Οδηγός αντί-παγκοσμιοποίησης

«Αυτό το παγκόσμιο δίκτυο αντίστασης θα είναι το μέσο με το οποίο οι διάφοροι πυρήνες αντίστασης θα μπορούν να αλληλοϋποστηρίζονται. Δεν θα έχει οργανωτική δομή, δεν θα έχει κεντρική ηγεσία ή κεντρική διοίκηση ή κάποιου είδους ιεραρχία. Εμείς είμαστε το δίκτυο, όλοι εμείς που αντιστεκόμαστε».

«Η παγκόσμια οικονομία έχει πεθάνει. Την κατάρρευση αυτή σχεδόν δεν την προσέξαμε, γιατί μας διαβεβαίωναν ότι η παγκοσμιοποίηση ήταν ένας παντοδύναμος Θεός, μια «Αγία Τριάδα» ανθηρών οικονομιών… Η αντίθεση ή κριτική σ’ αυτήν αντιμετωπίζεται ως κάτι παραπάνω από ρομαντικός παγανισμός».

Τζων Ράλστον Σόουλ, The Collapse of Globalism and the Reinvention of the World (Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης και η επανεφεύρεση του Κόσμου), 2005.

Το καινούργιο, μεγάλο ριζοσπαστικό κίνημα των αρχών του 21ου αιώνα, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, είναι στην ουσία ένα αποκεντρωμένο, μη-ιεραρχικό δίκτυο από ετερόκλητες ομάδες, κινήσεις και οργανώσεις: αγρότες, ακτήμονες χωρικούς, περιβαλλοντιστές, μετανάστες, ειρηνιστές, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντικαπιταλιστές, πολιτικοποιημένους ακτιβιστές του new age, γυναικείες οργανώσεις, αναρχικούς, εθνικιστές (αλλά και αναρχοεθνικιστές), αριστερά και επαναστατικά κινήματα. Τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα των αντι-παγκοσμιοποιητών είναι αφ’ ενός η χρήση του Internet και των ανεξάρτητων δικτύων πληροφόρησης (π.χ. Indymedia) και αφ’ ετέρου τα ατελείωτα διηπειρωτικά «καραβάνια» των διαδηλωτών, που συντονίζουν και έχουν καταφέρει να μετακινούν, για παράδειγμα, ακτιβιστές από την Ινδία σε διαδηλώσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Μια ιδιομορφία του κινήματος είναι ότι υποστηρίζει τοπικούς αγώνες οι οποίοι, μέσω των αντι-παγκοσμιοποιητικών δικτύων, γίνονται σύμβολα της αντίστασης κατά της παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών. Οι Ζαπατίστας και ο Γάλλος ακτιβιστής Ζοζέ Μποβέ είναι παραδείγματα τοπικών αγώνων που διασυνδέονται με τα παγκόσμια δίκτυα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η ποικιλία των μορφών διαμαρτυρίας που εκφράζονται μέσα από τον γενικότερο αντιπαγκοσμιοποιητικό χώρο. Το κίνημα «Reclaim the Streets» (RTS), για παράδειγμα, παίρνει την μορφή ενός υπαίθριου «πάρτυ στους δρόμους» με εκατοντάδες ακτιβιστές να συμμετέχουν και να σταματούν την κατασκευή δρόμων που καταστρέφουν τις γειτονιές στην Αγγλία.

Το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης έχει εμπνεύσει ορισμένα σημαντικά βιβλία. Το No logo, το βιβλίο της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein, που επικρίνει τις πολυεθνικές και την πανταχού παρουσία ενός μάρκετινγκ στην ανθρώπινη κουλτούρα, έχει γίνει ένα «μανιφέστο» για το κίνημα. Το ίδιο και το τελευταίο βιβλίο του «προφήτη της αντι-παγκοσμιοποίησης» John Ralston Saul Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης και η Επανεφεύρεση του Κόσμου. Στο κίνημα έχουν, επίσης, συνεισφέρει οι εργασίες του Ζαν Ζιγκλέρ, του Ιμμανουέλ Βάλλερστάϊν και του Νόαμ Τσόμσκυ, του Ινγάθιο Ραμονέ κ.ά.

Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας δείχνουν την αποτυχία της παγκοσμιοποίησης και της αποκαλούμενης πολιτικής του «ελεύθερου εμπορίου»: απώλεια θέσεων εργασίας, μαζική λαθρομετανάστευση, καταστροφή του κοινωνικού ιστού των πόλεων των αναπτυγμένων χωρών, επιταχυνόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος και απώλεια της βιοποικιλότητας, αύξηση της φτώχειας και της πείνας, εκτόπιση των ιθαγενών φυλών, και πολλά επιπλέον αρνητικά αποτελέσματα.

Είναι λογικό, αυτή τη στιγμή, όλα αυτά τα ακτιβιστικά δίκτυα να αναπτύσσονται με ραγδαίο ρυθμό σε όλο τον κόσμο, παρ’ όλο που δεν έχουν κεντρική ενοποιητική φιλοσοφία. Όπως λένε μερικοί πρωταγωνιστές τους, «είναι ωραία φιλοσοφία το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον χωρίς κεντρικούς θεσμούς που γιγαντώνονται και επιβάλλουν τη θέλησή τους σε εμάς».

Για την ώρα, είναι καλοί στο να λένε στους «πολυεθνικούς» καπιταλιστές και τους «υπερεθνικούς» Επικυρίαρχους: «Σταματείστε, είστε λάθος. Φύγετε!», αλλά υπολείπονται πολύ στην περιγραφή του κόσμου που οραματίζονται…

Το μεγάλο σοκ και η παγκόσμια έκπληξη, λόγω των πρωτοφανούς έκτασης διαδηλώσεων και συγκρούσεων που ξέσπασαν, έγινε με τα γεγονότα του Σηάτλ, κατά την Υπουργική Σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (WTO), στις 29 Νοεμβρίου – 3 Δεκεμβρίου 1999. Γι’ αυτό συνηθίζεται να θεωρείται το Σηάτλ ως η αρχή αυτού του φαινομένου, η αρχική εμφάνιση του γενικότερου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίσης. Το Σηάτλ, φυσικά, ήταν μια τεράστια νίκη και ένα γιγαντιαίο άλμα προς τα εμπρός. Όμως, έξι μήνες πριν από το Σηάτλ, είχε προηγηθεί ένα άλλο σημαντικό γεγονός, στις 18 Ιουνίου 1999, όταν οργανώθηκαν διαμαρτυρίες, γνωστές ως «J18», με την ευκαιρία της Οικονομικής Συνόδου G8 στην Κολωνία της Γερμανίας.

