Πόσοι νεκροί, για έναν δικτάτορα;

Ο «παράδοξος» συριακός πόλεμος έχει πια τα χαρακτηριστικά «όλοι εναντίον όλων»

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 131

Ο οιονεί «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος» στη Συρία βρίσκεται πλέον στον έκτο χρόνο, χωρίς να μπορεί ακόμη κανείς να διαβλέψει το τέλος του.
Και, ως είθισται, η κυριαρχία στον δημόσιο διάλογο των γεωπολιτικών, γεωοικονομικών και ενεργειακών παραμέτρων, που τον χαρακτηρίζουν, επισκιάζει την ανθρώπινη καταστροφή, στην οποία ο συριακός λαός έχει μετατραπεί σε ανυπεράσπιστο θύμα των γεωπολιτικών υπολογισμών ξένων δυνάμεων. Παρά της περί του αντιθέτου διακηρύξεις, το συριακό δράμα ελάχιστα συγκινεί τη Δύση και ούτε γίνεται ακόμη αντιληπτό ότι ο πόλεμος αυτός πολύ εύκολα μπορεί να επεκταθεί και σε περιοχές πολύ πιο κοντά στην Ευρώπη. Σύμφωνα με την οργάνωση Syrian Observatory for Human Rights (SOHR), στα τέλη του 2016, οι νεκροί στη σπαρασσόμενη Συρία έφτασαν τους 450.000. Σε αντίθεση με τα δυτικά μέσα, που δίνουν την εντύπωση ότι τα θύματα ανήκουν εξ ολοκλήρου στη «καλή» πλευρά, η πραγματική εικόνα είναι διαφορετική. Νεκροί είναι: 109.000 «κυβερνητικοί στρατιώτες», 105.000 «αντικαθεστωτικοί», 90.000 άμαχοι πολίτες, 55.000 άνθρωποι που δεν ήταν Σύροι και 120.000 που ήταν αδύνατο να καταγραφούν σε ποια από τις παραπάνω ομάδες ανήκαν. Σε αυτή την καταστροφή θα πρέπει να προστεθούν και τα πέντε εκατομμύρια των Σύρων προσφύγων, εξ αιτίας του πολέμου, και η σχεδόν ολική εξάλειψη των υποδομών της χώρας.
Μετά τις δυο πρώτες πράξεις του συριακού δράματος, την πρώτη, των υποκινούμενων «ειρηνικών» αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων και τη δεύτερη, του «πολέμου των αντιπροσώπων» μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, βρισκόμαστε ήδη εν μέσω της τρίτης πράξης. Στα πεδία των μαχών συμμετέχουν πλέον όλες οι μεγάλες και μεσαίες εξωτερικές δυνάμεις που στην αρχή κρύβονταν πίσω από τον «πόλεμο των εκπροσώπων», ενώ, εδώ και καιρό, κανείς δεν μιλά πλέον για «πόλεμο υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Τώρα, ο «παράδοξος» συριακός πόλεμος έχει τα χαρακτηριστικά «όλοι εναντίων όλων», όπου εμπλέκονται περίπου εκατό «ανταρτικές ομάδες» και πολεμιστές από ογδόντα χώρες, με το 50% των αντικαθεστωτικών πολεμιστών να μην είναι Σύροι. Στο μεταξύ, το Ισλαμικό Χαλιφάτο, που όλοι διατείνονται πως το αντιμάχονται, έχει αναδειχθεί σε διάδοχο οργάνωση του σουνιτικού κόμματος του Σαντάμ Χουσεΐν και, ως εκ τούτου, βρίσκεται σε μετωπική αντιπαράθεση με το σιιτικό Ιράν και τη σύμμαχό του Ρωσία.
Παρόλα αυτά όμως, στα δυτικά ΜΜΕ, η εν γένει πολύπλοκη και σύνθετη κατάσταση στη Μέση Ανατολή εξακολουθεί να παρουσιάζεται υπεραπλουστευμένα, σκανδαλωδώς μονόπλευρα και χονδροειδώς μονοδιάστατα. Στις αρχισυνταξίες και τα ειδησεογραφικά ρεπορτάζ των «εγκύρων» ΜΜΕ, ακόμα επικρατεί ένα «πνεύμα» απλοϊκού Χόλυγουντ για τον αγώνα ευγενών ιπποτών της ελευθερίας. Πρωταγωνιστές στη μηντιακή σκηνή οι «καλοί» Δυτικοί, ακόμα και οι Σαουδάραβες και οι Καταριανοί σκοταδιστές, οι «κακοί» αλλά και οι «καλοί» τρομοκράτες, ο αυταρχικός αλλά και «πολύτιμος» σουλτάνος της Άγκυρας, ο «πολεμοκάπηλος» Πούτιν και ο «πολύ κακός» «δικτάτορας» Άσαντ. Όμως, οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί του πολέμου στη Συρία είναι πολλοί για να αποδεχτεί η διεθνής κοινή γνώμη ότι όλα γίνονται για την ανατροπή ενός δικτάτορα, του αλαουίτη Άσαντ, που ομολογουμένως δεν ήταν και ό,τι χειρότερο στον αραβικό κόσμο. Και μάλιστα, έναν δικτάτορα που εξακολουθεί να προστατεύει, σε αντίθεση με τη Δύση, τους πολιορκημένους Σύρους χριστιανούς, τα μεγαλύτερα θύματα αυτού του πολέμου.
Μετά από έξι χρόνια πολέμου, είναι σαφές ότι η προσπάθεια ΗΠΑ-Τουρκίας-Σαουδικής Αραβίας-Κατάρ να ανατρέψουν με τη βία τον Άσαντ, προκειμένου να αποδυναμώσουν το Ιράν και να ταπεινώσουν τη Ρωσία, απέτυχε παταγωδώς. Αντίθετα, η πολιτική τους ενδυνάμωσε το έκτρωμα του ISIS που εξέθρεψαν και εδραίωσε τη ρωσική παρουσία στη Μέση Ανατολή. Γι αυτό και η αντιρωσική υστερία της Δύσης βάζει σε κίνδυνο ακόμη και την παγκόσμια ειρήνη. Μόνο αν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αποδεχτούν την προδιαγραφόμενη γεωπολιτική νίκη της Ρωσίας και του Ιράν και προσπαθήσουν να βρουν μια κοινή συνιστάμενη των συμφερόντων τους θα υπάρξει ελπίδα μιας δίκαιης και έντιμης λύσης. Μέχρι τότε, ο συριακός λαός θα μοιάζει με τον στρατιώτη στο σκάκι που θυσιάζεται σκόπιμα για τους «ανώτερους σκοπούς» αντιμαχόμενων μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων.