Συνέντευξη στην εφημερίδα Πελοπόννησος, του υποψήφιου Δημάρχου, Θεόδωρου Ντρίνια, της Δημοτικής Κίνησης “Κοινοτικόν”.
1. Είστε ένα μοντέλο παράταξης διαφορετικό από τα συμβατικά. Και πάντως όχι αρχηγικό. Πώς είστε δομημένοι; Πώς λειτουργείτε;
Το «Κοινοτικόν» λειτουργεί από το 2007 ως ανοιχτό εργαστήρι πολιτικής, πολιτισμού και κίνησης ιδεών. Η συλλογικότητά μας συνέρχεται σε ολομέλεια μια φορά την εβδομάδα και συχνότερα, αν υπάρχει κάποιο έκτακτο γεγονός. Δεν υπάρχει κανένα όργανο πέρα από τη γενική συνέλευση των μελών του, όπου γίνεται προσπάθεια οι αποφάσεις να παίρνονται ομόφωνα, προκύπτοντας ως σύνθεση των διαφορετικών αντιλήψεων των μελών της ομάδας. Οι τοποθετήσεις μου ως εκλεγμένου αντιπροσώπου στο δημοτικό συμβούλιο εγκρίνονταν αλλά και κρίνονταν από τη γενική συνέλευση. Η χρηματοδότηση του χώρου μας, των υλικών διάδοσης των ιδεών μας αλλά και τα έξοδα της πληθώρας των εκδηλώσεων που οργανώνουμε καλύπτονται αποκλειστικά από τα μέλη και τους φίλους της ομάδας. Ούτε έχουμε ούτε θέλουμε να έχουμε, κρυφούς ή φανερούς, χορηγούς. Πιστεύουμε στην αυτονομία των συλλογικών υποκειμένων.
2. Πάντως, επειδή, οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση έχουν προσωποπαγή χαρακτήρα, θα σας ζητούσαμε να συστηθείτε στο ευρύ κοινό που δεν σας έχει γνωρίσει.
Γεννήθηκα στο Αίγιο το 1970, από γονείς αγρότες. Από το 1988 μένω μόνιμα στην Πάτρα. Είμαι παντρεμένος και έχω δυο κόρες, φοιτήτριες πια. Σπούδασα Μηχανολόγος Μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και έκανα διδακτορικό στην Οργάνωση και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Σάλφορντ, στην Αγγλία. Δουλεύω από τα φοιτητικά μου χρόνια και τα τελευταία αρκετά χρόνια εργάζομαι ως στέλεχος σε μεγάλη συνεταιριστική επιχείρηση της περιοχής. Παράλληλα, από πέρυσι διδάσκω στο μεταπτυχιακό της Κοινωνικής Οικονομίας του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Με τα κοινά ασχολούμαι από τα γυμνασιακά μου χρόνια.
3. Πού βρίσκεστε ιδεολογικά, ως σχήμα; Ταιριάζει ως ερμηνευτικός κώδικας σε σας ο άξονας μεταξύ δεξιάς και αριστεράς;
Το που τοποθετείται ιδεολογικά ο καθένας μας δεν είναι ζήτημα αυτοπροσδιορισμού αλλά ζήτημα της αλήθειας των πράξεών του. Δηλαδή, της στάσης που παίρνει στα μείζονα ζητήματα της κοινωνίας μας. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια παρατεταμένη κρίση – παραγωγική/οικονομική, κοινωνική, γεωπολιτική, πολιτισμική/μορφωτική και δημογραφική – η οποία την φέρνει με επικίνδυνα γρήγορους ρυθμούς στα ιστορικά της όρια. Η δημοκρατία έγινε μια φάρσα όπου ό,τι και να ψηφίζεις σου βγαίνει ένας βαλτός της Μέρκελ και του Πάιατ˙ το Σύνταγμα ένα κουρέλι για να περνάνε νύχτα Μνημόνια, να ανατρέπονται δημοψηφίσματα και να επικυρώνονται Συμφωνίες σαν την επονείδιστη των Πρεσπών. Η χώρα έχει μετατραπεί σε μοντέρνα ημι-αποικία. Εμείς, στο «Κοινοτικόν», με τις μικρές μας δυνάμεις, είμαστε ταγμένοι στον αγώνα να σταθεί ξανά στα πόδια του ο τόπος μας και να γίνει ο λαός μας κυρίαρχος στην πεζούλα αυτή της Μεσογείου που του έλαχε να ζήσει. Η Πάτρα δεν βρίσκεται σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες. Από τα ίδια προβλήματα υποφέρει, τις ίδιες συνέπειες των πολιτικών των κυρίαρχων ηγεσιών υφίσταται. Μάλιστα, σε χειρότερο βαθμό από άλλες περιοχές της χώρας, ως αποτέλεσμα της παροιμιώδους ανικανότητας των τοπικών ελίτ. Συνοπτικά, θα έλεγα ότι εκφράζουμε έναν, υπό διαμόρφωση, δημοκρατικό πατριωτικό χώρο που αντιστέκεται ταυτόχρονα, στον εθνομηδενισμό την υποταγή και τον αντιδημοκρατικό κατήφορο των κυρίαρχων ελίτ και την πατριδοκαπηλία των τυχοδιωκτών.
