του Η. Ηλιόπουλου
Επί των ημερών μας βιώνουμε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μία αξιοπερίεργη κατάσταση: Παντού στην “προηγούμενη” και πεπολιτισμένη” (κατά τους ευρώδουλους τύπου Σωμερίτη, Κύρκου, Πρετεντέρη και Σία) Δυτική Ευρώπη ευρίσκονται στην εξουσία οι λεγόμενες “αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις”. Για πρώτη φορά στην ταραχώδη πολιτική και κοινωνική Ιστορία της γηραιάς ηπείρου όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σοσιαλδημοκρατικές. Και όμως: Ποτέ άλλοτε οι πανανθρώπινες αξίες και οι προσδοκίες των λαών δεν επροδόθησαν, κατά τρόπον τόσον επαίσχυντο, από εκείνους ακριβώς οι οποίοι υποτίθεται ότι τις πρέσβευαν και τις διακονούσαν.
Η ευρωπαϊκή “Κεντροαριστερά” χρεοκόπησε ιδεολογικώς, προτού χαρεί καλά-καλά τον “θρίαμβό” της. Δεν διαθέτει όραμα για την Ευρώπη της Μεταψυχροπολεμικής Εποχής. Η υπόθεση Οτσαλάν ήταν μόνον η (πικρή) σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει (και θα του το χρωστούν οι Ευρωπαίοι εσαεί, αν, έστω και τώρα, άνοιγαν τα μάτια τους). Η ιδεολογική στιγμή κατά την οποία ακόμη και ο μέγας ποντίφηξ της χρηματιστηριακής οικονομίας, ο δισεκατομμυριούχος George Soros, προειδοποιεί ότι “έτσι δεν πάει άλλο” και ότι το σύστημα εμπεριέχει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής του, η Σοσιαλδημοκρατία αποδεικνύεται ανίκανη και απρόθυμη αν όχι να καταθέσει μιαν εναλλακτική πρόταση κοινωνικής συγκροτήσεως, τουλάχιστον να παρέμβει, εντός των πλαισίων του καπιταλιστικού συστήματος, για να αποτρέψει την διάλυση των κοινωνικών ιστών.
Ουδείς (εκ των εχόντων ιστορικής επίγνωσιν) ήλπιζε ότι η Σοσιαλδημοκρατία θα …εγκαθιδρύσει ένα άλλο σύστημα. Το ζητούμενο ήταν να υπερασπισθούν, έστω, τον ιστορικώς διαμορφωθέντα ευρωπαϊκό καπιταλισμό, την “κοινωνική οικονομία της αγοράς” (“soziale Marktwitschaft”), από αυτό που σήμερα ονομάζεται “turbo-Kapitalismus” ή “καπιταλισμός των άγριων αρπακτικών”. Εξέπληξε τους συνομιλητές του ο εκπρόσωπος του γερμανικού Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού “PDS” (προήλθε από το πρώην Κ.Κ της Ανατολικής Γερμανίας), όταν εμμέσως υπερασπίσθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον “παραδοσιακό” καπιταλισμό της παραγωγής αγαθών και θέσεων εργασίας, αντιδιαστέλλοντάς τον από το επικρατήσαν τα τελευταία χρόνια σύστημα του διεθνούς τζόγου, όπου “από χρήματα κάνουμε χρήματα”. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, βεβαίως!
Ομοίως, ιστορική διάσταση προσλαμβάνει η ανικανότης της ευρωπαϊκής light-Αριστεράς αν όχι να αντιπαραθέσει ένα άλλο πρότυπο διακρατική συνυπάρξεως στην φασιστικής εμπνεύσεως και ύφους “Pax americana” (ακόμη και η σημειολογία του “Third American Empire” παραπέμπει στο Τρίτο Ράιχ!), τουλάχιστον να υπερασπισθεί το ήδη υπάρχον διεθνές σύστημα, το οποίο θεμελιώθηκε στην νίκη κατά του Φασισμού, το 1945, και στην Διακήρυξη του Αγίου Φραγκίσκου, ανεπτύχθη Δε έκτοτε με βάση την αρχή της εθνικής κυριαρχίας και της μη ασκήσεως βίας κατά κυριάρχου κράτους από κανένα άλλο κράτος, από καμμία Δύναμη, όσο μεγάλη και αν είναι αυτή (παρά μόνον, σε εξαιρετική περίπτωση, από την διεθνή κοινότητα, εκπροσωπούμενη από τον ΟΗΕ και μόνον από τον ΟΗΕ).
