Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Ο αντιδήμαρχος «Ανάπτυξης, Επιχειρηματικότητας και Επενδύσεων» στον Δήμο Αθηναίων και συνάμα βαθιά «νοσταλγός» ωραίων πραγμάτων κ. Ν. Μακρόπουλος προφανώς και δεν θα περίμενε ποτέ ότι με τις «απείρου κάλλους» αναπολήσεις του για την «αγαπημένη Aston Martin» που αραχνιάζει στο «ωραίο σπίτι» του στο ντοστογιεφσκικό Μπάντεν-Μπάντεν, θα γίνονταν μέσω των σόσιαλ μίντια τόσο γνωστός στο πανελλήνιο. Και μάλιστα, (τις περισσότερες φορές) ως χλευαζόμενος μπλέιζερ κοσμοπολίτης και καλοπερασάκιας που ζει σε άλλους παραλλήλους.
Δικαίωμά του ασφαλώς. Αυτό που κάνει όμως εντύπωση είναι ότι ο εν λόγω κύριος εκλέχτηκε στο Δήμο Αθηναίων με την παράταξη του κου Κ. Μπακογιάννη παίρνοντας 2.580 ψήφους. Πιθανώς και από δημότες που δεν είχαν ιδέα ποιος είναι πραγματικά ο κ. Μακρόπουλος – πέρα ενδεχομένως από κάποιο «καλό» βιογραφικό και το άριστο διαφημιστικό υλικό που αντιστοιχεί στο βαλάντιό του. Μπορεί ν΄ αρκούσε όμως και η παρουσία του δίπλα στην υπερεκτιμημένη, έτσι κι αλλιώς, πολιτική «αύρα» του γιου της Ντόρας, από την γνωστή οικογένεια.
Να θυμηθούμε μόνο ότι την πρώτη Κυριακή των δημοτικών εκλογών του 2019 η δημοτική παράταξη του κου Κ. Μπακογιάννη πήρε 88.921 ψήφους (42,65%), εκλέγοντας 21 δημοτικούς συμβούλους (στους 49). Δυστυχώς, με μια εκλογική συμμετοχή κόλαφο για δημοκρατικά κράτη, μόλις στο αξιοθρήνητο 33,42%. Το σημαντικό όμως από αυτήν την «χαρωπή» νότα εν μέσω καταθλιπτικής πανδημίας είναι ότι για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε ότι οι πολίτες δεν στέκονται πάντα στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και ότι συχνά ψηφίζουν αυτούς που θέλουν να μοιάζουν αλλά δεν μπορούν εκ των πραγμάτων.
ΥΓ. Ειρήσθω εν παρόδω, η δημοτική παράταξη «Αθήνα για την Ελλάδα» του Γ. Καραμπελιά, που είχα την τιμή να συμμετέχω, πήρε 4.603 ψήφους (2,21%), λαμβάνοντας μία έδρα. Πάντως Μακρόπουλους δεν θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε μαζί μας. Και αυτό σίγουρα το γνώριζαν και οι ψηφοφόροι της «Αθήνας για την Ελλάδα».
5 ΣΧΟΛΙΑ
Έχω την αίσθηση πως όσοι παρακολουθούμε το Άρδην, ανεξαρτήτως ιδεολογικών προσεγγίσεων, το κάνουμε κυρίως για την ποιότητα των άρθρων του. Όμως, φοβούμαι, πως πολιτική κριτική σαν την παραπάνω μπορεί να την βρει κανείς σε οποιοδήποτε αριστερή ή καραμανλική (το ίδιο είναι) ιστοσελίδα του συρμού. Πράγματι κι εγώ, αν ζούσα στην Αθήνα, “Αθήνα για την Ελλάδα” θα ψήφιζα στις δημοτικές εκλογές, καθώς δεν ελκύομαι από την πολιτική φυσιογνωμία του Μπακογιάννη. Τι εννοεί όμως εδώ ο κ. Στοϊλόπουλος όταν λέει πως “Μακρόπουλους δεν θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε μαζί μας”; Δηλαδή δεν θα είχατε έναν Έλληνα της διασποράς, με λαμπρές σπουδές, που επέστρεψε στην πατρίδα και μεγαλούργησε ως αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας στην ασφαλιστική αγορά; Και όταν λέει ότι “οι πολίτες δεν στέκονται πάντα στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία”; Ποιούς πρέπει να ψηφίζουμε δηλαδή; Τον κάθε αποτυχημένο ακροαριστερό συνδικαλιστή που “αγωνίζεται για τα δικαιώματά του” δηλαδή για μεγαλύτερη καταναλωτική ευχέρεια ή για να “πεθάνει η πατρίδα” και να ζήσει αυτός;
Ναι, να κατηγορήσουμε τον κάθε Μακρόπουλο στο βαθμό που έχει ελλιπή πατριωτική συνείδηση. Στο βαθμό που η οικονομική του επιφάνεια δεν συνοδεύεται από πράξεις που προσιδιάζουν στην παράδοση των μεγάλων ευεργετών του έθνους. Την παράδοση ενός Χατζηκώνστα, ενός Βαρβάκη ή ενός Αβέρωφ. Όχι επειδή φωτογραφίζεται δίπλα στα τεκμήρια της επιχειρηματικής του επιτυχίας.
Συγνώμη αν δεν κατάλαβα καλά, αλλά από πότε η καλή οικονομική κατάσταση ενός ανθρώπου είναι κακό πράγμα;
Δηλαδή όλοι πρέπει να είναι άφραγκοι για να έχουν ελπίδες εκλογής, ή θεωρείτε ότι όποιος δεν είναι φτωχός δεν πρέπει να συμμετέχει στα κοινά;
Λαθος καταλάβατε. Το σχόλιο δεν αναφέρονταν στην όποια οικονομική κατάσταση ή την “επαγγελματική επιτυχία” καποιου δημόσιου προσώπου που ασκεί εξουσία, αλλά στις “ιδιαίτερες αναπολήσεις του” την ώρα που η πανδημία έχει προκαλέσει τεράστια υγειονομική και οικονομική κρίση στην κοινωνία. Στην περίπτωσή του ισχύει το «κρείττον του λαλείν το σιγάν» και αυτό δείχνει τον άνδρα. Όσο για το ερωτημά σας για τους “άφραγκους” είναι εντελώς άσχετο με το σχόλιο.
Ούτε η οικονομική ευμάρεια ενός ανθρώπου είναι κακό πράγμα, ούτε να του λείπει το Μπάντεν-Μπάντεν και οι Άστον Μάρτιν.
Κακό πράγμα για ένα δημόσιο πρόσωπο, που κατέρχεται στο στίβο της πολιτικής, είναι με 600 διασωληνωμένους, και μια κοινωνία στα πρόθυρα της οικονομικής και ψυχολογικής κατάρρευσης, να δείχνει τέτοια αυτοαναφορικότητα και να ασχολείται με τους υψηλούς προορισμούς και τις κουρσάρες.
Και πολλοί άλλοι είχαν λεφτά, και ζούσαν μέσα στις ανέσεις και τις όμορφες εμπειρίες. Δεν ήταν όμως γαϊδούρια…
Με πολύ ελαφρότητα χαρακτηρίζετε κάποιον γαϊδούρι. Θα ήθελα περισσότερη ευπρέπεια και λιγότερο λαϊκισμό.