Αρχική » Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος σε νέα εκδοχή

Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος σε νέα εκδοχή

από Άρδην - Ρήξη

Για το δημοψήφισμα στην Καταλονία

Του Πέπε Εσκομπάρ από την Ρήξη φ. 137

Πείτε το θέατρο του παραλόγου με θανατηφόρο σενάριο. Έπειτα από πιέσεις που εκδηλώθηκαν από όλες τις πλευρές, ακόμα και από τον Ντόναλντ Τουσκ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου –στο βαρυσήμαντο ραντεβού του με την ιστορία, ο Κάρλες Πουτσντεμόν, πρόεδρος της Καταλονίας, εμφανίστηκε προτάσσοντας μια ακροβατική διαλεκτική. Εξέδωσε μια μη δεσμευτική/δεσμευτική μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας από την Ισπανία. Αυτό που ανακοινώθηκε, ανεστάλη αμέσως. Η Δημοκρατία της Καταλονίας έζησε για έξι δευτερόλεπτα.
Η επιδέξια πολιτική μανούβρα προκάλεσε σύγχυση στη Μαδρίτη. Ο πρωθυπουργός Μαριάννο Ραχόι, γνωστός και ως νανο-Φράνκο, εξέδωσε ένα τελεσίγραφο: Έχετε πέντε ημέρες για να πείτε αν έχετε κηρύξει την ανεξαρτησία σας ή όχι.
Ανεξάρτητα από την απάντηση. Μια σαρωτική ανταπάντηση της Μαδρίτης παραμένει στην ατζέντα. Το άρθρο 155 του Συντάγματος, που επιτρέπει την αναστολή λειτουργίας της καταλανικής κυβέρνησης και του κοινοβουλίου από 6 μέχρι 12 μήνες.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο μπορεί να κυοφορεί εξελίξεις. Μια σταδιακή ενεργοποίηση του άρθρου 155, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το παράθυρο για διαπραγματεύσεις έχει παραμείνει ανοιχτό, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αναθεώρηση του ισπανικού Συντάγματος μέσα σε έξι μήνες. Ωστόσο, η Μαδρίτη χρειάζεται την Καταλονία για να επιτύχει κάτι τέτοιο. Έτσι, εν τέλει, ο Πουτσντεμόν θα πρέπει να αρνηθεί αρχικώς την ανεξαρτησία, για να αρχίσει να δουλεύει ο μύλος των εξελίξεων.
Κάτι τέτοιο είναι πιο πολύπλοκο απ’ ό,τι φαίνεται. Η καταλανική άκρα αριστερά, μέχρι το τελευταίο λεπτό προσπαθούσε να πείσει τον Πουτσντεμόν να κηρύξει αμέσως την ανεξαρτησία της Καταλονίας. Την ίδια στιγμή, αυτά τα έξι δευτερόλεπτα είχαν εξοργίσει τους «ενωτικούς» της Καταλονίας. Οι πιο ήπιοι μεταξύ αυτών, θα ήθελαν να υπάρχει κάποια αμυδρή υποψία φωτός στο τέλος του τούνελ.
Το πρόβλημα είναι ότι, ακόμα και αν δουλέψουν οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις με ικανοποιητικό τρόπο, η στρατηγική της Μαδρίτης στοχεύει στο να προκαλέσει ένα ρήγμα στην αποσχιστική συμμαχία. Να προκαλέσει μια διάσπαση στο εσωτερικό της Καταλονίας, ώστε να αποτραπεί η διάλυση της Ισπανίας. Μέχρι στιγμής αυτή η διάσπαση έχει αποτραπεί από την πρωτοβουλία ορισμένων μελών του ισπανικού κοινοβουλίου να υπογράψουν μια δήλωση υποστήριξης της ακόμα ανύπαρκτης δημοκρατίας.