Θεωρητικά, ίσως, όλα αυτά, θα σκεφθείτε! Εν μέρει ναι, αλλά εξ υπαρχής τα πρώτιστα! Εν μέρει όμως εγένετο και πράξη: Το σύστημα λειτούργησε, έστω και με τις ατέλειές του –εμείς οι Έλληνες έχομε πικράν πείραν- επιτρέποντας, γι α πρώτη φορά στην Ιστορία επί τόσο μακρό χρονικό διάστημα, την ειρηνική συνύπαρξη δύο αντιπάλων συνασπισμών, αλλά και διασφαλίζοντας ένα μίνιμουμ διακρατική συνεννοήσεως, επί 50 χρόνια. Ας μη λησμονούμε ότι αυτό υπήρξε η εξαίρεση και όχι ο κανόνας στην Ευρωπαϊκή Ιστορία των Νέων Χρόνων: Για περισσότερα από 300 χρόνια, από της ενάρξεως του Τριακονταετούς Πολέμου, το 1618, μέχρι του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, ουδέποτε έζησε η Ευρώπη τόσον μακρά περίοδο ειρήνης, όσο της περίοδο 1945-1990 – γι’ αυτό και άλλωστε, και οι ιστορικοί και μελετητές των διεθνών σχέσεων ομιλούν περί “παρενθέσεως”, περί “ανωμαλίας” εν συγκρίσει πάντοτε προς τον “κανόνα”.
Η παρένθεση έκλεισε, είτε μας αρέσει είτε όχι. Από το 1991 έχουμε πόλεμο στην Ευρώπη – έναν πόλεμο σαν και αυτούς που συνέβαιναν ταυτοχρόνως και συμβαίνουν και τώρα γύρω μας, χωρίς να αποσπούν την προσοχή των δυτικών ΜΜΕ (στο Κουρδιστάν, στην “μακρινή” Αφρική, στην Ινδονησία κλ.π.) και ο οποίος θα είχε λήξει ήδη από το 1922, το αργότερο, με τις εκατέρωθεν αυξομειώσεις εδαφών και μετακινήσεις πληθυσμών, εάν οι ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις δεν επενέβαιναν ωμά και με όλα τα μέσα (από την αρχική, διπλωματική, δήθεν “μη επέμβαση” μέχρι την άμεση στρατιωτική εμπλοκή) και δεν επέμεναν να συντηρούν τις εστίες της φωτιάς, προσέχοντας κάθε φορά να μην σβήσουν εντελώς, για να διατηρούν την δική τους “raison d’ etre” οι αυτόκλητοι, “πυροσβέστες”.
Απέναντι σε όλα αυτά, η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία δεν έχει να αντιπαραθέσει τίποτε πλην της υποταγής στην αμερικάνικη ηγεμονία, υποταγή σε όλα τα μέτωπα, από το Κουρδιστάν μέχρι το Αιγαίο και από το Κοσσυφοπέδιο μέχρι, αύριο, την Θράκη.
Ούτε σύλληψη στρατηγική ούτε βούληση πολιτική διαθέτει η Ευρωπαική “Κεντροαριστερά”. Αλλά δεν διαθέτει –ουχ ήττον σημαντικόν- ούτε και χαρισματικές προσωπικότητες, που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τους λαούς της Ευρώπης. Και δεν εννοούμε τιτάνες της Πολιτικής, όπως τον πεφωτισμένο συντηρητικό Κάρολο ΝτεΓκωλλ ή τον πεφωτισμένο κομμουνιστή Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, αλλά, έστω, πολιτικούς άνδρες του αναστήματος ενός Willy Brandt ή ενός Ulof Palme. Ακόμη και πολιτικοί, οι οποίοι αρχικώς εθεωρούντο ως στερούμενοι χαρισμάτων και ανεδείχθησαν κατόπιν πολυετούς εργασίας και βοηθούμενοι και από την Τύχη, όπως ο πρώην Καγκελάριος Helmut Kohl, φαντάζουν πλέον ηγέτες περιωπής συγκρινόμενοι με τον σημερινό θίασο της Βόννης –των Σρέντερ, Σίλλυ και Φίσερ- ή με τον μονίμως μειδιόντα, δίκην διαφημιστού οδοντόπαστας, Τόνυ Μπλαιρ.
