Η Δύση και η προσφυγική κρίση

1,1K

Μετατρέποντας το λίκνο του πολιτισμού σε νεκροταφείο

Της Νταϊάνας Τζονστόουν από τη Ρήξη φ. 116
Τη Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου, επτά Σύροι πολίτες θα παραστούν, στο Παρίσι, στην εκδίκαση της αγωγής που κατέθεσαν κατά του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς. Οι πέντε άνδρες και δύο γυναίκες έχουν χάσει, συγγενείς αλλά και στενούς φίλους, σε σφαγές που διέπραξαν ένοπλοι αντάρτες που υποστηρίζονται εμπράκτως από τον Φαμπιούς.
Είναι σίγουρο ότι η αγωγή τους θα απορριφθεί. Η δίκη της 7ης Σεπτεμβρίου αποτελεί έφεση κατά μιας προγενέστερης δικαστικής απόφασης η οποία έκρινε αναρμόδια τα δικαστήρια της χώρας για την εκδίκαση αγωγών κατά πράξεων της κυβέρνησης. Παρά ταύτα, η άκαρπη τούτη δίκη φέρνει στο προσκήνιο ένα γεγονός που οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ της Δύσης επιλέγουν να αγνοούν κατά το δοκούν.
Το γεγονός είναι πως οι ηγέτες της Δύσης φέρουν το κύριο μέρος της ευθύνης για το ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου έχει καταστεί ακατάλληλο για κατοίκηση από ανθρώπους και μέχρι στιγμής έχουν αποφύγει κάθε ποινική ευθύνη για τις πράξεις τους. Η άνευ προηγουμένου προσφυγική κρίση που μαστίζει την Ευρώπη αποτελεί απλώς την αρχή των δεινών που οι αδίστακτοι ηγέτες της Δύσης έχουν επιφέρει στις ίδιες τους τις χώρες.
Ο Λοράν Φαμπιούς μπορεί να χαρακτηριστεί Γάλλος νεοσυντηρητικός και υπήρξε από τους πιο πολεμοχαρείς θιασώτες της αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, μιας χώρας που φιγουράρει εδώ και πολλά χρόνια στην πρώτη θέση της νεοσυντηρητικής λίστας κρούσης λόγω του αραβικού εθνικισμού της και της θέσης της υπέρ των Παλαιστινίων.
Οι Σύροι ενάγοντες αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι:
Στις 29/5/2012, ο Φαμπιούς δήλωσε ότι η Γαλλία θα παρέμβει εναντίον του συριακού καθεστώτος.
Στις 17/8/2012, ο Φαμπιούς δήλωσε πως ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ Αλ Άσαντ «δεν δικαιούται να παραμένει ζωντανός στον πλανήτη Γη».
Στις 14/12/2014, μιλώντας εναντίον της απόφασης της κυβέρνησης Ομπάμα να χαρακτηρίσει το Μέτωπο Αλ Νούσρα τρομοκρατική οργάνωση, ο Φαμπιούς αντέτεινε ότι το Μέτωπο Αλ Νούσρα «έκανε καλή δουλειά στη μάχη».
Στις 13/3/2013, ο Φαμπιούς ανακοίνωσε ότι η Γαλλία και η Βρετανία θα παρέδιδαν οπλισμό στους Σύρους αντάρτες.
Ως ομάδα, οι ενάγοντες κατηγορούν τον Φαμπιούς ότι με τις δηλώσεις του προκάλεσε το ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου στη Συρία και ενθάρρυνε τις ένοπλες επιθέσεις των ανταρτών εναντίον της υπάρχουσας κυβέρνησης.

Το απαίσιο δίδυμο του Ισραήλ: το «Ισλαμικό Κράτος»

Υπό την επιρροή των ΗΠΑ και του Ισραήλ, οι Γάλλοι πολιτικοί ηγέτες τάχθηκαν υπέρ της «αλλαγής καθεστώτος» στη Λιβύη και τη Συρία, με τη σιωπηρή υπόθεση ότι ο εμφύλιος πόλεμος θα ήταν καλύτερος για τους λαούς αυτών των χωρών από το να ζουν υπό το καθεστώς «δικτατορίας». Στην πράξη, όμως, οι άνθρωποι τα βγάζουν πέρα καλύτερα χωρίς ψήφο παρά χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, αν, βεβαίως, τους έχουν μείνει κεφάλια.
Οι άνθρωποι γίνονται πρόσφυγες λόγω του πολέμου. Τα δυτικά ΜΜΕ, από την άλλη, στρέφουν την προσοχή τους στους πρόσφυγες μόνο όταν η «ιστορία» τους είναι αρεστή. Οι Αλβανοί Κοσοβάροι πρόσφυγες, που έφευγαν προσωρινά το 1999, λόγω της νατοϊκής επίθεσης κατά της Σερβίας, έλαβαν την επισταμένη προσοχή των ΜΜΕ διότι μπορούσαν να χαρακτηριστούν θύματα της σερβικής «εθνικής εκκαθάρισης» κι έτσι να αποτελέσουν τη δικαιολογία για την ίδια την επίθεση.
Δεν είδαμε την ίδια ευαισθησία να επιδεικνύεται στην περίπτωση του πολύ μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων που εγκατέλειψαν για πάντα το Ιράκ, μετά την αμερικανική επίθεση του 2003. Τότε, πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινοί κατέφυγαν στη Συρία όπου έγιναν αμέσως δεκτοί.
Σήμερα, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι κρίσιμη. Tο ISIS απειλεί τον Λίβανο και την Ιορδανία, χώρες οι οποίες έχουν ήδη κατακλυστεί από μάζες προσφύγων από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και τώρα τη Συρία.
Το ISIS είναι πραγματικά το απαίσιο αντίστοιχο του «Εβραϊκού Κράτους», μιας πολιτικής οντότητας βασισμένης αποκλειστικά στη θρησκευτική ταυτότητα. Όπως ακριβώς και το Ισραήλ, δεν έχει ξεκάθαρα ορισμένα σύνορα, έχει όμως μια απείρως μεγαλύτερη δημογραφική βάση.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει την εξάπλωση του ISIS και την κυριαρχία του πάνω και πέρα από τη Μεσοποταμία είναι το συριακό κράτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Η επιλογή δεν είναι ανάμεσα στον Άσαντ και σε μια δημοκρατία δυτικού τύπου, αλλά ανάμεσα στον Άσαντ και το ISIS. Παρ’ όλα αυτά, οι δυτικοί ηγέτες κραυγάζουν ακόμη ότι «ο Άσαντ πρέπει να φύγει».