Πετάξτε αυτό το Σύνταγμα
Ο πρόεδρος της περιφέρειας της Κανταβρίας, Μιγκέλ Άνχελ Ρεβίγια, τα λέει πολύ καλά: Αυτός που φταίει είναι ο Ραχόι. Ο Ρεβίγια υποστηρίζει ότι, «σήμερα, το 50% των Καταλανών θέλουν να αποσχιστούν από την Ισπανία. Τέσσερα χρόνια πριν, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο». Σημειώνει ότι «μια καταλανική Χάρτα, που έγινε από κοινού αποδεκτή από τους Καταλανούς και το ισπανικό κοινοβούλιο –ακυρώθηκε από το συνταγματικό δικαστήριο, κι έτσι η ψυχραιμία χάθηκε. Η Χάρτα αυτή δεν προέβλεπε ανεξαρτησία, ήταν μια συμφωνία που προέβλεπε αμοιβαίες υποχρεώσεις».
Έτσι, η απροθυμία της ισπανικής κυβέρνησης να έρθει σε διαπραγματεύσεις, σύμφωνα με τον Ρεβίγια, ήταν το στοιχείο που οδήγησε στο παρόν αδιέξοδο. Για να μην αναρωτιέστε γιατί, ο Ραχόι συμβουλεύεται για το ζήτημα τον πρώην πρωθυπουργό Χοσέ Μαρία Αθνάρ.
Η ολοκληρωτικά αντιδραστική κυβέρνηση, που βρίσκεται στην εξουσία της Μαδρίτης, θα μπορούσε να είχε απενεργοποιήσει τη βόμβα του δημοψηφίσματος πολύ πριν αυτό διεξαχθεί, κινητοποιώντας μερίδες της εργατικής τάξης στην Καταλονία, της οποίας η μητρική γλώσσα είναι τα ισπανικά, και όχι τα καταλανικά. Ένα μεγάλο κομμάτι της θεωρεί ότι το ζήτημα της ανεξαρτησίας δεν είναι τίποτα πέρα από έναν «πόλεμο των ελίτ».
Ωστόσο, η Μαδρίτη εναγκαλίστηκε τις μεθόδους του Φράνκο. Ο βασιλιάς Φίλιππος ΣΤ΄ είχε μια ευκαιρία να αποκαταστήσει την ψυχραιμία και να κρατήσει ξανά ενωμένο το έθνος: διάλεξε να παίξει τον ρόλο του «αδιάλλακτου υπηρεσίας». Οι «ηγέτες» της Ε.Ε. περιορίστηκαν στις κοινοτοπίες, όπως ο αγαπημένος των Ρότσιλντ, Εμμανουέλ Μακρόν, που παπαγάλιζε το «βαθύ όραμά» του για μια ενωμένη Ευρώπη ή η Άγκελα Μέρκελ, που σε αυτήν την περίπτωση παραιτήθηκε από τον ρόλο της Πανευρωπαίας Σοφού. Στο κάτω κάτω της γραφής, η Καταλονία δεν είναι Κριμαία.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, χάνοντας και τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας που διέθετε, αγνόησε τις δικές τις «θεμελιώδεις αξίες»: τα δικαιώματα των μειονοτήτων που προβλέπονται στο άρθρο 2 της ιδρυτικής συνθήκης της Ε.Ε., καθώς και του άρθρου 21 της Χάρτας των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.
Οι Ποδέμος εμφανίστηκαν προσφάτως με κάποιες καλές ιδέες για να «σώσουν την Ισπανική Δημοκρατία». (Ο συγγραφέας αναφέρεται στο «συνέδριο της Σαραγόσας», το οποίο διοργάνωσαν από κοινού με διάφορα ριζοσπαστικά κόμματα των περιφερειών της Βασκονίας, της Γαλικίας, των Πυρηναίων, καθώς και της Καταλονίας, καλώντας στην αποκατάσταση της ενότητας του ισπανικού κράτους μέσα από μια εκ βάθρων συνταγματική μεταρρύθμισή του, που περιλαμβάνει την κατάργηση της βασιλείας, την αναγνώριση του πολυεθνοτικού του χαρακτήρα κ.ο.κ.).
Ωστόσο, μόνο ένας δρόμος φαίνεται να υπηρετεί τη λογική.
