από το Άρδην τ. 38-39, Νοέμβριος 2002
Αφιερωμένο στον κ. Σίμο Μενάρδο
…Για την καινούργια γέννα
όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθη
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
…
– Νεκροί, σπαρμένοι, στις πεδιάδες και στα περιβόλια
και στα ερμοτόπια και στα βράχια της Ανατολής,
τα που σας ρίξανε σπαθιά, που σας φάγανε βόλια, βαθιά στα σπλάχνα της Φυλής
ας ριζωθούν α! να στοιχειώσουν ύστερα, μυστήρια, και βουκέντρα πάντα για νέα οργώματα ας γενούν,
αίματα, νεύρα και θυμοί και χέρια εκδικητήρια.
Πάντα οι νεκροί ας μας κυβερνούν!
– Κ’ εσείς, χαρά και η φτώχια σας, του όλβου
κ’ εσείς καμάρια,
ικέτες τώρα απλώνοντας το δίσκο του χεριού,
της αργατιάς, της αρχοντιάς δαρμένοι, απομεινάρια της φλόγας και του μαχαιριού,
τα κλαίτε εσείς τα πάντα σας, σπίτια, αγαθά, θεία δώρα,
παρατημένα, αφανισμένα, πλάσματα, πουλιά,
οπού ώργωνεν ο Έρωτας, θερίζει ο χάρος τώρα,
πάει κ’ η πατρίδα κ’ η φωλιά.
Στάχια όπου χρύσωναν τη γη, μαυρολογάν κοράκοι.
Τα δάκρυα καταπίνοντας, ζητάτε (οϊμέ η στιγμή
που σας τρυπάει τα σωθικά σαράκι και φαρμάκι),
αγωνιά ζητάτε και ψωμί,
Κι ό,τι αισθάνεστε πως είναι επάνου απ’ όλα τ’ άλλα και πως αξίζει θησαυρούς, της ξεκληριάς παιδιά:
κι ό,τι ζητάτε ανείπωτο, το ξέρω’ είναι μια στάλα, αγάπη και καλή καρδιά,
Και οι λυτρωμένοι, αλύτρωτοι. Κ’ οι αλύτρωτοι εδώ πέρα
δώστε να ιδούν του λυτρωμού μια χάρη, όσο φτωχή.
Η Ελλάδα μια, ακομάτιαστη και αμέτρητη Μητέρα,
μια των Ελλήνων και η ψυχή!
Τύραννος όταν η όλεθρος καίη στου πιστού το σπίτι
τ’ άγια κονίσματα, του καίη τον ιερό ναό,
του μένει η πίστη σαν εικόνα εντός του αχειροποίητη
στον ένα αόρατο Θεό.
Τέτοια η Πατρίδα, Θεός κι αυτή. Απάνου από τα σπίτια,
σε λογής τόπους και δεσμούς και πάντα και προτού,
απάνου από τα χώματα κι από τ’ αμπελοφύτια,
μια είναι η Πατρίδα, και παντού. .
Μια είν’ η Πατρίδα των αιμάτων και δραμάτων, το άστρο
της Ιστορίας το πολικό, του τραγουδιού τροφή,
χώρες καρδιές από παντού μια ψυχή, σ’ ένα κάστρο,
κι η προσταγή της: Αδερφοί!
3 του Νοέμβρη 1922