«J18», 18 Ιουνίου 1999. Οργανώνονται οι πρώτες διεθνείς διαδηλώσεις Κατά της Παγκοσμιοποίησης σε πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο. Το επίκεντρο ήταν το Σίτυ του Λονδίνου, όπου μια μεγάλη πορεία εξελίχθηκε σε βίαια σύγκρουση, κατά την οποία τραυματίσθηκαν 42 άτομα, ενώ οι ζημιές που προκλήθηκαν υπολογίζονται σε ένα εκατομμύριο λίρες στερλίνες. Αλλά οι εκδηλώσεις δεν περιορίσθηκαν στο Λονδίνο. Οι διαμαρτυρίες στο Όρεγκον, φερ’ ειπείν, μετατράπηκαν σε συγκρούσεις ντόπιων αναρχικών με αστυνομικούς.

Η «J18» συγκέντρωσε για πρώτη φορά ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και σκοπών και ήταν η αρχή και του «κυβερνοπολέμου» κατά των Επικυρίαρχων, ενός νέου τρόπου αντίστασης. Ενώ οι πολλοί διαδήλωναν στους δρόμους, κάποιοι επιδίδοντο σε κυβερνοεπιθέσεις κατά των ναών του χρήματος, που δέχθηκαν τουλάχιστον 10.000 επιθέσεις από χάκερς. Το Internet θα παίξει στο εξής βασικό ρόλο για τον συντονισμό αυτών των εκδηλώσεων.

Σηάτλ, 30 Νοεμβρίου 1999. Η γνωστή κινητοποίηση έγινε στις 30 Νοεμβρίου 1999, όταν χιλιάδες διαδηλωτές απέκλεισαν την είσοδο των αντιπροσώπων στη συνάντηση του WTO στο Σηάτλ των ΗΠΑ και επέβαλαν τη ματαίωση των εναρκτήριων εκδηλώσεων της συνάντησης. Γινόντουσαν συγκρούσεις κάθε ημέρα μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου. Οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας αντιμετώπισαν τους διαδηλωτές με ιδιαίτερη σκληρότητα με γκλομπς, σπραίη πιπεριού, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Δεκάδες τραυματίσθηκαν και πάνω από 600 συνελήφθησαν. Ο δήμαρχος έθεσε την πόλη σε κατάσταση ανάλογη του στρατιωτικού νόμου και διέταξε απαγόρευση της κυκλοφορίας. Τα επόμενα χρόνια, η πόλη του Σηάτλ πλήρωσε πάνω από 200.000 δολλάρια σε αποζημιώσεις για άδικες επιθέσεις και παράνομες συλλήψεις, ενώ εκκρεμούν ακόμα συλλογικές μηνύσεις κατά του Αστυνομικού Τμήματος του Σηάτλ.

Τα γεγονότα του Σηάτλ και η ξαφνική έκρηξη αυτού του κινήματος έπιασαν στον ύπνο τις αρχές ασφαλείας των ΗΠΑ. Από τότε άρχισε να οργανώνεται η παγκόσμια αστυνόμευση και η διακρατική συνεργασία μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών όλων των χωρών όπου γίνονται παρόμοιες συναντήσεις. Στελέχη πολλών κινημάτων συλλαμβάνονται για προληπτικούς λόγους, όπως ο John Sellers, οργανωτής της Ruckus Society, το 2000. Η αμερικανική αστυνομία έφθασε στο σημείο να συλλαμβάνει όποιον μιλάει στο κινητό τηλέφωνο, προκειμένου να εμποδίσει την οργάνωση των διαδηλώσεων. Πολλοί διαδηλωτές που μετακινούνται, εμποδίζονται να περάσουν τα σύνορα, για να μη φθάσουν εγκαίρως στον χώρο συγκέντρωσης. Κάτι τέτοιο έγινε με το φέρρυ μπωτ Ελλήνων διαδηλωτών που πήγαιναν από την Πάτρα στη Γένοβα το καλοκαίρι του 2001. Λίστες «υπόπτων» οργανωτών κυκλοφορούν ανάμεσα στις αστυνομίες όλου του κόσμου και κάνουν ό,τι μπορούν για να τους φέρουν εμπόδια στις μετακινήσεις τους.

Σε πολλές πόλεις, οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν χρησιμοποιήσει σκληρές τακτικές για να εμποδίσουν τους διαδηλωτές με δακρυγόνα, σπραίη πιπεριού, πλαστικές και ξύλινες σφαίρες, γκλομπς, ρίψη νερού από αντλίες, σκύλους, άλογα και περιστασιακά πραγματικά πυρά απώθησης.

2000: Σεπτέμβριος – Μελβούρνη (Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ – WEF), Πράγα (Παγκόσμια Τράπεζα / IMF). Οι χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Ευρώπη και τη Β. Αμερική ήθελαν να παραστούν στις συναντήσεις αυτές μέσα στα πλαίσια μιας οργανωμένης επανάληψης των μαζικών διαδηλώσεων που είχαν γίνει πριν από έναν χρόνο στις ΗΠΑ.

Οι διαδηλωτές είχαν σκοπό να σχηματίσουν μια ανθρώπινη ασπίδα γύρω από το Συνεδριακό Κέντρο και να παγιδεύσουν μέσα σ’ αυτό τους εκπροσώπους, μια τακτική που ακολουθείται σταθερά σε όλες τις κινητοποιήσεις. Απείλησαν, επίσης, να αποκλείσουν δρόμους και να σταματήσουν την κίνηση του μετρό της πόλης.

