του Σ. Παύλου,, από το Άρδην τ. 76, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2009
Α΄ ΜΕΡΟΣ
Έ χει παρατηρηθεί ότι, κάθε φορά που αποκαλύπτονται αποτρόπαιες πράξεις του Αττίλα, κάποιοι παρεμβαίνουν αμέσως και αρχίζουν διάφορα ανυπόστατα και ανεξακρίβωτα, για να μειώσουν το αίσθημα αγανάκτησης του κυπριακού ελληνισμού, να διαλύσουν τους συνεκτικούς δεσμούς που παράγονται από το συναίσθημα της αδικίας, να αποκαταστήσουν την εικόνα της Τουρκίας, μέσα από μια λογική που αναδεικνύει ισότητα εγκλημάτων. Λες και υπάρχει ένα προπαγανδιστικό επιτελείο που δίνει εντολές, ότι με αφορμή τις νέες αποκαλύψεις για εγκλήματα του Αττίλα πολύ συγκινηθήκανε και οργιστήκανε οι Ελληνοκύπριοι, γι’ αυτό δώστε τους από πάνω να συνέλθουν και να μαζευτούν. Έτσι, όταν ένας Τούρκος ηθοποιός ομολόγησε σε τηλεοπτική συνέντευξή του τις δολοφονίες αιχμαλώτων το 1974, αμέσως βγήκε ένας που, ανιστόρητα και επιπόλαια, ανέφερε για κάτι που είδε ή και άκουσε για τους Τουρκοκύπριους το 1964, όταν ήταν παιδί. Γιατί δεν έδωσε τη μαρτυρία αυτή πριν δέκα ή είκοσι χρόνια; Γιατί βγήκε στη σκηνή τις αμέσως επόμενες ημέρες, όταν όλος ο κυπριακός ελληνισμός ήταν συγκλονισμένος από τη μαρτυρία του Τούρκου ηθοποιού; Είναι προφανές ότι δεν θέλουν να μας επιτρέψουν ακόμη και να συγκινηθούμε, να συναισθηματιστούμε.
Και στην περίπτωση των πέντε εκτελεσθέντων αιχμαλώτων του Τζιάους, η συγκίνηση ήταν κατακόρυφη. Τις φωτογραφίες με τις τραγικές τους μορφές τις είδαμε άπειρες φορές, όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή. Τώρα, με τις ταυτοποιήσεις γενετικού υλικού, αποδείχτηκε ότι είχαν εκτελεστεί και ριχτεί σε ένα πηγάδι μαζί με άλλους δεκατέσσερις Έλληνες. Συγκλονιστήκαμε όλοι. Όμως ο Μακάριος Δρουσιώτης, σε δημοσίευμά του για τους πέντε εκτελεσθέντες στην εφημερίδα Πολίτης (15 Αυγούστου 2009), έγραψε ότι, λίγες ώρες προηγουμένως, οι Εθνική Φρουρά στην περιοχή αυτή είχε εκτελέσει τέσσερις Τουρκοκύπριους. Οι λογικές που υποβάλλει το δημοσίευμα του Πολίτη είναι ευνόητες: Κάναμε και εμείς τα ίδια, ίσως μάλιστα και αυτοί που βλέπετε στη φρικιαστική φωτογραφία μπορεί να ενέχονται στην εκτέλεση των Τουρκοκυπρίων, ίσως να ήταν παρόντες και παρακολουθούσαν. Κι εμείς, λοιπόν, τα ίδια και χειρότερα, τουλάχιστον, μια εμείς, μια αυτοί. Μη συγκινηθείτε, μη νιώσετε το αίσθημα της αδικίας να σας πνίγει.
Πώς έγραψε τέτοια είδηση ο εν λόγω μίζερος δημοσιόγραφος; Κάποιος, λέει, επικοινώνησε και του το είπε, κάποιος που δεν θέλει να αποκαλυφθεί το όνομά του. Δημοσιεύεται τέτοιου είδους είδηση έτσι επιπόλαια; Έτσι εύκολα; Ένας δημοσιογράφος που δέχεται τέτοια είδηση, που ανατρέπει δεδομένα και εισάγει νέα προσέγγιση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, πρέπει να συναντήσει αρκετές φορές τον πληροφοριοδότη του για να δει πόσο σοβαρά είναι αυτά που λέει, πρέπει να επικοινωνήσει με αρκετούς από το 398 Τάγμα Πεζικού για να διασταυρώσει τα λεχθέντα. Τέτοια είδηση θέλει ψάξιμο. Και ύστερα από καιρό, μελετημένα και προσεκτικά, να δημοσιεύσει την πληροφορία.
