Αρχική » Οι εξαρτήσεις του Χίτλερ και ο Θίοντορ Μορέλ

Οι εξαρτήσεις του Χίτλερ και ο Θίοντορ Μορέλ

από Άρδην - Ρήξη

Χάι Χίτλερ

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 142

Κάπου μέσα στο γιγάντιο ομοσπονδιακό αρχείο του Κόμπλεντς στη Γερμανία υπάρχει ένας φάκελος με εμπιστευτικές αναφορές που αφορούν την υγεία του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο συντάκτης των επιστολών ήταν ο γραμματέας του ναζιστικού κόμματος, Μάρτιν Μπόρμαν, και το περιεχόμενό τους συνεχίζει να εκπλήσσει τους ερευνητές. Μία εξ αυτών γράφει τα εξής: «Το “φάρμακο” (τα εισαγωγικά στη λέξη φάρμακο ανήκουν στον Μπόρμαν) που ο «χοντρός» δίνει στον Φύρερ πρέπει να μετριαστεί για το καλό της υγείας του. Κάθε μέρα που περνάει η κατάστασή του χειροτερεύει». Οι αναφορές ξεκινούν από τις αρχές του 1944 και δείχνουν ξεκάθαρα πως κάτι δεν πάει καλά με την πορεία της υγείας του Χίτλερ και, ταυτόχρονα, φαίνεται πως ο, υποτίθεται, πανίσχυρος γραμματέας του κόμματος, δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό.
Ποιος ήταν λοιπόν ο «χοντρός» και τι ήταν αυτό το «φάρμακο» που έδινε στον Χίτλερ και είχε τρομάξει τόσο τον Μπόρμαν; Λαμβάνοντας κανείς υπόψη του τον αριθμό των βιβλίων που έχουν γραφεί για το Γ’ Ράιχ και τον ηγέτη του, φαίνεται πως οι επίσημοι ιστορικοί αγνόησαν ή παρέβλεψαν το ζήτημα επί δεκαετίες και οι εν λόγω αναφορές παρέμειναν κλειδωμένες στο Κόμπλεντς. Όλα αυτά μέχρι που βρέθηκε ένας μη ιστορικός συγγραφέας, που έψαχνε ακριβώς αυτό, δηλαδή να ρίξει φως στην εκπληκτικά ταχεία επιδείνωση της υγείας του Χίτλερ προς το τέλος του πολέμου, και τις αιτίες της. Το όνομα του συγγραφέα ήταν Νόρμαν Όλερ και αναζητούσε υλικό για κάποιο μυθιστόρημα, όταν βρήκε τις επιστολές του Μπόρμαν. Το υλικό ήταν απείρως καλύτερο από μυθιστόρημα και στην κυριολεξία απογειώθηκε από άποψη πηγών, όταν βρέθηκαν τα ημερολόγια του «χοντρού», που δεν ήταν άλλος από τον προσωπικό γιατρό του Χίτλερ, Θίοντορ Μορέλ. Ο Όλερ είχε ένα επιπλέον προσόν που τον έκανε ειδικό στη συγκεκριμένη έρευνα, διότι είχε υπάρξει χρήστης LSD και έκστασης στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και αναγνώρισε αμέσως τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του βαριά εξαρτημένου, στην «ασθένεια» του Χίτλερ.
Ο Μορέλ είχε αποκτήσει κάποια φήμη τη δεκαετία του ’20 στο Βερολίνο λόγω των βιταμινούχων ενέσεων που παρείχε στους ασθενείς του και γνώρισε τον Χίτλερ μέσω του προσωπικού του φωτογράφου, Χάινριχ Χόφμαν. Εκείνη την εποχή, ο Χίτλερ υπέφερε από οξείς πόνους στο στομάχι και ο οπορτουνιστής Μορέλ του προσέφερε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του δίνοντάς του Μουταφλόρ, ένα σκεύασμα με βάση τα βακτήρια. Όταν η κατάσταση του Φύρερ βελτιώθηκε, ξεκίνησε μια αλληλεξαρτώμενη σχέση μεταξύ των δύο που θα κρατούσε μέχρι το τέλος της ζωής του Χίτλερ. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό που τους έφερε κοντά ήταν η αποξένωση. Ο Χίτλερ σταδιακά θα υποπτευόταν τους πάντες εκτός από τον γιατρό του και ο Μορέλ βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο στον Χίτλερ για τη διατήρηση της θέσης και των προνομίων του.
Τα πράγματα φαίνεται ότι άλλαξαν ριζικά το 1941, όταν ο Χίτλερ αρρώστησε βαριά. Οι ενέσεις βιταμινών δεν έκαναν πια τίποτε και ο Μορέλ χόντρυνε το παιχνίδι. Αρχικά, ξεκίνησε τη χορήγηση μιας σειράς ενέσεων από ζωικές ορμόνες στον πιο διαβόητο χορτοφάγο της ιστορίας, για να καταλήξει στο «θαυματουργό» φάρμακο της εποχής, ονόματι Γιουκοντάλ. Αυτό που παρέλειψε να πει στον λατρευτό του Φύρερ ήταν ότι το Γιουκοντάλ (σήμερα ονομάζεται Οξυκοδόνη) ήταν εξαρτησιογόνο οπιούχο παρασκεύασμα και πρώτο ξαδερφάκι της ηρωίνης, το κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η κατάσταση ευφορίας που προκαλούσε στον λήπτη. Με τον καιρό ο Χίτλερ θα λάμβανε δόσεις Γιουκοντάλ αρκετές φορές τη μέρα έχοντας μετατραπεί σε εξαρτημένο χρήστη, ο οποίος αναζητούσε τη δόση του για να «ανέβει» και να μπορεί να διευθύνει τον πόλεμο.