Το μόνον το οποίον η Κεντροαριστερά έχει να …προσφέρει (στον πλανητάρχη) είναι …σερίφηδες, περισσότεροι σερίφηδες! Σερίφηδες στο εξωτερικό, με τις ταχυκίνητες Δυνάμεις Αντιμετωπίσεως Κρίσεων (“Krisenreaktionskraefte”/ “Rapid Deployment Forces”): Καταντά σκανδαλώδης και αφόρητη η “αυτονόητη” άνεση, με την οποία προανήγγειλαν, προτού καν λήξουν οι διαπραγματεύσεις(!), την αποστολή των γερμανικών “Leopards” στην μαρτυρική Βαλκανική, τόσον ο Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ όσον και ο Πράσινος (και πρώην “αναρχοαυτόνομος”!) ΥΠΕΞ Γίοσκα Φίσερ.
Σερίφηδες και στο εσωτερικό: Στις πρόσφατες απελπισμένες ενέργειες των Κούρδων αγωνιστών η Γερμανία αντιδρά με την περαιτέρω ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και με το αίτημα για ποινικοποίηση της πολιτικής δράσεως των Κούρδων αγωνιστών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Πράγματι, αυτήν την περίοδο, η Γερμανία ξαναζεί “μέρες Σταμμχάιμ”. Το κυρίαρχο, με ευθύνη πρωτίστως των ΜΜΕ και των πολιτικών, πολιτικοψυχολογικό κλίμα που επικρατούσε και τότε, κατά την δεκαετία του ’70, όταν το Σύνταγμα της Ο.Δ. της Γερμανίας (ούτως ή άλλως “δοσιματικό” και επιβληθέν από τους Νικητές Συμμάχους μετά το ’45) είχε de facto καταλυθεί και η χώρα εκυβερνάτο με τα “Νομοθετήματα Εκτάκτου Ανάγκης”. Τότε, που οι “αρχιτρομοκράτες” της Gudrun Eslin, Ulrike Meinhof και Andreas Baader “αυτοκτονούσαν” στα διαβόητα λευκά κελιά του Στάμμχαιμ.
Στο άσημο αυτό προάστειο της Στουτγγάρδης, το οποίο ουδείς θα εγνώριζε εάν το όνομά του δεν καθίστατο συνώνυμο του γερμανικού “Polizeistaat” έλαβε ήδη χώρα, προ ημερών, η πρώτη “δίκη με συνοπτικές διαδικασίες” (“Schnellverfahren”) –και καταδίκη σε φυλάκιση οκτώ μηνών- ενός Κούρδου αγωνιστή που συμμετείχε στην κατάληψη Ελληνικού Προξενείου. Έπονται δε δεκάδες παρόμοιες, καθώς ο μέσος Γερμανός “ντοπαρισμένος” από τον Τύπο και, εν γένει, τα ΜΜΕ, ζητεί την αυστηρότατη τιμωρία των Κούρδων “τρομοκρατών”.
Τα γερμανικά πολιτικά κόμματα και τα (ιδιωτικά κυρίως) ΜΜΕ φέρουν τεράστια ευθύνη για την όλη κατάσταση, καθώς επεδόθησαν από της πρώτης στιγμής σε μια γκαιμπελικού τύπου Παραπληροφόρηση και κατασκεύασαν ένα κλίμα υστερίας. Είναι ενδεικτικό π.χ. ότι, επί δύο εβδομάδες, ο κυρίαρχος τίτλος στα πρωτοσέλιδα και στα δελτία ειδήσεων και η επωδός στα “talk show” των πολιτικών ήταν: “Κurdenterror” -μολονότι οι απελπισμένοι Κούρδοι δεν πείραξαν ούτε τρίχα ενός πολίτη, δεν δολοφόνησαν κανέναν, δεν προέβησαν σε βομβιστικές επιθέσεις κ.λπ. “Ντουβάρια χτυπήσαμε, όχι ανθρώπους”, μας έλεγε χαρακτηριστικά Κούρδος αγωνιστής, εννοώντας τις διαδηλώσεις στους δρόμους και τις καταλήψεις των ελληνικών προξενείων και μερικών άλλων υπηρεσιών. Άλλωστε συνέχισε, “αν δεν το πράτταμε ούτε αυτό, τα ΜΜΕ δεν θα ανέφεραν τίποτε για μας, όπως συνέβη τόσες φορές που διαδηλώσαμε ειρηνικώς”.