Μυθομανείς, διανοητικά ταραγμένοι, ακόμη και διάφοροι με πολιτικές απόψεις που πιστεύουν ότι, για να λυθεί το Κυπριακό, πρέπει να κατανέμονται ισότιμα οι ευθύνες, ή, το χειρότερο, ότι τα θύματα πρέπει να αισθάνονται θύτες, υπάρχουν αρκετοί. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει πολλούς και διάφορους που μιλούν για την παρουσία τους σε σημαντικά γεγονότα ενώ ήσαν απόντες, που μιλούν για φανταστικές εμπειρίες, δεσμούς και περιπέτειες. Οι περιπτώσεις που ανθρώποι, από μόνοι τους, δηλώνουν ότι αυτοί είναι οι “σίριαλ κίλλερ”, που αναζητά απεγνωσμένα η αστυνομία, είναι αμέτρητες. Και αποκαλύπτεται στο τέλος ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα εγκλήματα, οι ένοχοι είναι άλλοι.
Δεν είναι μόνο αυτό.
Κοιτάζω ξανά τη φωτογραφία με τις μορφές αυτών των παιδιών που εκτελέστηκαν στο Τζιάος. Η τραγικότητα στα βλέμματά τους είναι ανάγλυφη, είχαν συνειδητοποιήσει τη θέση τους, είχαν κατανοήσει την εξέλιξη της ιστορίας τους και αυτό εκφραζόταν στο βλέμμα και την έκφρασή τους, που αποτύπωνε και βάσταζε όλο τον πόνο της Κύπρου, το φρικιαστικό καλοκαίρι της εισβολής. Και πράγματι, λίγο μετά τη φωτογραφία αυτή, τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Όμως, αντί οι πάναγνες μορφές τους να γίνουν εικόνισμα, σύμβολο της κυπριακής τραγωδίας του 1974, ο Μακάριος Δρουσιώτης έκανε την πιο εξευτελιστική πράξη, μια από τις χειρότερες περιπτώσεις έκπτωσης της κυπριακής δημοσιογραφίας. Ανέφερε, σε κείμενο για τα γεγονότα και τη φωτογραφία της σύλληψής τους, ανυπόστατες πληροφορίες για εκτελέσεις Τουρκοκυπρίων από το τάγμα τους, έξι ώρες προηγουμένως. Έβγαλε, έτσι, τους πέντε εθνοφρουρούς από το πηγάδι όπου τους είχαν ρίξει οι κτηνώδεις εκτελεστές τους και τους δολοφόνησε ξανά. Ρίχνοντάς τους τώρα σε ένα λάκκο με βοθρολύματα. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε, την επόμενη Κυριακή. Πιο σκληρά.
Β΄ ΜΕΡΟΣ
Γράψαμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι, κάθε φορά που αποκαλύπτονται αποτρόπαιες πράξεις του Αττίλα, κάποιοι παρεμβαίνουν αμέσως και αρχίζουν διάφορα ανυπόστατα και ανεξακρίβωτα για να μειώσουν την αγανάκτηση του κυπριακού ελληνισμού, να διαλύσουν τους συνεκτικούς δεσμούς που παράγονται από το συναίσθημα της αδικίας, να αποκαταστήσουν την εικόνα της Τουρκίας μέσα από μια λογική που αναδεικνύει ισότητα εγκλημάτων. Έτσι, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχαν εκτελεστεί οι πέντε αιχμάλωτοι στην περιοχή Τζιάους, που είχαν φωτογραφηθεί ζωντανοί στα χέρια του Αττίλα από Τούρκο φωτογράφο, στις 14 Αυγούστου 1974, η συγκίνηση όλων ήταν έντονη όπως και τα συναισθήματα αγανάκτησης για ένα ακόμη έγκλημα του τουρκικού στρατού που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Έπρεπε, λοιπόν, να γίνει κάτι, να κατασκευαστεί αμέσως ένα παρόμοιο γεγονός, για να αποκαθαρθεί ο Αττίλας, μέσα από τη λογική ότι με τον ίδιο τρόπο φέρθηκε και η Εθνική Φρουρά.
Και, ω! του θαύματος, βρέθηκε, στον κατάλληλο χρόνο, την ώρα που αυτή η λογική της εξίσωσης ήθελε παρόμοιο παράδειγμα. Όπως ανέφερε ο Μακάριος Δρουσιώτης, σε δημοσίευμά του στην εφημερίδα Πολίτης, στις 15 Αυγούστου 2009, έξι ώρες προηγουμένως “εκτελέστηκαν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις Τουρκοκύπριοι.” Ήταν εμφανές ότι το δημοσίευμα ήταν κατασκευασμένο. Αισθάνθηκα μάλιστα ότι ο συντάκτης του θα ήθελε πολύ να γράψει ότι η ψευδώς λεγόμενη εκτέλεση των Τουρκοκυπρίων έγινε μισή ώρα προηγουμένως, λίγα λεπτά πριν από τη φωτογράφιση των Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων. Έτσι, με το χρονικό πλησίασμα των δύο γεγονότων, του πραγματικού και του κατασκευασμένου, θα πετύχαινε καλύτερα τη φόρτιση ότι είχαμε παρόμοια συμπεριφορά και από τις δύο πλευρές, σχεδόν την ίδια ώρα. Γι’ αυτό, ας μη αγανακτούμε. Σπολλάτη του που καταδέχτηκε να αφήσει χρονικό διάστημα έξι ωρών.
