Πέρα από τις λεπτομέρειες, τις πραγματογνωμοσύνες, και τις αποφάνσεις της ιατροδικαστικής, ο θάνατος του Θανάση Καναούτη, που σκοτώθηκε πέφτοντας από ένα τρόλεϊ στην προσπάθεια του να ξεφύγει τον έλεγχο των εισιτηρίων για 1,40 ευρώ είναι μια δολοφονία. Μια ακόμη δολοφονία, τραγική, αποτρόπαια, που έρχεται να προστεθεί στις χιλιάδες άλλες που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια ως συνέπεια της έμμεσης, αλλά συστηματικής οικονομικής γενοκτονίας που έχει επιβάλει ο Γερμανός ηγεμόνας στη χώρα μας.
Ηθικοί αυτουργοί, που φέρουν στο ακέραιο την ευθύνη για μια κατάσταση όπου ζωές νέων ανθρώπων χάνονται για ένα εισιτήριο στο τρόλευ, είναι οι μεταμοντέρνοι κατακτητές και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους, οι οποίοι μάλιστα έχουν το θράσος να αποκαλούν σαξές στόρυ (success story) την καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας..
Δυστυχώς, η δολοφονία του Θανάση Καναούτη δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Ούτε απλώς σύμπτωμα μιας ‘κυβερνητικής πολιτικής’ όπως θέλει να παρουσιάζει η αξιωματική αντιπολίτευση, για να περιορίσει το ζήτημα σε στοιχείο της διαρκούς προεκλογικής διαμάχης που προκαλεί η μόνιμη πολιτική αστάθεια της χώρας.
Ο Θανάσης Καναούτης είναι θύμα ενός αόρατου πολέμου, που συντελείται καθημερινά στη και που στόχο έχει την μεταβολή της χώρας σε χώρο, του λαού σε μάζα σκλάβων.
Ο θάνατός του, συμβολίζει την απόλυτη ένδεια ελπίδας και προοπτικής που κυριαρχεί στην σημερινή αποικία χρέους που θέλει να λέγεται ελληνικό κράτος. Αυτό είναι το σαξές στόρυ του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου: Ότι σήμερα, αν είσαι 19 χρονώ σε αυτόν τον τόπο, και αν δεν έχεις τα ταξικά-μορφωτικά φόντα για να δραπετεύσεις στην Γερμανία ή στις άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, όπου θα σταδιοδρομήσεις ως μέτοικος, πειθήνιος καταναλωτής και εργαζόμενος, μπορείς να γίνεις άνεργος, γκαρσόνι –ή να πεθάνεις στο τρόλεϊ για ένα εισιτήριο.
Το δίλημμα έχει τεθεί, ότι και να λένε τα μηδενικά που παριστάνουν το κατεστημένο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο ή απλώς εκλογές, ούτε αλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση, δεξιά ή αριστερή διαπραγμάτευση με τον μεταμοντέρνο γερμανό κατακτητή. Το δίλημμα είναι μετανάστευση, εξαθλίωση, θάνατος ή επανάσταση. Μια μεγάλη εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση που θα φέρει πίσω τη ζωή σε αυτόν τον τόπο.
2 ΣΧΟΛΙΑ
Εχουμε πεσει τοσο χαμηλα,σαν κοινωνια,που πολλοι χρησιμοποιουν εναν θανατο ενος παιδιου για να περασουν την προπαγανδα τους.Καθολου σεβασμος
