του Κ. Καραΐσκου, από το Άρδην τ. 61, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2006
Το πώς πρέπει να αναφερθεί κανείς σε ένα τέτοιο θέμα, αποφεύγοντας την κινδυνολογία και παραμένοντας ταυτοχρόνως τίμιος απέναντι στις εξελίξεις στη Θράκη, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Συνήθως, είμαστε όλοι επιφυλακτικοί απέναντι στη συγκεκριμένη ρητορεία και σε απαισιόδοξα σενάρια, διατηρώντας την ψυχωφελή ελπίδα πως κάπου ο Θεός της Ελλάδας θα επέμβει και πάλι, σώζοντας την παρτίδα για την πατρίδα μας. Σεβόμενοι λοιπόν τις ψυχολογικές ανάγκες των αναγνωστών, αφήνουμε κατά μέρος τις γλαφυρές λεπτομέρειες και περιοριζόμαστε στην απλή αναφορά των τελευταίων εξελίξεων, οι οποίες δείχνουν σαφέστατα τη δυναμική των πραγμάτων.
Στις 15-17 Σεπτεμβρίου, έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 5ο διεθνές συνέδριο των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης», με παρόντα τον ίδιον τον πρωθυπουργό Ερντογάν. Προγραμματίστηκε μία σειρά πρωτοβουλιών στα ζητήματα (εκλογή μουφτήδων, διαχείριση βακουφίων, εκπαιδευτικά) όπου η Τουρκία επιδιώκει την χειραγώγηση και ομογενοποίηση της μειονοτικής κοινωνίας, ενώ για πρώτη φορά αναφέρθηκε ρητά ο όρος «αμοιβαιότητα», μιλώντας για τους 120.000 μειονοτικούς της Θράκης και τους …2.000 Ρωμηούς της Πόλης!
Στις ερχόμενες τοπικές εκλογές, στον Δήμο Ξάνθης, κατεβαίνει για πρώτη φορά αμιγώς μειονοτικό ψηφοδέλτιο, όπου –κατά δήλωση του επικεφαλής Χιουσνιού Σερδαρδάζε– οι Χριστιανοί μα και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Πομάκοι δεν έχουν καμία θέση. Ο συνδυασμός συσπείρωσε το σύνολο των μειονοτικών πολιτευτών του νομού, με τον εν ενεργεία αντινομάρχη, Μουσά Βιντινλί, σε ρόλο ηγετικό, σε μια προσπάθεια που χαρακτηρίζεται από το σύνθημα του πρώην βουλευτή Αχμέτ Φαΐκογλου: «Ούτε μία ψήφο σε Έλληνα!» Στην κατάρτιση δε των ψηφοδελτίων της Κομοτηνής πρυτάνευσε και πάλι το γνωστό κριτήριο της προξενικής εύνοιας. Περιζήτητοι οι φανατικότεροι τουρκόφρονες, οι αντλούντες χρήμα και οφίκια χάρη στον μηχανισμό της οδού Ιώνων και στερούμενοι πάσης προσωπικής αίγλης. Θυμίζουμε: ο σημερινός βουλευτής, Ιλχάν Αχμέτ, εξελέγη σαρωτικά τον Μάρτιο του 2004 ενώ, πριν 17 μήνες, είχε …πατώσει ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Κομοτηνή!
Αντί να προχωράει η απονομιμοποίηση του κεμαλισμού, έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί κάθε ελληνικός λόγος. Στην Κομοτηνή, ποιος αιρετός θα τολμήσει συμμετοχή στις καθιερωμένες από την ελληνική πολιτεία τιμές για την Ποντιακή Γενοκτονία (19 Μαΐου) ή για τη Μικρασιατική Καταστροφή (14 Σεπτεμβρίου), όταν ο μειονοτικός Τύπος δίνει ονόματα και φωτογραφίες των μετεχόντων στις εκδηλώσεις, δίκην προγραφών; Στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, π.χ., το προβαλλόμενο ως πλέον μεμπτό σημείο του νυν δημάρχου Κομοτηνής είναι η συμμετοχή του στην εκδήλωση για την ποντιακή γενοκτονία πέρυσι! Βεβαίως, υπάρχουν και κάποιοι «δικοί μας» που έχουν προ πολλού υπερβεί κάθε όριο. Ο νομάρχης Ροδόπης, Άρης Γιαννακίδης, τον Ιούλιο, δέχθηκε στο γραφείο του τον άνθρωπο — σύμβολο του τουρκικού παρακράτους, τον βασανιστή και αρχιμαφιόζο Μεχμέτ Αγάρ, και όχι μόνο άκουσε τις θρασείες επικρίσεις του (για «ελληνικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Τούρκων της Θράκης») αλλά και του ζήτησε να ενεργήσει ως μεσολαβητής στην Αθήνα για να λυθούν τα προβλήματα έτσι όπως ο ίδιος «κουράστηκε να τα λέει»!
