Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 134
Οι εκλογές στην Αγγλία εξέπληξαν για μία ακόμη φορά όλο το δημοσιογραφικό κατεστημένο και τις ελίτ των δυτικών χωρών, αλλά και της Ελλάδας. Ιδιαίτερα ο Γιάννης Πρετεντέρης, αναρίθμητες φορές, τους τελευταίους μήνες, είχε μεταβάλει τον Τζέρεμι Κόρμπιν σε προνομιακό σάκο του μποξ, στοιχηματίζοντας, με τη συνήθη του ευστοχία στα στοιχήματά του, πως στις εκλογές της 8ης Ιουνίου 2017 δεν θα βρει ούτε την ψήφο του. Και τελικώς, παρ’ ολίγον (με ελάχιστη διαφορά δύο ποσοστιαίων μονάδων) να εκλεγεί αυτός αντί της «αχτύπητης» κας Μέι, που απεδείχθη μάλλον φτιαγμένη από ψευδάργυρο και πάντως όχι από ατσάλι!
Όλος ο Τύπος και το κατεστημένο της Αγγλίας λοιδορούσε τον Κόρμπιν –ανάμεσά τους η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος και όλη σχεδόν η ελίτ του Εργατικού Κόμματος– ως έναν λαϊκιστή πολιτικό, καταδικασμένο σε αποτυχία. Ανάλογες εξελίξεις είχαν συμβεί στις ΗΠΑ, όπου ο Σάντερς, χωρίς καμιά υποστήριξη από το κατεστημένο των ΗΠΑ, παρ’ ολίγον να κερδίσει την αγαπημένη του συστήματος Χίλαρι Κλίντον, και σ’ αυτή την περίπτωση πιθανότατα θα είχε αποτραπεί η εκλογή του Τραμπ, ο οποίος επίσης εμφανίστηκε ως αντισυστημικός υποψήφιος.
Ένα «κύμα λαϊκισμού» σαρώνει ολόκληρη τη Δύση. Στη Γαλλία ο Μακρόν εξελέγη με μόλις 24% στον πρώτο γύρο, παρά τη σκανδαλώδη υποστήριξη όλου του συστήματος και του ίδιου του Ολάντ, μόνο και μόνο γιατί το 41% των αντισυστημικών ψήφων μοιράστηκε μεταξύ του «λαϊκιστή της αριστεράς» Μελανσόν και της «δεξιάς λαϊκίστριας» Λεπέν. Και αν εν τέλει κατόρθωσαν στην Αγγλία ή τη Γαλλία να εκλέξουν in extremis τους συστημικούς υποψήφιους, είναι φανερό πως αυτό έγινε για τελευταία φορά, εάν δεν αλλάξουν ρότα οι ενθουσιώδεις οπαδοί της παγκοσμιοποίησης.
Πώς και γιατί ο Κόρμπιν ανέτρεψε τα προγνωστικά; Γιατί υπόσχεται την ανακρατικοποίηση των δημόσιων συγκοινωνιών και την ενίσχυση των κοινωνικών δομών, τη δωρεάν πρόσβαση στα πανάκριβα πανεπιστήμια της Αγγλίας κ.α., κερδίζοντας την ενθουσιώδη υποστήριξη των νέων και υποχρεώνοντας ακόμα και την Τερέζα Μέι να υπόσχεται ενίσχυση του δημόσιου τομέα, τον οποίο έχει διαλύσει σαράντα χρόνια θατσερισμός και μπλερισμός, με τραγικές επιπτώσεις για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών της Μ. Βρετανίας. Έτσι, οι διαφορές μισθών μεταξύ διευθυντών και εργαζόμενων, που ήταν 1 προς 25 το 1980, έφτασαν το 1 προς 130 το 2015 (!), ενώ ο μέσος πραγματικός μισθός των εργαζόμενων έπεσε κατά 10% από το 2008 μέχρι το 2016 (σύμφωνα με τον Εκόνομιστ της 3ης Ιουνίου).