Θεωρούμε ότι το δίπολο αριστερά/δεξιά, ιδιαίτερα μετά τον κυβερνητικό εκφυλισμό και την ακραία υποταγή της υπαρκτής αριστεράς, περισσότερο συσκοτίζει παρά αναδεικνύει τις αντιθέσεις της εποχής μας, περισσότερο παραπλανά το λαϊκό σώμα παρά ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Για μας, η πιο φανερή αντίθεση είναι ανάμεσα στις πάσης φύσεως απογειωμένες και παγκοσμιοποιημένες ελίτ (χρηματοπιστωτικές, επιχειρηματικές, πολιτικές, πνευματικές, τεχνοκρατικές, κλπ) και στην πλειοψηφία του λαού που στηλώνει τα πόδια και αντιστέκεται, με όποιο τρόπο μπορεί, στον εξανδραποδισμό του και την υποβάθμιση της ζωής του. Σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις της δεκαετίας (μνημόνια, δημοψήφισμα, Συμφωνία Πρεσπών) το 70% του λαού ήρθε σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική των εκάστοτε ελίτ, οι οποίες τον αγνόησαν και τον περιφρόνησαν επιδεικτικά βαφτίζοντάς τον «ετερόκλητο όχλο».
4. Τι προσφέρατε κατά τη θητεία σας ως σύμβουλος στην πενταετία;
Προσπάθησα να μεταφέρω στο δημοτικό συμβούλιο τις ιδέες, τις αναλύσεις και την ενέργεια που δαπάνησε η ομάδα μας όλο αυτό το διάστημα, γνωρίζοντας καλά ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.Με πλήθος γραπτών ερωτήσεων και τοποθετήσεων για τα μικρά και μεγάλα ζητήματα της πόλης, ενημερώσαμε το σώμα και φέραμε προ των ευθυνών της τη δημοτική αρχή για προβλήματα που πολλά από αυτά, δυστυχώς, παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα: η περιβαλλοντική βόμβα της Αμιαντίτ, η ανακύκλωση που καρκινοβατεί, το νερό του Πείρου που δεν έρχεται, η κερδοσκοπική ασυδοσία στους δημόσιους χώρους, η ξεπερασμένη αστική συγκοινωνία, η τριτοκοσμική κατάσταση στις λαϊκές αγορές, η καθυστέρηση στις ψηφιακές υποδομές, το περιττό αποτεφρωτήριο, οι ανύπαρκτοι ποδηλατόδρομοι, η έλλειψη πρόσβασης των ατόμων με ειδικές ανάγκες, το θαλάσσιο μέτωπο, το άλυτο κυκλοφοριακό, η άχρηστη αντιδρόμηση της Κανακάρη, η ασφάλεια των σχολικών μονάδων, η φροντίδα των αδέσποτων και άλλα πολλά. Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και οι εκπρόσωποί μας σε επιτροπές και οργανισμούς (κυρίως στον πολιτιστικό). Κρίνουμε ότι δώσαμε το στίγμα μας για μια άλλη πολιτική στο ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων, στην καθολική επέκταση των αστικών συγκοινωνιών, στην προώθηση και ανάδειξη του πολιτιστικού πλούτου της πόλης, στη διαχείριση του δημόσιου χώρου, στην ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών προς όφελος του πολίτη.
