Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός!

Η επιλεκτική αντιιμπεριαλιστική ρητορεία των συνδικαλιστικών παρατάξεων και σωματείων του δημοσίου

Όσοι έχουν θητεύσει σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και σωματεία γνωρίζουν από πρώτο χέρι πόσος χρόνος και ενέργεια αφιερώνονται στα κάθε λογής ψηφίσματα. Η έκδοση ψηφισμάτων έχει κατά κανόνα συμβολική σημασία, αντανακλά όμως και τις πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις κάθε εποχής. Από τα ψηφίσματα λοιπόν που εκδίδονται το τελευταίο διάστημα, φαίνεται ότι, για τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, ειδικά του δημοσίου τομέα, η εποχή αυτή παραμένει από τη μεταπολίτευση σχεδόν αμετάβλητη, καθώς αναπαράγονται οι ίδιες σταθερές, με κυρίαρχη αυτή του αντιιμπεριαλισμού, που αφορά κατά κανόνα τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς και την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Το φαινόμενο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον θέμα έρευνας για τον μελετητή των ιδεολογικών τάσεων, εάν δεν καταντούσε πέρα από γραφικό και εντελώς αποπροσανατολιστικό, έως και εξοργιστικό, καθώς ισχύει το «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουνε». Τέτοια είναι η απόσταση μεταξύ της πραγματικότητας, των απαιτήσεων και των προκλήσεων της συγκυρίας, και των όσων ζητημάτων οι παρατάξεις και τα σωματεία του δημοσίου αναδεικνύουν ως προτεραιότητες.
Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε, τυχαία στον δρόμο, ποια είναι τα φλέγοντα ζητήματα στην περιοχή μας, θα ανέφερε την τουρκική επιθετικότητα, τις διαπραγματεύσεις για το όνομα της ΠΓΔΜ, τον ισλαμικό κίνδυνο κ.λπ. Εάν όμως αναζητούσε κάτι σχετικό στις ανακοινώσεις των σωματείων και των παρατάξεων, θα διαπίστωνε ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν φαίνεται να ταράσσει τη μακαριότητά τους. Αντίθετα, θα ανακάλυπτε ότι η αιχμαλωσία, για παράδειγμα, των δύο στρατιωτικών μας δεν θεωρείται ζήτημα άξιο ούτε καν για μία σχετική ανακοίνωση, ενώ έχουν εκδοθεί δεκάδες ψηφίσματα και έχουν συλλεγεί εκατοντάδες υπογραφές για την απελευθέρωση της Ηριάννας. Παράλληλα, η πρόσφατη, για τα μάτια του κόσμου, με μόλις τρία θύματα, αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας στη Συρία, έχει αναχθεί σε κεντρικό πολιτικό γεγονός με ψηφίσματα, διαμαρτυρίες, πορείες, συγκρούσεις, συλλήψεις κ.λπ. και δώσ’ του συνθήματα κατά του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ, όταν και ο ίδιος ο Τραμπ δηλώνει ότι επιθυμεί την απεμπλοκή των ΗΠΑ από την περιοχή. Αντίθετα, η εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή του κουρδικού Αφρίν από τον τουρκικό στρατό θεωρήθηκε μάλλον γεγονός ανάξιο λόγου. Προφανώς, όταν πρόκειται για την Τουρκία, δεν τίθεται θέμα «ιμπεριαλισμού»! Άσε που οι Κούρδοι δέχτηκαν αμερικανικά όπλα και ενισχύσεις. Ας πρόσεχαν, λοιπόν…
Ακόμη και στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, ο αντιμπεριαλισμός, όντας σχεδόν αποκλειστικά αντιαμερικανικός, λειτουργούσε υποκριτικά και σε μεγάλο βαθμό αποπροσανατολιστικά, καθώς ουδέποτε η αριστερά αναγνώρισε τη σχετική αυτονομία του τουρκικού επεκτατισμού. Έστω κι έτσι όμως, έμμεσα τουλάχιστον, σχετιζόταν με το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Αντίθετα, σήμερα που η τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα είναι πλέον απροκάλυπτες και που οι δήθεν αντιιμπεριαλιστές αποδέχονται ανοιχτά τη ΝΑΤΟϊκή λύση για το όνομα της ΠΓΔΜ, η στάση αυτή παύει να είναι απλώς γραφική και ηλίθια. Είναι ανοιχτά και απολύτως συνειδητά αντεθνική.