Οι τσέχικες αρχές ήταν προετοιμασμένες για επεισόδια και είχαν κινητοποιήσει 11.000 αστυνομικούς, ενώ είχαν θέσει σε ετοιμότητα και 50.000 στρατιώτες.

Οι διαδηλωτές βάδισαν μέσα από τους δρόμους της Πράγας προς την Πλατεία Ειρήνης (Namesti Miru) τραγουδώντας «διαγράψτε τα χρέη» («drop the debt») και έδωσαν ραντεβού σε μια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Βίταβα, που ήταν το μόνο σημείο πρόσβασης προς τον χώρο συγκέντρωσης της συνόδου.

Μόλις οι διαδηλωτές έφθασαν στη γέφυρα, η αστυνομία ήταν ήδη εκεί με πινακίδες σε διάφορες γλώσσες, που έγραφαν ότι η διαδήλωση δεν είχε άδεια και θα διαλυόταν. Χρησιμοποιήθηκαν δακρυγόνα και αντλίες νερού για να αναγκάσουν τους διαδηλωτές να οπισθοχωρήσουν.

Τις προηγούμενες ημέρες πριν την έναρξη της συνόδου (24/9), οι τσέχικες αρχές είχαν σταμάτησει στα σύνορα της χώρας 300 περίπου άτομα φακελωμένα από προηγούμενες κινητοποιήσεις.

2001: 18-22 Ιουλίου, Γένοβα. Ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς αυτού του κινήματος. Οι συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της Συνόδου των G8, τον Ιούλιο του 2001, στη Γένοβα ήταν από τις πιο αιματηρές στην πρόσφατη ιστορία της Δυτικής Ευρώπης. Θλιβερός απολογισμός, ο θάνατος ενός νεαρού διαδηλωτή, κατοίκου της πόλης, του Κάρλο Τζουλιάνι, και οι σοβαροί τραυματισμοί δεκάδων άλλων διαδηλωτών. Η αστυνομία κατηγορήθηκε στη συνέχεια για βαρβαρότητα, βασανιστήρια και αδικαιολόγητες παραβιάσεις του ασύλου. Επέδραμε αυθαίρετα σε δημοτικά κέντρα, στα στρατηγεία των διαδηλωτών, σε κέντρα Τύπου και σε γραφεία εργατικών συνδικάτων σε ολόκληρη την Ιταλία. Εκατοντάδες συνελήφθησαν και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης», σύμφωνα με τους ιταλικούς νόμους κατά της μαφίας και της τρομοκρατίας. Για πολλά στελέχη της αστυνομίας και αξιωματούχους των αρμοδίων αρχών, που ήταν παρόντες στη Γένοβα κατά τη διάρκεια της Συνόδου, διατάχθηκε ένορκη διοικητική εξέταση και ορισμένοι από αυτούς υποχρεώθηκαν σε παραίτηση. Ορισμένοι παραδέχθηκαν ότι προσπάθησαν να προβοκάρουν το κίνημα τοποθετώντας οι ίδιοι βόμβες μολότωφ προκειμένου να δικαιολογήσουν τις επιδρομές.

2002: Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (World Social Forum), Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ (European Social Forum). Το κίνημα συνεχίζεται το 2002 με διαδηλώσεις κατά του Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, των G8 στον Καναδά, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τον Απρίλιο και τον Σεπτέμβριο στην Ουάσιγκτον. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι ακτιβιστές κατά της παγκοσμιοποίησης συγκεντρώνονται στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (WSF), μια αντι-σύνοδο στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Το σύνθημα του WSF ήταν «Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Δυνατός» και σηματοδοτεί την αγωνία ότι το κίνημα χρειάζεται ένα όραμα. Εδώ υιοθετήθηκε ο Καταστατικός Χάρτης του WSF, που αποτέλεσε το γενικό πλαίσιο για όλες τις επόμενες συναντήσεις.

Το WSF καθιερώθηκε σαν περιοδική συνάντηση: το 2002 και το 2003 έγινε πάλι στο Πόρτο Αλέγκρε και αποτέλεσε το έναυσμα για παγκόσμιες διαμαρτυρίες κατά της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ. Το 2004 μεταφέρθηκε στη Βομβάη της Ινδίας, για να μπορούν να συμμετάσχουν ευκολότερα οι πληθυσμοί της Ασίας και της Αφρικής. Το 2005 (26-31 Ιανουαρίου) επέστρεψε στο Πόρτο Αλέγκρε.

Εν τω μεταξύ, συγκλήθηκαν διάφορα τοπικά Φόρουμ ακολουθώντας το παράδειγμα του WSF και υιοθετώντας τον Καταστατικό του Χάρτη. Το πρώτο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ (ESF) έγινε τον Νοέμβριο του 2002 στη Φλωρεντία. Το σύνθημα ήταν «Κατά του πολέμου, κατά του ρατσισμού και κατά του νεοφιλελευθερισμού». Εκεί συμμετείχαν 60.000 αντιπρόσωποι και έληξε με μια τεράστια διαδήλωση κατά του πολέμου με 1.000.000 άτομα.

Πολλές είναι οι συζητήσεις στα παρασκήνια του κινήματος τελευταία σχετικά με τον ρόλο των Κοινωνικών Φόρουμ. Μερικοί τα βλέπουν ως ρεφορμιστικά «Λαϊκά Πανεπιστήμια» πάνω στα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης. Άλλοι θα προτιμούσαν οι αντιπρόσωποι να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στον συντονισμό και την οργάνωση του κινήματος και στον σχεδιασμό νέων εκδηλώσεων.

2003: Ξεσπά το Αντιπολεμικό Κίνημα. Η χρονιά αυτή χαρακτηρίστηκε από τις τεράστιες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ. Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν οι μεγαλύτερες που έγιναν ποτέ πριν ξεσπάσει ένας πόλεμος και συγκρίνονται μόνο με το κίνημα των δεκαετιών ’60-’70 που προκάλεσε ο Πόλεμος του Βιετνάμ.

