Βίος και πολιτεία του Γιάννη Μπουτάρη

…Και ο χάρος όποιον πάρει

Του Νικήτα Καραποστόλου από τη Ρήξη φ. 101
Ο κυρ-Γιάννης Μπουτάρης έπαιξε πριν από μία τετραετία τον ρόλο της συγκολλητικής ουσίας, την οποία είχαν ανάγκη οι πολιτικά ετερόκλητοι υποστηρικτές του, Γιώργος Παπανδρέου, Ντόρα Μπακογιάννη και Φώτης Κουβέλης, για να παραμερίσουν την παραπαίουσα, μετά από τις τρεις τετραετίες Παπαγεωργόπουλου στη Δημαρχία Θεσσαλονίκης, δημοτική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν ήταν εξάλλου δύσκολο να το καταφέρουν με το, άνευ αρχών υλικό, από το οποίο είναι φτιαγμένος ο κυρ-Γιάννης, ο οποίος ποτέ δεν νοιάστηκε ποιοι θα είναι οι υποστηρικτές που θα στηρίξουν τον γκαϊλέ που έχει να βρίσκεται πάση θυσία στο προσκήνιο. Αρκεί να θυμηθούμε ότι το 2002 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος σαν επισκέπτης της αυλής του ΚΚΕ (μέσω του συνδυασμού του Αγάπιου Σαχίνη), ενώ το 2009 τον βρήκε συνιδρυτή, με τον Στέφανο Μάνο, ενός ακραία καπιταλιστικού (νεοφιλελεύθερου) κόμματος, που το ονομάσανε μεν “Δράση”, αλλά δεν έδρασε ποτέ, διότι αποδείχθηκε θνησιγενές.
Το ότι ο άνθρωπος δεν έχει τον Θεό του μοιάζει να προέκυψε από τις παλαιότερες συγκρούσεις του με τον μητροπολίτη Άνθιμο, οι οποίες τόσο τον ωφέλησαν. Το ότι αναμφισβήτητα όμως έχει για θεό τον εαυτό του φάνηκε καθαρά στις δημοτικές εκλογές του 2006, όταν το ψηφοδέλτιό του ήρθε τρίτο και αποκλείστηκε από τον δεύτερο γύρο. Εάν το μείζον θέμα, όπως διαλαλούσε εκείνη την εποχή σε όλους τους τόνους, ήταν το να πέσει πάση θυσία για το καλό της πόλης ο Παπαγεωργόπουλος, τότε τη δεύτερη Κυριακή θα πρότεινε στους ψηφοφόρους του να δώσουν χωρίς δισταγμό την ψήφο τους στον συνδυασμό που θα τον έριχνε. Οδηγημένος όμως από τον εγωισμό του, την ώρα που θα χρειαζόταν ένα φύσημα για να πέσει ο αντίπαλός του, φέρθηκε μικρόψυχα και κράτησε αποστάσεις απέναντι στους δύο που θα διεκδικούσαν τη δημαρχία. Με τη στάση της ουδετερότητας που επέλεξε καθόρισε με οριακή διαφορά (51% έναντι 49) την έκβαση υπέρ του Παπαγεωργόπουλου.
Για ένα καπρίτσιο του, λοιπόν, το 2006 η Θεσσαλονίκη φορτώθηκε για άλλη μία τετραετία έναν επιδειξιομανή δήμαρχο, επειδή επιθυμούσε να τον διαδεχθεί ο ίδιος. Έτσι, το 2010 γλιτώσαμε από τον ένα επιδειξιομανή και μας προέκυψε άλλος, αλλά ανωτέρου επιπέδου αυτός, διότι ο κυρ-Γιάννης το παίζει στα δάχτυλα το λάιφ στάιλ. Όπως και ένας ολόκληρος κόσμος, ο οποίος νιώθει πολύ ανώτερος από την πλέμπα, διότι δεν είναι με τον Τράγκα, αλλά με τον Κωστόπουλο!
Το λάιφ στάιλ εξάλλου του κυρ-Γιάννη φωτίστηκε με τον καλύτερο τρόπο από τους τόσους που έσπευσαν να τον ξεσκονίσουν και να τον βοηθήσουν να αναδείξει τον Μύθο του, όπως η εξωραϊσμένη παρουσίαση της ζωής του σε ντοκιμαντέρ, ή τα ανάλογα κολακευτικά δημοσιεύματα. Επομένως ας μην απορήσει κανείς εάν ο κυρ-Γιάννης χτυπήσει ανερυθρίαστα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ακόμα και την πόρτα της Νέας Δημοκρατίας, για να ψαρέψει ψήφους και να ξαναβγεί. Χαρακτηριστική μάλιστα της υψιπετούς αντίληψης του λάιφ στάιλ, η οποία τον διακατέχει, είναι και η περιφρονητική αντίληψη την οποία διατηρεί για τους κατοίκους της πόλης του, όπως τη διατύπωσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Εξώστης και αναδημοσιεύτηκε από ΤΟ ΒΗΜΑ στις 2 Ιανουαρίου 2014:
«Δεν μπορώ να μας χαρακτηρίσω Ευρωπαίους. [ ] Η αποθέωση της Θεσσαλονίκης θα είναι να έχει ο κόσμος αρνιά στα μπαλκόνια του. Το τραγικό χαρακτηριστικό αυτής της πόλης είναι η εσωτερική μετανάστευση, που από το 1960 και μετά έφερε μη αστικές οικογένειες, οι οποίες, όχι μόνο δεν αφομοιώθηκαν σ’ αυτήν, αλλά και μετά από τόσες δεκαετίες δεν κατάφεραν να εξισωθούν με τη νοοτροπία του σύγχρονου αστικού τρόπου ζωής».
