Του Γιώργου Καραμπελιά
Και φθάνουμε στο τελευταίο ζήτημα που αποτέλεσε και την αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου.
Προφανώς εμείς δεν έχουμε καμία ανάγκη να επιδείξουμε αντιμητσοτακικό μένος σε εκείνα τα θέματα όπου η κυβέρνηση κουτσά στραβά τα καταφέρνει – αυτό το έχουν μάλλον ως πρόβλημα κάποιοι προερχόμενοι από τον χώρο της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς, οι οποίοι νιώθουν την ανάγκη να διαφοροποιηθούν από τον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο τους, είτε κάποιοι κολλημένοι σε «αριστερά» και Πασοκικά στερεότυπα. Εμείς έχουμε δεκαετίες αντιπαράθεσης με όλους τους συστημικούς πολιτικούς χώρους, και εγώ, δόξα τω Θεώ, προσωπικά, πενήντα πέντε συναπτά έτη. Συναφώς επικεντρώνουμε την κριτική μας σε πραγματικά ζητήματα και δεν επικρίνουμε την κυβέρνηση και τον Τσιόδρα για το ότι, σωστά, σε γενικές γραμμές, χειρίστηκαν το ζήτημα του κορωνοϊού. Υποβάλαμε όμως σε καταιγιστική κριτική την κυβέρνηση Μητσοτάκη όταν κουβάλησε τα ΜΑΤ στα νησιά· συνεχίζουμε να επιμένουμε για την ανάγκη δημιουργίας μεταναστευτικών κέντρων έξω από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου· αποκαλύψαμε, όταν χρειάστηκε, τον εθνομηδενιστικό χαρακτήρα της επιλογής της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας· επικρίναμε έντονα τις επιλογές της κυβέρνησης για την «Επιτροπή του Εορτασμού του ’21, καθώς και τα ακραία εθνομηδενιστικά φληναφήματα του Πρωθυπουργού στο διάγγελμά του για την 25η Μαρτίου.
Παράλληλα, δεν αγνοούμε ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και το παγκόσμιο σύστημα χρησιμοποιούν ή θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κρίση του κορωνοϊού για να ενισχύσουν τον έλεγχο τους πάνω στην κοινωνία και τους ανθρώπους ή για να επιβάλουν τις επιλογές τους, ευκαιρίας δοθείσης. Γνωρίζουμε και επισημαίνουμε συστηματικά ότι οι συνθήκες της καραντίνας και της κοινωνικής αποστασιοποίησης χρησιμοποιούνται, ή θα επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθούν, ως όχημα για την αποπροσωποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων και την ενίσχυση της στρατηγικής του μετανθρώπου. Γι’ αυτό και πρέπει να παραμένουμε άγρυπνοι απέναντι σε οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια και να μην επιτρέψουμε να μεταβληθούν σε καθεστώς οι όποιες πρόσκαιρες ρυθμίσεις. Και είμαστε βέβαιοι, όπως το έχουμε δείξει τόσες φορές, πως θα βρεθούμε στην πρώτη γραμμή των όποιων κινητοποιήσεων ενάντια σε τέτοιες εξελίξεις, όπως έγινε και στο παρελθόν. Εξάλλου, το Άρδην και εγώ προσωπικά υπήρξαμε οι πρώτοι στην Ελλάδα που στηλίτευσαν την εξελισσόμενη στρατηγική του «μετανθρώπου», τόσο σε αφιέρωμα του περιοδικού Άρδην (τεύχος 24 Μάρτιος 2000) όσο και στο βιβλίο μου, Η Θεμελιώδης Παρέκκλιση, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Αλλά και κατά την περίοδο του κορωνοϊού υπήρξαμε επικριτικοί στην κυβέρνηση όταν χρειάστηκε. Έτσι επικρίναμε την κυβέρνηση και την ηγεσία της ιεραρχίας της Εκκλησίας για τη λογική του ερμητικού κλεισίματος των εκκλησιών και της κατάργησης ακόμα και των κωδωνοκρουσιών, χωρίς ταυτόχρονα να χρειαστεί να πέσουμε σε αντιεμβολιαστικές συνωμοσιολογίες (βλέπε ανακοίνωση Άρδην). Και, μόλις πριν μερικές ημέρες, στον δήμο της Αθήνας, καταγγείλαμε την πραξικοπηματική στρατηγική του δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη για τον «εξευγενισμό» και την απόλυτη τουριστικοποίηση του κέντρου της Αθήνας, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τις συνθήκες που δημιούργησε ο κορωνοϊός, κ.λπ. κ.λπ.