Ξεκίνησαν από το τέλος του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στη Φλωρεντία, τον Νοέμβριο του 2002, και κορυφώθηκαν στη σημαδιακή ημερομηνία, 15 Φεβρουαρίου 2003, όπου όλος ο πλανήτης συγκλονίσθηκε από ένα πολύχρωμο ποτάμι εκατομμυρίων ανθρώπων που διαδήλωναν εναντίον των Επικυρίαρχων: Ρώμη 3.000.000, Βαρκελώνη 1.300.000, Λονδίνο 1.000.000, Μαδρίτη 660.000, Βερολίνο 500.000, Αθήνα 250.000 –η μεγαλύτερη διαδήλωση μετά το τέλος της μεταπολίτευσης την δεκαετία του ’80_ Σίδνεϋ 250.000, Σεβίλλη 200.000, Δαμασκός 200.000, Μόντρεαλ 150.000, Μελβούρνη 150.000, Παρίσι 100.000, Νέα Υόρκη 100.000 … και σε δεκάδες άλλες πόλεις στον κόσμο. Κινητοποιήσεις με μεγάλο όγκο έγιναν σε Αυστραλία, Νότιο Αφρική, Ινδία, Ρωσία, Κορέα, Ιαπωνία. Στο Σαν Φρανσίσκο οι οργανωτές και η αστυνομία συμφώνησαν ότι το πλήθος ήταν γύρω στις 200.000. Στη Βαγδάτη χιλιάδες Ιρακινοί, κρατώντας αυτόματα Καλάσνικωφ, ένωσαν τη φωνή τους με την οργή του υπόλοιπου κόσμου.

Ένας άλλος γύρος διαδηλώσεων συνεχίσθηκε στις 15 Μαρτίου και αφ’ ότου ξεκίνησε ο πόλεμος. Σε όλες αυτές πρωτοστάτησαν κινήματα κατά του πολέμου, όπως το «Stop the War Coalition» στη Βρετανία και άλλα.

Στο Σαν Φρανσίσκο πολλοί διαδηλωτές, συμμετέχοντας στο Μαύρο Μπλοκ, επιτέθηκαν και λεηλάτησαν αρκετά κέντρα στρατολογίας της πόλης. Το πρωΐ της 20ής Μαρτίου, μαθητές σχολείων σε όλη τη Γερμανία έκαναν αυθόρμητες διαδηλώσεις. Το απόγευμα τους ακολούθησε και ο υπόλοιπος πληθυσμός. Στην Αθήνα ξαναβγήκαν 150.000 άτομα την ίδια ημέρα. Στη Βαρκελώνη, σχεδόν 1.000.000 στις 22 και 23 του ίδιου μήνα. Στις 24 Μαρτίου, στη Ρώμη, το Μιλάνο και σε άλλες ιταλικές πόλεις χιλιάδες μαθητές και καθηγητές απείχαν από τα μαθήματα για να διαδηλώσουν ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Στην Ινδία μαοϊκοί ακτιβιστές κατέστρεψαν καταστήματα που πουλούσαν Coca Cola και αμερικανικά προϊόντα. Στο Ρίο ντε Τζανέϊρο της Βραζιλίας πολίτες επιτέθηκαν στο προξενείο των ΗΠΑ…

Οι διαδηλώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο δεν σταμάτησαν όλη τη δεύτερη εβδομάδα του πολέμου και συνεχίσθηκαν και τους επόμενους μήνες –με κύριο στόχο τους Μπους, Μπλερ, Σαρόν!

2004-2005: Το κίνημα επικεντρώθηκε στην κατοχή του Ιράκ, την απόσυρση των στρατευμάτων, την αποτροπή νέου πολέμου στην περιοχή (π.χ. εισβολή στο Ιράν, Συρία), την αντίδραση στα βιομετρικά συστήματα, την αστυνόμευση και το «Ευρωσύνταγμα» στη Δύση, και στο χρέος των χωρών της Αφρικής και του Τρίτου Κόσμου.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ;

Παγκόσμια Δράση των Πολιτών
(Peoples Global Action – PGA)

Η Παγκόσμια Δράση των Πολιτών (PGA) δεν είναι τόσο μια κλασική οργάνωση όσο ένα είδος συμμαχίας, μια δυναμική συνεργασία από οργανώσεις και άτομα που δουλεύουν μαζί για έναν κοινό σκοπό.

Τον Φεβρουάριο του 1998, λαϊκά κινήματα από 71 χώρες όλων των ηπείρων συναντήθηκαν στη Γενεύη για να θέσουν τις βάσεις ενός παγκόσμιου συντονισμού της αντίστασης κατά της χρηματιστηριακής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Έτσι, ιδρύθηκε το κίνημα της PGA, ουσιαστικά της παγκόσμιας αντίστασης.

Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1996, 3.000 ακτιβιστές από ολόκληρο τον κόσμο είχαν συγκεντρωθεί στο τροπικό δάσος της επαρχίας Τσιάπας στο Μεξικό. Οικοδεσπότες τους ήταν οι Ζαπατίστας, οι οποίοι τους ανέπτυξαν το όραμα που ενέπνευσε τη συνάντησή τους.

Στο ιδρυτικό μανιφέστο του PGA καταγράφονται αυτά ακριβώς τα σημεία:

•     Μια πολύ ξεκάθαρη απόρριψη του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, του φεουδαρχισμού: όλων των εμπορικών συμφωνιών, των διεθνών οργανισμών και των κυβερνήσεων που προωθούν την καταστροφική παγκοσμιοποίηση.

•     Κάλεσμα για άμεση δράση και κοινωνική ανυπακοή, υποστήριξη στον αγώνα των κοινωνικών κινημάτων, προώθηση των μορφών αντίστασης που μεγιστοποιούν τον σεβασμό προς τη ζωή και τα δικαιώματα των καταπιεσμένων, καθώς και οικοδόμηση εναλλακτικών λύσεων σε τοπικό επίπεδο κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού.