Να γιατί, αρχικώς, οι Εγγλέζοι συντάχθηκαν με τον «δεξιό λαϊκιστή» Φάραντζ και το κόμμα του, υπερψηφίζοντας το Brexit, ενώ ένα χρόνο μετά, στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, συντάχθηκαν με έναν «λαϊκιστή της αριστεράς» στις εθνικές εκλογές, απαγορεύοντας στους συντηρητικούς να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ο μπαμπούλας του «λαϊκισμού», δηλαδή η αντίθεση της λαϊκής πλειοψηφίας με τις ελίτ, αναδείχθηκε και πάλι στο προσκήνιο. Και αν ο Κόρμπιν δεν διατηρούσε τις τροτσκιστικές εμμονές του πάνω στο μεταναστευτικό και την ασφάλεια καθώς και τις πολυπολιτισμικές αυταπάτες του, ιδιαίτερα μετά το τελευταίο τρομοκρατικό κτύπημα, που φόβισε ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών, θα ήταν ήδη ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών.
So long, mr. Pretenderis. Άλλο ένα χαμένο στοίχημα…
6 ΣΧΟΛΙΑ
Καλά κι εσείς βρήκατε να τα βάλετε με ένα μπόι σαν τον Πρετεντέρη; Εν πάση περιπτώσει, στη Βρετανία (και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία) όπως σωστά επισημαίνεται προς το τέλος του άρθρου ο οπαδός της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού είναι ο Κόρμπιν κι όχι οι Τόρις και δη η πτέρυγα της Μαίυ….
Όχι κ. Καραμπελιά, απατάσαι. Δεν πρόκειται να ενωθούν ποτέ οι δικές μας Δεξιές αντισυστημικές ψήφοι με τις Αριστερές. Η ιδεολογία των νεανικών σου χρόνων ταυτίζεται με την ιδεολογία της Αριστεράς σήμερα και αυτή ακριβώς αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο της παγκοσμιοποίησης. Ο πολιτιστικός μαρξισμός είναι η επίσημη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Ποτέ εμείς, οι συντηρητικοί Δεξιοί αντι-κομμουνιστές, οι υποστηρικτές της παραδοσιακής κοινωνίας, δεν πρόκειται να επιτρέψουμε στην Αριστερά να κυβερνήσει. Και φυσικά είμαστε διατεθειμένοι να ανεχθούμε ακόμα και τα πιο συστημικά πολιτικά κόμματα και τις πιο νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές για να σας εμποδίσουμε να αποκτήσετε εξουσία. Η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση είναι υπόθεση της αντι-δραστικής συντηρητικής Δεξιάς και εσείς απλά θα ακολουθείτε. Όπως κάνατε με τον Trump, όπως κάνετε με την May και όπως θα κάνετε με την Marion Marechal-Le Pen στο μέλλον.
Και για να πειστείς για του λόγου το αληθές, οι απόψεις του Sanders, του Corbyn, του Mélenchon αλλά και οι δικές σου, για την σεξουαλική απελευθέρωση, τον ρατσισμό, την πολυπολιτισμικότητα, την διάλυση της παραδοσιακής οικογένειας, τον πόλεμο στις Χριστιανικές αξίες της Δύσης, την ανοχή στον Ισλάμ, την ψυχιατρικοποίηση της πολιτικής, τον πολιτιστικό μαρξισμό, αναπαράγονται σήμερα από το CNN, το MSNBC και το BBC έως τους NYT την WSJ και την Monde. Άρα για ποια Αριστερή αντισυστημικότητα μιλάς; Εμείς πάντως είμαστε διατεθειμένοι να ανεχθούμε ακόμα και τον Πρετεντέρη παρά οποιονδήποτε οπαδό του Marcuse και του ιουδαϊκού υλισμού της Αριστεράς.
Φίλε, δεν είμαι δικηγόρος του Καραμπελιά αλλά τα περισσότερα από αυτά που αναφέρεις ως απόψεις του δεν έχουν καμία σχέση με τα όσα γράφει και λέει τόσα χρόνια. Μάλλον δεν τον παρακολουθείς και πολύ. Ειδικά αυτά που λες π.χ, πολυπολιτισμικότητα, διάλυση οικογένειας, πόλεμο στις Χριστιανικές αξίες κλπ. είσαι τελείως λάθος.
