Η πιπίλα του νέου «Προστάτη»: Τα «πακέτα Τραμπ, οι νέες βάσεις (του «θανάτου») και πράσινα άλογα…

Του Νίκου Μελέτη από το infognomonpolitics.blogspot.gr
Η επέτειος της 25ης Μαρτίου φέτος ίσως να μην το αντιληφθήκατε αλλά επρόκειτο, εάν πιστέψουμε όλα αυτά που διαβάζουμε για μια ιστορική στιγμή για την τύχη της χώρας.
Με την επίσκεψη Καμμένου στις ΗΠΑ, με την συνάντηση που είχε με τον ομόλογο του κ. Μάτις και με την χειραψία του με τον Αμερικανό πρόεδρο έστω και υπό το στριμωξίδι και άλλων ομογενών που ήθελαν να πλησιάσουν τον Προέδρο Τραμπ, επισφραγίσθηκε μαθαίνουμε η νέα εποχή στις ελληνοαμερικάνικες σχέσεις.
Όμως αυτή η παραμυθία εμφανίζεται την στιγμή που η (υποτιθέμενη) διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές οδηγεί την χώρα με φόρα στον τοίχο κι έτσι αρχίζουν και παλι τα γνωστά σενάρια:

«Η Ελλάδα είναι ο πιο πολύτιμος σύμμαχος των ΗΠΑ, είναι η απάντηση σε όλα τα προβλήματα ασφαλείας και σταθερότητας στην περιοχή αυτή του κόσμου και συνεπώς δεν έχουμε καμία δουλειά πλέον με τον Σόιμπλε που θέλει να πιει το αίμα της Ελλάδας και να κόψει τις συντάξεις. Αφήστε που μάλλον ο Τραμπ θα εκπλήξει τους πάντες και ενώ ζητάει τα ρέστα από την Γερμανία, τις Βαλτικές χώρες και τους άλλους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, στην Ελλάδα μπορεί να δώσει και ένα Σχέδιο Μάρσαλ ακόμη …».

Το αφήγημα είναι απλό και γνωστό: οι Αμερικανοί (σ.σ. πριν δυο χρόνια ήταν ο Πούτιν, μετα η Κίνα και μετα ήρθαν τα Μνημόνια) είναι πρόθυμοι να πληρώσουν όσο-όσο για να αποσπάσουν από την σκληρή ηγεμονία της Γερμανίας την Ελλάδα. Και η Ελλάδα βλέπει για δεύτερη φορά σε αυτόν τον αιώνα τους Αμερικανούς σαν πραγματικούς απελευθερωτές. Ποιους Αμερικανούς; Εκείνους του Ντόναλτ Τραμπ…

Τι ακριβώς συμβαίνει όμως; Πόσο πολύτιμη είναι η Ελλάδα για τις ΗΠΑ; Είναι οι ΗΠΑ αυτές που προσφέρουν την εναλλακτική διέξοδο για την Ελλάδα; Για ποια απελευθέρωση μιλάμε και από ποιόν;

Η Ελλάδα εχει ιδιαίτερο ρόλο τον οποίο προσφέρει η γεωγραφική θέση της. Όμως η κυβέρνηση Τραμπ, συνδέει τα στρατηγικά συμφέροντα της με δυο πυλώνες στην Ανατολική Μεσόγειο: το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Από κει και πέρα όσο περισσότεροι τόσο καλυτέρα. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν προσφέρονται εθελοντικά και νέες βάσεις να διαθέσουν και αεροπλάνα να αγοράσουν.

Η βάση της Σούδας είναι εξαιρετικής σημασίας για τους Αμερικανούς αλλά δύσκολα μπορεί να εξισορροπήσει την απώλεια του Ιντσιρλικ. Εξάλλου μάλλον δύσκολα θα βρεθούν ελληνικές κυβερνήσεις να δεχθούν να φιλοξενήσουν στην Κρήτη τα πυρηνικά όπλα που φυλάσσονται στην τουρκική βάση ή να γίνει το ελληνικό έδαφος το αποκλειστικό ορμητήριο για επιθέσεις στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική…

Εξάλλου πέρα από τις αστειότητες ότι η …Κάρπαθος θα αντικαθιστούσε το Ιντσιρλικ, οι βάσεις στο Κυπριακό έδαφος θα μπορούσαν πολύ πιο εύκολα να καλύψουν το κενό που θα προκαλούσε η ένταση με την τουρκική πλευρά. Σε κάθε περίπτωση εάν η σχέση των ΗΠΑ και της Δύσης με την Άγκυρα φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να απειλείται η παραμονή των νατοϊκών και αμερικανικών αεροσκαφών στο Ιντσιρλικ, θα υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα που θα απασχολούν την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, πάρα η αναζήτηση εναλλακτικής αεροπορικής βάσης.

Όπως γίνεται συνήθως όμως, υπερεκτιμάται η εξάρτηση που θεωρούμε ότι εχει πλέον η Ουάσιγκτον από την Σούδα, ή από κάποια άλλη διευκόλυνση που θα προσέφερε μελλοντικά η χώρα μας.

Το ερώτημα είναι του τι θα ήταν διατεθειμένη να προσφέρει η Ουάσιγκτον για να διατηρήσει αυτή την σχέση.

