Καθ’ όλη τη διάρκεια της μνημονιακής «κανονικότητας» είχε αναπτυχθεί ένα σχέδιο για την «ανάπτυξη» στην Ελλάδα ως αποικία χρέους. Το καθοδηγούσαν οι Γερμανοί, κύρια μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και των αναπτυξιακών προοπτικών που επέβαλλαν διεθνείς οίκοι, όπως π.χ. ο ΜακΚίνσεϊ με τις αναλύσεις τους για την ανάπτυξη του αγροτικού εξαγωγικού τομέα στην Ελλάδα, τον τουρισμό κ.ο.κ.
Για την ανάπτυξη αυτής της εξαγωγικού τύπου επιχειρηματικότητας –αλλά και για την επανεκκίνηση οποιασδήποτε οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα– υπάρχει ένας παράγων που σήμερα λείπει από τον κρίκο της αλυσίδας: –η δυνατότητα των τραπεζών να δώσουν επιχειρηματικά δάνεια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, καθώς όλες οι συστημικές τράπεζες είναι στο κόκκινο από τα δάνεια και τη συρρίκνωση των καταθέσεων.
Υπάρχει, επομένως, ένα χρηματοδοτικό κενό, το οποίο οι Γερμανοί σκέφτηκαν (και σκέφτονται ακόμη) να το καλύψουν στην ελληνική περιφέρεια, και όπου υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη μιας οικονομίας εξαγωγικού χαρακτήρα, με τις δικές τους μικροτράπεζες (σπάρκασσε). Εξ ου και ο καταιγισμός δημοσιευμάτων, κατά την περίοδο 2013-2014 (καλοκαίρι), όπου αποκαλύπτονταν οι προθέσεις του γερμανικού τραπεζικού συστήματος να επεκταθεί στην ελληνική περιφέρεια. Το σχέδιο ήταν ολοκληρωμένο. Μια πολύ μεγάλη μερίδα του ΕΣΠΑ πρόκειται να διοχετευθεί στις περιφέρειες και στους δήμους, με έναν από τους κεντρικούς άξονες τη στήριξη της επιχειρηματικότητας. Η ελληνογερμανική συνέλευση συνεργασίας θα φρόντιζε να κλειδώσει τις πολιτικές αξιοποίησής τους προς μια κατεύθυνση εξαγωγών προϊόντων χαμηλής προστιθέμενης αξίας, καθώς και του τουρισμού. Το αυτό θα έπραττε και η τρόικα, μέσα από τις ντιρεκτίβες της στα αρμόδια υπουργεία. Και οι γερμανικές τράπεζες θα έβαζαν το κερασάκι στην τούρτα, δημιουργώντας χρηματοδοτικά εργαλεία μόνο προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, στα χαρτιά τουλάχιστον, σχεδίαζαν να κλειδώσουν έναν συγκεκριμένο τύπο ανάπτυξης για την χώρα.
Αυτός ο σχεδιασμός έχει μείνει στη μέση, λόγω της πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα. Στην περίπτωση όμως που το μνημόνιο προχωρήσει υπό άλλη εκδοχή, καταφανώς θα επανέλθει. Εξ ου και η σπόντα της Μέρκελ στον Τσίπρα για το εάν επιθυμεί να συνεχίσει τη διμερή εταιρική σχέση Ελλάδας – Γερμανίας σε επίπεδο Τ.Α. Όλη αυτή η ιστορία, πέραν των λοιπών συμπερασμάτων, καταδεικνύει και τον κεντρικό ρόλο που θα παίξουν οι μικροτράπεζες σε οποιοδήποτε εγχείρημα οικονομικής ανασυγκρότησης στην Ελλάδα, δεδομένου του γεγονότος ότι οι συστημικές τράπεζες είναι όλες τοξικές..
Ρήξη τ. 113, Απρίλιος 2015