5. Η πολυδιάσπαση των αυτοδιοικητικών δυνάμεων είναι πολυφωνία ή στραγγαλισμός;
Επιτρέψτε μου να απαντήσω θέτοντας κάποιες ερωτήσεις: Από που προκύπτει αυτή η πολυδιάσπαση και η αφθονία αυτοδιοικητικών ψηφοδελτίων; Μήπως από την ύπαρξη τόσο διαφορετικών και αντιτιθέμενων μεταξύ τους πολιτικών; Μήπως από μια κοινωνία που βρίσκεται σε έντονο και δημιουργικό αναβρασμό και κάθε πτυχή της ψάχνεται να εκφραστεί; Ασφαλώς όχι! Παρατάξεις μιας χρήσης – οργανωμένες πρόσκαιρα γύρω από κάποιο μικρό ή, συνηθέστερα, μεγάλο «Εγώ» -, τοπικές φατρίες και καπετανάτα με υποψηφίους υπηρεσίας, επιλογές της παραδοσιακής κομματοκρατίας και φυσικά, συμπαθείς οπαδούς των θεατρικών ρόλων του μακαρίτη Τσαγανέα: «άνθρωποι, άνθρωποι, εγώ θα σας οδηγήσω!». Όλα φαινόμενα της ανεπανόρθωτης παρακμής του κεντρικού πολιτικού συστήματος και της αδυναμίας οργανωμένων κοινωνικών δυνάμεων να συγκροτήσουν έναν οραματικό λόγο που θα υπερβαίνει τη συλλογική μας κατάντια. Πάνω απ’ όλα, αποτέλεσμα της ουσιαστικής απουσίας και της απογοήτευσης των απλών ανθρώπων από την πολιτική. Επομένως, θα έβαζα τη λέξη «πολυφωνία» σε πολλά εισαγωγικά, διότι κατά κύριο λόγο πρόκειται για τη μονότονη εκφορά ενός λόγου άνευρου, τεχνητώς απολιτικού για να κρύβει τη συμμόρφωση με όσους και όσα μας ηγεμονεύουν, ο οποίος εξαντλεί την «οραματική» του διάσταση είτε σε επαναλαμβανόμενες κοινοτυπίες περί της «πόλης που αγαπάμε», περί «ανάπτυξης», περί «πόλης πρωτεύουσας», κλπ., είτε σε «απογειωμένες» προτάσεις που θα μπορούσαν να αποτελούν υλικό θεατρικής επιθεώρησης. Έχετε δει, κ. Μάγνη, μέχρι σήμερα έναν ουσιαστικό διάλογο για το πώς θα αναδείξουμε το συλλογικό «Εμείς» που θα μας βγάλει από το τέλμα; Για το που θέλουμε να πάμε αυτόν τον τόπο την δεκαετία του 2020; Για το πώς ο πολίτης θα ξαναγίνει δημιουργός και οδηγός των αποφάσεων αντί για ψηφοφόρος πενταετίας και πελάτης; Εμείς, με λύπη, δεν τον βλέπουμε. Αντί για την ουσία, έχουμε μια προεκλογική εκστρατεία που τείνει να γίνει πασαρέλα υποψηφιοτήτων, ρεσιτάλ δημοσίων σχέσεων, η χαρά του γραφίστα, του επικοινωνιολόγου, του φωτογράφου και των διαδικτυακών τρολλ. Με εξαιρέσεις, φυσικά, οι οποίες όμως δεν επαρκούν για να στοιχειοθετήσουν μια κατάσταση πραγματικής και ουσιαστικής «πολυφωνίας».
6. Τι μπορεί να κάνει η αυτοδιοίκηση για την πόλη και τους πολίτες πέρα από την υπηρεσιακή υποστήριξη των λειτουργιών της;
Κε Μάγνη, όπως είπα και πιο πριν, για να κάνει κάτι η αυτοδιοίκηση για την πόλη, πέρα από τη διαχείριση της αστικής καθημερινότητας, η οποία είναι ούτως ή άλλως σημαντική, θα πρέπει να έχει ένα σχέδιο. Να διατυπώσει, δηλαδή, ευθαρσώς που θέλει να πάει την πόλη τα επόμενα χρόνια και με ποια μέσα θα το επιδιώξει. Αν είναι αλήθεια ότι τα χέρια των Δήμων είναι συχνά δεμένα, λόγω της μειωμένης χρηματοδότησης και των γραφειοκρατικών εμποδίων, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι έχουν όπλα στα χέρια τους. Κατέχουν τα εργαλεία πολεοδόμησης, ψηφίζουν κανονιστικές διατάξεις, κινητοποιούν μέσα που τους ανήκουν και κατευθύνουν τους πόρους. Πάνω απ’ όλα, μπορούν να κινητοποιήσουν τους πολίτες. Δηλαδή, με τις αποφάσεις της η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να δημιουργήσει τις υποδομές και τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε η ίδια η κοινωνία να κινητοποιηθεί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Ας δούμε δυο – τρία σύντομα παραδείγματα:
