστηριακής εταιρείας που υλοποίησε το κούρεμα του ελληνικού χρέους, στέλνοντας τα αποθεματικά ταμείων και ιδρυμάτων στον καιάδα), καθώς η «αυτοχρηματοδότηση» του εγχειρήματος συνάντησε τα αναμενόμενα εμπόδια. Οι ενημερώσεις και οι κινητοποιήσεις, αντί να υποστηρίζουν το αίτημα εξαγοράς, κατέληξαν στο να γίνει η όλη ιστορία υπόθεση ειδικών, η γλώσσα της επικοινωνίας τεχνοκρατική, ενώ η συμμετοχή ακολούθησε μια πορεία αντιστρόφως ανάλογη προς την αισιοδοξία των φορέων της στρατηγικής αυτής. Το αίτημα/απόφαση δημοτικών συμβουλίων για δημοψήφισμα για το νερό δεν αξιοποιήθηκε.
Φτάνοντας πια στην τελική ευθεία πρέπει να αναρωτηθούμε για το χαμένο χρόνο, για όσα επενδύθηκαν σε ένα όχημα που οδηγήθηκε άσχημα. Δυστυχώς, αν για κάποια κινήματα, όπως το γερμανικό οικολογικό–εναλλακτικό κίνημα, η επικράτηση των «ρεάλος» έναντι των κινηματικών διαδικασιών χρειάστηκε δεκαετίες για να αναδείξει τους κάθε είδους Γιόσκα Φίσερ και Κον Μπεντίτ, κάποιοι ημεδαποί θεώρησαν ότι μπορούν να επιχειρήσουν «να κόψουν δρόμο» και μάλιστα σε καιρούς αποικιοποίησης της χώρας. Το κόστος βέβαια είναι πως χρειάζεται πια ένας αγώνας δρόμου με ασφυκτικά χρονικά πλαίσια για να ενημερωθεί ο κόσμος της Θεσσαλονίκης και να αντιδράσει.
Στο σημείο που βρισκόμαστε δεν έχουμε καιρό για χάσιμο: Δημοψήφισμα ΤΩΡΑ για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ, ώστε να παραμείνει το κοινωνικό αγαθό «νερό» υπό κοινωνικό έλεγχο. Η μορφή που μπορεί να πάρει ο κοινωνικός έλεγχος αυτός έπεται και δεν προηγείται της ανάγκης να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση. Το σημείο που μπορεί να συγκλίνουν οι διαφορετικές κοινωνικά οπτικές γωνίες των πολιτών και πάνω απ’ όλα το πεδίο που μπορεί να κατανικηθεί η αδράνεια και το «δεν βαριέσαι», είναι η αντίσταση στην ιδιωτικοποίηση και των συνεπειών της στην καθημερινότητα, τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και την Δημόσια Υγεία. Και η πρόταση για τοπικό δημοψήφισμα, πέρα από την γενικότερη σημασία της ως αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας, είναι ένα τέτοιο πεδίο.