Ο Κόρμπιν συντάχθηκε με το Brexit, γεγονός που συνέβαλε στο να ανέβει το ποσοστό του κόμματός του, άρα δεν υπάρχει καμιά στροφή των ψηφοφόρων προς αντίθετη κατεύθυνση σε σχέση με πέρυσι. Στην Ελλάδα, όπως δείχνει και το παραπάνω αναρτημένο σχόλιο, με τα διάφορα δεξιά και αριστερά, ψευτοϊδεολογικοποιούν την καταστροφή και εκποίηση της χώρας
Καλή η πρόζα της «αντιδραστικής συντηρητικής δεξιάς», αλλά πέραν από ένα χαρακτηριστικό ύφος, δεν μπορεί να προσφέρει κάτι στην συζήτηση γιατί δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Πως θα κάνει αντίσταση η δεξιά την οποία επικαλείσθε; Πότε έχει μετασχηματίσει,πλην του μεσοπολέμου με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε, την ‘υπεράσπιση της παραδοσιακής κοινωνίας’ σε πολιτικό πρόγραμμα;
Ποιοί, στην σύγχρονη εποχή, αντιπροσωπεύουν μια μορφή αντιδραστικής δεξιάς; Ο υιός Μπους, σίγουρα, για την Μέη στην οποία αναφέρεστε δεν μου φαίνεται και πολύ ότι υπερασπίζεται την ‘παραδοσιακή κοινωνία’, αλλά την αυτονομία του βρετανικού κεφαλαίου στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Η Μαρίν Λεπέν λειτουργεί ακόμη ως ‘κόμμα διαμαρτυρίας’, ψηφίζεται δε σε τέτοια ποσοστά γιατί έχει διαχωριστεί από την αντιδραστική παράδοση των παραστρατιωτικών της Αλγερίας, και έχει εναγκαλιστεί τις αρχές μιας γκωλικής ρεπουμπλίκ (η οποία ήταν εξόχως εχθρική απέναντι στην αντιδραστική δεξιά την οποία πρεσβεύετε). Όσο για τον Τραμπ, που ουσιαστικά περπατάει στα βήματα του υιού Μπους… δεν είναι και πολύ κολακευτικό για εσάς, να τον χρησιμοποιείτε για σύμβολο.
Η δεξιά δεν εγκατέλειψε τυχαία την αντιδραστική ιδεολογία, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το στοίχημα του μετασχηματισμού αυτής της ιδεολογίας σε πολιτικό πρόγραμμα, χάθηκε με τα όσα συνέβησαν την περίοδο 1920-1945. Τότε η ‘αντιδραστική δεξιά’ θα ζήσει το δικό της «1989». Σήμερα αναβιώνει ως ρεύμα διαμαρτυρίας, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι όσοι εκπρόσωποί της βγήκαν στην εξουσία σε χώρες της Ευρώπης την προηγούμενη δεκαετία (Ιταλία, Αυστρία) απογοήτευσαν εντελώς ακόμα και τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους.
Άρα; Η ‘αντιδραστική δεξιά’ σας δεν μπορεί να απαντήσει στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος κόσμος, όσο δεν μπορεί και η ‘φουτουριστική αριστερά’ από την άλλη. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο, και ανάγεται στον τρόπο που ο δυτικός πολιτισμός τοποθετεί τις έννοιες. Στην ‘αστοχία’ του μανιχαϊσμού του: Διότι δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ‘παραδοσιακή κοινωνία’ όπως ισχυρίζεστε εσείς, ούτε ‘φουτουριστική κοινωνία’ όπως πρεσβεύουν ο hate buddy σας «πολιτισμικός μαρξισμός». Μπορεί να υπάρξει, όμως, κοινωνία που να διεκδικεί την συνέχεια από το παρελθόν με τους όρους μιας πολιτισμικής εξέλιξης, η οποία προφανώς πατάει όπως και κάθε εξέλιξη αποφασιστικά στο παρελθόν.