Εντούτοις, δεν παύουμε να υποστηρίζουμε πως η κρίση του κορωνοϊού συνιστά πλήγμα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα ενισχύει μία εθνοκρατική στρατηγική, σε πλήρη αντίθεση με την ίδια την ιδεολογία των κυβερνώντων – αναβάθμιση του δημοσίου συστήματος υγείας, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, αναβάθμιση της σχέσης έθνους και κράτους, αμφισβήτηση του παρασιτικού τουριστο-κεντρικού μοντέλου, κ.λπ. κ.λπ . Κατά τον ίδιο τρόπο που η τουρκική επιθετικότητα και η κρίση του μεταναστευτικού υποχρεώνει τις εθνομηδενιστικές ελίτ της χώρας να ξαναθυμηθούν πως η χώρα έχει σύνορα και Ένοπλες Δυνάμεις! Κατά συνέπεια, όπως και η κρίση στον Έβρο έτσι και εκείνη του κορωνοϊού συνιστά πύρρεια νίκη για την κυρίαρχη ιδεολογία του κυβερνητικού στρατοπέδου, αλλά πραγματική νίκη για τις εθνοκρατικές δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις. Στρατηγική αντιπολίτευση σημαίνει να προωθείς μια ορισμένη ατζέντα και όχι απλώς να κλείνεσαι αυτιστικά στο αντιπολιτευτικό εγώ σου.
Η κριτική λοιπόν στην οποία υποβάλλουμε εκείνους τους φίλους που, με τον ένα ή άλλο τρόπο, προτάσσουν πλευρές όπως η αύξηση του ηλεκτρονικού ελέγχου ή η αποπροσωποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων, δεν στηρίζεται στο ότι εμείς αγνοούμε αυτές τις παραμέτρους. Αν όμως πρωταρχικό και βασικό πολιτικό κριτήριό σου στη σημερινή Ελλάδα είναι η αντιμετώπιση του νεο-οθωμανισμού, καθώς και η απειλή για τις ανθρώπινες ζωές που συνιστά ο κορωνοϊός, τότε θα θεωρήσεις αυτές τις πλευρές τριτεύουσες και όχι πρωταρχικές.
Είναι προφανές ότι, αν ζούσαμε στη Ιταλία π.χ. και όχι στην Ελλάδα, ίσως να είχαμε άλλες ιεραρχήσεις. Βέβαια, θα παρέμενε πρωταρχική η σωτηρία της ανθρώπινης ζωής – την οποία υποτιμούν σκανδαλωδώς και ασύγγνωστα όσοι εμφανίζουν τον θάνατο 307.666 ανθρώπων, μέχρι τις 15 Μαΐου, ως απλή παρωνυχίδα, ακροαριστεροί αλά Αγκάμπεν, ακροδεξιοί και ψευδοχριστιανοί. Όμως θα επιμέναμε παράλληλα περισσότερο και στις αρνητικές διαστάσεις που προαναφέραμε.
Όταν όμως ζεις στην Ελλάδα και προτάσσεις αυτές τις διαστάσεις, παρότι διεκδικείς ταυτόχρονα μία εθνιστική αντίληψη, τότε κάπου διαπράττεις ένα κεφαλαιώδες σφάλμα και στην ουσία ακυρώνεις την όποια πατριωτική πρόθεση. Κατ’ αρχάς, μάλλον δείχνεις αναλγησία απέναντι στους συμπατριώτες σου, παρασυρόμενος από τη δική σου ιδεοληψία. Γιατί δεν μπορεί να μη βλέπεις πως η επιτυχία της Ελλάδας στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού μπορεί να επιτρέψει μία μικρότερη οικονομική καταβύθιση, πράγμα που ήδη βλέπουμε να διαγράφεται στην περίπτωση του τουρισμού και τις απασχολήσεις που εξαρτώνται από αυτόν. Δεν μπορεί να μη βλέπεις πως το διεθνές κύρος της χώρας ενισχύεται με θετικές συνέπειες, τόσο στο γεωπολιτικό πεδίο έναντι της Τουρκίας όσο και στο ζήτημα της αντιμετώπισης των συνεπειών των μνημονίων, με τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος, την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση και ούτω καθεξής. Επιπλέον δε, ίσως και το κυριότερο, η θετική αντιμετώπιση της κρίσης του κορωνοϊού ενισχύει την εθνική συνοχή, τη σύμπτωση έθνους και κράτους και τη συλλογική αυτοπεποίθηση που τόσο χρειαζόμαστε σήμερα. Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να τα ξεχνά όλα αυτά και να διεκδικεί τον «πατριωτισμό» του πυροβολώντας κυριολεκτικά τη χώρα του, συνταυτιζόμενος με τις πιο ακραίες εθνομηδενιστικές απόψεις του αναρχικού χώρου, π.χ., δηλαδή των δηλωμένων αντιπάλων κάθε πατριωτισμού;
