του Α. Ζεπάτου, από το Άρδην τ. 7 Μάρτιος-Απρίλιος 1997
Σήμερα στην Αμερική δεν νοµίζῳ ότι κυριαρχούν οι απομονωτικές απόψεις τύπου Χάντιγκτον. Η Αμερική κάνει επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων ακόμα και στην Ρωσία. Αυτή τη στιγµή οι ΗΠΑ θεωρούν ότι αξίζειτον κόπο να βάλουν πόδι στη γαλλόφωνη δυτική Αφρική. Δηλαδή έχουµε µια δυναμική η οποία θεωρεί ότι είναι συμφέρον της να επεκταθεί και να ελέγξει τις καταστάσεις, όπως µπορεί, σ᾿ όλο τον κόσμο. Δεν βλέπω καμιά πρακτική αντιστοιχία ανάµεσα στη θεὠρία και στην άποψη αυτή µε τη πραγματικότητα της πολιτικής, όπως εκφράζεται. Συνεπώς, αυτή την άποψη τη θεωρώ σαν κάτι που είναι αβάσιµο, δεν έχει βάση στην πραγματικότητα της ζωής. Αυτά όσον αφορά γενικά την ἆποψη του Χάντιγκτον. Τώρα όσον αφορά την ελληνική κληρονομιά μας, που γίνεται πολύ ό µεγάλη συζήτηση και υπάρχει µια διένεξη ποιος επιτέλους κατέχειτον πυρήνα αυτήςτης κληρονοµιάς, εγώ θα ήθελα να βάλω ένα. Άλλο ερώτημα -και νομίζω. οι ομιλητές έχουν κάθε αρμοδιότητα, και ἐχουν κάθε δυνατότητα να μας μιλήσουν πάνω σ’ αυτό. Η ελληνική κληρονομιά, και ή βυ᾿ζαντινή µας κληρονομιά, ήταν µια προσπάθεια ο άνθρωπος να γίνει Άνθρωπος, το πραγµατικό ερώτημα είναι: αυτή. η προσπάθεια έφτασε στο τέλος; Ήταν µια μεγαλειώδης προσπάθεια, αλλά, εάν. κρίνουμε από το αποτέλεσµα, δεν τέλειωσε. Μήπως, αντί να αντιμαχόμαστε για το ποιος έχει αυτή την κληρονομιά, τον πυρήνα αυτής τῆς κληρονομιάς, θα. Ήταν καλύτερο, εμείς οι Έλληνες, να τελειώσουµε αυτή τη δουλειά που έχει μείνει ατελείωτη…
–
