Από την Ρήξη
Η πιο απτή και συγκεκριμένη δέσμευση αυτού που αποκαλούμε «παγκόσμια κοινότητα» ήταν οι συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή. Προφανώς, αυτές δεν καθαγιάζουν οικολογικά εκείνους που τις υπέγραψαν –και δεν αποτελούν λύση την αντίθεση του παρόντος μοντέλου οικονομίας και κοινωνίας με το περιβάλλον.
Το ότι ο Τραμπ σύρει τις ΗΠΑ έξω από αυτήν τη συμφωνία είναι μια πράξη θρυμματισμού της παγκόσμιας κοινότητας, στη μόνη ουσιαστική διάσταση που είχε –το να ορίσει έστω τα σύνορα μιας κάποιας «διακεκαυμένης» οικολογικά ζώνης πέραν της οποίας δεν συνίστατο σε κανέναν να προχωρήσει. Ας μην μπλέκουμε αυτήν την ουσιαστική διάσταση, που αποδίδει στην παγκόσμια κοινότητα ουσιαστικό ρόλο, με την παγκοσμιοποίηση – και ας μην φορτώσουμε την αντίθεση που έχουμε με τη δεύτερη, στην πρώτη.
Επί της ουσίας, τώρα, η πολιτική του Τραμπ –που προφανώς δεν είναι κάποιος μοναχικός τρελός ή αμφισβητίας του πράσινου κατεστημένου– αλλά σέρνει από πίσω του το πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι του αμερικάνικου «εξορυκτισμού», είναι αμιγώς παγκοσμιοποιητική στο ότι θέλει να απελευθερώσει κάθε υπερκερδοφόρα δραστηριότητα από οποιονδήποτε περιβαλλοντικό φραγμό.
Πολλοί, αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του διακυβεύματος· λένε ότι, ούτως ή άλλως, η περίφημη «περιβαλλοντική ισορροπία» είναι μύθος και ότι η φύση έχει τη δική της δυναμική, απορροφώντας, μετασχηματιζόμενη, τους κραδασμούς που λαμβάνει, και άρα… τι είχαμε/τι χάσαμε.
Η περιβαλλοντική ισορροπία, όμως, δεν είναι ένας όρος που αναφέρεται στη φύση, αλλά στον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αν το ίδιο το φυσικό σύστημα από μόνο του εμπεριέχει δυνητικά άπειρα σημεία ισορροπίας, ο πολιτισμός του ανθρώπου μπορεί να καταστεί βιώσιμος σε ελάχιστα σημεία κλιματικής, περιβαλλοντικής ισορροπίας.
Αρκεί κανείς να δει τον παγκόσμιο χάρτη και να προβάλει επάνω του τις εκτιμήσεις για ενδεχόμενη αύξηση της στάθμης της θάλασσας κατά τις επερχόμενες δεκαετίες. Θα καταλάβει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πόλεων της ανθρωπότητας, οι οποίες ενσαρκώνουν αυτό που εμείς θεωρούμε «πρόοδο» και «αστικό πολιτισμό», έχουν αναπτυχθεί σε παράκτια σημεία του πλανήτη. Τα οποία προφανώς απειλούνται από την κλιματική αλλαγή, και θα απειληθούν πολύ γρηγορότερα αν η «γεωκτόνος», όπως την ονόμασε ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, πολιτική Τραμπ, υλοποιήσει την υπόσχεσή της για… πολλαπλασιασμό του οικολογικού αποτυπώματος της αμερικανικής παραγωγής και κατανάλωσης.
Είναι δεδομένο, για οποιονδήποτε έχει έστω και μια σχετική εικόνα της λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών, ότι αυτές δεν είναι οργανωμένες έτσι ώστε να αντέξουν μια αιφνίδια αύξηση του οικολογικού κόστους. Οι συνέπειες κάτι τέτοιου θα ήταν ανυπολόγιστες, γιατί τα πλέγματα αλληλεπίδρασης περιβάλλοντος και ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα στην οικονομία είναι άπειρα και εξελίσσονται χαοτικά: Από την αύξηση της τιμής των τροφίμων, όμως, μέχρι την περιβαλλοντική μετανάστευση και την όξυνση του ανταγωνισμού για την κατανομή φυσικών πόρων, που θα σπανίζουν ολοένα και περισσότερο, μπορούμε να καταλάβουμε ότι το μέλλον που υπόσχεται ο Τραμπ δεν θα είναι μιας «μεγάλης Αμερικής» αλλά μιας μικρότερης, πλημμυρισμένης, που θα αντιμετωπίζει τις συνθήκες ενός πλανήτη ο οποίος θα θυμίζει έντονα καταστάσεις Μαντ Μαξ.