Pro domo sua
Γι’ αυτό και, παρά τις δυσκολίες, εμείς επιλέξαμε πάντα να μείνουμε μαζί με το λαϊκό σώμα. Γι’ αυτό και δουλέψαμε κάποτε στα εργοστάσια ή τις οικοδομές, γι’ αυτό και αρνηθήκαμε πανεπιστημιακές θέσεις ή βουλευτιλίκια και είδαμε το χαΐρι όλων όσων από εμάς επέλεξαν την ένταξή τους σε αυτούς τους μηχανισμούς· γι’ αυτό και στο Μαυροβούνιο,μέσα στον πόλεμο, το 1992, εγκαινιάσαμε ένα εκκλησάκι που ξανάνοιγε μετά από δεκαετίες με «το Πιστεύω» στα ελληνικά, όπως μας το ζήτησε ο αρχιεπίσκοπος Αμφιλόχιος Ράντοβιτς. Εντούτοις, πάντα θέλαμε να συνδυάζουμε το ρίζωμα στην παράδοση και στο λαϊκό σώμα με την παράλληλη εμμονή στο επιστημονικό έργο και στον ορθό λόγο. Γι αυτό και, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αρνηθήκαμε να επικεντρωθούμε αποκλειστικά είτε στο επιστημονικό διαφωτιστικό έργο είτε στον ακτιβισμό, προσπαθώντας να συνδυάσουμε, και υπήρξαμε οι μόνοι, και τα δύο ταυτόχρονα.
Όπως έχω επαναλάβει αναρίθμητες φορές, προτιμώ τη γιαγιά που ανάβει το καντήλι στο ερειπωμένο εκκλησάκι του χωριού, όποιες πιθανές δεισιδαιμονίες και άγνοιες και αν έχει. Γιατί αυτή κρατάει ζωντανό και το καντηλάκι του ελληνισμού, προστατεύοντας τη φλογίτσα του από τους δήθεν μορφωμένους και παραμορφωμένους «εγγονούς» της, που κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν το έθνος τους. Και σε όλη μας τη διαδρομή επιλέξαμε να συμπορευόμαστε με την πρώτη και όχι με τους δεύτερους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα κάνω ό,τι μπορώ ώστε αυτό το καντηλάκι να μεταβληθεί σε καμίνι που θα αναγεννήσει το έθνος μας. Και, για να γίνει αυτό, θα πρέπει τα παιδιά και τα εγγόνια της γιαγιάς να οικοδομήσουν ένα νέο πύργο απέναντι στους εθνομηδενιστές αντιπάλους μας, αφαιρώντας τους και την υπεροχή στο πεδίο του ορθού λόγου. Εκεί, σε αυτόν τον μετασχηματισμό, παίζεται η δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα τη μεγάλη μάχη που διεξάγεται για την ίδια την επιβίωση του ελληνισμού. Επιβίωση η οποία απαιτεί από εμάς το υψηλότερο επίπεδο της διανοίας μας, παράλληλα με τη ενσυναίσθησή μας, πάντα με την πιο αδάμαστη βούληση.
Πολλές φορές, στο παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο, απέναντι σε εκείνους που ήθελαν να έχουμε τη «σωστή γραμμή», κλεισμένοι στο καβούκι μας και στην αποκλειστικότητα της άποψής μας, εμείς προτιμήσαμε τη διακινδύνευση παρά τις συκοφαντίες που έχουμε υποστεί. Γι’ αυτό και προσπαθούσαμε πάντα να συμμετέχουμε σε ό,τι θεωρούσαμε σωστό χωρίς να ζητάμε πιστοποιητικά ιδεολογικής νομιμοφροσύνης από όσους συμμετείχαν, αποκλείοντας μόνο τους φασίστες και τους Αντίφα. Πάντα προσπαθούσαμε να πείσουμε για τις απόψεις μας μέσα από τη συμμετοχή και όχι από κάποιο γυάλινο πύργο, είτε μιας ακαδημαϊκής αυθεντίας είτε μιας οργανωτικής καθαρότητας. Η άποψή μας ήταν πάντα πως στο πολιτικό ή το ιδεολογικό προσκήνιο δεν θα βγούμε μέσα από μία προσωπική ή γκρουπουσκουλιάρικη στρατηγική αλλά μόνο εάν οι απόψεις μας συναντηθούν με ένα σημαντικό κομμάτι του λαϊκού σώματος. Μέχρι τότε προτιμούμε να επηρεάζουμε τα πράγματα μέσα από την ιδεολογική, επιστημονική ή ακτιβιστική μας παρέμβαση, χωρίς ταυτόχρονα να κρύβουμε από κανέναν τις πραγματικές μας απόψεις.