Και να σκεφθεί κανείς ότι αυτός ο απολύτως ρατσιστικός λόγος, ο οποίος περιφρονεί απροκάλυπτα ως κάτι ταπεινό τη λαϊκότητα και τις συνήθειές της, θέλει να μας πει ότι, για να προκόψει αυτή η πόλη, ιδανικό παράδειγμα ιδεών και συμπεριφοράς αποτελεί η αστική τάξη, από την οποία ο ίδιος προέρχεται. Μάλιστα, αυτή η πολιτική γελοιότητα ακούγεται από το στόμα του ίδιου δημάρχου, ο οποίος από κοινού με τους δημάρχους Αθηναίων, Πατρέων, Ιωαννιτών και Βόλου (δεν πέρασε πολύς καιρός από τα τέλη Μαΐου 2013), υπέγραφε μαζί τους ένα κείμενο «κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας», όπου αναφερόταν ότι:
«Στηρίζουμε όχι μόνο την αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και την ανάδειξή της ως πολιτισμικής έκφρασης (…) μιας δεκτικής και ανοιχτής κοινωνίας πολιτών και είμαστε σθεναρά αντίθετοι σε κάθε μορφή διακρίσεων».
Κολλάει άραγε μια τέτοια αντίληψη με τις περιφρονητικές απόψεις που θρέφει ο ίδιος για όσους πολιτογραφήθηκαν Θεσσαλονικείς μετά το 1960 και για τα παιδιά και τα εγγόνια που έφεραν στον κόσμο; Ή μήπως ο Γιάννης Μπουτάρης άλλες διακρίσεις τις θέλει και άλλες όχι;
Βεβαίως δεν παίρνει όλους τους πολιτογραφημένους Θεσσαλονικείς η μπάλα. Από τον αφορισμό του εξαιρούνται προφανώς όσοι Βλάχοι μετακόμισαν προγενέστερα στη Θεσσαλονίκη από το Νυμφαίο (όπως καλή ώρα οι πρόγονοί του), αλλά επειδή πρόλαβαν να φορέσουν την… ρεντιγκότα του αστικού κοσμοπολιτισμού, καθαγιάστηκαν ως κάτι υπέρτερο από τους μεταγενέστερους στην πόλη. Αλί λοιπόν σε όποιον δεν φράγκεψε στη Θεσσαλονίκη και τρις αλί σε όποιον εξακολουθεί να τηρεί στην πόλη μας τις ελληνικές παραδόσεις. Όφειλε να τις θάψει, αν θέλει να καταστεί αποδεκτός από τον Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος αποφαίνεται περί του καλού της πόλης από θεϊκό θρόνο. Τελικά ο Γιάννης Μπουτάρης προσαρμόζει στα μέτρα της στιγμής τις διακρίσεις, ανάλογα με τις περιστάσεις, όπως το συμπαθές ερπετό που λέγεται χαμαιλέων. Το ανάλογό του όμως στον κόσμο των θηλαστικών, το οποίο συνιστά ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, για ποιον λόγο αλλάζει το χρώμα των γενικών αρχών του, που τον θέλουν κατά των διακρίσεων και εκεί που άλλες τις καταδικάζει κατηγορηματικά, άλλες τις κάνει ο ίδιος; Μήπως για να θυμηθούμε τον Γκράουτσο Μαρξ, τον επικεφαλής των αδερφών Μαρξ, ο οποίος έλεγε σαρκαστικά, «Αυτές είναι, κύριοι, οι αρχές μου. Εάν δεν σας αρέσουν, ευχαρίστως να τις αλλάξω»;
Κυκλοφορεί επίσης τελευταία μία θεωρία, η οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πλείστες όλες αποτυχίες της τετραετίας του, με το επιχείρημα ότι, τα μαχαίρια του εμφυλίου που ακονίστηκαν και τραβήχτηκαν κατά τη διάρκειά της από τους ετερόκλητους συνεταίρους του και τα παιχνιδάκια εξουσίας που παίζουν, είναι αυτά που φταίνε και όχι ο κυρ-Γιάννης. Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα δεχόταν με ανοιχτές αγκάλες (με τη μεταφορική σημασία του όρου) τον καιροσκόπο Σπύρο Βούγια, ο οποίος εξαέρωσε κατά το παρελθόν εύπιστες αριστερές ψήφους, οι οποίες τον εμπιστεύτηκαν όταν κατέβηκε το 1998 για δήμαρχος, για να μετακομίσει ως διάττων αστέρας της πολιτικής στο διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, αρχικά του Αρχιερέα της διαπλοκής Κώστα Σημίτη και εν συνεχεία του προσκυνημένου στα μνημονιακά συμφέροντα, Γιώργου Παπανδρέου, τους οποίους με τον πιο ενδοτικό  τρόπο υπηρέτησε.
Φαίνεται λοιπόν ότι, Βούγιας και Μπουτάρης, ετοιμάζονται να στρώσουν νέες δουλίτσες σε όσους, καταλαμβάνοντας παράνομα δημόσιο χώρο με τραπεζοκαθίσματα, πλουτίζουν από κάθε πεζοδρόμηση, καθώς ήδη σπεύδουν να εξωραΐσουν με δημοσιεύματα την εγκληματική –αν την καταφέρουν- πεζοδρόμηση της Λεωφόρου Νίκης, που προωθούν. Περισσότερα όμως για αυτά στο επόμενο τεύχος.