Πράσινη υστερία για το κλίμα;

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 153

Παρά την εθνική μειοδοσία που διέπραξε στο σκοπιανό και τα ανοιχτά σύνορα που αποδέχτηκε στο μεταναστευτικό, τα νέα από την Εσπερία δεν είναι και τόσο ευχάριστα για τον Αλέξη Τσίπρα. Παρά τις πολλές ελπίδες που καλλιεργήθηκαν πριν μερικούς μήνες, τελικά οι πιθανότητες να βραβευτεί τον ερχόμενο Οκτώβριο με το νόμπελ ειρήνης, μαζί με τον εταίρο του Ζάεφ, έχουν ελαχιστοποιηθεί. Ακόμα και οι Λονδρέζοι Ladbrokes κατατάσσουν το βαλκανικό δίδυμο μόλις στην πέμπτη θέση στη λίστα των υποψηφίων, με πιθανότητες μόλις 8%. Τσίπρας και Ζάεφ προηγούνται μεν του Πάπα Φραγκίσκου (6%), βρίσκονται όμως πίσω από τους «Ρεπόρτερ χωρίς σύνορα» (9%), την οργάνωση του ΟΗΕ για τη μετανάστευση UNHCR (11%) αλλά και τη Τζασίντα Άχερν, την πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας (17%).
Ως το ακλόνητο φαβορί για το φετινό νόμπελ, με 33% στις στοιχηματικές εταιρείες, προβάλλει η νέα «αγία» του οικολογικού κινήματος και ψυχή των μαθητικών διαδηλώσεων «Fridays for Future» για τη σωτηρία του πλανήτη, Γκρέτα Τούνμπεργκ. Η 16χρονη ακτιβίστρια με το σύνδρομο Άσπεργκερ από τη Σουηδία, η οποία, με τις σοκαριστικές προειδοποιήσεις της για επερχόμενες «σκηνές αποκάλυψης» λόγω των κλιματικών αλλαγών, προσέδωσε στη δημόσια συζήτηση για το κλίμα τέτοιες δραματικές διαστάσεις που προκαλούνται αναταράξεις στο πολιτικό τοπίο αρκετών ευρωπαϊκών χωρών και πρωτίστως στη Γερμανία. Ήδη οι βραβεύσεις της Γκρέτας ακολουθούν η μία την άλλη, τα ΜΜΕ την ακολουθούν κατά πόδας, οι ομιλίες της σε διάφορα διεθνή συνέδρια και οργανισμούς για να σταματήσει η κλιματική αλλαγή δεν σταματούν ποτέ και σύντομα θα αναγορευτεί σε επίτιμο διδάκτορα του πανεπιστημίου Mονς του Βελγίου. Προφήτης και ηρωίδα όλων, ακόμα και εκείνων που ρυπαίνουν το περιβάλλον περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, η νέα Ζαν Ντ’ Αρκ των ΜΜΕ μεταμορφώθηκε θέλοντας και μη σε μάνα εξ ουρανού των Γερμανών Πρασίνων, που βλέπουν εξαιτίας της να εκτοξεύονται δημοσκοπικά στα ύψη, τόσο στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου (20,5%) όσο και δημοσκοπικά μια εβδομάδα αργότερα (27%)! Έχοντας και την απόλυτη στήριξη του πάπα αλλά και της προτεσταντικής Εκκλησίας, δεν είναι παράξενο που οι διαδηλώσεις «Fridays for Future» με την Γκρέτα επικεφαλής θυμίζουν στον επίσκοπο του Βερολίνου, Κοχ, «εικόνες από την είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ»!
Πολλοί αναλυτές αναρωτιούνται πλέον αν ζούμε σε εποχές ακραίας παραδοξότητας ή ακόμη και μπροστά στην ίδρυση μιας νέας θρησκείας, της «θρησκείας του κλίματος» – κατά τα γραφόμενα (πριν από έναν αιώνα) του Μαξ Βέμπερ. Αναμφίβολα, το ντικτάτ της «σωτηρίας του κλίματος» είναι ήδη στην ημερήσια διάταξη, τουλάχιστον στη Γερμανία, και αποκτά θρησκευτικές, αλλά και πολιτικές διαστάσεις, πέρα από την όποια επιστήμη! Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι παράξενο που στην πραγματική διάσταση της κλιματικής αλλαγής, που μετρά ήδη αύξηση της θερμοκρασίας πάνω από ένα βαθμό τις τελευταίες δεκαετίες, προστέθηκε και η «κουλτούρα της καταστροφολογίας» των μέινστριμ, η οποία έφτασε δυναμικά και στη γερμανική βουλή. Απόψεις (από βουλευτή του SPD) όπως «η προστασία του κλίματος δεν είναι τα πάντα, όμως χωρίς την προστασία του κλίματος όλα είναι ένα τίποτα» είναι πλέον ευρύτατα διαδεδομένες, όχι στα καφενεία, αλλά και στην αίθουσα συνεδριάσεων της βουλής.