Και νομίζουμε ότι έχουμε επιτελέσει ένα τεράστιο έργο παρά τα μικρά οργανωτικά μας μεγέθη. Ένα έργο τόσο στο θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδο όσο και στο ακτιβιστικό. Κατορθώσαμε, και ευτυχώς όχι μόνοι μας, να συγκροτήσουμε ένα ιδεολογικό μέτωπο απέναντι στον ιστορικό μηδενισμό και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε την προτεραιότητα του δημοκρατικού πατριωτισμού έναντι του φασιστικού-αυταρχικού, διατηρώντας για πάνω από 50 χρόνια μία πρωτοφανή συνέχεια ενός αδιάλειπτου πατριωτικού ακτιβισμού. Και αυτή η παρουσία μας λειτούργησε καταλυτικά ιδεολογικά, τόσο στην παλαιότερη περίοδο της προνομιακής συμπόρευσης με την πατριωτική Αριστερά όσο και στη νέα περίοδο της συμπόρευσης με τον ορθόδοξο και συντηρητικό χώρο.
Και σήμερα βρισκόμαστε στη φάση της συγκρότησης ενός πολιτικού υποκειμένου που θέλει να συνδυάζει τη λαϊκότητα και τη ριζοσπαστικότητα με τη συνθετική σκέψη – και έχουν γίνει τεράστια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση στον συνολικό ιδεολογικό και πολιτικό χώρο· ένα πολιτικό υποκείμενο που θα βρίσκεται πραγματικά πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς. Όχι όπως συνέβαινε άλλοτε, στο παρελθόν, ως πατριωτική Αριστερά ή, όπως πολλοί θα ήθελαν σήμερα, ως πατριωτική ή χριστιανική Δεξιά. Διότι, την κρίσιμη στιγμή, αναδύεται στο πρώτο πλάνο η βαθύτερη ιδεολογική αναφορά –Αριστερά ή Δεξιά– και υποβαθμίζεται και πάει περίπατο ο πατριωτισμός.
Κατά συνέπεια, Έλληνες, δημοκράτες, πατριώτες και… basta. Και αυτό το νέο πολιτικό συγκείμενο μπορεί να γίνει πράξη, όχι γιατί το θέλουμε εμείς, που το υποστηρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ακριβώς επειδή ένα αυξανόμενο κομμάτι των Ελλήνων, έχοντας σιχαθεί τις στείρες κομματικές αντιπαραθέσεις και τους σκυλοκαυγάδες, βρίσκεται όντως, πλέον, πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: Σήμερα, στην Ελλάδα, διαμορφώνεται ένα νέο κοινωνικό και ιδεολογικό υποκείμενο το οποίο και αποκαλούμε υποκείμενο του δημοκρατικού πατριωτισμού και το οποίο αναζητά την πολιτική του έκφραση.
Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη:
Κορωνοϊός, Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός (Μέρος Α΄)
Από την «πατριωτική Αριστερά» στην «πατριωτική Δεξιά» (Β΄μέρος)
Με αφετηρία την κύρια αντίθεση (Γ΄μέρος)
5 ΣΧΟΛΙΑ
Σωστός. Άντε να δούμε.
Με την ολοκλήρωση του εξαίρετου αυτού κειμένου, ας ολοκληρώσω κι εγώ (σε ακόμα δύο μέρη) το σχόλιό μου (που ξεκίνησα στο μέρος Γ’ του ΓΚ)) περί των τριών επιπέδων της ψυχικής μας ύπαρξης.