Δέν μπορεῖ κανείς παρά νά θλίβεται γιά τό γεγονός ὅτι ἕνας ἄνθρωπος -νέος, μεσήλικας, ἡλικιωμένος, ἀδιάφορο- χάνει τή ζωή του τόσο ἄδικα. Ἀπό κεῖ καί πέρα ὅμως δέν μπορεῖ παρά νά θλίβεται ἐπίσης γιά τό γεγονός ὅτι βάσει μιᾶς ὁλιστικῆς -τ.ἔ. βαθύτατα ὁλοκληρωτικῆς- λογικῆς τά πάντα ἀνάγονται καί παραπέμπονται σέ μιά μελλοντική ἐπανάσταση, κοινωνική, ἐθνικοαπελευθερωτική ἤ καί τά δυό. Εἶμαι τῆς ἄποψης ὅτι ἐπί τοῦ προκειμένου δέν χρειάζεται νά περιμένουμε τόσο πολύ. Θά ἀρκοῦσε ἡ ἐπαναφορά τῶν εἰσπρακτόρων τούς ὁποίους τόσο ἄσκεφτα κατήργησε τό ΠΑΣΟΚ, ἀκολουθῶντας τήν ἁπλουστευτική λογική τῆς (καπιταλιστικῆς) μεγιστοποίησης τοῦ κέρδους. Ἔκτοτε τό κράτος, παρ᾿ ὅλο πού ἔβλεπε τά ἔσοδά του νά μειώνωνται δραματικά -διότι τό φαινόμενο τῆς “εἰσιτηριοδιαφυγῆς” δέν ἐμφανίστηκε τά τελευταῖα χρόνια, θυμηθῆτε τίς ροδέλες- ἐπέμεινε στήν κατάργηση τῶν συγκεκριμένων θέσεων ἐργασίας καί στήν συσσώρευση πολλαπλῶν καθηκόντων στούς ὤμους τοῦ ταλαίπωρου ὁδηγοῦ. Ἄν ἀναδιφήσῃ κανείς τά χρονικά αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης θά ἀνακαλύψῃ πάμπολλες περιπτώσεις ἀνθρώπων -ὄχι ἀναγκαστικά νέων- πού μάγκωσαν τό χέρι τους ἤ τό πόδι τους στήν πόρτα καθόδου, ἀπό “ἀπροσεξία” τοῦ ὁδηγοῦ. Τί θά γίνῃ λοιπόν; Θά περιμένουμε καί γιά τήν ἀποφυγή τέτοιων περιστατικῶν τήν ἐθνικοαπελευθερωτική ἐπανάσταση ἤ τήν κατάργηση τῶν ξένων καί ντόπιων μονοπωλίων; Ἡ ἐπαναφορά τῶν εἰσπρακτόρων σημαίνει πολλαπλᾶ ὀφέλη γιά τό κοινωνικό σύνολο ἀφοῦ δημιουργεῖ νέες θέσεις ἐργασίας, ἀποφέρει ἐπιπρόσθετα ἔσοδα στό δημόσιο, πρᾶγμα πού ἐνδεχομένως θά ὁδηγήσῃ στήν μείωση τοῦ ἀντιτίμου, ἐπιτρέπει στόν ὁδηγό νά ἀφοσιωθῇ ἀπερίσπαστος στό βασικό του καθῆκον καί ἐλαχιστοποιεῖ τίς πιθανότητες ἑνός ἀτυχήματος πού μπορεῖ νά συμβῆ σέ ὁποιονδήποτε, νέο, μεσήλικα ἤ ἡλικιωμένο. Ἐπί πλέον ἐξασφαλίζει τήν μόνιμη παρουσία ἑνός ἐκπροσώπου τοῦ κοινωνικοῦ συμφέροντος -μιλῶ γιά τόν εἰσπράκτορα, θά θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι τήν φωνή του πού καλοῦσε τούς ἐπιβάτες νά πράξουν τό διόλου αὐτονόητο, νά δώσουν τήν θέση τους σέ κάποιον ἡλικιωμένο, μιάν ἔγκυο κ.λπ. Δεδομένου δε ότι ζοῦμε σέ μιά τουριστική χώρα, ὁ εἰσπράκτορας, ἐφ᾿ ὅσον θά ὑπάρχῃ ἡ ἀπαίτηση νά γνωρίζῃ ἔστω καί στοιχειωδῶς μιά ξένη γλῶσσα, θά μποροῦσε νά πληροφορῆ τούς ξένους τουρίστες -καί ὄχι μόνο- γιά τά τοῦ προορισμοῦ τους. Ἐκεῖνο ὅμως πού θά ἐπιτυγχανόταν μέ τήν ἐπαναφορά τῶν εἰσπρακτόρων θά ἦταν κάτι πολύτιμο, πού δέν μπορεῖ νά ἀποτιμηθῆ μέ χρήματα. Ὁ σεβασμός γιά τόν νόμο θά ἀποκτοῦσε τήν διάσταση πού κανονικά πρέπει νά ἔχῃ σέ μιά εὐνομούμενη κοινωνία, αὐτήν τῆς ὑπεράσπισης τοῦ εὐρύτερου κοινωνικοῦ συμφέροντος. Διότι, ἔτσι ὅπως μιθριδατικώτατα ἐθιζόμαστε στήν λογική τοῦ “δέν πληρώνω” γιά ὅλους καί γιά ὅλα ἀδιακρίτως, μή μᾶς φανῆ παράξενο ἄν οἱ ἐργοδότες -πού ἐπικαλούμενοι τήν κρίση ἀρνοῦνται νά πληρώσουν τούς ἐργαζομένους- θεμελιώσουν αὐτό τους τό “δικαίωμα” πάνω στήν δῆθεν ἐπαναστατική “ἀντιπληρωτική” ρητορεία. Καί τότε οἱ ἐργαζόμενοι θά στεροῦνται τοῦ ἠθικοῦ ἀναστήματος νά ἀπαιτήσουν ἐφαρμογή τοῦ νόμου. Ἐκτός πιά κι ἄν ἔχουμε πλήρως ἀφομοιώσει τήν ὑποκριτική λογική τοῦ ΚΚΕ πού θεωρεῖ ὅτι οἱ πάντες εἶναι ὑποχρεωμένοι νά πληρώνουν τούς ἐργαζομένους τους ἐκτός ἀπό τό ἴδιο.