1. Ανατροπή της αδιάλλακτης, νανοφρανκιστικής κυβέρνησης, που δεν επιθυμεί κανέναν διάλογο. Μια προοπτική μάλλον ανέφικτη για ένα έθνος τόσο βαθιά συντηρητικό όσο είναι οι Ισπανοί.
2. Να εξηγήσει κάποιος σε όλους στην Καταλονία, και κυρίως στις διαφορετικές μερίδες της εργατικής τάξης, τι σημαίνει στην πράξη η ανεξαρτησία – κάτι που οι παρόντες ηγέτες στην Καταλονία δεν είναι σε θέση να κάνουν. Μια από τις πλουσιότερες περιφέρειες της Ευρώπης θα παραμείνει στην Ε.Ε. ή όχι; Θα συναλλάσσεται σε ποιο νόμισμα; Τι στρατό θα διαθέτει; Θα είναι σε θέση να κανονίσει τις σχέσεις της με ένα εχθρικό γειτονικό κράτος όπως είναι η Ισπανία, δίχως η Γαλλία να την αναγνωρίσει;
3. Έναρξη μιας διαδικασίας πανεθνικού συνταγματικού διαλόγου προκειμένου να μεταρρυθμιστεί το Σύνταγμα του 1978 σε μια σύγχρονη, ομοσπονδιακή εκδοχή, που να προβλέπει περισσότερες συναινέσεις μεταξύ των περιοχών, αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες του 25% των πιο σκληρών υπερασπιστών της καταλανικής ανεξαρτησίας.
Τίποτα από αυτά δεν βρίσκεται σήμερα στην ατζέντα και γι’ αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, η εξέλιξη της πραγματικής τραγωδίας βρίσκεται ακόμα στο αρχικό της στάδιο. Η Ισπανία έχει ήδη ραγίσει –και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Y.Γ. Ρήξης
Πέραν αυτών, αξίζει να αναφέρουμε για το καταλανικό, δύο στοιχεία που το άρθρο παραλείπει, ότι βασικός λόγος για την μεταστροφή του προέδρου της Καταλονίας ήταν οι πιέσεις του επιχειρηματικού κόσμου -ήδη μεγάλες καταλανικές τράπεζες όπως οι Caixa Bank και Banco Sabadell μετέφεραν τις έδρες τους σε άλλες ισπανικές πόλεις.
Επίσης, αίσθηση έχει κάνει η στάση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE), το οποίο, αν και παραδοσιακά υπέρ της αναγνώρισης του πολυεθνοτικού χαρακτήρα της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια της κρίσης θα ευθυγραμμιστεί με την κυβέρνηση Ραχόι. Αξίζει ως προς αυτό να αναφέρουμε, ότι το μεγαλύτερο μέρος της ραγδαίως συρρικνούμενης εκλογικής τους βάσης βρίσκεται στην Ανδαλουσία, που είναι γνωστή για τα αντικαταλανικά αισθήματα του πληθυσμού της. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο ιστορικές προσωπικότητες του κόμματος, ο Φελίπε Γκονζάλες και ο Αλφόνσο Γκέρα, που προέρχονται και οι δυο από εκεί, άσκησαν δριμεία κριτική στον Ραχόι καταγγέλλοντάς τον για… «μετριοπάθεια» (!)…
http://www.atimes.com/article/spanish-civil-war-revisited/

ΣΧΕΤΙΚΑ

1 ΣΧΟΛΙΟ

Δημήτριος Προβάδος 22 Οκτωβρίου 2017 - 19:24

Μην πολυχαίρεστε για την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, γιατί και το Μουσουλμανικό στοιχείο της Θράκης, ή καλύτερα κάποιοι από αυτούς, μετονομασθέντες εσχάτως σε “Τουρκική Μειωνότητα” καιροφυλακτούν. Αφήστε λοιπόν τους παραλληλισμούς με τον Φράνκο. Δεν είναι καθόλου αστείο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