Πατριωτισμός, η ψυχή της Αριστεράς

805

του Γιώργου Τοζίδη

από τον Δρόμο της Αριστεράς

Η ολόπλευρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει και μια παράπλευρη συνέπεια. Καταρρίπτει βεβαιότητες και απόλυτες αλήθειες και μεταβάλλει άρδην πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς. Η αιτία βρίσκεται στο ότι η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης απαιτεί επανεδαφικοποίηση της πολιτικής, ανάλυση του συγκεκριμένου και, κυρίως, διατύπωση ενός συγκεκριμένου εναλλακτικού σχεδίου όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά και για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού οικονομικού υποδείγματος.

Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι «ένας ορισμένος πατριωτισμός (να) βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Το γιατί αυτό δεν είναι καλό πράγμα(!) «φρόντισαν» να μας το εξηγήσουν οι Χ. Λάσκος (Χ.Λ.) με επιφυλλίδα του στο RedNotebook (02/11/2013) και ο Δ. Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (Δ.Π.-Α.) με άρθρο του στην Αυγή της 08/11/2013. Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, δεν θα σταθώ στην ατεκμηρίωτη απολυτότητα των απόψεων («εμπλουτισμένη» με σχετική ειρωνεία) των δύο αρθρογράφων (ή επιφυλλιδογράφων αν προτιμούν). Ο διάλογος για τον αριστερό πατριωτισμό πρέπει να γίνει στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο και κυρίως με εστίαση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Απαραίτητος όρος, όμως, για τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου είναι να μην υπάρχουν παρανοήσεις (ηθελημένες ή μη) των θέσεων των δύο πλευρών:

1. Είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να αρνείται την εθνική ταυτότητα, που είναι μία από τις πολλές που προσδιορίζουν το άτομο σε μια κοινωνία. Η προσπάθεια επιβολής αυτής της άρνησης και σε άλλους είναι το πρώτο βήμα για τον ολοκληρωτισμό.

2. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης, ακόμη και αν γίνει δεκτός ως θέση, δεν μπορεί να είναι το επιχείρημα για την αιτιολόγηση της ανάγκης για «ανατροπή σε Ελλάδα και Ευρώπη». Αν η κρίση είναι παγκόσμια, τότε η ανατροπή δεν μπορεί να περιορίζεται στα όρια της Ευρώπης, όταν μάλιστα δεν διευκρινίζεται αν με τον όρο Ευρώπη εννοείται η Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή η Ευρώπη ως ήπειρος. Η ανατροπή στην Ελλάδα θα έχει τις ίδιες πολλαπλασιαστικές συνέπειες που είχε η εξέγερση στην Τυνησία για την Αραβική Άνοιξη.

3. Εγκαλείται, από τον Δ.Π.-Α., ο αριστερός πατριωτικός χώρος ότι είτε «σιώπησε, καθηλωμένος στη νοσταλγία του ΕΑΜ, είτε «ψήφισε» μαζί με τη Δεξιά» σε μια σειρά από ζητήματα. Πρόκειται για διαστρέβλωση και παραποίηση των θέσεων στα όρια της συκοφαντίας:

α) Για την ονομασία της πΓΔΜ, η θέση του αριστερού πατριωτισμού ήταν, εδώ και είκοσι χρόνια, η «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και για κάθε χρήση». Από την άλλη ο Δ.Π.-Α. με την αποδοχή της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αποδέχεται τον αλυτρωτικό και επεκτατικό χαρακτήρα του συντάγματος της πΓΔΜ και ρίχνει νερό στο μύλο του εθνικιστή Γκρούεφσκι που καταγγέλλεται, πλέον, τόσο από την αντιπολίτευση όσο και την αλβανική μειονότητα.

β) Πότε ο αριστερός πατριωτικός χώρος «σιώπησε» ή «ψήφισε μαζί με τη Δεξιά» για το μεταναστευτικό; Αντίθετα, οι θέσεις του Δ.Π.-Α. και των «διεθνιστών» συμβαδίζουν απόλυτα τόσο με τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα όσο και με τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών που εξασφαλίζουν φθηνό εργατικό δυναμικό.
Επιπλέον, αρνούνται να δουν τις αλλαγές στις μεταναστευτικές ροές την τελευταία δεκαπενταετία και το ρόλο της Τουρκίας σε αυτές και «χλευάζουν» την αναγκαιότητα της παραγωγικής ανασυγκρότησης που είναι το μόνο σχέδιο που οδηγεί στη δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας και για τους μετανάστες.

γ) Οι θέσεις για την Κύπρο (που εκτός από τους εμπόρους και άλλοι τη μισούνε…) αποδεικνύουν ότι η επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους «διεθνιστές» μας είναι επιλεκτική. Μονίμως «ξεχνούν» τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, τον εποικισμό των κατεχομένων ενώ στήριξαν το Σχέδιο Ανάν που στερούσε από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην ελεύθερη κυκλοφορία, εγκατάσταση και απόκτηση περιουσίας και μετέτρεπε την Κύπρο σε κράτος υπό διεθνή κηδεμονία. Εστιάζουν την αντιπαράθεσή τους στην, ιστορικά αποδεδειγμένη, ελληνικότητα του νησιού αρνούμενοι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (αυτοί οι «λενινιστές»…) στην πλειοψηφία των κατοίκων της.

δ) Ο Δ.Π.-Α. βλέπει κρατικές σκοπιμότητες στη Θράκη και μας καλεί να τις καταδικάσουμε, την ίδια στιγμή που «κλείνει τα μάτια και τα αφτιά» στις καταγγελίες των Πομάκων και των Ρομά για την καταπίεση και την τρομοκρατία που υφίστανται από τους τουρκογενείς της μουσουλμανικής μειονότητας και το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.

ε) Ποια είναι, όμως, η θέση του Δ.Π.-Α. για το Αιγαίο; Ο αριστερός πατριωτικός χώρος ζητάει να εφαρμοσθούν οι διεθνείς συνθήκες του Ο.Η.Ε. και το δίκαιο της θάλασσας. Ο Δ.Π.-Α. διαφωνεί;

δ) Υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι στο πλευρό των «διεθνιστών» και αυτό δεν είναι άλλο από το ΕΑΜ. Προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να το αποδομήσουν γιατί τρέμουν τα επιτεύγματά του που στηρίχθηκαν στη σύζευξη του εθνικού με το κοινωνικό. Όσο κι αν προσπαθούν όμως δεν θα επιτύχουν να ξεχασθεί η αντίσταση στην τριπλή κατοχή, η απελευθέρωση των 2/3 της ελληνικής επικράτειας από τον ΕΛΑΣ και η δημιουργία θεσμών άμεσης δημοκρατίας και πολιτισμού στις απελευθερωμένες περιοχές. Πράγματι, η ΕΑΜική παράδοση είναι και σήμερα παρούσα γιατί εμπνέει τον αγώνα ενάντια στην τρόικα και την κυβέρνηση των μνημονίων αλλά και γιατί δείχνει τον δρόμο «για να φέρουμε τη λευτεριά». Επειδή, όμως, ο Δ.Π.-Α. επικαλείται έμμεσα τον Γοργοπόταμο, όταν αναφέρεται στη συνεργασία του ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ, θα πρέπει να απαντήσει: Η ανατίναξη της γέφυρας ήταν ύψιστη πράξη αντίστασης που συνέβαλε στην ήττα των ναζί στο μέτωπο της Αφρικής ή καταστροφή δημόσιας υποδομής που είχε ως αποτέλεσμα να δυσκολευθεί η κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων;

Κατά τα άλλα, ψυχή βαθιά…