Θέλουμε την Πάτρα έναν παραγωγικό χερσότοπο, καφεδούπολη, υπνούπολη και περιφερειακό κέντρο πολυκαταστημάτων και mall; Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε: να συνεχίσουμε ό,τι κάνουμε μέχρι σήμερα. Αντίθετα, θέλουμε την Πάτρα μια πολυδιάστατη, παραγωγική πόλη, που θα ξανακινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνάμεις της και οι νέοι της δεν θα φεύγουν; Πάλι ξέρουμε τι να κάνουμε. Πρέπει, ας πούμε, να συνδέσουμε την τοπική παραγωγή με το κύμα επισκεπτών του καρναβαλιού, να μην κερδοσκοπούμε οικιστικά με τη γη πολεοδομώντας παντού οικόπεδα αλλά να στηρίξουμε την ντόπια οικοτεχνία/βιοτεχνία, να προχωρήσουμε τις κοινές ψηφιακές υποδομές με ανοιχτό κώδικα για να μπορούν όλοι να τις εκμεταλλεύονται και όχι μόνο τα μονοπώλια, να δώσουμε χώρους στους νέους επιστήμονες να δημιουργήσουν, να σεβαστούμε και να βοηθήσουμε τους νέους αγρότες της Πατρινής ενδοχώρας και άλλα πολλά. Θέλουμε την Πάτρα μια γκρίζα πόλη που θα αναπνέουμε αιωρούμενα σωματίδια, με κουτσουρεμένο από την αδιαφορία και την «επιχειρηματική» ασυδοσία πράσινο, φαγωμένες από τη διάβρωση ακτές; Μπορούμε να συνεχίσουμε ως έχει. Ή θέλουμε μια πραγματικά πράσινη πόλη που θα σέβεται την υγεία των κατοίκων της και τη φύση, αστική και περιαστική; Πάλι, μπορούμε να το πετύχουμε, αν εφαρμόσουμε τις διατάξεις για το πράσινο και τους δημόσιους χώρους που εμείς ψηφίσαμε, χωρίς ψηφοθηρικά «ναι μεν αλλά», αν δώσουμε μάχη για να μείνουν ζωντανά τα ποτάμια μας από την ασύδοτη εργολαβική εκμετάλλευση των αδρανών υλικών, αν προωθήσουμε προγράμματα για την κατασκευή αστικών κήπων και περιβολιών στις ταράτσες και τους ακάλυπτους των πολυκατοικιών με σκοπό την απορρύπανση, την βελτίωση του μικροκλίματος αλλά και τη διατροφική επάρκεια των πιο αδύναμων. Θέλουμε την Πάτρα μια πόλη «γκρίζων κροτάφων» χωρίς γεννήσεις από τα νέα ζευγάρια και τους νέους μας μετανάστες στο εξωτερικό; Μπορούμε να βοηθάμε κάνοντας μειώσεις στην τιμή του νερού για …τρίτεκνους. Αλλιώς, θα πρέπει ο Δήμος να πάρει τολμηρές πρωτοβουλίες συστήνοντας ένα τοπικό ταμείο δημογραφικής ανασυγκρότησης, με εμπλοκή των κοινωνικών φορέων της πόλης, των τοπικών ιδρυμάτων, της εκκλησίας και άλλων, το οποίο θα στηρίζει τα νεαρά ζευγάρια, θα χρηματοδοτεί πρωτοβουλίες ανάσχεσης της νεανικής μετανάστευσης, κλπ. Για τα παραδείγματα που αναφέρουμε και για πολλά ακόμη, σε όλους τους τομείς της συλλογικής μας ζωής, υπάρχει και τοπική και διεθνής εμπειρία και μπορεί η αυτοδιοίκηση να κινητοποιήσει μέσα, πόρους και ανθρώπους. Το θέλει;…
7. Πώς αξιολογείτε τη δημοτική αρχή Πελετίδη, ως φιλοσοφία και ως επίδοση;
Θα πρέπει να είμαστε τίμιοι στον απολογισμό του έργου της δημοτικής αρχής. Αν θέλουμε να κατονομάσουμε τα επιτεύγματά της, τότε θα αναφέρουμε: την αυτονόητη, συστηματική επικέντρωση στην αντιμετώπιση ξεχασμένων προβλημάτων της καθημερινής διαχείρισης της ζωής της πόλης, τη σφιχτή διαχείριση των οικονομικών – που είχε ξεκινήσει επί δημαρχίας Δημαρά – και το γεγονός ότι με την εν γένει στάση της δεν επέτρεψε στην Πάτρα να γίνει μια χαζοχαρούμενη, ψευδο-παγκοσμιοποιημένη φιλελευθερούπολη, όπως η Αθήνα του Καμίνη και η Θεσσαλονίκη του Μπουτάρη.