Η πλειοδοσία των γερμανικών κομμάτων υπέρ του κλίματος, όπως για παράδειγμα η άποψη βουλευτή του CDU, ότι «η προστασία του κλίματος είναι στο DNA των Χριστιανοδημοκρατών», είναι τέτοια που προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία στον νηφάλιο παρατηρητή. Στην κομματική αντιπαράθεσή τους για το ποιος είναι ο αυθεντικός προστάτης του κλίματος, Αριστεροί (Linke) και Φιλελεύθεροι (FDP) ανατρέχουν στα ιδιαίτερα οικονομικά τους προτάγματα. Έτσι, για την Αριστερά το κλίμα θα προστατευτεί μόνο εάν ο αγώνας ενάντια στις πολυεθνικές αποβεί νικηφόρος για τους εργαζόμενους, ενώ οι φιλελεύθεροι προτιμούν αντί για φορολόγηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα ένα πιο δίκαιο διεθνές εμπόριο ρύπων, με το σκεπτικό ότι «για τη φύση είναι αδιάφορο σε ποιο μέρος εκπέμπεται ένας τόνος CO2.» Όσο για τους δημοσκοπικά προπορευόμενους Πράσινους, η μόνιμη επωδός σε κάθε απόπειρα νηφάλιου διαλόγου για το κλίμα επικεντρώνεται στη λέξη «απαράδεκτο», καθώς, στην αναζήτηση νέων ψηφοφόρων ο πράσινος «περιβαλλοντικός λαϊκισμός», με τα έντονα φυσιοκεντρικά χαρακτηριστικά σπέρνει όσο ποτέ άλλοτε τον φόβο, υποδαυλίζει τις τύψεις και τις ενοχές των ανθρώπων, δαιμονοποιεί την τεχνολογία και δεν ανέχεται διαφοροποιήσεις για το τι είναι καλό για τη φύση και τον άνθρωπο. Αντίθετα, για την ακροδεξιό AfD φαίνεται να μην υπάρχει σοβαρό ζήτημα ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και όλη αυτήν τη συζήτηση που μονοπωλεί την καθημερινότητα τη θεωρούν υποβολιμαία υπερβολή, μέχρι και συνωμοσία. Γεγονός είναι πάντως ότι η «πράσινη καγκελάριος» Μέρκελ, κάτω από την «πράσινη» πίεση που δέχεται δημοσκοπικά, δεσμεύτηκε ότι το ερχόμενο Φθινόπωρο η κυβέρνησή της θα προχωρήσει σε εκ βαθέων αλλαγές στην κλιματική της πολιτική. Που σημαίνει: Φόρος CO2, βιοδυναμική αγροτική οικονομία, αντικίνητρα στις μετακινήσεις με αεροπλάνα και αυτοκίνητα κ.λπ.
Βέβαια, μαζί με το κλίμα αλλάζει σήμερα και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός στην αυτοκινητοβιομηχανία, τον κατεξοχήν «δολοφόνο του κλίματος»! Η συνεργασία της BMW και της Νταίμλερ και η σκέψη για συνένωση της Κράισλερ με την Ρενώ είναι δύο μόνο παραδείγματα που μαρτυρούν τη νέα τάξη που διαμορφώνεται στο πέρασμα προς το ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο και στην εποχή της ψηφιοποίησης. Το βέβαιο είναι επίσης ότι το κλίμα ήταν πάντα ένα δυναμικό και χαοτικό προτσές, που ανά τους αιώνες το επηρέαζαν πάρα πολλοί παράγοντες. Το ίδιο συμβαίνει και στη νεωτερική εποχή, όπου όμως έχουν προστεθεί και παράμετροι με καθαρά ανθρωπογενή προέλευση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η επιστημονική έρευνα και ο πολιτικός διάλογος για το κλίμα πρέπει να προσλαμβάνουν υστερικά και φοβικά χαρακτηριστικά, ή να μετατρέπεται σε προπαγανδιστικό τρικ. Γιατί, πως αλλιώς να εκλάβει κανείς απόψεις όπως αυτές του γνωστού μας οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς που παρομοιάζει την κλιματική αλλαγή με έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, απαιτώντας μάλιστα από τους πολιτικούς να δώσουν και τις ανάλογες απαντήσεις.