του Μ. Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη, από το Άρδην τ. 14-15, Ιούνιος-Σεπτέμβριος 1998
Στις αρχές του αιώνα, η Ελλάδα ήταν μια ταπεινωμένη, ηττημένη χώρα από το 1897, δίχως όραμα και σε κρίση. Η προωθητική δύναμη των αγώνων του ’21 έδειχνε πως είχε στερέψει, οι εντός Ελλάδος Έλληνες, αυτάρεσκα αυτοονομαζόμενοι “αυτόχθονες”, κοίταζαν αφ’ υψηλού τους ” ετερόχθονες” εκτός ελλαδικής επικράτειας Έλληνες.
Και τότε, όπως και σήμερα, οι “αυτόχθονες” θεωρούσαν ότι είχαν ελευθερωθεί, και δεν έβαζαν νέους στόχους που να συμπεριλαμβάνουν τους “ετερόχθονες”.
Την νέα πνοή έδωσε το τότε πιο δυναμικό κομμάτι του Ελληνισμού. Η Κρήτη, που είχε καταστεί αυτόνομη πολιτεία διώχνοντας τους Τούρκους, την ίδια χρονιά που η Ελλάδα ταπεινώνονταν απ’ αυτούς, μεταλαμπάδευσε τη φλόγα της επανάστασης στους τότε Ελλαδικούς. Αποτελώντας την αιχμή του δόρατος, έδωσε στην Ελλάδα ηγέτες και μαχητές, και συνέβαλε στην προσάρτηση εδαφών σ’ αυτήν μη έχοντας ακόμη η ίδια ενωθεί με τον εθνικό κορμό.
Από το Μακεδονικό Αγώνα μέχρι το ’13, οπότε ενώθηκε η Κρήτη με την Ελλάδα, είναι καθοριστική η συμβολή της πρώτης (συμβαλλόμενου κράτους στους Βαλκανικούς), στην αναγέννηση του Ελληνισμού, και αυτό συνεχίστηκε και μετά την Ένωση, για να κοπάσει μετά την απώλεια του οράματος της Μεγάλης Ιδέας. Η ατίθαση ψυχή της Κρήτης, ζωντάνεψε ξανά, όταν βρήκε νέο όραμα, κατά τη Γερμανική εισβολή και τη μάχη της Κρήτης.
Τα χρόνια πέρασαν, η Ελλάδα των αρχών του αιώνα διπλασιάστηκε, οι “ετερόχθονες” έγιναν “τουρκομερίτες” και αντιμετωπίστηκαν με την ίδια χλεύη από τους “αυτόχθονες-πα-λαιοελλαδίτες”. Μετά την Ανταλλαγή, λίγοι Έλληνες έμειναν εκτός Ελλάδος. Η Ελλάδα εξακολουθεί να μην έχει όραμα, έχει περάσει πια σε άμυνα, όμως ούτε κι αυτό της δίνει κάποιο στόχο, τη διάσωση δηλαδή των σημερινών ορίων.
Σήμερα, όμως, ένα άλλο ελληνικό νησί, που και αυτό αγωνίστηκε για την Ένωση, δίχως να προλάβει να τη χαρεί, δίνει το παρόν. Εδώ η ανάγκη κάνει τη διαφορά, η αμεσότητα της τουρκικής απειλής. Οι Κύπριοι αδελφοί μας δεν έχουν την πολυτέλεια της ονείρωξης του ελλαδίτη διανοούμενου του Κολωνακίου να νοιώθούν ασφαλείς. Είναι υποχρεωμένοι να ζουν με την πραγματικότητα, αφού ακόμα κι αν δεν θα θελαν να την αντιμετωπίσουν, αυτή ορθώνεται μπροστά τους. Ετσι στην αφασία της ελλαδικής πολιτικής αντιπαραθέτουν τη μεθοδικότητα και την ουσιαστική προετοιμασία αντιμετώπισης του κινδύνου. Κι αντιμετωπίζουν την υπονόμευση του “εθνικού κέντρου”. Εκτός από τους Τούρκους και τους Αμερικανούς, και οι Ελλαδίτες πιέζουν στην ίδια κατεύθυνση: “Μην πάρετε του S 300, βρείτε κάποιο εύσχημο τρόπο να ακυρώσετε την αγορά τους”.
Αν οι Κύπριοι, η τελευταία ελπίδα όλου του ελληνισμού, υποκύψουν στη φωνή της λογικής των Τούρκων και των ελλαδιτών υπαλλήλων τους, το παιχνίδι χάθηκε. Αν όμως επιμείνουν, σαν άλλοι Κρητικοί των αρχών του αιώνα, τότε μπορεί να συμπαρασύρουν και τον υπόλοιπο ελληνισμό. Να δείξουν ότι μπορεί ξανά να υπάρξει όραμα, να δώσουνε παράδειγμα.
Η ευκαιρία αυτή όμως είναι η τελευταία. Εκτός από την Κύπρο και τη Β. Ήπειρο δεν έχουμε πια άλλους Έλληνες εκτός Ελλάδος η τελευταία φρόντισε να τους εξαφανίσει ή να τους μετατρέψει σε παλαιοελλαδίτες. Έτσι, αν χαθεί αυτή η ευκαιρία δεν υπάρχουν πια εφεδρείες. Με αιχμή την αποφασιστικότητα της Κύπρου, ας προσπαθήσουμε να νικήσουμε τη μιζέρια της Ελλάδας. Στην Κύπρο παίζεται αυτό το καλοκαίρι το μέλλον όλου του Ελληνισμού.
