«Ψιλή κυριαρχία»

1,K

Σκίτσο του Κυρ

Του Γιώργου Ρακκά 

Με την κύρωση της νέας συμφωνίας κυβέρνησης-δανειστών, και με τις επιπρόσθετες απαιτήσεις που εγείρουν τώρα οι ‘θεσμοί’, για την επέκταση της δημοσιονομικής ασφυξίας επί δεκαετίες, η χώρα και επισήμως περιέρχεται σε καθεστώς ‘ψιλής κυριαρχίας’, καθώς η οικονομική, και προσεχώς η γεωπολιτική της επικαρπία μεταβιβάζεται σε τρίτους.

Αυτή είναι η μεγάλη συνεισφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖάΝΕΛ στην χώρα: Ότι ο ελληνικός λαός καθίσταται πλέον τύποις κυρίαρχος, ενώ το κράτος έχει καταντήσει εργαλείο των δανειστών και των εγχώριων πολιτικών καρτέλ, τα κυκλώματα της οικονομίας αλλάζουν χέρια και χαρακτήρα με πολιτικές που εξαϋλώνουν την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία, και ο εθνικός πλούτος εκποιείται ταχύτατα, με εκείνον που απομένει να παραμένει υπό την διαχείριση των δανειστών, μέσω της ειδικής σύνθεσης του υπερταμείου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η πολιτικοστρατιωτική βαρύτητα των Αμερικάνων αυξάνεται δραματικά, το ίδιο και μέσω του προσφυγικού, η σχετικοποίηση της κυριαρχίας στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, η δε εκπαίδευση, μετασχηματίζεται από θεσμός μεταβίβασης των άυλων πολιτιστικών αγαθών, της ιστορικής και πνευματικής κληρονομιάς της ελληνικής κοινωνίας, σε εργαστήριο αποδόμησης της κοινής μας συνείδησης. Έτσι πλέον, μόνο τα υπουργεία Άμυνας και Πολιτισμού να τελούν σε καθεστώς μεγαλύτερης ελευθερίας κινήσεων, στα όρια που επιτρέπει η οικονομική ασφυξία, οι ποικιλώνυμες εξαρτήσεις, η λογική πνευματικής αποικιοποίησης που βασιλεύει παντού.

Οι συνεκτικοί αρμοί της χώρας αδυνατίζουν· χαρακτηριστικό σύμπτωμα, η δράση των διάφορων ‘ολιγαρχών’ που προσβλέπουν στο να εγκαθιδρύσουν μεταμοντέρνες χωροδεσποτείες στον Πειραιά, την Θεσσαλονίκη, την Νέα Φιλαδέλφεια, εγκαθιδρύοντας υπερθεσμικές εξουσίες που πηγάζουν από αθλητικούς στρατούς, χρήμα, διαπλοκή με πρεσβείες και το εγχώριο πολιτικό καρτέλ.

Κράτος «κουρέλια», οικονομία «κουρέλια», αξίες και πολιτισμός «κουρέλια». Η ελληνική κοινωνία, στριμωγμένη στην γωνιά της ευρωπαϊκής της καραντίνας, συσπάται από την θεραπεία-σοκ που της επιβάλει ο σύγχρονος οικονομικός ολοκληρωτισμός, περιμένοντας τα χειρότερα. Τις βαλκανικές και μεσογειακές θύελλες, το ξέσπασμα του νεο-οθωμανισμού, και του εξαδέλφου του, αλβανικού αλυτρωτισμού.

«Διαφυγή καμιά»; Αυτή η περίοδος είναι και η πιο κρίσιμη για τις τύχες της χώρας. Οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας μας χρειάζεται να κινητοποιηθούν, κάνοντας την μεγάλη υπέρβαση, πέραν των στενών, πολύ στενών οριζόντων που θέτει η ίδια η παρακμή της μεταπολίτευσης. Το έργο της ανασυγκρότησης πρέπει να ξεκινήσει από ελεύθερο, ανοιχτό πεδίο.