Ως έφεδρος στρατιώτης, το 1974, που γνωρίζει καλά την ψυχολογία των στρατιωτών της τότε εποχής, και ως ερευνητής που έψαξε κάθε πτυχή της τουρκικής εισβολής, γνώριζα ότι δεν έγινε τέτοιο γεγονός στις 14 Αυγούστου 1974, στο Τζιάος. Πώς έγραψε μια τόσο φοβερή είδηση ο εν λόγω δημοσιογράφος; Κάποιος, είπε, «την περασμένη Πέμπτη επικοινώνησε με τον “Π” (έχουμε τα στοιχεία του, αλλά για ευνόητους λόγους δεν θέλει να δημοσιευτεί το όνομά του), [και] έδωσε την πληροφορία».
Προσέχτε ταχύτητα: Κάποιος τηλεφωνεί την Πέμπτη και, λαμβάνοντας υπόψη ότι η εφημερίδα του Σαββάτου, που συνέπιπτε με τη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, τυπώθηκε από το βράδυ της Παρασκευής, σημαίνει ότι ο δημοσιογράφος την προώθησε για δημοσιοποίηση αμέσως. Έτσι, επιπόλαια, δημοσιεύονται τέτοιου είδους σοβαρές ειδήσεις, χωρίς έρευνα και έλεγχο; Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι, μετά το δημοσίευμα μου στην εφημερίδα Φιλελεύθερος, την περασμένη Κυριακή, στο οποίο έκρινα το δημοσίευμα του Μακάριου Δρουσιώτη, μου τηλεφώνησαν αρκετοί και έγινα αποδέκτης ποικίλων χαρακτηρισμών και πληροφοριών για τον εν λόγω δημοσιογράφο. Δεν διανοήθηκα ποτέ να τα δημοσιεύσω.
Ένιωσα το δημοσίευμα του Πολίτη ως δεύτερη δολοφονία των πέντε αιχμαλώτων του Τζιάους, αφού τους συσχέτιζε με ένα παρόμοιο γεγονός. Οι αδίστακτοι δολοφόνοι της εισβολής τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ και τους έριξαν σε ένα πηγάδι. το δημοσίευμα του Πολίτη τους ανέσυρε από το πηγάδι και τους δολοφόνησε ξανά, ρίχνοντας τους σε ένα πηγάδι με βοθρολύματα. Επικοινώνησα με την εφημερίδα Πολίτης και δήλωσα ότι δεν μπορούν να δημοσιεύουν οι συντάκτες της έτσι ανατριχιαστικές και εγκληματικές ανακρίβειες, και ότι πρέπει ο πληροφοριοδότης τους να εμφανιστεί και να δώσει επισήμως και επωνύμως τη μαρτυρία του ότι, στις 14 Αυγούστου 1974, έγινε εκτέλεση 4 Τουρκοκυπρίων. Επειδή πιστεύω ότι η αλήθεια είναι πάνω από όλα, δήλωσα, είμαι πρόθυμος να συμπαραταχθώ μαζί του, να βρίσκομαι στο ίδιο βήμα, όταν θα καταθέτει τη μαρτυρία του. Ακόμη περιμένω να με καλέσουν. Επικοινώνησα ακόμη με τη Γενική Εισαγγελία και με το Υπουργείο Άμυνας και ζήτησα να διεξαχθεί έρευνα για το δημοσίευμα του Δρουσιώτη. Εύχομαι και ζητώ να προχωρήσουν τη διαδικασία.
Το θέμα δεν βρίσκεται εδώ. Οι δικοί τους, οι φίλοι τους, οι συναγωνιστές τους που υπηρετούσαν στο ίδιο τάγμα, όλοι εμείς που είμαστε στρατιώτες και έφεδροι το 1974, και στη θέση αυτών των εκτελεσθέντων μπορεί να βρισκόμασταν εμείς, πώς επιτρέπουμε να λοιδορούνται άνθρωποι της θυσίας και της τραγικότητας με τέτοιο εγκληματικό τρόπο, με κατασκευασμένες ψεύτικες ειδήσεις; Είμαστε πια μια κοινωνία της έσχατης παρακμής και πτώσης, της έσχατης κατάντιας και του εξευτελισμού. Αντί να υπερασπιστούμε τους αγαπημένους νεκρούς μας, δεχόμαστε βουβοί τον εξευτελισμό τους, δεχόμαστε να ανασύρονται από το πηγάδι της αβυσσαλέας τουρκικής εγκληματικότητας και κάποιοι να τους πυροβολούν ξανά. Για το θέμα θα επανέλθω.