Υ.Γ. Δείτε το παρακάτω βίντεο, για τις μεγαλουπόλεις που θα απειληθούν στο μέλλον, στην περίπτωση ανόδου της στάθμης των υδάτων
3 ΣΧΟΛΙΑ
Επισημανση: Δείτε το διάλογο:
«Το κλίμα Αλλάζει ή το Αλλάζουμε;»
http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=323
Οι πολέμιοι της κλιματικής αλλαγής έχουν μια δόση αλήθειας. Ισχύει πράγματι ότι στο γεωλογικό παρελθόν υπήρξαν στη διάρκεια της ιστορίας μεγάλες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας του πλανήτη. Είναι γνωστές π.χ. οι εποχές των παγετώνων. Η μέση θερμοκρασία της γης κατά το γεωλογικό παρελθόν έχει εκτιμηθεί πέραν πάσης αμφιβολίας από γεωτρήσεις μεγάλου βάθους στην Ανταρκτική και με μέτρηση της θερμοκρασίας του πάγου, η οποία δεν αλλάζει λόγω του βάθους και από αυτήν μπορούν να εκτιμηθούν οι διακυμάνσεις της θερμοκρασίας της γης τα τελευταία εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Για παράδειγμα βρέθηκε ότι στη “μυθική εποχή”, π.χ. 2000-1000 πΧ. η θερμοκρασία στην Ευρώπη ήταν πολύ υψηλότερη από σήμερα. Είναι γνωστό π.χ. ότι στην Ελλάδα υπήρχαν λιοντάρια. Επίσης πολύ υψηλότερη ήταν η θερμοκρασία το 1000-1300μΧ. Τότε στη νότια Αγγλία τα μοναστήρια έβγαζαν κρασί. Υπάρχουν τα σχετικά τοπωνύμια μέχρι σήμερα. Σήμερα δεν πιάνει το αμπέλι στην Αγγλία καθόλου λόγω κρύου. Επίσης η Γροιλανδία ονομάστηκε έτσι από τους Βίκινγκς, επειδή ήταν πράσινη χώρα. Η άνοδος της θερμοκρασίας της Ευρώπης ήταν και η αιτία της ανάπτυξής της και των δικών μας δεινών (1204).
Παρ΄όλα αυτά, ακόμα και αν οι σύγχρονες θερμοκρασιακές μεταβολές δεν είναι ανθρωπογενείς, η ρύπανση, η καταστροφή του όζοντος, η καταστροφή των δασών και της βιοποικιλότητας, η αύξηση των ακραίων κλιματικών φαινομένων και άλλα πολλά προφανώς οφείλονται στην ανθρώπινη παρέμβαση.
Κύριε Μπάμπη, δείχνεις πως δεν τα ξέρεις και πολύ καλά.
Οι πολέμιοι του συμπεράσματος για κλιματική αλλαγή (κι όχι «πολέμιοι της κλιματικής αλλαγής») δεν λένε πως έγιναν και άλλοτε κλιματικές αλλαγές. Αυτό το λένε όλοι όσοι είναι στοιχειωδώς ενημερωμένοι. Αυτό που λένε είναι πως η παρούσα κλιματική αλλαγή δεν είναι ανθρωπογενής.
Ο πάγος είναι πάντα σε θερμοκρασία 0 βαθμών –αν και οι μεγάλες πιέσεις μπορούν να δημιουργήσουν νέα φαινόμενα, όπως και άλλες θερμοκρασίες. Ωστόσο, αυτό που βρίσκουν και μετράνε με τις γεωτρήσεις στο πάγο δεν είναι τη θερμοκρασία του, αλλά το πάχος των στρωμάτων και τον αριθμό τους.
Η Γροιλλανδία δεν ονομάστηκε έτσι από τους Βίκινγκ, κι ούτε επειδή ήταν πράσινη. Αυτός είναι ένας μύθος που κυκλοφορεί.
-.