του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 19-20, Άπρίλιος-Ιούνιος 1999
Η Ελλάδα, μετά την υπόθεση Οτσαλάν και την επίθεση ενάντια στη Σερβία, δεν θα είναι ποτέ πια αυτή που ήταν. Η μεγάλη στροφή έχει συντελεστεί στο μυαλό των ανθρώπων. Η πυρκαγιά που άναψε στη Σερβία τροφοδότησε τη μεγάλη πυρκαγιά που κατακαίει τα μυαλά μας.
Εκείνο που οραματιζόταν αυτό το περιοδικό: να συμβάλλει στην πατριωτική, αντιιμπεριαλιστική αφύπνιση του ελληνισμού και να καταδείξει πως στις μέρες μας και στην περιοχή μας, κάθε κοινωνικός μετασχηματισμός, κάθε αλλαγή στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, κάθε κριτική στη Νέα Τάξη των πολυεθνικών, περνάει από τη διαμόρφωση μιας νέας ταυτότητας, όπου εδαφικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό στοιχείο αλληλοδιαπλέκονται, έχει ήδη συντελεστεί. Και μάλιστα, σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο. Είναι πια συνείδηση του ελληνικού λαού πως αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος των πολυεθνικών, καταστρέφει σε βάθος και χωρίς οίκτο το περιβάλλον και στρέφεται ενάντια στους λαούς της Βαλκανικής και την ίδια την Ελλάδα. Αυτή η συνείδηση, είναι ήδη βεβαιότητα για τον λαό και λιγότερο για τις ελίτ της χώρας. Ωστόσο και εκεί, στο πεδίο
της διανόησης, των ελίτ, ακόμα και των κομματικών στελεχών, παρατηρούνται σημαντικές μετατοπίσεις. Το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που στην προηγούμενη περίοδο κατήγγελλαν και συχνά συκοφαντούσαν το εγχείρημά μας ως εθνικιστικό, σήμερα συντάσσονται —κάλιο αργά, παρά ποτέ— με το λαϊκό αίσθημα και ορισμένοι αρχίζουν μάλιστα να αναρωτιούνται, γιατί ο αποεθνικοποιημένος γκλομπαλισμός έχει ως θεραπαινίδα του έναν αποστειρωμένο μαρξισμό και περιβαλλοντισμό. Ο Κλεάνθης Γρίβας θα αποχωρήσει από το Δ. Σ. της Greenpeace και ο Γιώργος Βότσης, παλιός συναγωνιστής, με τον οποίο τα προηγούμενα χρόνια απομακρυνθήκαμε, λόγω ακριβώς των επιλογών μας, θα γράψει: “…Αυτή η βάρβαρη επιδρομή στη γειτονιά μας, έφερε και σε μας τα πάνω κάτω. Μας άλλαξε απότομα και ριζικά. Ανασκάλεψε υπαρξιακά προβλήματα και αγωνίες, εξεβίασε αναδιάταξη σε ιδεολογικά και πολιτικά χαρακώματα, επηρέασε καθοριστικά ακόμη και τις προσωπικές σχέσεις μας.” (Ελευθεροτυπία, 10 Μαΐου 1999). Για να μην αναφερθούμε στις τοποθετήσεις του Μίκη Θεοδωράκη.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο ρόλος του περιοδικού μας, υποχρεωτικά, θα πρέπει να αλλάξει. Προς δύο κατευθύνσεις. Η μια θα είναι η αναζήτηση ενός νέου προτάγματος, ικανού να απαντήσει ιδεολογικά και προγραμματικά στο άγος της παγκοσμιοποίησης και τον εκφυλισμό του μαρξισμού και των εναλλακτικών ιδεών και η δεύτερη θα στρέφεται στην διεύρυνση του πολιτικού και οργανωτικού υποκειμένου που αναλαμβάνει μια εξ αντικειμένου ευρύτερη και πλέον επείγουσα συζήτηση. Διότι, δεν μπορεί να διαλάθει της προσοχής μας ότι πλέον τα Βαλκάνια βρίσκονται σε πόλεμο. Και ο πόλεμος, δυστυχώς, δεν τελείωσε.
Υπ’ αυτή την έννοια, “νυν απολύεις τον δούλο σου”. Ο πρώτος κύκλος έκλεισε, με επιτυχία. Η συνέχεια, θα πρέπει να αναδείξει ένα ουσιαστικά νέο περιοδικό. Αν το Άρδην παίξει αυτό το ρόλο, καλώς, αν τον παίξει μαζί με άλλους, ακόμα καλύτερα. Πάντως, αυτό είναι το τίμημα της συνέχισής του, η διεύρυνση του προβληματισμού και της απεύθυνσής του.