Όπως, όμως, έχουμε πει πάμπολλες φορές, το λίγο και το αυτονόητο δεν αρκεί για μια πόλη που βρίσκεται σε τόσο μακροχρόνια παρακμή και έλλειψη προοπτικής. Ερχόμενη μετά από μια σωρεία διοικήσεων ανίκανων, φαύλων ή, απλώς, πολιτικά αδύναμων, η σημερινή αρχή είχε τη λαϊκή στήριξη, την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση και την οργανωτική δυνατότητα, λόγω του κόμματος που τη στήριζε, να φέρει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω στην πόλη. Να καταφέρει, δηλαδή, ό,τι δεν μπορούσαν οι ανίκανες και κομπορρημονούσες ελίτ και ψευτο-ελίτ της πόλης. Δυστυχώς, η δημοτική αρχή Πελετίδη κατασπατάλησε το πολιτικό κεφάλαιο που τόσο απλόχερα της πρόσφερε ο λαός τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών του 2014. Συμβιβάστηκε με όλα τα κακώς κείμενα της πόλης, αν δεν τα αναπαρήγαγε με την αδιαφορία και την ιδεοληψία της. Ούτε στιγμή δεν αμφισβήτησε έμπρακτα τη φθίνουσα πορεία της Πάτρας: την παραγωγική της εκχέρσωση, τον παρασιτισμό της, την αποσύνδεσή της από την αγροτική ενδοχώρα και το διεθνές εμπόριο, την ψηφιακή και ενεργειακή της υπανάπτυξη, την ελλειμματική σύνδεση με το Πανεπιστήμιο, το ΤΕΙ και τα εκεί ερευνητικά ιδρύματα, την έλλειψη «βαριών» υποδομών, την οργανωτική ανεπάρκεια της δημοτικής μηχανής και τις ελλιπείς υπηρεσίες, το χάλι της αστικής συγκοινωνίας, την ιδιοτελή εκμετάλλευση των δημόσιων χώρων και το «κάνω ό,τι μου καπνίσει» που έχουν εγκαθιδρύσει το βασίλειό τους σε πλατείες, πεζοδρόμους, πεζοδρόμια, δρόμους μνημεία, θέσεις ΑΜΕΑ, κλπ. Στην κυριολεξία δεν συγκρούστηκε σχεδόν με κανέναν, παρά μόνο με φανταστικούς ή απομακρυσμένους εχθρούς. Το βλέμμα της ήταν συχνά περισσότερο στραμμένο στον στενό έλεγχο των πολιτιστικών, αθλητικών και νεολαιίστικων πραγμάτων, στις ευνοϊκές σχέσεις που αναπτύσσει αντικειμενικά η διαχείριση της εξουσίας, στην επικοινωνιακή μεγέθυνση των ενεργειών της σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, δηλαδή σε ό,τι κυρίως φέρνει οργανωτικά και πολιτικά οφέλη στον κομματικό φορέα που την στηρίζει, παρά στα στρατηγικά ζητήματα της πόλης. Έτσι, όχι λίγες φορές, η πράξη της ή η απραξία της απετέλεσε τροχοπέδη για κάποιες δειλές προσπάθειες υπέρβασης της γενικής μιζέριας. Μας έμεινε τελικά το παράδοξο, να περιμένει μια ολόκληρη πόλη να «δει λίγο φώς» από την (κομμουνιστική της) αρχή, μέσα από το αν και όποτε ενεργοποιηθούν τα ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης…
Κε Μάγνη, εμείς στο «Κοινοτικόν» για δύο πράγματα είμαστε βέβαιοι: Πρώτον, το μόνο που δεν χρειάζεται η πόλη μας αυτή τη στιγμή είναι η αναβίωση ενός πτωχοπροδρομικού οράματος μιας πόλης-Ψωροκώσταινας του 21ου αιώνα. Δεύτερον, οι πολίτες αυτής της πόλης, τώρα που μάθαμε που οδηγούν τα φύκια και οι μεταξωτές κορδέλες, τα οποία έταζαν οι προηγούμενες δημοτικές διοικήσεις, να μην βολευτούμε σήμερα με το αυτονόητο και με το λίγο που μας παρουσιάζει ως γιγαντιαίο η σημερινή δημοτική αρχή. Μας πρέπουν μεγαλύτερα και περισσότερα και μπορούμε να τα διεκδικήσουμε και να τα καταφέρουμε στηριγμένοι στις δυνάμεις και την αποφασιστικότητά μας.