Αυτήν την κίνηση, ας την πούμε ‘εκσυγχρονισμό της παράδοσης’ ή αν θέλετε… «υπόληψη», όπως την ονομάτιζε ο Αριστοτέλης στο ‘Περί Ψυχής’ 23 αιώνες πριν, η ο δυτικός πολιτισμός δεν μπόρεσε να την συλλάβει, τουλάχιστον στην κυρίαρχη έκφρασή του, γιατί υπήρξε μανιχαϊστικός. Άρα το πρόβλημα είναι βαθύτερο εκείνου της διαίρεσης μεταξύ Αριστεράς-Δεξιάς, και κατά συνέπεια μόνον η υπέρβασή της, και μαζί με αυτήν η υπέρβαση του δυτικού πολιτισμού, επιτρέπει απαντήσεις.
Γι’ αυτό, στον σύγχρονο κόσμο, δεν πρέπει να γίνουμε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, αλλά να γίνουμε ‘αμφιδέξιοι’.
Υ.Γ. Ο Μαρκούζε τον οποίο καταγγέλετε, έλεγε ότι ο δυτικός άνθρωπος είναι ‘Μονοδιάστατος Άνθρωπος’ καθώς μέσα στο σύγχρονο σύστημα χάνει την αναφορά στην πολιτισμική του μνήμη, δηλαδή σε αυτό που λέτε εσείς ‘παράδοση’.
Φαίνεται πως η παρωχημένη ορολογία που χρησιμοποίησα, για να καταστεί σαφής η διαφορά μας μαζί σας, αναπόφευκτα προκαλεί ιστορικούς συνειρμούς. Αν και θα μπορούσα να τους αντιμετωπίσω με τον δικό σας τρόπο, λέγοντας πως “αυτό δεν ήταν αντι-δραστική Δεξιά”, “δεν μπορεί να είναι αυτή η Δεξιά” και άλλες τέτοιες παραφράσεις από το πλούσιο ρεπερτόριο όσων από εσάς δεν παραμένετε απολογητές των ολοκληρωτικών καθεστώτων της Αριστεράς, ωστόσο δεν θα το κάνω. Θα επιλέξω να σας ακολουθήσω και να υπερβώ την Αριστερά και την Δεξιά. Θα πρέπει όμως, να αναγνωρίσετε πως ακόμα και μετά από μια τέτοια υπέρβαση, παραμένει η ανάγκη να νοηματοδοτηθούν οι έννοιες. Για παράδειγμα θα πρέπει να δοθεί ένα συγκεκριμένο νόημα στον “εκσυγχρονισμό της παράδοσης”. Διότι, πράγματι, δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο αστοιχείωτος και αντιαισθητικός Trump μπορεί να εκφράσει πολιτικά την αντίσταση στην ανθρωπολογικό εκφυλισμό της παγκοσμιοποίησης πάντως σίγουρα δεν το μπορεί ο Bernie Sanders ή η Αμερικανική Αριστερά η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθεί να ξεκινήσει έναν φυλετικό πόλεμο στις ΗΠΑ σήμερα. Εκτός κι αν, ως “εκσυγχρονισμό της παράδοσης” στην περίπτωση των ΗΠΑ, εννοείτε έναν αντίστροφο θεσμισμένο ρατσισμό. Ούτε βεβαίως, στην Αγγλία, ο Corbyn μπορεί να αποτελέσει μια τέτοια λύση εκτός κι αν μιλάμε για τον εκσυγχρονισμό της ισλαμικής παράδοσης.
Βλέπετε λοιπόν, πως παρά την Υπέρβαση, υφίστανται διαφορές στην νοηματοδότηση. Για αυτό, ας χρησιμοποιήσω καλύτερα τους, ιστορικά ουδέτερους, όρους Εσείς και Εμείς. Η βασικότερη διαφορά μας είναι η ανθρώπινη οντολογία. Το δικό Σας αξίωμα είναι η υλιστική αρχή της ηδονής. Σε αυτό το επίπεδο δεν διαφέρετε από τον δικό Σας “hate buddy” τον νεοφιλελευθερισμό. Υπέρβαση Αριστεράς και Δεξιάς λοιπόν, αλλά δεν νομίζω Εσείς να πιστεύετε στα αλήθεια πως Εμείς έχουμε την διάθεση να παλέψουμε για να απελευθερωθεί η, καταπιεσμένη από το Υπερεγώ, λιβιδινική μας ενέργεια και να χρησιμοποιηθεί μόνο για την υπερνίκηση της Ανάγκης οικοδομώντας έτσι μια νέα σχέση με τον Εαυτό μας και με τον Άλλον μέσα στα λουλουδιασμένα ηδονιστικά βοσκοτόπια του Καραμπελιά, του Marcuse και του μαρκησίου de Sade. Εμείς απορρίπτουμε συλλήβδην αυτήν την προσέγγιση, η οποία είναι εντελώς συστημική σήμερα, καθώς και την ιουδαϊκή μυθολογία της ψυχανάλυσης στην οποία βασίζεται, είτε στην φροϋδική είτε, πολύ περισσότερο, στην φροϋδική-μαρξιστική της εκδοχή.