Έχει δίκαιο! Βεβαίως, το γεγονός ότι τα γερμανικά ΜΜΕ ονομάζουν συλλήβδην “τρομοκρατία” αυτό που στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Γαλλία εθεωρείτο μία (υπέρμετρα έστω) μαχητική πολιτική εκδήλωση, μαρτυρεί το κρίσιμο έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας της γερμανικής κοινωνίας.
Ακριβώς όπως η διαρκής πολεμική των πολιτικών –“δεξιών” τε και “αριστερών”- κατά των “τρομοκρατών του ΡΚΚ” -συνοδευόμενη, στην περίπτωση μερικών Σοσιαλδημοκρατών και Πράσινων, από την πρόταση “έχετε μεν δίκιο να διαμαρτύρεστε για τα συμβαίνοντα στην Τουρκία, αλλά να το κάνετε με ειρηνικά μέσα”- φανερώνει απλώς την δομική αδυναμία κατανοήσεως ενός επαναστατικού φαινομένου από μία κοινωνία στερούμενη δημοκρατικών επαναστατικών παραδόσεων. Μια κοινωνία που ουδέποτε γνώρισε τι εστί “αντάρτικο”, επόμενον είναι να αντιμετωπίζει τους Κούρδους ως “τρομοκράτες”.
Την εντύπωσή μας ότι τα ΜΜΕ δεν “αποδίδουν” απλώς την “αγανάκτηση της Κοινής Γνώμης” αλλά κατασκευάζουν τα ίδια την “Κοινή Γνώμη” (σωστότερο θα ήταν να λέγαμε “κοινοποιούμενη”) εδραίωσε τις ημέρες αυτές και η συζήτησή μας, οσάκις τούτο κατέστη δυνατόν, με Γερμανούς πολίτες. Όχι ότι οι άνθρωποι δεν είναι φοβισμένοι – κάθε άλλο! Μετά από ψύχραιμο διάλογο, ωστόσο, και οι πλέον συντηρητικοί παραδέχθηκαν ότι “έχουν δίκαιο οι Κούρδοι, δεν είναι δημοκρατική χώρα η Τουρκία”, ότι “η Δύση εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά, όταν επεμβαίνει στο Κόσσοβο αλλά αγνοεί τελείως το Κουρδιστάν” και, γενικώς, πράγματα που μέχρι πρότινος εθεωρούντο …αδιανόητα!
Όταν, όμως, όχι μόνον σύσσωμη η Δεξιά αλλά και ο ίδιος ο πρώην “ακροαριστερός” και “συνήγορος των τρομοκρατών της RAF Όττο Σίλλυ, νυν Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, απειλεί από τηλεοπτικής οθόνης ότι θα “πατάξει” τους “τρομοκράτες” με “όλη την δριμύτητα του νόμου” και υπόσχεται περισσότερη Αστυνομία και …καλύτερες μυστικές υπηρεσίες, όταν οι ίδιοι οι Σοσιαλδημοκράτες ζητούν την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσεως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο –με το επιχείρημα ότι “δεν είναι δυνατόν να είναι σε μας παράνομο το ΡΚΚ και δίπλα μας, στην Ολλανδία ή στο Βέλγιο, να δρουν νομίμως το ίδιο ή οι παραφυάδες του– όταν, τέλος, ουδείς κατώτερος του “αριστερού” Καγκελλαρίου Σρέντερ λέγει ψευδόμενος ότι “ουδεμία σχέση έχουμε”, ενώ γνωρίζει ότι η χώρα του έχει και παραέχει σχέση, καθώς αύτή συντηρεί, ακόμη και με το υστέρημα του Γερμανού φορολογούμενου, τον Τουρκικό Στρατό- όταν λοιπόν αυτή είναι η στάση των “προοδευτικών”, τότε τι άλλο να περιμένουμε από τον (καλοκάγαθο πλην πολιτικώς αναλφάβητο και τρομοκρατημένο) Γερμανό του καφενείου εκτός από την οργίλη κραυγή: “Πετάξτε τους έξω”;
