του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 17, Δεκέμβριος 1998 – Ιανουάριος 1999
Τέτοιο θαλάσσωμα όπως έγινε με τους S-300 δεν έχει γίνει από τότε που εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο. Αυτοπαγιδευθήκαμε σε μια διαδικασία που μοιάζει μόνο με τον πιο φρικτό εφιάλτη, ακόμη και για μας που εξ αρχής είμαστε οι πιο θερμοί θιασώτες της έλευσης των μυθικών πια πυραύλων. Η κυβέρνηση, και στη συνέχεια η αντιπολίτευση, έφτιαξαν μια τεράστια φάκα και εγκλωβίστηκαν εκεί μέσα, με αποτέλεσμα ουδείς σώφρων άνθρωπος να μπορεί να προτείνει ένα σοβαρό τρόπο για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο της αυτοπαγίδευσης. Το νόημα των S-300 δεν είναι εάν θα έρθουν ή εάν δεν θα έρθουν. Η ουσία βρίσκεται αλλού. Ποιο θα είναι το τίμημα, είτε έρθουν είτε δεν έρθουν,· εδώ βρίσκεται η ουσία του ζητήματος, και εδώ φαίνεται η γύμνια της κυπριακής και ελλαδικής ηγεσίας, που ακόμα παραπαίουν με συνθηματολογίες, ανίκανες πια να μας σερβίρουν έστω και ένα «πειστικό» ψέμα.
Σήμερα, ο πολιτικός κόσμος στην Κύπρο, από την συγκυβέρνηση μέχρι την αντιπολίτευση, ασχολούνται, ο καθένας για δικούς τους λόγους, να σώσουν τον Σημίτη και τις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου, παρά για το καθεαυτό πρόβλημα των S-300. Είναι γνωστό ότι ο Σημίτης δεν πίστεψε ποτέ στους S-300, όπως γνωστό είναι πως ούτε φανατικός οπαδός του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού χώρου υπήρξε, και αυτό βολεύει σχεδόν όλους στην Κύπρο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Σημίτης χαίρει τέτοιας πλατειάς εκτίμησης από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Κύπρου. Για τον Κληρίδη, ο Σημίτης ως πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ένα μεγάλο δώρο, διότι η καλή συνεργασία τους αφ’ ενός έδειχνε στους αδιάλλακτους ελληνοκεντρικούς οπαδούς του ότι η Ελλάδα και η Κύπρος επιτέλους βρίσκονται στον ίδιο δρόμο, και αφ’ ετέρου η συμμαχία τους του έδινε ένα άλλοθι, το άλλοθι του συνετού προοδευτικού ευρωπαϊστή, του σχεδόν σοσιαλιστή παππούλη όλων των Κυπρίων. Αυτό το δεύτερο, και αν εκνευρίζει την Αριστερά σήμερα στην Κύπρο, η οποία στο πρόσωπο του Σημίτη, έβλεπε έναν καινούργιο Βασιλείου που εν δυνάμει θα μπορούσε και ως κυπριοποιημένος σοσιαλιστής να ήταν αποκλειστικά δικός της.
Τώρα δεξιά και αριστερά, και οι όλοι οι εκσυγχρονιστές Κύπριοι, την έχουν πατήσει. Όχι μόνο γνωρίζουν ότι η Ελλάδα του Σημίτη δεν θέλει τους S-300, όχι μόνο γνωρίζουν ότι ο Σημίτης θέλει το πολιτικό κόστος της μη έλευσης τους να το φορτωθεί όλο η Λευκωσία,, αλλά ταυτοχρόνως θέλουν να τον καλύψουν κιόλας για να μην διασαλευτούν οι σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου, με αποτέλεσμα ακόμα και το ΑΚΕΛ να εμφανίζεται όλο και πιο ελληνοκεντρικό, όλο και πιο Σημιτικό, ανεξαρτήτως αν με το άκουσμα της λέξης Ελλάδα ως πρόσφατα έβγαζαν σπυράκια.
Βλέπουμε λοιπόν ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας, το οποίο όμως ουσιαστικά είναι ένα σχεδόν ομόφωνο ρήγμα ώστε οι S-300 όχι μόνο να μην έρθουν, όχι μόνο να αχρηστευτούν ως ένα από τα στρατιωτικά και πολιτικά μας όπλα, αλλά και το ρήγμα αυτό να μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθεί και ως ενδοελληνικό όπλο στα παιχνίδια εξουσίας των μικροσυμφερόντων της Λευκωσίας και της Αθήνας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τους τελευταίους μήνες ο μόνος που ασκεί εθνική εξωτερική πολιτική στη νήσο, μακριά από λογικές προτεκτοράτου, δεν είναι ούτε ο Κληρίδης, ούτε ο Χριστόφιας του ΑΚΕΛ, αλλά ο πρέσβης της Ρωσίας, ο οποίος εργολαβικά έχει αναλάβει να υπενθυμίζει και στον Μπριλ και στους Κυπρίους ότι η άμυνα μιας χώρας είναι και κυρίαρχο και αναφαίρετο δικαίωμα ενός λαού υπό κατοχή. Κι όλα αυτά σ’ ένα κλίμα ψιθυρισμών (προσφιλής μέθοδος των Αγγλων και του ΑΚΕΛ), ότι τα θερμά επεισόδια είναι έτοιμα να ξεσπάσουν ανά πάσα στιγμή, ότι οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί είναι έτοιμοι να διαλύσουν την οικονομία μας
(αυτό κι αν πονάει τους Κύπριους ξενοδόχους) και ότι η Ελλάδα μας πρόδωσε ξανά, με αποτέλεσμα ο λαός, εκεί που κάπως βρήκε τον εαυτό του μετά την απόφαση για την έλευση των S-300, να γνωρίζει ξανά την απόγνωση, τη σύγχυση και σε τελευταία ανάλυση την ηποπάθεια.
Αυτοπαγιδευμένοι πια, λαός και ηγεσία, περιμένουμε τους Αμερικανούς ή τους Τούρκους να μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Να λοιπόν τι θερίζουμε από την προεκλογική διαμάχη Κληρίδη-Ιακώβου, S-300 και πόλεμος ή μη S-300 και προτεκτοράτο. Να τα διλήμματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα. Κάνει λάθος ο ποιητής και φίλος Μιχάλης Πασιαρδής όταν ισχυρίζεται ότι σ’ αυτόν τον τόπο, μόνο δύο ανθρώπινα δικαιώματα μάς έχουν αφήσει: να μεμψιμοιρούμε και να μαραζώνουμε. Υπάρχει και τρίτο δικαίωμα όσο και αν ακούγεται μπανάλ στ’ αυτιά των νεοελλήνων και των νεοκυπρίων. Να αντισταθούμε. Αυτοκτονώντας μαζικά, όπως οι 300 του Λεωνίδα ή έστω οι S-300 του Κληρίδη. Διαλέξτε εσείς τους Εφιάλτες.
Β. Φτωχόπουλος Γιαλούσα, νομός Αμμοχώστου
Ελλάς