•     Μια συγκροτημένη φιλοσοφία βασισμένη στην αποκέντρωση και την αυτονομία.

Τα επόμενα χρόνια, εκατοντάδες ριζοσπαστικές οργανώσεις από κάθε ήπειρο συμμετείχαν στις παγκόσμιες ημέρες δράσης που οργάνωνε η PGA και παρακολούθησαν παγκόσμιες και τοπικές συνδιασκέψεις. Η PGA δόμησε μια επικοινωνιακή δομή που συνέδεσε ένα κύμα πράξεων διαμαρτυρίας και διαδηλώσεων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το Indymedia, μέσα από το Internet, έχει παίξει βασικό ρόλο στα σχέδια της PGA στην Ευρώπη.

Ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες καμπάνιες της το 2003 ήταν το YoMango! –μια εκδήλωση καθημερινής κοινωνικής ανυπακοής, με διασκεδαστικά σαμποτάζ κατά του καπιταλισμού, όπως οι μαζικές αγορές –χωρίς να πληρώνουν– από μεγάλες εταιρείες και τις εμπορικές αλυσίδες τους.

Είναι ο αμερικανικός «κινητήρας» της άμεσης δράσης κατά της Παγκοσμιοποίησης. Δεν έχει ανάλογο στην Ευρώπη. Ο βασικός διοργανωτής πίσω από τις εκδηλώσεις στο Σηάτλ και των επόμενων μετά από αυτές, που χρηματοδοτήθηκε αρχικά… από το ίδρυμα του Τεντ Τέρνερ! Η Ruckus παίζει έναν σημαντικό ρόλο σήμερα με το να εκπαιδεύει διαδηλωτές να αντιμετωπίζουν την αστυνομική καταστολή και να διαδηλώνουν με αποτελεσματικούς τρόπους, όπως, φερ’ ειπείν, να τοποθετούν πανώ και ακτιβιστές σε κεντρικά σημεία, να υπερνικούν αστυνομικά μπλόκα και να αποφεύγουν τους ελέγχους ασφαλείας.

Βέβαια, όταν ξεκίνησαν, το 1995, δρούσαν ως ένας οργανισμός για τη διάσωση των δασών. Μόλις άρχισαν να αντιδρούν στην Παγκοσμιοποίηση και να εκπαιδεύουν ακτιβιστές, τους έκοψε την επιχορήγηση ο Τέρνερ. Σήμερα, το 40% του προϋπολογισμού τους προέρχεται από οπαδούς και το 15% από άλλες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.

Οι ιδρυτές της εταιρείας, Mike Roselle και Twilly Cannon, έδιναν για χρόνια αγώνες για να σώσουν τα δάση στη Μοντάνα των ΗΠΑ. Είχαν πάρει το μοντέλο άμεσης δράσης της Greenpeace και το προσάρμοσαν στον αγώνα υπέρ των δασών, διδάσκοντας τους πολίτες πώς να σκαρφαλώνουν στα δένδρα, πώς να κάθονται και να ζουν σκαρφαλωμένοι σ’ αυτά προκειμένου να υπερασπίσουν τις παρθένες περιοχές. Στη συνέχεια δημιούργησαν μια μεγάλη σκαλωσιά, για να διδάξουν τεχνικές αναρρίχησης. Οι υπόλοιπες δεξιότητές τους είναι: εκπαίδευση στη μη-βία, στη χρησιμοποίηση των μέσων ενημέρωσης, στο σχεδιασμό, τη στρατηγική και την εφαρμογή άμεσης δράσης.
Όταν ξεκίνησαν αρχικά, αποτελούντο κυρίως από μέλη της Greenpeace ή του Rainforest Action Network. Μετά από πέντε χρόνια γεννήθηκε μια ολόκληρη νέα γενιά από εκπαιδευτές Ruckus και σιγά-σιγά η οργάνωση επεκτάθηκε στα κινήματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Κοινωνικής Δικαιοσύνης και στις εργατικές κινητοποιήσεις. Έτσι, τώρα συμβιώνουν με πολλά διαφορετικά είδη οργανώσεων μέσα στο ευρύτερο anti-global κίνημα. Γι’ αυτό, το Ruckus παίρνει τέτοιες θέσεις που βοηθούν να ληφθούν αποφάσεις μέσα σε ένα συναινετικό πλαίσιο.

Οι άνθρωποι του Ruckus μελετούν όλα τα είδη των διαφορετικών κοινωνικών και ιστορικών κινημάτων και φιλοσοφιών. Θάλεγα, όμως, ότι βλέπουν με κάποια μεγαλύτερη συμπάθεια τον Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν δυνατά σύμβολα, που θα στηρίξουν ένα κίνημα λαϊκής αντίστασης, ανυποχώρητο, έξυπνο και χαρούμενο. Γι’ αυτό ενδιαφέρονται για τη διερεύνηση ψηφιακών τακτικών για τις διάφορες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν με τους ακτιβιστές. Επιδιώκουν, με λίγα λόγια, το είδος της λαϊκής επανάστασης που θα προσελκύσει τον απλό κόσμο.

Κέντρο Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση
(Global Research)

Το Κέντρο Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (CRG) είναι μια ανεξάρτητη ομάδα έρευνας και ενημέρωσης συγγραφέων, διανοουμένων και ακτιβιστών που έχει σαν βάση το Μόντρεαλ του Καναδά και εργάζεται ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση. Δημοσιεύει ενημερωτικά άρθρα, σχόλια, έρευνα και ανάλυση σε βάθος για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, με επίκεντρο τη διασύνδεση μεταξύ κοινωνικών, οικονομικών, στρατηγικών, γεωπολιτικών και περιβαλλοντικών διεργασιών. Η ιστοσελίδα του στο www.globalresearch.ca δημιουργήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 2001, δύο ημέρες πριν από τα τραγικά γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη. Λίγες ημέρες αργότερα το Global Research είχε γίνει βασική πηγή ενημέρωσης για την παγκόσμια Νέα Τάξη και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» της Ουάσιγκτον. Από τον Σεπτέμβριο του 2001, έχει δημιουργηθεί ένα εκτεταμένο αρχείο ενημερωτικών άρθρων, εκθέσεων και αναλύσεων σε βάθος σε ζητήματα που ελάχιστα καλύπτονται από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, το Global Research δημοσίευε, σε καθημερινή βάση, ανεξάρτητες αναφορές από τη Μέση Ανατολή, που προσέφεραν εναλλακτική πληροφόρηση στα όσα μετέδιδαν οι «ενσωματωμένοι» δημοσιογράφοι από το θέατρο του πολέμου. Αρκετοί αρθρογράφοι του Global Research έχουν βραβευθεί για τα γραπτά τους.