Στο ζήτημα των μουφτειών, υπάρχει μία κινητικότητα μετά τον θάνατο του Μεχμέτ Εμίν Αγκά, ψευδομουφτή Ξάνθης. Έτσι τερματίστηκε ένας διαρκής κεφαλόπονος, καθώς ο θανών ήλεγχε (επί –τουρκικοίς– χρήμασι, εννοείται) το σύνολο των ιμάμηδων του νομού Ξάνθης και ο νόμιμος μουφτής Σινίκογλου ήλεγχε μόνο τη …σφραγίδα του. Στην Ροδόπη, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, με τον νόμιμο μουφτή Μέτσο Τζεμαλί να διατηρεί μεν το κύρος του αλλά με τα προξενικά όργανα να έχουν στο πλάι τους όλον σχεδόν τον …κρατικό «μας» μηχανισμό, καθώς κανένας νομαρχοδήμαρχος δεν τολμάει να τους αρνηθεί τίποτε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παράνομη ανέγερση τζαμιού στον Πετρόλοφο Έβρου με τη ρουσφετολογική παρέμβαση του δημάρχου Ορφέα, για χάρη του ψευδομουφτή Ιμπράμ Σερήφ.
Μία πρωτοβουλία πήρε η ελληνική πλευρά τον τελευταίο καιρό, αυτήν για την προαιρετική σχολική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα δημόσια γυμνάσια, και συνάντησε τη χειρότερη υποδοχή. Καταδικάστηκε τόσο από την ελληνική κοινή γνώμη (ως υποχώρηση στην Άγκυρα) όσο και από την τουρκική πλευρά (ως βυζαντινισμός, στρεφόμενος κατά της μειονοτικής εκπαίδευσης). Ήταν μια κίνηση στη σωστή κατεύθυνση που, ωστόσο, φέτος δεν εφαρμόστηκε, αφού, στα σχολεία που εφαρμόστηκε πιλοτικά, δεν υπήρξαν επαρκείς αιτήσεις μαθητών.
Γενικά, το σκηνικό της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης στη Θράκη δείχνει να ανταποκρίνεται στην περιγραφή του Οτζαλάν μετά την τραυματική προσωπική εμπειρία του από τη χώρα μας: «Ένα κράτος – συμμορία απέναντι σε ένα κράτος – κωμωδία». Αναρωτιέται κανείς πού μπορεί να ελπίσει. Στους απίθανους τύπους (συνήθως θλιβερές μετριότητες ή επικίνδυνοι μαφιόζοι) που λυμαίνονται την τοπική πολιτική σκηνή; Στα κόμματα που αγνοούν οτιδήποτε αφίσταται της λογικής του γαντζώματος στην εξουσία; Στον, γνωστής αναποτελεσματικότητας, κρατικό μηχανισμό, τον κατευθυνόμενο από τις κομματικές παρεμβάσεις; Στις «υπηρεσίες» που λειτουργούν μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο απροσχημάτιστου κομματισμού, προσωπικών επιδιώξεων και ανυπαρξίας στρατηγικής; Στον ψευδοεκσυγχρονιστικό εσμό που ανέλαβε την ιδεολογική επιβολή του εθνομηδενισμού (μονάχα για την ελληνική πλευρά όμως, ο εμπεδωμένος τουρκικός ρατσισμός κατά Πομάκων και Τσιγγάνων στη Θράκη δεν τους πειράζει); Στην κοινή γνώμη που, κι όταν ακόμη μαθαίνει κάτι σχετικό, χειραγωγείται προς μία συνθηματολογική εκτόνωση, δίχως καμία διάθεση προσέγγισης της ουσίας;
Και όμως, υπάρχουν, ευτυχώς, ακόμη κάποιοι που παλεύουν για το θαύμα…
Κώστας Καραΐσκος
Διευθυντής του Αντιφωνητή