Πρόσφυγες, μετανάστες και τρομοκράτες

Τα αποτελέσματα αυτής της παράνοιας ξεβράζονται καθημερινά στις ακτές της Μεσογείου. Οι εικόνες και το συναίσθημα έχουν αντικαταστήσει εδώ και καιρό κάθε κριτική σκέψη σε σχέση με τα αίτια και τα αποτελέσματα της παρανοϊκής δυτικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Η φωτογραφία ενός και μόνο πνιγμένου νηπίου προκαλεί πολιτικό και μιντιακό πανδαιμόνιο. Γιατί, άραγε, ξαφνιάζονται οι τηλεθεατές; Δεν γνωρίζουν ότι εδώ και χρόνια άλλα νήπια κομματιάζονται από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ, από τα αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν και την Υεμένη; Εκατοντάδες νήπια σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου που διεξήγε το ΝΑΤΟ για να «απελευθερώσει» τη Λιβύη από τον «δικτάτορά» της.
Η σημερινή προσφυγική κρίση στην Ευρώπη είναι το αναπόφευκτο, αναμενόμενο αποτέλεσμα της δυτικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Η Λιβύη του Καντάφι ήταν το τείχος που κρατούσε δεκάδες χιλιάδες Αφρικανών από το να μεταναστεύσουν παρανόμως στην Ευρώπη, όχι μόνο με αστυνομικές μεθόδους, αλλά αποτελεσματικότερα, προσφέροντας κάποια ανάπτυξη στις χώρες προέλευσής τους και ικανοποιητικά αμοιβόμενη εργασία στη Λιβύη. Σήμερα, η Λιβύη κατάντησε πηγή οικονομικών μεταναστών, αλλά και προσφύγων από την ίδια τη Λιβύη και άλλες χώρες της απελπισίας. Οι ΗΠΑ (και ειδικά η Σούζαν Ράις) διχοτόμησαν το Σουδάν δημιουργώντας το Νότιο Σουδάν, το οποίο μόνο κράτος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλά αποτελεί το σκηνικό ατελείωτων σφαγών αντιπάλων φατριών που έχουν ως αποτέλεσμα την εξώθηση ολοένα περισσοτέρων προσφύγων σε γειτονικές χώρες στις οποίες είναι ανεπιθύμητοι.
Η περίφημη φωτογραφία της μικρής Αϊλάν που πνίγηκε στη Μεσόγειο χρησιμοποιείται βασικά για να κάνει τους Ευρωπαίους να αισθανθούν ένοχοι. Οι ηγέτες τους πρέπει όντως να αισθανθούν ένοχοι και ειδικά ο πλούσιος, εγωπαθής Μπερνάρ Ανρί Λεβί, που καυχιέται ότι έπεισε τον Νικολά Σαρκοζί να ξεκινήσει τον πόλεμο κατά της Λιβύης, όπου, με βάση πληροφορίες που είχε αποκλειστικά αυτός, βρίσκονταν μόνο δυτικόφιλοι αντάρτες που διψούσαν για δημοκρατία και καθόλου φανατικοί ισλαμιστές. Χάρη στο ΝΑΤΟ και στον Λεβί, λοιπόν, σήμερα η Λιβύη ανήκει σχεδόν αποκλειστικά στους φανατικούς ισλαμιστές.
Η προσφυγική κρίση πρέπει να ιδωθεί ως μια προειδοποίηση πως οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ -ειδικά η Γαλλία και η Βρετανία- παρασέρνουν τον κόσμο σε μια κατάσταση χάους, η οποία θα εξακολουθήσει να επεκτείνεται και προσεγγίζει το σημείο χωρίς επιστροφή. Το να καταστρέφεις πράγματα είναι πολύ εύκολο. Το να τα ξαναφτιάξεις μπορεί να αποδειχτεί αδύνατο. Ο ίδιος ο πολιτισμός μπορεί να είναι πολύ πιο εύθραυστος από ό,τι φαίνεται.

Μετάφραση: Dean M.