Η Λατινοαμερικανική Συμμαχία Αλληλεγγύης (LASC) είναι μια ένωση κινημάτων της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής με μεγάλη ιστορία που, μέσω της LASC, προσδιορίζουν τους κοινούς τους στόχους και τις στρατηγικές.

Η συμμαχία πρωτοεμφανίσθηκε τον Απρίλιο του 2003 στις κινητοποιήσεις της Ουάσιγκτον ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Τα ενδιαφέροντα των μελών της περιστρέφονται γύρω από την παγκοσμιοποίηση, τη στρατιωτικοποίηση στη Λατινική Αμερική, τη μετανάστευση, τα θέματα αυτόχθονων πληθυσμών της περιοχής, τα περιβαλλοντολογικά κ.ά. Σε συνεργασία με άλλα προοδευτικά λατινοαμερικανικά κινήματα διοργάνωσε μεγάλο συνέδριο στο Σικάγο, 25-28 Ιουλίου 2005, προκειμένου να αποδεχθούν την απόφαση για «Οικοδόμηση Ενότητας και Εμπιστοσύνης μεταξύ των Εργατών σε όλο τον Κόσμο».

ATTAC

Η πρωτοβουλία ATTAC (Association pour la Taxation des Transactions financières pour les Citoyens, δηλαδή Ένωση για τη Φορολόγηση των Χρηματιστηριακών Συναλλαγών υπέρ των Πολιτών) είναι ένα δίκτυο ομάδων, ατόμων από κόμματα, ανεξάρτητων πολιτών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) που αντιπαρατίθεται στις κερδοσκοπικές κινήσεις του κεφαλαίου.

Το ATTAC ξεκίνησε με ένα άρθρο που γράφτηκε το 1998 από τον Ignacio Ramonet, διευθυντή της Monde Diplomatique. Το άρθρο ανέλυε την οικονομική κρίση στην Ασία και τη Ρωσία, καθώς και την κοινωνική καταστροφή των χωρών, από τη μία, και το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, από την άλλη. Το συμπέρασμα του άρθρου ήταν το ερώτημα: γιατί δεν επιβάλλουμε έναν φόρο στη ροή των κεφαλαίων, όπως είχε προτείνει πριν από μερικά χρόνια ο Νομπελίστας James Tobin, και να τον χρησιμοποιήσουμε για να ικανοποιήσουμε κάποιες βασικές ανάγκες;

Γύρω από τη Monde Diplomatique και το ATTAC ανασυντάχθηκαν πολλές γαλλικές οργανώσεις (συνδικάτα, η Συνομοσπονδία των Αγροτών του Ζοζέ Μποβέ, οργανώσεις κατά της ανεργίας, φεμινιστικές ομάδες) και αριστερά έντυπα. Στη Γαλλία υπάρχουν σήμερα εκατοντάδες λαϊκές επιτροπές στο ATTAC με 25.000 μέλη περίπου.

Στις 21 Νοεμβρίου 2001 έγινε η ιδρυτική συνέλευση του «Κινήματος Πολιτών ATTAC ΕΛΛΑΔΑ».

Μια άλλη σημαντική διάσταση αυτού του κινήματος είναι ο ρόλος του στον τομέα της λαϊκής επιμόρφωσης –με κεντρική ιδέα ότι η γνώση των οικονομικών πρέπει να γίνει κτήμα των πολιτών, ώστε να τους βοηθήσει να αντισταθούν στους αποκαλούμενους «ειδικούς», που προπαγανδίζουν ότι η οικονομία δεν έχει καμμία σχέση με εναλλακτικές δημοκρατικές επιλογές. Γι’ αυτό διοργανώνει «καλοκαιρινά λαϊκά πανεπιστήμια», όπου συμμετέχουν εκατοντάδες νέοι άνθρωποι.

Είναι, επίσης, ένας από τους σπουδαιότερους συνδιοργανωτές του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ (World Social Forum). Το ATTAC ήταν ένα από τα νέου τύπου κινήματα που κινητοποιήθηκαν από αλληλεγγύη προς την εξέγερση των Ζαπατίστας στο Τσιάπας. Πολλές φορές έχει επικριθεί για τις διαφορές μεταξύ των τοπικών ομάδων του, τον ρεφορμιστικό προσανατολισμό του και τη σχεδόν δικτατορική δομή του γαλλικού του κλάδου.

Μπορεί να πει κανείς, επίσης, ότι σπαράσσεται μεταξύ ριζοσπαστισμού και ρεφορμισμού. Συναντώνται σ’ αυτό εθνικιστικές τάσεις, που συχνά θεωρείται ότι συνδέονται με τον πρόεδρό του Bernard Cassen, σοσιαλδημοκρατικές τάσεις, που θεωρείται ότι έχουν σχέση με την αντιπρόεδρό του, Susan George, τροτσκιστικές τάσεις, κυρίως μεταξύ των μελών του κόμματος LCR, και απλοί ακτιβιστές διαφόρων ιδεολογικών προσανατολισμών.