«Ψιλή κυριαρχία» σημαίνει ότι δεν μας έχει απομείνει κανένα από τα παλιά εργαλεία για να μεταβάλουμε την πολιτική κατάσταση της χώρας: Συνδικάτα και κοινωνικοί φορείς, κράτος, κόμματα –είναι τελειωμένα. Αν θέλουμε να μεταβάλουμε την κατάστασή μας, θα πρέπει να φτιάξουμε νέους συλλογικούς, τυπικούς και άτυπους θεσμούς. Όσο και όπου μπορούμε, να πετύχουμε την εξαίρεση, τον αποκλεισμό του πολιτικού καρτέλ, της μαφίας που διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα στην χώρα, και να εγκαθιδρύσουμε ανεξάρτητους μηχανισμούς για την ικανοποίηση των κοινών αναγκών: Αντί, για παράδειγμα, να περιμένουμε το κράτος-γραφειοκρατικό μαυσωλείο να αναστηθεί σαν τον Λάζαρο μήπως και πράξει τα αυτονόητα, να δημιουργήσουμε έναν ανεξάρτητο κοινωνικό οργανισμό που εν είδει ταμείου θα χρηματοδοτείται συμμετοχικά από τους κοιωνικούς φορείς, την ομογένεια, τους πολίτες και θα υλοποιεί το δικό του αναπτυξιακό σχέδιο και νόμο. Αντίστοιχοι οργανισμοί, μπορούν να υπάρξουν και για τη σχολική στέγη, τις δημόσιες υποδομές, ακόμα και τους μηχανισμούς της πρόνοιας.

Αφού το κράτος αδυνατεί να προασπίσει και να ανταποκριθεί στο δημόσιο συμφέρον, απαιτείται να φτιάξουμε ‘παράλληλες δομές’ που κλιμακωτά θα ανακτούν το βάθος της εθνικής μας κυριαρχίας πάνω στην χώρα.

Και στην κεντρική πολιτική σκηνή τι θα γίνει; Βρισκόμαστε μπροστά στην τρανταχτή χρεοκοπία του πολιτικού κόσμου της μεταπολίτευσης –και γι’ αυτό τον ρόλο του killer, έχει αναλάβει ο πιο χαρακτηριστικός της ιδεολογικός εκπρόσωπος: Αφού αυτός, ο αριστερός, ο κρατιστής, ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του ‘οικονομικού δολοφόνου’ των μνημονίων, άραγε τι νόημα έχει πλέον η σύγκρουση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, κρατισμού και νεοφιλελευθερισμού; Καμία.

Επί της ουσίας, οι πολιτικές δυνάμεις που αξιώνουν σήμερα ρόλο εξουσίας, δεν έχουν λόγο ύπαρξης: Ούτε όραμα διαθέτουν, ούτε πρόγραμμα, ούτε κάποια διοικητική-διαχειριστική αρετή. Εξάλλου, πλέον δεν ψηφίζουμε για εκείνους που αποφασίζουν αλλά στην πραγματικότητα μόνο «κύριους και κυρίες επί των τιμών».

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει άμεσα, χθες ει δυνατόν, αλλά δεν χρειάζεται μόνον αυτό. Πρέπει να αποτελέσει και την τελευταία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης: Ας υπάρξει μια υπερκομματική κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» όχι για να μας σώσει και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, αλλά για να σταθεροποιήσει απλώς την κατάσταση. Να μην διολισθήσουμε από καθεστώς ψιλής κυριαρχίας σε… καθόλου κυριαρχία. Και ας αποτελείται, στο μέτρο του δυνατού, από προσωπικότητες σχετικώς άφθαρτες, μη εκτεθειμένες στην ξεφτίλα των τελευταίων χρόνων. Τα υπόλοιπα είναι έργο μιας προσπάθειας, που υπερβαίνει κατά πολύ την δικαιοδοσία και την δυνατότητα του υπουργικού συμβουλίου, γιατί αφοράει μια βαθιά κοινωνική αλλαγή, μια επανάστασης στις συνειδήσεις και τις νοοτροπίες των ανθρώπων.

Προς το παρόν, βέβαια, επιμένουμε να διαγράφουμε τροχιές όλο και εγγύτερες προς το σημείο μηδέν.