Υστερόγραφο για τους ημέτερους “εκσυγχρονιστές”
Το άρθρο αυτό εγράφη προτού εκδηλωθεί η δόλια και χυδαία επίθεση εναντίον της Κούρδισσας αγωνίστριας αλλά και όσων Κούρδων τολμούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο στην χώρα μας –εννοώ την επίθεση την οποία, για λογαριασμό των εγχώριων θεματοφυλάκων της υποτέλειας, εξαπέλυσαν ο (μοναδικός ανά την ΕΕ!) Υπουργός Προπαγάνδας, ο υπ’ αριθμόν 2 εθνικός γελωτοποιός Θεοδωράκης, η γνωστή και μη εξαιρετέα Κίρκη της ελληνικής Αριστεράς και κάποιοι ευρωδίαιτοι “δημοσιογράφοι” σοβαροφανών φυλλάδων. Λυπούμαι ειλικρινώς, αλλά και ντρέπομαι διότι στις πομπές της παρέας Σημίτη προσετέθη άλλη μία: ο “τσαμπουκάς” προς τους κατατρεγμένους και εν Ελλάδι αναζητήσαντες άσυλον Κούρδους, συνοδευόμενος από την διέγερσης των ταπεινοτέρων ξενοφοβικών ενστίκτων του “κοσμάκη” και την ταυτόχρονη εκβιαστική υπενθύμιση προς τους θιγόμένους ότι “φιλοξενούνται στην χώρα μας”, άρα οφείλουν “να το βουλώσουν”.
Αυτή η αντίληψη και πρακτική δεν μού ήταν ξένη. Την γνώρισα, και δη βιωματικώς, στην Γερμανία: Χρόνια τώρα κυριαρχεί η άποψη αυτή στο πεζοδρόμιο και στο “καφενείο” (ακριβέστερα: στην …μπυραρία), με ευθύνη των συντηρητικών κομμάτων (κυρίως της κυβερνώσης στην Βαυαρία υπερσυντηρητικής Χριστιανοκοινωνικής Ενώσεως). Ήταν ήδη λίαν οδυνηρό να διαπιστώνουμε, όπως συνέβη προσφάτως, μετά την σύλληψη Οτσαλάν, ότι η άποψη αυτή επικρατεί, πλέον, και μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι λησμόνησαν με καταπληκτική ευκολία τις πύρινες καταγγελίες κατά της Δεξιάς ότι “παίζει με την φωτιά εκμεταλλευόμενη πολιτικώς τις φοβίες και τα ένστικτα της μάζας” και εξήγγειλαν …περισσότερο Αστυνομικό Κράτος (όρα ανωτέρω).
Βεβαίως, όταν κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, κατακρίναμε την γερμανική Κεντροαριστερά ως ενδίδουσα στην κατασκευασμένη υστερία των ΜΜΕ και υιοθετούσα την φασιστοειδή φρασεολογία που μέχρι πρότινος κατήγγειλε, παραπέμπαμε συγχρόνως, προς επίρρωσιν των λεγομένων μας, στο προηγούμενο της Ιταλίας ή της Ελλάδος, όπου “λόγω μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας” δεν συμβαίνουν τέτοιες ακρότητες.
Πού να φαντασθούμε ότι, προτού αλέκτορα φωνήσαι, θα έβγαιναν ο Ρέππας, ο Μίκης και η παρέα τους και θα ομιλούσαν όπως ακριβώς ομιλεί κάθε αναλφάβητος Βησιγότθος ζυθοποιητής για τους Κούρδους “Gastarbeiter” και “Asylanten”, που “αντί να ευλογούν τον Θεό, διότι έχουν την ευτυχία να καθαρίζουν τις σκάλες του γερμανικού μετρό, και να βγάζουν τον σκασμό”, αυτοί “καταχρώνται της φιλοξενίας μας, προσβάλλουν την Κυβέρνησή μας και διαταράσσουν τις σχέσεις της Γερμανίας με άλλα κράτη”! Ο Herr Simitis κατάφερε να εκπληρώσει, σε χρόνο μηδέν, και αυτό το “κριτήριο σύγκλισης” με την Ευρώπη των ονειρώξεών του!