Άλλο ένα δίκτυο που αποκτά όλο και περισσότερη επιρροή είναι το Globalize Resistance, μια βρετανική απάντηση στο ATTAC. Συγκεντρωμένο γύρω από το Τροτσκιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα των Εργατών (SWP), το Globalize Resistance είναι μια προσπάθεια της παλιάς Αριστεράς, με καινούργιο όνομα, να καθιερωθεί ως ένας από τους στυλοβάτες της αντίστασης στην Ευρώπη. Αντανακλά το γεγονός ότι το πιο ευφυές κομμάτι της παλιάς Αριστεράς έχει συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει κάτι «εντελώς καινούργιο» στο κίνημα και ότι είναι καλύτερα να εγκαταλείψει τις παραδοσιακές μεθόδους και να προσαρμοσθεί σ’ αυτό.

Το Globalize Resistance έχει μια οργανωτική επιτροπή που αποτελείται από μέλη του SWP και εκπροσώπους ΜΚΟ που βρίσκονται κοντά στην πολιτική του αντίληψη. Είναι παρόντες σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις και πολλές μαχητικές διαδηλώσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ειδικά οι αντιπολεμικές δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς τη συμμετοχή τους. Τα ίδια ισχύουν και για την αδελφή του οργάνωση, που επίσης επηρεάζεται από το SWP, που αποκαλείται κίνημα STOP THE WAR (Σταματείστε τον Πόλεμο).

Η κριτική που δέχεται το Global Resistance αφορά κυρίως τη μη-δημοκρατική του δομή, τον συγκεντρωτισμό του, και τα τεχνάσματα με τα οποία η παλιά αριστερή αντίληψη παρουσιάζεται ως καινούργια, με μερικά φτιασιδώματα.

Διεθνές Φόρουμ για την Παγκοσμιοποίηση

Το Διεθνές Φόρουμ για την Παγκοσμιοποίηση (IFG) είναι ένας ερευνητικός και εκπαιδευτικός οργανισμός που αποτελείται από διακεκριμένους ακτιβιστές, οικονομολόγους, ακαδημαϊκούς και ερευνητές που κάνουν αναλύσεις και κριτικές για τις πολιτιστικές, κοινωνικές, πολιτικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις της οικονομίστικης παγκοσμιοποίησης.

Το IFG είναι μοναδικό στην ποικιλία, το βάθος και την έκταση των θεμάτων του. Λειτουργεί με μια διεθνή επιτροπή αποτελούμενη από μαχητικά στελέχη κινημάτων, ένα μικρό αφοσιωμένο προσωπικό και ένα δίκτυο εκατοντάδων συνεργατών που εκπροσωπούν περιοχές από ολόκληρο τον κόσμο σε μια ευρεία βάση ενδιαφερόντων.  Η δουλειά του συνδέεται στενά με την κοινωνική δικαιοσύνη και τα περιβαλλοντικά κινήματα, στα οποία παρέχει κριτική σκέψη και άμεση ενημέρωση σχετικά με τις δραστηριότητές του.

Τα τελευταία χρόνια, το IFG έχει θέσει σε εφαρμογή ένα πρωτοπόρο πρόγραμμα που ασχολείται με τις εναλλακτικές επιλογές και πολιτικές απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, που είναι πιο δίκαιες, δημοκρατικές, εξηγήσιμες και αναπτυξιακές για τους ανθρώπους και τον πλανήτη.

Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό
(Campaign for the Nuclear Disarmament – CND)

Το CND δραστηριοποιείται χωρίς βία για να απαλλαγεί ο κόσμος από τα πυρηνικά όπλα και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής και για να υπάρξει πραγματική ασφάλεια για τις μελλοντικές γενιές.

Σκοπός του είναι να αλλάξουν οι κυβερνητικές πολιτικές, ώστε να εξαλειφθούν τα πυρηνικά όπλα του Μπους. να ξεκινήσει ευρεία δημόσια συζήτηση για την ανάγκη εναλλακτικών λύσεων τόσο ως προς τον πυρηνικό κύκλο όσο και προς τις στρατιωτικές παρεμβάσεις. να ενθαρρύνει τους πολίτες να παρέμβουν ενεργά στην πολιτική διαδικασία και να δουλέψουν για ένα αφοπλισμένο και ειρηνικό μέλλον. να συνεργασθεί με άλλες ομάδες στη Μεγ. Βρετανία και σε όλο τον κόσμο, για να εξασφαλίσει την ανάπτυξη μεγαλύτερης ασφάλειας διεθνώς.

Το CND χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τα μέλη και τους υποστηρικτές του.

World Bank Bonds Boycott

Η World Bank Bonds Boycott είναι μια διεθνής εκστρατεία λαϊκής βάσης που ασκεί ηθική, πολιτική και οικονομική πίεση στην Παγκόσμια Τράπεζα, η οποία αντλεί το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων της από την έκδοση ομολόγων. Απλοί άνθρωποι, μέσω των συνταξιοδοτικών τους οργανισμών, των εργατικών τους συνδικάτων, των εκκλησιών, των δημοτικών συμβουλίων και των πανεπιστημίων, ασκούν πίεση για αλλαγές στην Παγκόσμια Τράπεζα και αρνούνται να αγοράσουν τα ομόλογά της.

Στην καμπάνια αυτή συμμετέχουν κοινωνικά κινήματα από τον φτωχό Νότο που προκαλούν ζημιά στην πολιτική της Παγκόσμιας Τράπεζας, μαζί με ακτιβιστές και δίκτυα στον Βορρά που χρησιμοποιούν το μποϋκοτάζ απαιτώντας την εφαρμογή της δημοκρατίας στην πατρίδα τους.

Tutte Bianche

Η Ιταλία είναι η χώρα στην Ευρώπη που αντιστάθηκε τα τελευταία χρόνια πιο αποτελεσματικά τόσο εναντίον του πολέμου όσο και εναντίον της Παγκοσμιοποίησης. Η επικρατούσα διάθεση στην Ιταλία είναι η προσπάθεια ώστε άνεργοι, φτωχοί, βιομηχανικοί εργάτες και διανοούμενοι, λευκοί και άνθρωποι κάθε φυλής, άνδρες και γυναίκες, και μετανάστες να ενωθούν σε ένα «κίνημα των κινημάτων». Η μεγάλη επιτάχυνση των προσπαθειών ξεκίνησε στη Γένοβα τον Ιούλιο του 2001.