Η βασική απειλή ασφάλειας που αντιμετωπίζει η Ελλάδα τα τελευταία τουλάχιστον εξήντα χρόνια προέρχεται από την Τουρκία.

Η Ουάσιγκτον συστηματικά και με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησε πολιτική Πόντιου Πιλάτου, που όταν αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ευνοεί τον ισχυρότερο και τον επιτιθέμενο.

Ακόμη όμως κι αν υποθέσουμε ότι οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ φθάσουν σε σημείο ρήξης, είναι μάλλον δύσκολο να φαντασθεί κανείς ότι η Ουάσιγκτον θα ρισκάρει μια θερμή αντιπαράθεση με την Τουρκία εάν επιχειρήσει να δημιουργήσει τετελεσμένα στο Αιγαίο.

Οι καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και η προβολή του ρόλου που μπορεί να εχει η Ελλάδα ως υποβοηθητικός κρίκος στις αιχμές του «δόρατος», το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αλλά και στα Βαλκάνια, σαφώς και ενισχύουν την θέση της χώρας και προσφέρουν τις βάσεις για συμμαχίες και συνεργασίες που λειτουργούν αποτρεπτικά σε έξωθεν απειλές.

Οι ελληνοαμερικανικές στρατιωτικές σχέσεις θα πρέπει όμως να αντιμετωπίζονται με ρεαλισμό…

Εκτός από τα γεωστρατηγικά όμως είναι και η οικονομία. Οι κρυφοδραχμιστές, οι οπαδοί του Σώρρα, οι ψεκασμένοι και τα υπολείμματα των αγανακτισμένων, βρίσκουν τώρα νέο ίνδαλμα: τον Ντ. Τραμπ.

Ο Αμερικανός πρόεδρος προσφέρει εύκολα το επιχείρημα που αναζητούν, όταν τίθεται το ερώτημα ποιος και πως θα βοηθούσε την Ελλάδα να επιπλεύσει, εάν τελικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποφάσιζε την «ηρωική έξοδο» από το Μνημόνιο και το θανατερό σπιράλ στο οποίο εγκλώβισε την χώρα.

Και έτσι ένα φάσμα από την επαναστατική και την Λαϊκίστικη Αριστερά, μέχρι την άκρα δεξιά και την Χρυσή Αυγή και τα απολειφάδια της Λαϊκίστικης Δεξιάς, δείχνει να στρέφεται με αρρωστημένο πλέον τρόπο προς τον Ντόναλτ Τραμπ.

Έφθασαν στο σημείο να κλείνουν με νόημα το μάτι για την τελετή που έγινε στον Λευκό Οίκο για την 25η Μαρτίου, ως δείγμα …εύνοιας του Τραμπ. Μια τελετή που γίνεται και με ξεχωριστή λαμπρότητα κάθε χρόνο από την εποχή του Ρόναλντ Ρηγκαν…

Όσο για τον σύντομο χαιρετισμό του κ. Τραμπ; Κράτησα το «αγαπάω τους Έλληνες, που τους βρισκω συνέχεια μπροστά μου, μια και μένω στην Νέα Υόρκη»…

Θα τους συμβούλευα να αναζητήσουν τις παρεμβάσεις όλων των Αμερικάνων προέδρων σε αυτές τις εκδηλώσεις τα τελευταία 15-20 χρόνια. Δεν θα αισθανθούν πολύ κολακευμένοι με την «αγάπη» του κ. Τραμπ… Φαντάζομαι έτσι θα έλεγε και για το υπηρετικό προσωπικό στο Trump Tower…

Ο απομονωτισμός και η «εθνικοποίηση» της οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ, που εκφράζει ο κ. Τραμπ δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο ούτε για στήριξη μέσω του ΔΝΤ, ούτε φυσικά για απευθείας «Σχέδια Μάρσαλ» που ονειρεύονται κάποιοι..

Και το πιθανότερο είναι ότι κανείς δεν τα πιστεύει αυτά. Απλώς είναι μια καλή πιπίλα για να ξεγελούν όσους είχαν πιστέψει στον «άλλο δρόμο» που θα μας έβγαζε από τα Μνημόνια. Ένα παραμύθι για να αποφεύγουμε να αντικρίσουμε την σκληρή πραγματικότητα.

Το μέλλον της Ελλάδας δεν είναι στο ποιόν σωτήρα θα επιλέξει. Είναι στο να αλλάξει η ίδια η χώρα και να ισχυροποιήσει την θέση της εντός της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει τις επιθέσεις κάθε Σόιμπλε και συγχρόνως να αναπτύξει τις συμμαχίες της στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και την Αφρική… Και τότε θα είναι πολύτιμη σύμμαχος και για τις ΗΠΑ.

Η χώρα δεν σώζεται με μια ευγενική δωρεά της οικογένειας Τραμπ, ούτε εχει ανάγκη από νέο «προστάτη». Έχει ανάγκη από Όραμα και την δύναμη, την αυτογνωσία και την πειθαρχία για να το υλοποιήσει.
Πηγή: Ιστολόγιο Μιχάλη Ιγνατίου