Α)
Η σκέψη του Γ. Καραμπελιά παρερμηνεύεται όπως ακριβώς παραποιείται και η ουσία του πολιτισμού μας. Και τα δυο βρίσκονται στο κορυφαίο επίπεδο του ανθρώπινου βιώματος, το οποίο είναι άπιαστο για όσους επιλέγουν να λειτουργούν στο πρώτο ή στο δεύτερο. Αυτοί δε που επέλεξαν το χαμηλότερο είναι σήμερα οι περισσότεροι:
Οι παλαιοί αριστεροί διέθεταν παραπάνω κριτική ικανότητα από τους δεξιούς λόγω πιο αναπτυγμένης συνείδησης εξ αιτίας ενός αναπτυγμένου συν-αισθηματισμού (το λεγόμενο «πάθος-μάθος», στο δεύτερο ψυχικό επίπεδο, των Παθών). Το ΣΥΝ του συναισθήματος σημαίνει το άνοιγμα στον Άλλον, την έξοδο από ναρκισσιστικό κλείσιμο που επιβάλλει η κυρίαρχη σκέψη, την «ενσυναίσθηση».
Οι σημερινοί αριστεροί έχασαν, μαζί με το συναισθηματικό («ηθικό») πλεονέκτημα (τη 2ου βαθμού συνείδηση) και το αντίστοιχο ψυχικό μέρος του μυαλού τους. Η «ιδεολογία» της νέας αριστεράς είναι στην ουσία ο παμπάλαιος ψυχρός τρόπος ύπαρξης-σκέψης των ατομικιστών Βορείων: μόνον αισθήσεις, μόνο αισθητηριακή αντίληψη, μόνο λειτουργική σκέψη και ψυχή. Δηλαδή μηδενική Κρίση.
Η όλη πορεία του Γ. Καραμπελιά μαρτυράει ότι, ενώ αυτός ανέβηκε νοητικό επίπεδο, οι άλλοι κατέβηκαν. Ενώ αυτός ασπάστηκε το αληθινό Εμείς, οι νέο-αριστεροί προδίδουν την Κοινωνία στο όνομα του Ατόμου, των «δικαιωμάτων του ανθρώπου».
Με εξαίρεση κάποιους λίγους «ρομαντικούς» που παραμένουν ευαίσθητοι αναφορικά με το Όλον της Φύσης, οι Έλληνες «προοδευτικοί» ταυτίστηκαν με αυτό που ορίζουν σήμερα ως «πρόοδο» οι Δυτικοί: την αντικατάσταση της Κοινωνίας από την αντικοινωνική «κοινωνία των πολιτών» και της Πολιτικής από τον αντιπολιτικό «κοσμοπολιτισμό».
Αφήνοντας στα άχρηστα την μετά Λόγου (3ου επιπέδου) ελληνική Σκέψη, οι Έλληνες αριστεροί ξέπεσαν στο 1ο επίπεδο της Δυτικής «ορθολογικότητας». Δεν έχουν μάτια για να δουν αυτό που ο Γ. Καραμπερλιάς αποκαλεί στρατηγική του μετανθρώπου: τον ναρκισσιστικό χαρακτήρα που περιέγραφε από το ΄70 ο Κρίστοφερ Λας. Τώρα τους πήρε ο πόνος για το πισωγύρισμα στη μεσαιωνική ιδιωτική δεσποτεία, επειδή πόνεσαν οι Δυτικοί για την «ελευθερία του Ατόμου», το μόνο που καταλαβαίνουν από το επίπεδο των ψυχρόαιμων, ούτε καν των θηλαστικών.
Σήμερα, οι αριστεροί νομίζουν ότι άνθρωπος είναι σαν το κεφάλαιο, που δεν έχει πατρίδα. Δηλαδή συμμερίζονται την αρχαία πίστη των Βόρειων γερμανικών φύλων ότι μπορεί να υπάρχει Άτομο χωρίς το Εμείς της Κοινωνίας.
Β)
Η αντίσταση στον κυρίαρχο ατομικισμό ήταν δυνατή όσο υπήρχε το Έθνος-Κράτος επειδή υπήρχαν οι «κοινωνικές σφαίρες» της Πολιτικής και του Λαού. Σήμερα, δεν υπάρχει «πολιτικό σύστημα», επειδή δεν ισχύει θεσμικά καμία από τις δύο «σφαίρες». Έχοντας όμως μείνει στο μυαλό μας, νομίζουμε ότι έχει χαθεί μόνο το «κοινωνικό κράτος», όχι το όλον του.
Όσο υπήρχε το Δημόσιο, ήταν δυνατή η ψυχική και νοητική λειτουργία του δεύτερου επιπέδου, λόγω του ότι πρόκειται για την λατινική σκέψη που αφυπνίζεται όταν υπάρχουν λατινικοί θεσμοί όπως το Κράτος που γνώρισε η Δύση από το 1648 μέχρι το 1920.
