Νιαζί Κιζίλγιουρεκ & Σενέρ Λεβέντ
Από το ΔΗΣΑΚΕΛ στο ΕΛΑΜ και από τον Σενέρ στον Νιαζί
Του Αλέκου Μιχαηλίδη από την Ρήξη φ. 151
«Η Τουρκία εμένα προσπάθησε να σκοτώσει και όχι τον Νιαζί», είπε ο Σενέρ Λεβέντ κατά την παρουσίαση των υποψηφίων του Κινήματος Γιασεμί για τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου και έριξε λίγη σάλτσα στη… στεγνή προεκλογική περίοδο της κυπριακής πραγματικότητας.
Ήταν μια ουσιαστική απάντηση για τον πανεπιστημιακό Νιαζί Κιζίλγιουρεκ που δεσπόζει του ψηφοδελτίου του ΑΚΕΛ, το οποίο επιχειρεί να ανακτήσει τις δυνάμεις που χάνει, εκλογές με εκλογές.
Ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ ήταν ξεκάθαρος. Ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ δεν κάνει αναφορά σε κατοχή και, αν ψηφιστεί, τότε στην Ευρώπη θα υποστηρίξει την Τουρκία και τα δικαιώματά της. Υπόσχεται, άλλωστε, αγώνα για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Κιζίλγουρεκ είναι ένα από τα νεοφανή στοιχεία αυτής της προεκλογικής εκστρατείας. Το άλλο είναι η ενδεχόμενη πανηγυρική είσοδος στην ευρωβουλή του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (ΕΛΑΜ), του αδερφού κόμματος της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο. Το ΕΛΑΜ, πατώντας στην απουσία ικανής αντιπολίτευσης, κατόρθωσε μέσα σε μερικά μόλις χρόνια να πολλαπλασιάσει τα ποσοστά του, να μπει στην κυπριακή βουλή και να φλερτάρει με την τέταρτη θέση και την εκλογή ενός ευρωβουλευτή.
Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε αν ο λεγόμενος πατριωτικός δημοκρατικός χώρος πετύχαινε κάποια συνεννόηση και συνέχιζε, έστω και με τα τόσα ελαττώματά της, τη δουλειά που ξεκίνησε πριν τις προεδρικές εκλογές του 2008. Κι όμως, ο ενδιάμεσος χώρος δεν είναι πια χώρος, αλλά κομματικές ταμπέλες.
Το Δημοκρατικό Κόμμα του Νικόλα Παπαδόπουλου, σίγουρο για την εκλογή ενός ευρωβουλευτή, προχωρεί στις ευρωεκλογές με μοναδική συνεργάτιδα τη νυν ευρωβουλευτή Ελένη Θεοχάρους. Η ΕΔΕΚ του Μαρίνου Σιζόπουλου προσπαθεί αυτόνομα να διατηρήσει την έδρα, αν και νιώθει πως το ΕΛΑΜ εδραιώθηκε πίσω ή μπροστά της και προσπαθεί με ψελλίσματα να απορροφήσει τη δυναμική του. Κίνημα Οικολόγων και Συμμαχία Πολιτών, χωρίς ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, ελπίζουν σε μια αξιοπρεπή… ήττα.
Όλα αυτά, καθώς απουσιάζει το αναγκαίο όραμα. Επειδή, λοιπόν, η συζήτηση για το Κυπριακό παραμένει άνευ περιεχομένου, εφόσον οι συνομιλίες καρτερούν από το ψυγείο τις όποιες αποφάσεις του Ταγίπ Ερντογάν, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, έχουν όλη την άνεση να κτίσουν την προεκλογική περίοδο όπως τους συμφέρει.
Ο κυβερνών Δημοκρατικός Συναγερμός συντηρεί με επικοινωνιακή μαεστρία τις διπολικές του παντιέρες –πότε με τον Γρίβα και πότε με τον Ακιντζί– και κατεβάζει στο γήπεδο και τον ενδοτικότερο του Αναστασιάδη Νίκο Τορναρίτη, αλλά και τη «γαλανόλευκη» Ελένη Σταύρου. Υπό αυτό το σκηνικό, συντηρεί την πρωτιά και τα ψηλά ποσοστά του, πλησιάζοντας ακόμα και το 40%. Χωρίς ουσιαστική πρόταση και με μοναδικό όραμα τον Μάνφρεντ Βέμπερ και το «κυπροκεντρικό» Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Ταυτόχρονα, στην απουσία συζήτησης για το Κυπριακό, το ΑΚΕΛ εμφανίζεται ως ο μπροστάρης του αγώνα για τη διατήρηση της «Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας». Κατηγορώντας τον πρόεδρο Αναστασιάδη –τον οποίο σιγόνταρε από το 2013 μέχρι το 2017– ότι προετοιμάζει λύση δύο κρατών, το κόμμα της Αριστεράς εμμένει στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, ακόμα και με την παρούσα Τουρκία ή με το παρόν κατοχικό καθεστώς. Προτάσσει, επί τούτου, την υποψηφιότητα του Τουρκοκύπριου Νιαζί Κιζίλγιουρεκ με σκοπό να πάρει τα εύσημα για την πατριωτική και ενδοτική του στάση.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι ευρωεκλογές στην Κύπρο, αντί να είναι ευκαιρία πρόταξης ενός νέου εθνικού και κοινωνικού οράματος, πλησιάζουν τα όρια της βαρεμάρας. Αν και υπάρχουν υποψήφιοι με άλλες ανησυχίες και για το Κυπριακό και για την οικονομία και για την Ευρώπη, εντούτοις βουλιάζουν στα κομματικά πλαίσια που περιγράψαμε παραπάνω. Διότι, ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος συναγελάζεται εντέχνως πότε με την εξουσία και πότε με τις καρέκλες του. Και σχεδόν ποτέ δεν κατορθώνει να αντιληφθεί τις αγωνίες αυτού του τόπου…