Η επίδραση των ενέσεων του Μορέλ ήταν εκπληκτική. Υπάρχουν περιγραφές από το περιβάλλον του Χίτλερ που κάνουν λόγο για «θαυματουργή αλλαγή». Τη μια στιγμή ο Φύρερ ήταν κάτωχρος και δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του και την αμέσως επόμενη ήταν ευδιάθετος και έβγαζε ενθουσιώδεις λόγους για την κατατρόπωση των εχθρών. Ο Μορέλ είχε μετατραπεί σε σκιά του και ήταν πάντα κοντά με το βαλιτσάκι με τις σύριγγες και τα φιαλίδια. Μετά δε τη βομβιστική επίθεση εναντίον του, στις 20 Ιουλίου 1944, ο Μορέλ ξέφυγε τελείως. Ο Χίτλερ είχε υποστεί ρήξη τυμπάνου και στα δύο αφτιά από την έκρηξη της βόμβας του Στάουφενμπεργκ. Για να καταπραΰνει τον πόνο, ο ανεκδιήγητος Μορέλ άρχισε να του χορηγεί, εκτός του Γιουκοντάλ, καθαρή κοκαΐνη, δύο φορές την ημέρα, φτιάχνοντας ένα απίστευτο κοκτέιλ σπίντμπολ ολυμπιακών διαστάσεων, που κανονικά θα μπορούσε να σκοτώσει άλογο (σημειωτέον πως το ίδιο μίγμα έχει σκοτώσει τους Τζον Μπελούσι, Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, Ρίβερ Φοίνιξ και πολλούς άλλους).
Το πράγμα είχε παραγίνει πάντως και το φθινόπωρο του 1944 έγινε μια προσπάθεια απομάκρυνσης του Μορέλ από το στενό περιβάλλον του Χίτλερ. Η όποια προσπάθεια απέτυχε (προφανώς εκεί εστιάζεται και η αγανάκτηση των αναφορών του Μπόρμαν), διότι ο Φύρερ δεν ήθελε να ακούσει κάτι τέτοιο. Μάλλον δεν μπορούσε πια χωρίς τον Μορέλ και το «μαγικό βαλιτσάκι» του και η κατάσταση έμεινε ως είχε. Το εκπληκτικό είναι ότι, όταν ο Χίτλερ διέσωσε τον Μουσολίνι από το Γκραν Σάσο το ’43 και τον φυγάδευσε στη Γερμανία, του δάνεισε για λίγο τον Μορέλ για να τον «αναζωογονήσει». Στο ημερολόγιο του δεύτερου αναγράφονται οι παρατηρήσεις του για την εκπληκτική βελτίωση της υγείας του Ντούτσε, με σχόλια του τύπου: «Βελτίωση βαδίσματος, τρέχει ξανά, το πρήξιμο του ήπατός του υποχώρησε». Είναι λες και μιλάει για άλογο αγώνων.
Προφανώς, όπως σε όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή, μετά το ιλιγγιώδες ανέβασμα, έρχεται η κατακόρυφη πτώση. Η κρίση για τον Χίτλερ, αλλά και για τον Μορέλ, ήρθε τον Φεβρουάριο του 1945. Η αμερικανική αεροπορία είχε μόλις κονιορτοποιήσει το εργοστάσιο παραγωγής του Γιουκοντάλ και η πόρτα για το αγαπημένο φάρμακο του Φύρερ έκλεισε για πάντα. Είναι προφανές ότι, μέσα στο παρανοϊκό χάος των τελευταίων ημερών του Γ’ Ράιχ, ο Χίτλερ είχε ξεκάθαρες ενδείξεις συνδρόμου στέρησης. Ο υπασπιστής του, Όττο Γκούνσε, ο οποίος θα έβαζε φωτιά στο πτώμα του μετά την αυτοκτονία του, τον περιγράφει καμπουριασμένο, με τα σάλια του να τρέχουν ανεξέλεγκτα, να τσιμπά το δέρμα του χεριού του με ένα χρυσό τσιμπιδάκι. Δεν είναι ο μόνος.
Υπάρχουν πολλές περιγραφές της χείριστης υγείας του Χίτλερ στο υπόγειο καταφύγιο της καγκελαρίας, αλλά καμία ξεκάθαρη εξήγηση για τα αίτιά της. Έχει υπάρξει η υπόθεση ότι έπασχε από την νόσο του Πάρκινσον, αλλά τα λεπτομερή ιατρικά του αρχεία δεν επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Μάλλον ένα τζάνκι θα το καταλάβαινε καλύτερα: ο πόλεμος χάνεται, όλα γύρω καταρρέουν και δεν έχω να σουτάρω τη δόση μου. Αυτοκτονία να τελειώνουμε!
Όσο για τον Μορέλ, το τέλος του ηγέτη του ήταν και το προσωπικό του τέλος. Χωρίς τον Χίτλερ ήταν ένα τίποτε και έχασε τα λογικά του. Συνελήφθη από τους Αμερικανούς και ανακρίθηκε, αλλά δεν μπόρεσαν να βγάλουν κάτι από τις ασυναρτησίες που ξεστόμιζε και τον απελευθέρωσαν στο Μόναχο. Τον βρήκε μια Εβραία νοσοκόμα να περιφέρεται ξυπόλυτος και σε κακή κατάσταση και τον μετέφερε στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού του Τέγκερνζεε, όπου μια παραληρούσε αναφέροντας το όνομα του Χίτλερ και μια έπεφτε σε βαθιά σιωπή, για να πεθάνει ξεχασμένος απ’ όλους ένα χρόνο αργότερα.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