Σήμερα «είμαστε όλοι Βάρβαροι» («απολίτευτοι» όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης). Ξεπέσαμε όλοι στο 1ο επίπεδο μυαλού-ψυχής της ατομικιστικής Αγγλόσφαιρας. Γίναμε «εθνομηδενιστές» επειδή στο επίπεδο αυτό δεν χωράει το Νόημα της Κοινωνίας. Ο «αυτοματισμός» του δίπολου Αριστερά-Δεξιά προκύπτει από την ασυνείδητη ταύτιση με το πολιτισμικό δίπολο Βίκινγκς-Λατίνοι.
Όποιος έχει μάτια (3ου επιπέδου) βλέπει: η Πολιτική ανήκει στο Εμείς της Πατρίδας και απευθύνεται στο συλλογικό Όν της αληθινής Κοινωνίας που είναι μια ύπαρξη τρίτου επιπέδου: του Γίγνεσθαι της Δημιουργίας. Εξ ου και η «διακινδύνευση», που τονίζει ο Γ. Καραμπελιάς, του δημοκρατικού πατριωτισμού. Στο Γίγνεσθαι, δεν γίνεται να υπάρχει «γραμμή» (ούτε «ορθολογικότητα» 1ου επιπέδου).
Η «παγκοσμιοποίηση» προχώρησε επειδή πρώτα πέτυχε στα μυαλά μας. Και το φιλότιμο του Έλληνα χάνεται μαζί με τη φιλοπατρία όταν αναγνωρίζουμε, σαν τους Δυτικούς μόνο τις πέντε αισθήσεις αγνοώντας τις πέντε ψυχικές Αρετές του Νου, του μέρους της ψυχής που έχει τον Λόγο, που δεν είναι «λογική».
Η Τουρκία προχώρησε τόσο επικίνδυνα σε βάρος μας επειδή δεν ισχύει το (βεστφαλιανό) «σύστημα κρατών». Ο διπλός κίνδυνος για την Χώρα και την Ύπαρξή μας, οφείλεται στο ότι αφήσαμε να χαθεί το Νόημα και ο θεσμός της Κοινωνίας ως ζώσας συλλογικής ύπαρξης. Ο πατριωτισμός είναι η Σοφία περί της οντολογικής προτεραιότητας του αθάνατου συλλογικού Εμείς σε σχέση με τα θνητά ατομάκια και τα «δικαιώματά» τους. Και δημοκρατικός πατριωτισμός είναι η Αρετή του να βλέπεις την Ελευθερία στο επίπεδο του Γίγνεσθαι, να διαθέτεις το Φιλότιμο για Βίο 3ου επιπέδου ύπαρξης.
Ναι.Σωστά. Η αύξηση του ηλεκτρονικού ελέγχου και η αποπροσωποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων είναι τριτεύουσας σημασίας – να μη πω και μηδαμινής -μπροστά στην νεο-οθωμανική απειλή. Δεν μιλάμε όμως για την αύξηση του ηλεκτρονικού ελέγχου γενικα, ότι δηλ.θα πρέπει να δώσουμε σημασία στον ηλεκτρονικό έλεγχο που … θα έρθει ή στο … “τσιπάρισμα” που … θα έρθει. Ούτε στην αποπροσωποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων γενικα σαν κατι που … θα ‘ερθει σαν μελλοντικό αποτέλεσμα του ιού. Θα ήταν ολέθριο να μελλοντολογούμε και να ρίχνουμε εκεί το βάρος όταν εχουμε μπροστά μας τη νεο-οθωμανική απειλή.
Εδώ όμως δεν μελλοντολογούμε. Δεν μιλάμε για πράγματα που … θα γίνουν. Μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα που έχουν γίνει ή γίνονται ήδη. Οχι διεθνώς αλλά στη χώρα μας. Αυτά είμαστε υποχρεωμένοι και να επισημάνουμε.