Λάβετε υπόψιν σας πως η ορολογία “αντι-κομμουνιστική Δεξιά” μπορεί να είναι παρωχημένη, ίσως και αστεία, αλλά τον όρο αντί-δραση τον έχω διαλέξει πολύ προσεκτικά και θα τον διατηρήσω. Τον όρο “Δράση” τον χρησιμοποιώ αποκλειστικά με την έννοια που έχει στην Φυσική. Γιατί ο “Έρως” για Εσάς είναι η κατάσταση στην οποία Σας οδηγεί ντετερμινιστικά η Δράση της αρχής της ηδονής. Αυτή η κατάσταση δεν είναι άλλη από την “θερμοδυναμική ισορροπία”, είτε αυτή είναι η εκτόνωση της λιβιδινικής ενέργειας, είτε η… θερμοδυναμική ισορροπία par excellence· ο Θάνατος. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως πολλοί από Εσάς προτιμήσατε τον Θάνατο και εδώ που τα λέμε, αυτή είναι ίσως η μόνη απελευθέρωση που μπορείτε να πετύχετε.
Πώς θέλετε λοιπόν Εμείς να ταυτιστούμε με Εσάς; Οι Αξίες μας γίνονται αντιληπτές από Εσάς ως αλλοτρίωση της ηδονής σας και ως αντί-δραση στην μεγιστοποίησή της. Δεν απορούμε με αυτό, άλλωστε κάθε ζώο έτσι θα συμπεριφερόταν. Πάντως Εμείς δεν μπορούμε να Σας ακολουθήσουμε και βεβαίως θα συνεχίσουμε να αντι-δρούμε συνεχώς στον ανθρωπολογικό εκφυλισμό στον οποίο μας οδηγεί η Δράση σας.
Τώρα στο πολιτικό πεδίο, η υπέρβαση Αριστεράς-Δεξιάς αν συμβεί, θα γίνει με τους δικούς Μας όρους. Άλλωστε εξαιτίας της οντολογικής σας ταύτισης με τον νεοφιλελευθερισμό, σήμερα βρισκόμαστε υψηλότερα από εσάς στην συνείδηση των λαϊκών μαζών παγκοσμίως. Από την άλλη βέβαια, δεν είναι απαραίτητο αυτή η αντί-δραση να μετασχηματιστεί σε πολιτικό πρόγραμμα με προοπτική εξουσίας. Μπορεί να πραγματωθεί και αντι-εξουσιαστικά “από τα κάτω” (και ίσως αυτή να είναι η βέλτιστη πρακτική). Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο The Benedict Option: A Strategy for Christians in a Post-Christian Nation
https://www.amazon.fr/Benedict-Option-Strategy-Christians-Post-Christian/dp/0735213291
του Rod Dreher, ενός δικού μας Αμερικανού αρθρογράφου (που τυχαίνει να είναι και Ορθόδοξος), της ιστοσελίδας The American Conservative, όπου εξηγεί το πώς μπορούμε να οργανωθούμε σε τοπικές κοινότητες αναπτύσσοντας αντιστάσεις στην διαβρωτική επίδραση της Δράσης σας. Για να μιλήσω στην υλιστική γλώσσα σας, θα λέγαμε πως ο συγγραφέας εμπνέεται από τον τρόπο με τον οποίο το κύτταρο αντι-δρα στην φυσική Δράση του περιβάλλοντος που τείνει να το οδηγήσει στον θάνατο και την αποσύνθεση (παραπέμπω για παράδειγμα στο: Ε. Schrödinger (1944) What Is Life? The Physical Aspect of the Living Cell).