Το πιο ενδιαφέρον των κοινωνικών κινημάτων στην Ιταλία αντιπροσωπεύεται από τους «Tutte Bianche» (Ολόλευκοι), που άλλαξαν μετά τη Γένοβα το όνομά τους σε «Disobedienti» (Ανυπάκουοι). Το κίνημα είναι ένα ενδιαφέρον μίγμα ιδεών και τακτικής του Ζαπατισμού, του ιταλικού Μαρξισμού και της επαναστατικής Αυτονομίας. Οι κεντρικές ομάδες του κινήματος περιλαμβάνουν την ομάδα υποστηρικτών των Ζαπατίστας, Ya Basta!. Το πρόγραμμα των Ya Basta! μιλάει για παγκοσμίως εγγυημένο «βασικό εισόδημα», παγκόσμια υπηκοότητα (δικαιώματα και καθήκοντα πολίτη), που θα εγγυάται ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων κατά μήκος των συνόρων και ελεύθερη πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες.

Οι Disobedienti υποστηρίζουν την κοινωνική ανυπακοή σαν μέσον πολιτικής δράσης, που εκφράζεται από τη λευκή ενδυμασία, η οποία συμβολίζει την αφάνεια: σαν μετανάστες, εργάτες απογυμνωμένοι από τα δικαιώματά τους, φυλακισμένοι.

Η κοινωνική ανυπακοή, ισχυρίζονται οι πρωταγωνιστές του κινήματος αυτού, δεν είναι μόνο πολιτικός αγώνας, αλλά και πολιτιστικός επίσης. Το να είσαι Ζαπατίστα στην Ευρώπη σημαίνει να πολεμάς στο πλευρό όλων των θυμάτων του νεο-φιλελεύθερου τέρατος μέσω ενός «παγκόσμιου δικτύου» για έναν κόσμο «όπου χωρούν πολλοί κόσμοι».

Ένα άλλο κίνημα που εμπνέεται από τις ιδέες του ιταλικού Μαρξισμού, το movimento antagonista, είναι πιο συντηρητικό. Το κίνημα αυτό επικεντρώνεται γύρω από συνδικάτα και κοινωνικά κέντρα και αντιπροσωπεύει τη συνέχεια του μαρξιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’70, της «Autonomia Operaia». Προωθεί τη διεύρυνση της κοινωνικής σύγκρουσης, τη δουλειά μέσα από τα συνδικάτα, τον αγώνα για τα δικαιώματα των εργατών, εκστρατείες κατά του φασισμού και του καπιταλισμού και αλληλεγγύη προς την Παλαιστινιακή Ιντιφάντα.

European Social Consulta

Η European Social Consulta προέρχεται από το ισπανικό κίνημα γνωστό ως Social Consulta για τη διαγραφή του εξωτερικού χρέους. Το 2000, αυτή η Consulta μετατράπηκε σε μια δραστήρια και δυναμική συμμετοχική οργάνωση, που ανέπτυξε με επιτυχία ένα δίκτυο που λειτουργεί πολύ καλά.

Η European Social Consulta εκφράζει μια αλλαγή θέσης από την καθαρή συγκρουσιακή αντιπαράθεση προς τις εναλλακτικές δημιουργικές λύσεις. Ξεκίνησε σαν συμπλήρωμα προς την People’s Global Action, η οποία επικεντρώνεται πρώτα και πάνω απ’ όλα στις άμεσες πράξεις αντίστασης. Η Consulta δίνει έμφαση στον «μετασχηματισμό» της κοινωνίας.

Δίκτυο του Τρίτου Κόσμου (Third World Network – TWN)

Το TWN είναι ένα ανεξάρτητο μη κερδοσκοπικό διεθνές δίκτυο οργανώσεων και μεμονωμένων πολιτών που ασχολείται με θέματα σχετικά με την ανάπτυξη του Τρίτου Κόσμου και με τις διαφορές αμερικανικού Βορρά – Νότου.

Αντικειμενικοί του στόχοι είναι η έρευνα σε οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα που αφορούν τον αμερικανικό Νότο, η έκδοση βιβλιών και περιοδικών, η οργάνωση και η συμμετοχή σε σεμινάρια και η παροχή μιας βάσης ευρείας εκπροσώπησης των Νοτιοαμερικανικών ενδιαφερόντων και προοπτικών στα διεθνή φόρα όπως οι συνεδριάσεις και οι ψηφοφορίες του ΟΗΕ.

Η διεθνής γραμματεία του TWN έχει ως βάση την Penang, της Μαλαισίας. Έχει γραφεία στο Νέο Δελχί της Ινδίας, στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, στη Γενεύη και στην Άκκρα της Γκάνα. Το TWN έχει συνεργαζόμενες οργανώσεις σε αρκετές χώρες του Τρίτου Κόσμου.

End the Occupation (Τερματίστε την Κατοχή)

Η Αμερικανική Εκστρατεία για να Τερματιστεί η Ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης είναι μια πλατειά συμμαχία πολλών κινήσεων που εργάζονται για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και για δημοκρατία στην περιοχή, και επιτίθενται κατά της φιλο-ισραηλινής πολιτικής των αμερικανικών κυβερνήσεων. Το μέτωπο περιλαμβάνει ακτιβιστές των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, θρησκευτικές οργανώσεις, ειρηνιστές, αραβοαμερικανικούς φορείς, εβραϊκές ομάδες που αντιδρούν στον σιωνισμό και την κατοχή. Η εκστρατεία τους στρέφεται κατά των εποικισμών, της κατάσχεσης γης, της κατεδάφισης των σπιτιών των Παλαιστινίων και κατά άλλων παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου. Για τους σκοπούς αυτούς ενημερώνουν, εκπαιδεύουν και κινητοποιούν το κοινό στις Ηνωμένες Πολιτείες.