Πρωτον,
Ιχνηλατούν τις επαφες μας και απαγορευουν τις συναθροισεις σε ιδιωτικους χωρους. Προκειται καθαρα για παραβίαση αρθρων του συνταγματος. Θα έπρεπε λοιπον να ακολουθηθεί μια διαδικασια για την αναστολή άρθρων του συνταγματος. Γιατι διαδικασια υπάρχει. Θα μου πειτε στο τυπικο κολλησαμε τωρα. Ναι, γιατι το τυπικο οταν κανεις κατι τετοιο εχει τεραστια σημασια. Γιατι οταν αναστέλεις άρθρα του συντάγματος λόγω έκτακτης ανάγκης εισαι υποχρεωμενος και να άρεις την αναστολή των άρθρων όταν παρέλθει η κατασταση εκτακτης αναγκης. Εδω δεν ειναι υποχρεωμενοι να κανουν τιποτα. Μπορουν να αφησουν τους περιορισμους – τοσο για τις ιχνηλατησεις οσο και για απαγορευση των συναθροισεων σε ιδιωτικους χωρους – εσαεί.Και ξερουμε πολυ καλά οτι αυτο θα κανουν. Υπαρχουν συνταγματολογοι; Υπάρχουν δικαστές;Και να υπάρχουν τα ΜΜΕ δεν θα τους δώσουν βήμα για να πουν τις απόψεις τους.Ούτε βέβαια περιμεναμε κάποια αντίδραση απο την “αντιπολίτευση”. Εδώ δεν πρόκειται για κανενός είδους δικαιωματισμό. Πρόκειται για τα συνταγματικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
Αυτό δεν είναι κάτι που θα γίνει. Είναι κάτι που έχει γίνει.
Δεύτερον,
Τα ΜΜΕ (ιδιωτικά αλλά και κρατικά) εχουν δημιουργήσει μια πολυ νοσηρή κατάσταση. Μιλάνε συνεχώς μα συνεχώς για τον νεό κόσμο που έρχεται οτι πρέπει να ξεχάσουμε τον τρόπο ζωής που ξέραμε ότι ή “κοινωνική αποστασιοποίηση” θα είναι πλέον ο νέος τρόπος ζωής και σε αυτο θα βοηθήσει η τεχνολογία που ευτυχώς που υπάρχει για να διασφαλίσει το … “υπέρτατο αγαθό” που είναι τι αλλο ή υγεία. Τώρα πληροφορούμαστε εμείς οι Ελληνες ότι το υπέρτατο αγαθό είναι η
υγεία. Νομιζαμε οτι ήταν η ελευθερία και θυσιαζαμε διαχρονικά όχι την υγεία αλλά τη ζωή μας γι’ αυτό. Δεν υπονούμε ότι είμαστε κατά της καραντίνας αλλά έτσι όπως το θέτουν μας προκαλούν αν μη τι άλλο.
Παρουσιαζουν με καμάρι Ελληνες φοιτητές (Η ΕΡΤ1 όχι ιδιωτικό κανάλι), εδώ στη χώρα μας που έχουν αναπτύξει εφαρμογή για κινητά για ιχνηλάτηση των επαφών μας.
Και το χειρότερό, η ειδησεογραφία για την τουρκική απειλη – η οποία βέβαια είναι κάτι τυχαίο και ουρανακατέβατο χωρίς ιστορικές ρίζες και χωρίς σύνδεση με τον υπό διαμόρφωση κόσμο – έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Είναι ή τελευταία είδηση πριν το δελτίο καιρού.
Αυτά δεν είναι πράγματα που θα γίνουν αλλά που γίνονται καθημερινά.
Τρίτον,
Ο Μητσοτάκης στο διαγγελμά του στις 03/05 μας είπε καθαρα αφ ενός μεν οτι πρέπει να ξεχασουμε οριστικά τους εναγκαλισμους τους ασπασμους και τις χειραψείες και αφ ετερου οτι “πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην προ κορονοιού εποχή”. Επί λέξει. Δεν άφησε κανένα περιθωριο για παρερμηνείες. Ούτε υπάρχει κάποιο λάθος εδώ γιατί ξέρουμε ότι χρησιμοποιεί πολύ καλά την ελληνική γλώσσα. Τι πρεπει να υποθεσουμε. Οτι εκφράζει τους μύχιους πόθους του; Η ότι θέλει να μας προετοιμάσει γι’αυτό που έρχεται. Μάλλον και τα δύο.
Και αυτό είναι κάτι που έχει γίνει.
Δεν λέμε να ρίξουμε το βάρος σε αυτά τώρα. Τη στιγμή που έχουμε ξεκάθαρη τουρκική απειλή και έχουμε και να αντιμετωπίσουμε το τουρκικό κόμμα στο εσωτερικό μας που διαπερνά όλα τα κόμματα. Θα υποχρεωθούμε όμως στο προσεχές μέλλον όχι στο απώτερο. Ο ιός (ή οι ιοί που θα ερθουν) θα υπάρχει πάντα. Το λένε δεν το κρύβουν. Υποψιαζομαστε οτι δεν θα βρεθει ποτέ κανένα εμβόλιο. Μαντέυουμε τι θα γίνει. Μόλις ανακοινωθει ότι βρέθηκε έμβόλιο θα βγαίνουν
κάποιοι και θα λένε ότι είναι μειωμένης αξιοπιστίας και παει λέγοντας. Και οι κυβερνώντες στη συνέχεια θα μας λένε ότι θα πρέπει να συνεχίζουμε το μοντέλο της “κοινωνικής αποστασιοποίησης” στα πλαίσια μιας “νέας κανονικότητας”. Τι θα κάνουμε τότε; Θα δεχτούμε να ζούμε μέσα στη γυάλα του Μητσοτάκη.
θα υποχρεωθούμε να αντιδράσουμε. Εκτός αν δεχτούμε ότι ο κόσμος άλλαξε και ότι πρέπει να αλλάξουμε κι’ εμείς και να προσαμοστούμε στις νέες συνθήκες. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για αλλαγή του τρόπου ζωής. Μιλάμε για αλλαγή του τρόπου ύπαρξης. Και ο τρόπος ύπαρξης που προωθούν δηλ. της «κοινωνικής αποστασιοποίησης» είναι στον αντίποδα του ελληνισμού. Τώρα μελλοντολογούμε αλλά όλες οι ενδείξεις αυτό δείχνουν ότι θα γίνει.
“Στρατηγική αντιπολίτευση σημαίνει να προωθείς μια ορισμένη ατζέντα και όχι απλώς να κλείνεσαι αυτιστικά στο αντιπολιτευτικό εγώ σου.” Πολύ σωστά. Αλλά εδώ υπάρχει ένα λεπτό σημείο που χρειάζεται προσοχή.Γιατί τον Μητσοτάκη και τον κάθε Μητσοτάκη τον ενδιαφέρει ή ατζέντα που προωθείς να μην έρχεται σε αντίθεση με το καίριο σημείο της δικής του ατζέντας.
Ειλικρινά δεν έχουμε καμμία αντιπολιτευτική διάθεση με το Μητσοτάκη. Πάντα ξέραμε τι πρεσβεύει. Μήπως δεν μας εξόργιζε ο Τσίπρας. Τα γράφουμε γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ. Δεν σας κρύβουμε μάλιστα ότι σχεδόν ντρεπόμαστε που γράφουμε ξανά τέτοια πράγματα και υποχρεώνουμε τη σύνταξη του ΑΡΔΗΝ να τα διαβάζει ενώ έχει τόση σοβαρή δουλεία να κανει με τα εμπεριστατωμένα και πολύπλευρα άρθρα που μας προσφέρει τόσα χρόνια. Το να γράφουμε δηλ.πράγματα που από τη φύση τους φλερτάρουν με τη συνωμοσιολογία και μπορεί να είναι και ανοησίες. Γιατι δεν έχουμε το αλάθητο. Τα μόνα που έχουμε ειναι κάποια εμπειρια ζωης και το πολιτικό μας αισθητήριο. Δεν πρόκειται λοιπόν να σας απασχολήσουμε ξανά με τέτοια πράγματα. Εγώ τουλάχιστον. Απλά εσείς είσατε η όασή μας και δεν είχαμε που αλλού να τα πούμε.
ΥΓ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το κτηματολόγιο που εχει ήδη γίνει το περιουσιολόγιο που έρχεται και την εν καιρώ κατάργηση των εν-χρήματων συναλλαγών που προετοιμάζεται. Τότε είναι που θα δεθούν χειροπόδαρα οικονομία και πολίτες. Θα τα κάνουν αυτά οι θιασώτες της “ελευθερης οικονομίας” με πρόσχημα τη φοροδιαφυγή και τώρα τον ιό. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε το ανατριχιαστικό νομοσχέδιο του που ηταν να κατεβάσουν αλλά τους τα χάλασε
ο ιός. Αυτό με το δακτυλικό αποτύπωμα κατα την ώρα προσέλευσης και αποχώρησης ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα παρακαλώ. Παρουσιάζονται με φιλεργατικό προσωπείο και θέλουν δήθεν να προστατέψουν τους εργαζόμενους από τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών. Στην πραγματικότητα θα δημιουργούσαν τεράστια προβλήματα σε εργαζομένους και επιχειρήσεις. Τώρα με την τηλε-εργασία τους χάλασε η σούπα αλλά παρ’ όλ’ αυτα εξακολουθούν να τρώγονται με τα ρούχα τους και να προβληματίζονται για το πως άραγε θα βάλουν τώρα μηχανισμούς ελέγχου στην … τηλε-εργασία για προστασία των εργαζομένων. Να και ένα καλό που έκανε
ο ιός.
Σε ενοχλεί και το κτηματολόγιο… Τι να πω…